Τρίτη, Ιανουαρίου 26, 2010

Η διαχείριση του πολιτικού κόστους, πληρώνεται σήμερα...


Γεια σας,
κάτι που διαχρονικά έχει καταστρέψει την Ελλάδα σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο είναι η λεγόμενη "διαχείριση του πολιτικού κόστους". Αυτή η μικρή φράση, με τις αμέτρητες αναλύσεις και νοοτροπίες, μας έχει φέρει στα σημερινά χάλια.

Κάθε κυβέρνηση καλείται να πάρει αποφάσεις. Οι αποφάσεις δεν είναι πάντα ευχάριστες. Τις περισσότερες φορές είναι δυσάρεστες και αναγκαίες. Σε διαφορετική περίπτωση, δεν θα είχαμε ανάγκη από κυβερνήσεις και κόμματα, παρά μόνο από ένα κεντρικό μηχανισμό που θα λειτουργούσε και θα ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι.

Κάπου εκεί, ανάμεσα στις λέξεις αναγκαία / απαραίτητη / δυσάρεστη κοκ απόφαση, πάντα πηγαίνει και σφηνώνει στο μυαλό των πολιτικών η έννοια του πολιτικού κόστους. Τους φοβίζει, τους αποπροσανατολίζει και τους κάνει νευρικούς, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην παίρνουν την σωστή απόφαση, αλλά να κάνουν ζημιά και σε ότι λειτουργούσε "κάπως" ομαλά μέχρι σήμερα.

Δεν πιστεύω κανέναν πολιτικό όταν λέει ότι δεν τον ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος! Ο λόγος που δεν τον πιστεύω είναι επειδή κανένας πολιτικός δεν έχει βγει μέχρι σήμερα λέγοντας: "Θέλω να βγω για μία - το πολύ δύο - τετραετίες. Δεν με ενδιαφέρει παραπέρα". Έχετε ακούσει εσείς κανέναν? Από την στιγμή που δεν το λένε λοιπόν είναι δεδομένο ότι για το υπόλοιπο της ζωής τους θα προσπαθούν να είναι βουλευτές, τις περισσότερες φορές χωρίς να κάνουν σημαντικό έργο, αλλά κάνοντας σωστή διαχείριση του "πολιτικού κόστους".

Αυτό που πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω, είναι πως μπορεί ένας άνθρωπος να σταματήσει να βλέπει μπροστά του ανθρώπους αλλά ψήφους. Απορώ πώς αυτοί οι άνθρωποι, οι "μαθουσάλες" της πολιτικής, δεν μπορούν να αντιληφθούν ούτε και σήμερα, ότι η διαχείριση του πολιτικού κόστους είναι τελικά αυτό που τους κοστίζει.

Μετά από τόσα χρόνια "διαχείρισης" και άσκησης προσεκτικής πολιτικής, έχουν καταφέρει την πλήρη απαξίωση της πολιτικής και πολύ περισσότερο των πολιτικών. Το παραδέχτηκε πρόσφατα (και το κάνει με κάθε ευκαιρία) ο πρωθυπουργός: "Στην Ελλάδα έχουμε πολιτικό έλλειμμα". Αυτό δεν ήταν καμπανάκι για εμάς, αλλά για τους πολιτικούς. Ας θυμηθούμε τον κ. Καραμανλή. Ο λόγος που έχασε τις εκλογές ήταν επειδή το μόνο που προσπαθούσε να κάνει, ήταν η διαχείριση του πολιτικού κόστους.

Ένα επίκαιρο παράδειγμα είναι τα αγροτικά μπλόκα. Η κυβέρνηση, προσπαθεί να πείσει τους αγρότες για την οικονομική δυσκολία, που όλοι βιώνουμε. Από την άλλη η αντιπολίτευση, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το "πολιτικό κόστος" της κυβέρνησης, λέγοντας ακριβώς ότι έλεγε η σημερινή κυβέρνηση πριν από ένα χρόνο. Δεν είναι γελοίο? Αν δούμε τα βίντεο από τις περσινές κινητοποιήσεις, μόνο τα ονόματα αλλάζουν στις περισσότερες περιπτώσεις...

Ο μόνος πολιτικός αρχηγός που θα μείνει στην ιστορία της Ελλάδας για την ικανότητά του, θα είναι αυτός που θα ασκήσει δίκαιη πολιτική, χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό κόστος! Ανύπαρκτος θα μου πείτε και θα συμφωνήσω, κρατώντας μία πολύ μικρή επιφύλαξη περί του αντιθέτου! Η παρακμή και η στασιμότητα μπορεί να μετεξελιχθούν σε δημιουργική αφύπνιση, αν βεβαίως υπάρχει και η απαραίτητη πολιτική βούληση.

Κλείνοντας, με την ευκαιρία του "πολιτικού κόστους", θα ήθελα να κάνω μία πρόταση προς τον πρωθυπουργό που δεν θα στοιχίσει, ούτε οικονομικά, ούτε πολιτικά και σίγουρα θα του δώσει "πολλούς πόντους" στα θέματα διαφάνειας, ειλικρίνειας και "σύγχρονης" πολιτικής. Η πρότασή μου περιλαμβάνει την λήψη των παρακάτω "σκληρών" μέτρων:
  1. Την μείωση των προσωπικών του αποδοχών κατά 50% και την ελεύθερη επιλογή του κάθε βουλευτή - υπουργού (όλων των κομμάτων) για μείωση της προσωπικής του αποζημίωσης. Όλες οι μειώσεις θα ανακοινωθούν από την Βουλή, ώστε να ξέρουν οι πολίτες την "ευαισθησία" του κάθε πολιτικού!
  2. Την άμεση κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας, με ταυτόχρονη ακύρωση της παραγραφής των αδικημάτων από πολιτικούς. Σε περίπτωση οικονομικών αδικημάτων, η ποινή να είναι φυλάκιση χωρίς εξαγορά!
  3. Οι βουλευτές να μην έχουν στην διάθεσή τους περισσότερες από 2 τετραετίες. Μετά από 8 χρόνια στην Βουλή, ή θα έχουν ολοκληρώσει το έργο τους ή δεν θα ήταν ικανοί για να το ολοκληρώσουν. Από εκεί και μετά αρχίζουν οι "γνωριμίες", τα βολέματα και τα ρουσφέτια! Όποιος είναι τόσο ικανός, που γίνεται απαραίτητος, μπορεί να προσφέρει από το κόμμα του ή ως εξωκοινοβουλευτικός υπουργός.
Αυτά θα μπορούσαν να είναι μόνο η αρχή μίας διαφορετικής πολιτικής, με στόχο να κερδίσουν οι πολιτικοί την εμπιστοσύνη των πολιτών. Αυτή η εμπιστοσύνη είναι απαραίτητη, ώστε να μπορέσει η κυβέρνηση να προχωρήσει στα απαραίτητα μέτρα για έξοδο από την οικονομική κρίση. Έχω ξαναγράψει ότι η αγορά βασίζεται στην ψυχολογία. Όσο και να μειώσουν ή να αυξήσουν τους φόρους, η αγορά πρέπει να αλλάξει ψυχολογία και να πιστέψει ότι κάτι μπορεί να γίνει...

Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση,

Γιώργος Φακίτσας
Εάν δίνεις σημασία στην κοινή γνώμη και στα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, τότε δεν κυβερνάς, αλλά υπακούς.
Μάργκαρετ Θάτσερ, γ. 1925, Βρετανίδα πρωθυπουργός

Δευτέρα, Ιανουαρίου 18, 2010

Για ποια δημοκρατία και Ευρώπη θέλουμε να μιλάμε?


Γεια σας,
οι αγρότες κλιμακώνουν τις κινητοποιήσεις τους και κλείνουν δρόμους, τελωνεία, συνοριακούς σταθμούς και ότι άλλο βρεθεί μπροστά τους. Όμως, η εποχή που διάλεξαν να ασκήσουν την ετήσια - καθιερωμένη πίεσή τους προς την κυβέρνηση δεν είναι η κατάλληλη και αυτό φαίνεται από τις άμεσες και έντονες αντιδράσεις πολλών επαγγελματιών.

Οι αγρότες ζητάνε επιδοτήσεις, υποστήριξη, μείωση φορολογίας και ένα καλύτερο επιχειρηματικό περιβάλλον για αυτούς. Όμως μία επαγγελματική ομάδα, όπως είναι οι αγρότες, δεν έχει κανένα δικαίωμα, να απαιτεί ειδική μεταχείριση εις βάρους κάποιων άλλων.

Συμφωνώ απόλυτα με τους αγρότες ότι οι μεσάζοντες αγοράζουν από το χωράφι 1 και πουλάνε 10. Αυτό είναι καταδικαστέο. Όμως δεν συμφωνώ μαζί τους όταν πουλάνε στο χωράφι τους (σε αυτούς τους αυτοσχέδιους πάγκους -καταστήματα) 10, αυτό που πουλάνε 1 στον ενδιάμεσο. Συμφωνώ ότι πρέπει να διασφαλίζεται το εισόδημά τους όταν καταστρέφεται από τα καιρικά φαινόμενα, αλλά όταν μιλάμε για πραγματική καταστροφή και όταν η αποζημίωση δεν είναι στρεμματική, αλλά στην πραγματική καλλιέργεια.

Όταν ήδη έχουν ειδική μεταχείριση σε φορολογικά θέματα, είναι προκλητικό να απαιτούν ακόμα περισσότερα. Γιατί οι αγρότες να μην πληρώνουν ΦΠΑ, φόρο εισοδήματος και φόρο καυσίμων, ακριβώς όπως οι άλλες επαγγελματικές ομάδες? Γιατί η δικαιολογία "είμαι όλη την ημέρα στο χωράφι και στον ήλιο" να είναι πιο ισχυρή από αυτή του οικοδόμου, του εργάτη σε χυτήρια, του οδηγού, του εργάτη σε οποιαδήποτε άλλη δουλειά? Γιατί η καταστροφή της παραγωγής τους να αποζημιώνεται, ενώ η καταστροφή ενός καταστήματος από φωτιά ή βανδαλισμούς να είναι απλά "επιχειρηματικό ρίσκο"?

Ακόμα όμως και αν έχουν απόλυτο δίκιο οι αγρότες, ακόμα και αν είναι σωστές οι απαιτήσεις τους, ποιος τους δίνει το δικαίωμα να κλείνουν τους δρόμους, τα σύνορα και τα τελωνεία? Ήδη η Βουλγαρία πρόκειται να καταφύγει στην ΕΕ για τον αποκλεισμό. Τα σύνορα με την ΠΓΔΜ αποτελούν και σύνορα της Ευρώπης με αυτή τη χώρα και οι μεγάλες πολυεθνικές εκεί, σκέφτονται την δίωξη της Ελλάδας.

Η κυβέρνηση δίνει έναν αγώνα στην ΕΕ για την Ελληνική οικονομία. Σωστές ή λάθος κινήσεις, είναι ιδιαίτερα σημαντικές και οι χειρισμοί πρέπει να είναι χειρουργικοί.. Πως θα μπορέσει μία κυβέρνηση να διαπραγματευθεί την οικονομική και θεσμική της θέση, όταν εκτός από τα χάλια της οικονομίας, έχει και ομάδες επαγγελματιών που με το έτσι θέλω κλείνουν τις εθνικές οδούς?

Ποιος είναι αυτός που θα δώσει μία λογική απάντηση στον επιχειρηματία, επαγγελματία, έμπορο που θέλει να διακινήσει προϊόντα και υπηρεσίες? Ποιος θα πείσει ότι οι αγρότες έχουν περισσότερα δικαιώματα από τους υπόλοιπους? Αν δεν σας συμφέρει, μπορείτε να αναζητήσετε άλλη εργασία. Ελεύθερη αγορά! Τι θα γίνει αν αύριο οι δικηγόροι κλείσουν την Λ. Αλεξάνδρας, οι έμποροι την Σταδίου, οι ταξιτζήδες την Κηφισίας κλπ? Αυτό λέγεται οργανωμένο κράτος, με σύνταγμα και νόμους?

Θεωρώ ότι τα συνταγματικά δικαιώματα του κάθε Έλληνα είναι αδιαπραγμάτευτα. Είναι δικαίωμά μας η ελεύθερη μετακίνηση. Και από την στιγμή που οι αγρότες παραβιάζουν το σύνταγμα, αλλά και τον κοκ που δεν επιτρέπει την κίνηση αγροτικών μηχανημάτων στις Εθνικές Οδούς, η πολιτεία οφείλει να επέμβει. Όχι με ματ ή με βία. Ποτέ δεν τα υποστήριξα και ποτέ δεν πρόκειται να το κάνω. Αλλά με μέτρα ειρηνικά και δημοκρατικά.

Πρέπει να πεισθούν οι αγρότες ότι το παιχνίδι με τις επιδοτήσεις και την ειδική φορολόγηση έφτασε στο τέλος του. Πρέπει να πεισθούν ότι για να αυξήσουν το εισόδημά τους, πρέπει απλά να δουλέψουν πιο σκληρά και όχι να κλείσουν πιο πολλούς δρόμους. Πρέπει κάποιος να αλλάξει την νοοτροπία του εύκολου χρήματος με τον ελάχιστο μόχθο.

Όταν ολόκληρη η κοινωνία αγωνίζεται και πληρώνει την κρίση ή τις λανθασμένες πολιτικές, δεν μπορεί μία ομάδα συμπολιτών μας να κλείνει τα αυτιά της και να ζητάει περισσότερα. Και βέβαια, η κάθε κυβέρνηση δεν μπορεί να δίνει στους αγρότες (λίγα ή πολλά) κάθε Ιανουάριο που (λόγω έλλειψης καλλιεργειών) αποφασίζουν να κλείνουν δρόμους...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Η υπερβολή της αυστηρότητας γεννά το μίσος, η υπερβολή της επιείκειας αδυνατίζει την εξουσία. Σααντί, 1213-1292, Πέρσης ποιητής


Δευτέρα, Ιανουαρίου 11, 2010

Το μήνυμα του χτυπήματος στην Βουλή


Γεια σας,
ενώ η επικαιρότητα είχε πολλά ενδιαφέροντα θέματα για σχολιασμό, αισθάνομαι την ανάγκη να σχολιάσω ένα θέμα που δεν πήρε ιδιαίτερη δημοσιότητα, όμως θεωρώ ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την κοινωνία μας.

Το Σάββατο το βράδυ, ένα μπαμ ακούστηκε έξω από το κτίριο της Βουλής και όλοι περιμένουν με αγωνία να δουν ποια οργάνωση θα αναλάβει αυτή την "προσβολή για την δημοκρατία". Όμως την απάντηση σε αυτό το χτύπημα δεν την έδωσε ούτε ο πρωθυπουργός, ούτε ο υπουργός, ούτε κανένας άλλος. Η απάντηση προς τους τρομοκράτες ήρθε από τους φαντάρους και τον λοχία που βρίσκονταν στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη.

Ενώ η αστυνομία τους ενημέρωσε ότι έπρεπε να φύγουν, εκείνοι έμειναν ακίνητοι στις θέσεις τους και για ψυχολογική υποστήριξη ο λοχίας στάθηκε ανάμεσά τους. Έμειναν εκεί πριν και μετά το χτύπημα, όχι για να φυλάξουν την Βουλή (δεν είναι άλλωστε αυτός ο ρόλος τους) αλλά για να διαφυλάξουν μία ιδέα, ένα μνημείο. Έμειναν εκεί, χωρίς να δεχτούν να λιποτακτήσουν, δίπλα στον άγνωστο στρατιώτη. Είπαν ένα μεγάλο "ΟΧΙ" προς αυτούς που θέλουν τους πολίτες τρομοκρατημένους και φοβισμένους. Έμειναν εκεί, θυμίζοντας και τιμώντας τον πραγματικό τους -συμβολικό- ρόλο και μας επιβεβαίωσαν ότι δεν είναι εκεί μόνο για φόντο στις φωτογραφίες των τουριστών!

Αυτοί οι τρεις άνθρωποι, έστειλαν όσα μηνύματα δεν μπόρεσαν να στείλουν πολλές μικρές και μεγάλες "επαναστάσεις", από την χούντα μέχρι σήμερα. Η πράξη τους έκανε το πραγματικό "μπαμ" και όχι η βόμβα.

Σε μία εποχή που η τηλεόραση έχει αλλοιώσει κάθε δείγμα ανδρείας και λεβεντιάς και οι διάφοροι καλοπληρωμένοι "Λαζόπουλοι" κηρύττουν επαναστάσεις υπέρ των φτωχών, προς χάρη της τηλεθέασης, τρεις άνθρωποι κατάφεραν να μας ξυπνήσουν. Τρεις άνθρωποι κατάφεραν να στείλουν το μήνυμα, όχι των πολιτικών αλλά των πολιτών, προς κάθε λογής τρομοκράτες και τρομοκρατημένους.

Ανδρεία, λεβεντιά, αναγνώριση του καθήκοντος και πίστη σε ιδανικά και ιδέες, είναι τα χαρακτηριστικά των τριών αυτών ανδρών. Αν έστω κατά το ήμισυ ορισμένοι πολιτικοί μας ακολουθούσαν τα ίδια ιδανικά, τότε η κατάστασή μας θα ήταν πολύ καλύτερη. Αν όμως και οι πολίτες διαθέταμε τέτοια ιδανικά, στην πραγματικότητα και όχι στα λόγια, οι πολιτικοί και η πολιτική μας θα ήταν διαφορετικά...

Ας μην περιμένουμε λοιπόν την προκήρυξη των τρομοκρατών. Η σιωπή των ευζώνων είναι πιο δυνατή και μεταφέρει πολύ πιο σωστά μηνύματα. Και τα κανάλια ας μην επενδύουν άλλο στην καταστροφή. Αφιέρωσαν αμέτρητες ώρες στην ανάλυση του χτυπήματος και ελάχιστα δευτερόλεπτα για την απάντηση που έδωσαν οι τρεις φαντάροι, εκπροσωπώντας όχι αυτούς που ήταν στην Βουλή, αλλά τους πολίτες. Ας αντιληφθούν επιτέλους ότι ακόμα και η τρομοκρατία στην Ελλάδα έχει καταντήσει να είναι τηλεοπτική. Χτυπήματα και προκηρύξεις γίνονται κατά την διάρκεια των δελτίων και όλοι αυτοί οι ανεγκέφαλοι δημοσιογράφοι τους αφιερώνουν αμέτρητες ώρες, δίνοντας και όχι αφαιρώντας τους αξία.

Αν οι δημοσιογράφοι δεν επένδυαν στην καταστροφολογία, τα χτυπήματα θα ήταν λιγότερα. Αυτό είναι 100% σίγουρο. Γιατί λοιπόν εξυπηρετούν τις ανάγκες του κάθε τρομοκράτη και όχι της κοινωνίας?

Κλείνοντας, για να μην ξεχαστούμε, τα ονόματα των τριών ανδρών είναι: Μάριος Θεοδώρου, Βασίλειο Βερνίκος και Ιωάννης Ανδρεάκος. Πιθανότατα, δεν θα τα θυμόμαστε σε 15 ημέρες, ας μην ξεχάσουμε όμως την πράξη τους και πολύ περισσότερο τον συμβολισμό της...

Συγχαρητήρια... Σας ευχαριστούμε...

Γιώργος Φακίτσας

Αληθινοί επαναστάτες είναι εκείνοι που δεν έχουν να χάσουν τίποτε.
Μιχαήλ Μπακούνιν, 1814-1876, Ρώσος αναρχικός

Δευτέρα, Ιανουαρίου 04, 2010

Ευρωσκεπτικισμός των Ελλήνων, ή Ελληνοσκεπτικισμός των Ευρωπαίων


Γεια σας και καλή χρονιά,
εύχομαι το νέο έτος να είναι καλύτερο από το προηγούμενο, γεμάτο υγεία, ευτυχία, χαμόγελα και ηρεμία (ψυχική).

Έχοντας ως αφορμή τα δημοσιεύματα περί της Ελληνικής οικονομίας, αναρωτιέμαι τελικά αν είμαστε Ευρωπαίοι ή όχι. Αν οι Ευρωπαίοι έχουν κανένα κοινό μαζί μας και πολύ περισσότερο αν θέλουν να έχουν. Βέβαια, το ίδιο ερώτημα μπορεί να τεθεί και αντίστροφα, αν δηλαδή εμείς έχουμε κανένα κοινό με τους Ευρωπαίους και πολύ περισσότερο αν θέλουμε να έχουμε...

Τις τελευταίες ημέρες και με ευκαιρία τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας μας, όλοι συζητάμε για το σχέδιο δημοσιονομικής εξυγίανσης που πρόκειται να υποβάλει η κυβέρνηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αναρωτιόμαστε αν το σχέδιο θα γίνει αποδεκτό από τους Ευρωπαίους εταίρους, ή αν θα ζητήσουν πιο σκληρά μέτρα για άμεση εξυγίανση. Εμάς άραγε δεν μας ενδιαφέρει η δημοσιονομική εξυγίανση? Η Ευρώπη ενδιαφέρεται περισσότερο?

Επίσης, γίνεται πολύ μεγάλη κουβέντα για την ενδεχόμενη αποχώρηση (ή τον εκ διωγμό) μας από την ΕΕ. Άλλοι υποστηρίζουν ότι η ΕΚΤ θα στηρίξει την χώρα μας, θέλοντας να διασφαλίσει την φήμη της ΕΕ, ενώ άλλοι ισχυρίζονται ότι η ΕΕ θα μας δείξει τα δόντια της (και την έξοδο), ώστε να αποδείξει ότι δεν δέχεται την κοροϊδία και όποιος δεν ακολουθεί τις αρχές που θέτει, δεν μπορεί να είναι μέλος.

Το θέμα όμως, κατά την γνώμη μου, θα έπρεπε να είναι τι πραγματικά θέλουμε εμείς, οι πολίτες αυτής της χώρας. Κατά την προηγούμενη διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υπό τον κ. Σημίτη, η χώρα έκανε εντατικές προσπάθειες ώστε να μπει στην νομισματική ένωση και να υιοθετήσει το Ευρωπαϊκό νόμισμα. Κατά γενική ομολογία, την διάρκεια 1996-2004, η οικονομία μας ήταν σε αρκετά καλή κατάσταση, με τα όποια προβλήματα να μην μοιάζουν βουνά αλλά λόφοι. Προσπαθήσαμε όλοι μαζί και καταφέραμε κάτι που θέλαμε (έστω και με λίγο "μαγείρεμα" αν ισχύουν όσα λένε μερικοί).

Από τότε όμως μέχρι σήμερα, έχουμε κάνει στροφή 180 μοιρών και βαδίζουμε αντίθετα. Γράφουμε την ΕΕ στα παλιά μας τα παπούτσια, δεν ακολουθούμε οδηγίες, θεωρούμε ως μπαμπούλα τους επιτρόπους που μας λένε ότι δεν πάμε καλά και αμφισβητούμε τις δυσοίωνες προβλέψεις (που μετά από λίγο επιβεβαιώνονται).

Εκτός από τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό, η χώρα μας δεν ακολουθεί και ένα σωρό άλλες οδηγίες και αποφάσεις της Ευρώπης, τις οποίες είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει. Θέματα όπως το ασφαλιστικό, το εκπαιδευτικό (αναγνώριση κολεγίων) και της ανταγωνιστικότητας εκκρεμούν εδώ και πολλά χρόνια. Δεν έχουμε ακολουθήσει καμία κοινοτική οδηγία για την ανάπτυξη υποδομών των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και δεν μας ενδιαφέρει καμία απόφαση σχετικά με την διαχείριση των απορριμάτων σε όλη την χώρα.

Πέρα από όλα αυτά, η χώρα μας (και η τσέπη μας) πληρώνει καθημερινά πρόστιμα από την άρνηση ενσωμάτωσης των κοινοτικών οδηγιών στη νομοθεσία (π.χ. κολέγια, κλειστά επαγγέλματα, σκουπίδια, μόλυνση). Αποφάσεις, στην λήψη των οποίων συμμετείχαν Έλληνες εκπρόσωποι και έχουν ψηφισθεί κατά πλειοψηφία.

Τι κάνουμε λοιπόν? Από την μία θέλουμε να είμαστε μέλος σε μία Ένωση που μας δίνει (μέχρι τώρα) αρκετά χρήματα, αλλά δεν δεχόμαστε να ακολουθήσουμε τις οδηγίες της. Χρησιμοποιούμε ένα ισχυρό νόμισμα, όμως δεν θέλουμε να συμμετέχουμε στην ισχυροποίησή του. Ξέρουμε άραγε τι θέλουμε?

Είναι γεγονός ότι η Ευρώπη δεν αντέχει άλλο και μας πιέζει σκληρά. Όμως δεν φταίνε εκείνοι αλλά εμείς! Φταίμε, επειδή όταν η οικονομία μας ήταν σε καλή κατάσταση, εμείς παίρναμε δάνεια για ταξίδια και ψώνια και όχι για επενδύσεις και επιχειρηματικότητα. Φταίμε γιατί όταν είχαμε χρήματα, προτιμούσαμε να καθόμαστε και να δίνουμε ψίχουλα σε ξένους για να κάνουν την δουλειά. Τώρα, καθόμαστε στην άκρη και κατηγορούμε τους πολιτικούς (που εμείς ψηφίσαμε) για την οικονομική μας κατάντια... Αλλά ακόμα και τώρα τι κάνουμε? Τίποτα, μόνο κατηγορούμε τους φοροκλέφτες, τους πολιτικούς - κλέφτες και όποιον άλλο δούμε απέναντι μας, χωρίς όμως να κοιτάμε τον καθρέφτη...

Θα πρέπει επιτέλους να αντιληφθούμε ότι στην Ευρωπαϊκή Ένωση εκτός από δικαιώματα, έχουμε και υποχρεώσεις. Υποχρεώσεις που οι πολιτικοί μας δεν ακολουθούν λόγω πολιτικού κόστους και οι πολίτες δεν κατανοούν λόγω προσωπικού κόστους. Δεν μπορεί όμως να συνεχιστεί η κοροϊδία για πολύ. Πολίτες και πολιτικοί ζούμε στην ίδια χώρα...

Είναι γεγονός ότι η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εκτός από θετικά, μπορεί να έχει και αρνητικά στοιχεία. Είναι όμως αλήθεια ότι μέσω της συμμετοχής μας έχουμε διασφαλίσει μία οικονομική, κοινωνική, εδαφική και πολιτική σταθερότητα. Εισπράξαμε χρήματα μέσω του πλαισίου στήριξης. Δεν φταίει η ΕΕ αν τα μετατρέψαμε σε καταναλωτικά, αντί να τα χρησιμοποιήσουμε ως επενδυτικά.

Θα πρέπει να διεκδικήσουμε και να κερδίσουμε μία ισχυρή θέση στα Βαλκάνια. Θα πρέπει να μετατραπούμε σε μία δύναμη της περιοχής που (με την βοήθεια της Ευρώπης) θα έχουμε λόγο σε θέματα της ευρύτερης περιοχής (εκμεταλλευόμενοι και τις σχέσεις μας με χώρες της Μέσης Ανατολής). Θα πρέπει να έχουμε υποστήριξη στα εθνικά θέματα (Τουρκία - Σκόπια). Όμως για να γίνουν όλα αυτά, θα πρέπει να είμαστε "ένα με την Ευρώπη"και "όχι ένα πρόβλημα για την Ευρώπη".

Ας αποφασίσουμε λοιπόν τι θέλουμε...

Καλή και αποφασιστική χρονιά...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Στην ιστορία κάθε επιτυχίας, θα βρεις κάποιον που πήρε μια θαρραλέα απόφαση. Peter Drucker, 1909–2005, Αυστριακός γκουρού του Management