Η -επικίνδυνη- κρίση του πολιτικού συστήματος

Γεια σας,
η προηγούμενη εβδομάδα ήταν ιδιαίτερα έντονη, έχοντας μία μεγάλη απεργία (που ως συνήθως τον τελευταίο καιρό συνδυάστηκε με απεργία στα ΜΜΕ), την συζήτηση στην ΕΕ για την διάσωση των "ατίθασων" και τον ξυλοδαρμό του πρώην υπουργού κ. Κ. Χατζηδάκη από πολίτες που διαδήλωναν έξω από την Βουλή.

Όλα αυτά κατά την γνώμη μου πηγάζουν από το ίδιο ακριβώς πρόβλημα: Την κρίση που περνάει το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Κρίση που σίγουρα θα οδηγήσει σε δομικές αλλαγές.

Η επίθεση κατά του πρώην υπουργού πολλά μηνύματα... Την τελευταία φορά που έγινε κάτι παρόμοιο, ήταν η προσπάθεια επίθεσης κατά του κ. Α. Κακλαμάνη. Στα δύο αυτά επεισόδια, το κοινό σημείο ήταν πως και οι δύο πολιτικοί είναι κατά γενική ομολογία "συμπαθείς" στην κοινή γνώμη. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό να αποτρέψει την πρόθεση στην μία περίπτωση και την πράξη στην άλλη.

Η ουσιαστική διαφορά είναι πως ο κ. Κακλαμάνης δέχτηκε την επίθεση ενώ το κόμμα του είναι στην εξουσία, ενώ στον κ. Χατζηδάκη επιτέθηκαν όταν το κόμμα του βρίσκεται στην αντιπολίτευση και μάλιστα έχει καταψηφίσει το μνημόνιο, έχει αντιδράσει στις αλλαγές των εργασιακών - ασφαλιστικών θεμάτων και κρατάει επικριτική στάση στην κυβερνητική πολιτικη.

Η γενική αποδοκιμασία κατά των πολιτικών δεν φαίνεται να γνωρίζει κόμμα, χρώμα ή ιδεολογία. Και όσο τα δύο κόμματα εξουσίας θα μετρούν τα λάθη των άλλων, τόσο περισσότερο θα μεγαλώνει η αποδοκιμασία για τα ίδια.

Έχω γράψει πολλές πως αυτή είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία των πολιτικών να αλλάξουν και να προσπαθήσουν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Το σοκ των νέων μέτρων, μπορεί να έγινε αποδεκτό σχετικά εύκολα από τους πολίτες, ήταν όμως αρκετό για να τους ταρακουνήσει, να τους ξυπνήσει και να αρχίσουν να έχουν απαιτήσεις από τους πολιτικούς.

Κανένας δεν μπορεί να πείσει πλέον με ένα απλό χτύπημα στην πλάτη ή ένα προεκλογικό χαμόγελο. Ακούγεται αστεία η δικαιολογία "και ο δικός μας μισθός μειώθηκε", γιατί είναι διαφορετική η μείωση του 20% στα 6000 ευρώ από το 30% στα 700 ευρώ! Οι πολίτες ζητάμε πλέον κάτι παραπάνω, ζητάμε έργο - προοπτική - ΑΛΗΘΕΙΑ (δηλαδή τα αυτονόητα)!

Άλλο ένα δείγμα τις κρίσης είναι οι αποχωρήσεις & οι διαγραφές βουλευτών ή η ίδρυση νέων κομμάτων. Ενώ κάποια στιγμή στο πολύ πρόσφατο παρελθόν είχαμε σχεδόν τρικομματική Βουλή, σήμερα γίνεται λόγος για 5 έως 7 κόμματα! Καλό φαινόμενο η πολυφωνία, αλλά όταν έχει νόημα.

Από την αρχή αυτής της κρίσης φαινόταν ότι η αλλαγή του πολιτικού συστήματος θα είναι η μόνη λύση. Δυστυχώς οι πολιτικοί τότε δεν το πίστεψαν, ενώ φαίνεται πως ακόμα και τώρα πολλοί δεν θέλουν να το αποδεχτούν. Η ιστορία απλά θα τους προσπεράσει και θα μείνουν να κάνουν πραγματικό απολογισμό των λαθών τους, όταν θα είναι πολύ αργά.

Βέβαια, μία δομική και ευρεία αλλαγή του πολιτικού συστήματος, σημαίνει ότι συγχρόνως θα υπάρξει μία αντίστοιχη αλλαγή της στάσης των πολιτών. Δεν έφτασαν μόνοι τους οι πολιτικοί τα πράγματα ως εδώ!!!

Αν είναι να κερδίσουμε κάτι από αυτή την κρίση, ας το κάνουμε σωστά! Ο ξυλοδαρμός κάνει ήρωα έναν πολιτικό και δεν φέρνει κανένα απολύτως αποτέλεσμα... Η "απογύμνωση" όμως των ανίκανων, η περιθωριοποίηση των προκλητικών και η πολιτική καταδίκη όσων την αξίζουν, είναι η καλύτερη λύση...

Πρέπει να έχουμε πάντα υπόψη μας ότι οι πολιτικοί θα έλεγαν πάντα την αλήθεια όταν δεν θα είχαν κάτι να φοβηθούν...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Σε μια χώρα που κυβερνάται καλά, η φτώχεια είναι ντροπή. Σε μια χώρα που κυβερνάται άσχημα, ο πλούτος είναι ντροπή.

Κομφούκιος, 551-479 π.X., Κινέζος φιλόσοφος

Ανάγκη για νέα μέτρα...

Γεια σας,
δεν νομίζω ότι χρειαζόμασταν τις συμβουλές του κ. Στρος-Καν ή τις απόψεις του κ. Ρεν για να γίνουμε σοφότεροι. Η κατάσταση είναι δύσκολη και θα γίνει ακόμα δυσκολότερη.

Αν το στοίχημα της κυβέρνησης πριν από ένα χρόνο ήταν να βρει τα χρήματα για να μην κηρύξει πτώχευση η Ελληνική οικονομία, σήμερα το στοίχημα είναι να βρεθεί ένας τρόπος ώστε να αποδώσουν τα μέτρα που έχει λάβει.

Η μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, οι αυξήσεις σε όλους τους φόρους και το "νοικοκύρεμα" των δαπανών του δημοσίου είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Από την άλλη όμως, όλοι ξέρουμε ότι αν η οικονομία είναι μηδενική, κανένας φόρος δεν θα εισπραχθεί, κανένας μισθός δεν θα έχει νόημα.

Ακόμα και αν η φορολογία φτάσει στο 99%, ακόμα και αν ο μισθός γίνει 1 ευρώ, ακόμα και αν το κράτος αξιολογεί και τα δέκατα του ευρώ, η σωτηρία δεν θα έρθει χωρίς ανάπτυξη... Όμως τι ανάπτυξη χρειαζόμαστε...

Για πολλές δεκαετίες η οικονομία μας βασίστηκε σε μία ανάπτυξη της κατανάλωσης εισαγόμενων προϊόντων. Βρίσκαμε φτηνό χρήμα από τις τράπεζες, χωρίς ουσιαστικά να ¨το αξίζουμε" και αγοράζαμε είδη made in... οπουδήποτε εκτός Ελλάδος. Αυτός ο δρόμος δεν μας οδήγησε πουθενά, ή μάλλον μας οδήγησε... εδώ...

Σήμερα είναι ανάγκη να αλλάξουμε πορεία και να αρχίσουμε να παράγουμε... Όχι ιδέες, όχι μεγάλα λόγια ή φούμαρα... Πρέπει να παράγουμε προϊόντα και πρέπει αυτά τα προϊόντα να τα εξάγουμε, αν θέλουμε να διατηρούμε κάποια ελπίδα...

Η αγορά ωστόσο είναι ιδιαίτερα δύσκολη... Από την μία είναι οι χώρες της Ασίας που παράγουν φτηνά και μαζικά το οτιδήποτε. Από την άλλη είναι οι χώρες της Ευρώπης που παράγουν ποιοτικά και μας έχουν κλείσει τον δρόμο... Τι μας μένει? Σε αυτό το σημείο πρέπει να δείξουμε την εξυπνάδα μας και την ευστροφία μας. Πρέπει να παράγουμε είδη που θα "κάνουν την διαφορά" σε σχέση με τα υπάρχοντα...

Σε αυτόν τον τομέα η κυβέρνηση πρέπει να λάβει νέα μέτρα... Να δώσει ώθηση σε επιχειρήσεις (κατά προτίμηση Ελληνικές) να παράγουν στην Ελλάδα και να εξάγουν τα είδη τους. Πως? Πολλοί τρόποι: μείωση της φορολογίας για τα κέρδη από εξαγωγές, επιδότηση για την αύξηση της απασχόλησης, άμεση υποστήριξη σε θέματα νέων τεχνολογιών και προώθησης.

Έχοντας μία μικρή αγορά, που συνεχώς συρρικνώνεται, λόγω μειώσεων των μισθών και έχοντας ένα ποσοστό ανεργίας που συνεχώς αυξάνεται λόγω μείωσης της επιχειρηματικότητας, δεν χρειάζεται να είσαι Ρουμπινί για να αντιληφθείς ότι το άνοιγμα της αγοράς και η είσοδος κεφαλαίων στην χώρα γίνεται μόνο από τις εξαγωγές...

Είναι πολύ ωραίες οι συζητήσεις για την αποτυχία και την διαφθορά του πολιτικού συστήματος. Είναι ατελείωτες οι αναλύσεις για την αναγκαιότητα του μνημονίου. Είναι εύκολη τροφή η θεωρητική οικονομία του ΑΝ. Όμως από αυτή την κρίση πρέπει όλοι να μάθουμε κάτι:
- Κυβέρνηση/πολιτικοί: Η υπομονή των πολιτών δεν είναι ανεξάντλητη. Επιπλέον μέτρα δεν θα γίνουν εύκολα αποδεκτά. Η οικονομική κατάσταση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων είναι σε οριακά επίπεδα...
- Πολίτες: Η εποχή του "όλοι στο δημόσιο" έχει τελειώσει. Για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε την ευημερία πρέπει να εργαστούμε με κανόνες ιδιωτικού δικαίου. Η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, εξαρτάται άμεσα από την ατομική μας παραγωγικότητα... (Πάντα βέβαια με αξιοπρεπείς μισθούς)
- Επιχειρηματίες: Το γρήγορο και εύκολο κέρδος δεν υπάρχει... Τα φύκια είναι φύκια και όχι μεταξωτές κορδέλες... Για να υπάρξουν κέρδη πρέπει το προϊόν μας να αξίζει, πρέπει να κάνουμε επενδύσεις, πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη εξωστρέφειας και πρέπει το προσωπικό μας να είναι ικανοποιημένο (από αμοιβή και συνθήκες εργασίας)

Σε ένα διαρκώς διαφοροποιούμενο πολιτικό, οικονομικό και επιχειρηματικό πεδίο, η προσαρμογή είναι η μοναδική λύση. Αν μείνεις "ακίνητος", θεωρώντας ότι είσαι βράχος, δύο πιθανότητες υπάρχουν: Ή θα πιάσεις μούχλα, ή θα πρέπει να υπομείνεις τον κάθε "πισινό" των περαστικών για να ξεκουραστούν...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Σε μερικούς ανθρώπους δεν αρέσει ο ανταγωνισμός, επειδή τους αναγκάζει να δουλεύουν πιο σκληρά και πιο καλά.

Drew Carey, 1958-, Αμερικανός κωμικός

Είναι λύση οι απολύσεις στο δημόσιο?

Γεια σας,
είναι συνήθης τακτική των κυβερνήσεων να "σκέπτονται δυνατά", πριν από την λήψη μέτρων, ώστε να λαμβάνουν τα μηνύματα της κοινωνίας και να προσαρμόζονται ανάλογα. Συνήθως αυτές οι σκέψεις ξεκινούν από τρίτους, μη πολιτικά πρόσωπα, ώστε να μπορεί η κυβέρνηση να τα διαψεύσει. Επίσης, οι προτάσεις είναι ιδιαίτερα σκληρές, ώστε τα νέα μέτρα να είναι ηπιότερα και να τα δεχόμαστε ανακουφισμένοι που δεν έφτασαν στα άκρα...

Με αυτή τη στρατηγική, η κυβέρνηση ανοίγει το θέμα των απολύσεων στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, μέσω του Προέδρου του ΣΕΒ, κ. Δασκαλόπουλου.

Όλοι γνωρίζουμε πως η κατάσταση με τους υπαλλήλους του δημοσίου έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Όλοι όσοι το βλέπουμε "απέξω", χωρίς να δουλεύουμε εμείς ή συγγενείς μας στο δημόσιο, συζητάμε ότι πρέπει επιτέλους να αλλάξει κάτι... Είναι όμως η κατάλληλη στιγμή?

Είναι αλήθεια ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι στοιχίζουν πολλά, το μισθολογικό καθεστώς είναι πιο θολό από τα νερά του Θερμαϊκού, έχουμε πολλούς περισσότερους από όσους είναι απαραίτητοι (χωρίς να προσθέτουν περισσότερη ποιότητα στις υπηρεσίες προς τους πολίτες) και πολλοί είναι περισσότερο άεργοι από το να ήταν άνεργοι!

Είμαι από εκείνους που θεωρούν ότι πρέπει να γίνουν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων (για την ακρίβεια: έπρεπε να είχαν γίνει!). Έχω ακούσει πολλά για αυτή την άποψη, αλλά έχω κάθε δικαίωμα να την υπερασπίζομαι... Δεν είναι όμως τώρα η κατάλληλη στιγμή για να γίνει αυτό.

Έχοντας ένα τεράστιο ποσοστό ανεργίας, αντιμετωπίζοντας καθημερινά πτωχεύσεις εταιριών και νέες απολύσεις, βλέποντας ότι η προοπτική ανάπτυξης να καθυστερεί, ποια είναι η προοπτική που θα έχουν οι νέοι άνεργοι που θα προστεθούν?

Ο κ. Δασκαλόπουλος έχει απόλυτο δίκιο όταν λέει πως είναι άδικο οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα να έχουν την αβεβαιότητα, ενώ οι εργαζόμενοι στο δημόσιο είναι σίγουροι για την δουλειά τους. Δεν είναι όμως η κατάλληλη στιγμή να λυθούν οι ψυχολογικές αδικίες. Μία τέτοια ανάλυση θα ανοίξει την συζήτηση για τις ρουσφετολογικές προσλήψεις και μονιμοποιήσεις, οι εργαζόμενοι θα κατηγορούν τους πολιτικούς που τους προσέλαβαν (και έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης), οι πολιτικοί θα αλληλοκατηγορούνται μεταξύ τους και δεν θα οδηγήσει πουθενά... Άντε, το πολύ - πολύ, σε κάποια εξεταστική με πολλά αντικρουόμενα πορίσματα...

Αν αναλογιστούμε πόσα χρήματα θα χρειαστούν για να πληρωθούν οι αποζημιώσεις, πόσα επιπλέον θα έχει ανάγκη ο ΟΑΕΔ για επιδόματα και πόσο θα μειωθεί η αγοραστική δύναμη οικογενειών (που θα αντιστοιχεί σε κλείσιμο μαγαζιών, πτώση τζίρου και νέες απολύσεις), θα αντιληφθούμε ότι μία τέτοια κίνηση θα ήταν καταστροφική σήμερα.

Βέβαια, είναι εξοργιστικό να ακούμε συνδικαλιστές (αναφέρομαι σε κάποιον από την ΕΘΕΛ που έκανε δηλώσεις) να αναφέρουν ότι: "δεν θα δεχτούμε ούτε ένα ευρώ μείωση, δεν θα δεχτούμε ούτε μία απόλυση" και συγχρόνως να ακούμε ότι θα αυξηθεί εκ νέου η τιμή των εισιτηρίων...

Θα πρέπει όλοι να ρίξουμε λίγο νερό στο κρασί μας, όχι για την υποστήριξη της κυβέρνησης, αλλά για την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Δεν μπορούν ορισμένοι συνδικαλιστές να κάνουν προκλητικές δηλώσεις, χωρίς να υπολογίζουν ότι τους ακούνε άνθρωποι που δεν είχαν μέσο για το δημόσιο και απολύθηκαν ή είναι απλήρωτοι ή έχουν υποστεί μείωση του μισθού τους.

Στην σημερινή κατάσταση, τα πάντα είναι ρευστά. Η "σωτηρία" της χώρας κρέμεται από μία λεπτή κλωστή... Τα σκληρά μέτρα ήδη ισχύουν και όλοι προσπαθούμε να προσαρμοστούμε με αυτά. Αν όμως έρθουν ακόμα περισσότερα και ακόμα σκληρότερα, δεν είναι σίγουρο πως οι πολίτες θα πειστούν ότι η κατάσταση θα είναι καλύτερη από το να είχαμε κηρύξει πτώχευση...

Η κυβέρνηση έχει δύο ευθύνες και δύο προκλήσεις: να οδηγήσει την χώρα προς την έξοδο από αυτή την κατάσταση, λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα και να κρατήσει την κοινωνική συνοχή, δίνοντας την ελπίδα και τις αποδείξεις πως οι θυσίες πιάνουν τόπο... "Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα"

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα.

Jean-Paul Sartre, 1905-1980, Γάλλος φιλόσοφος

Η αλήθεια πονάει...

Γεια σας,
πολλές αλήθειες έχουν ακουστεί τον τελευταίο καιρό και υπάρχει μία γενική ενόχληση. Ακόμα όμως δεν μπορώ να καταλάβω τι μας ενοχλεί. Ότι μας τις λένε? Ότι είναι ψέμματα? Ότι είναι αλήθεια? Ότι μας κατάλαβαν?

Αρχικά η δήλωση του της κυβέρνησης, ήρθε να ανάψει τα αίματα. Είχε πει ότι "τα φάγαμε όλοι μαζί. Και οι πολιτικοί που έκαναν ρουσφέτια και οι πολίτες που τα ζητούσαν". Αυτή η πρόταση ήταν αρκετή για να ξεκινήσει το γνωστό παιχνίδι ανάμεσα στα κόμματα της αντιπολίτευσης και την κυβέρνηση. Οι μεν έλεγαν ότι δεν έφαγαν, οι δε ότι ο κ. Πάγκαλος έκανε μια γενική διαπίστωση.

Είναι αλήθεια όμως? Βεβαίως. Όσο και αν μας ενοχλεί, όσο και αν συμπεριλαμβάνει κάποιους -ελάχιστους- που είναι "καθαροί", όλοι λίγο - πολύ ξέραμε. Ξέραμε ότι στο δημόσιο υπάρχει ασφυξία, αλλά ζητούσαμε διορισμούς. Ξέραμε ότι το "φακελάκι" στον γιατρό είναι παράνομο, αλλά "ας μην δώσει ο άλλος, εγώ θα δώσω". Ξέραμε ότι οι αγορές χωρίς απόδειξη ήταν κλοπή, αλλά επιμέναμε να γλιτώνουμε χρήματα άμεσα.

Το χειρότερο από την διαπίστωση του κ. Πάγκαλου, δεν είναι ότι τα φάγαμε όλοι μαζί. Το χειρότερο είναι ότι ενώ έχουμε συνεχείς ομολογίες πολιτικών για "άνομες" πράξεις, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Οι επιτροπές για την Siemens, το Βατοπέδι και για την οικονομία, όπου και αν καταλήξουν, δεν θα είναι τίποτα περισσότερο από απλά συμπεράσματα. Αυτό είναι λυπηρό, επικίνδυνο και εξωφρενικό.

Μετά από τον κ. Πάγκαλο, ήταν σειρά του κ. Γιούνκερ να ταράξει τα "ήρεμα" νερά μας. Κάποιος πρωθυπουργός, λέει, του παραδέχτηκε ότι η Ελλάδα είναι διεφθαρμένη... Όλοι αρχίσαμε να ψάχνουμε αυτόν τον πρωθυπουργό που μας διασύρει... Γιατί, μπορεί να είμαστε διεφθαρμένοι, αλλά το κρύβουμε καλά...

Αμέσως μόλις έγινε γνωστό ότι αυτός ο "προδότης" είναι ο κ. Παπανδρέου, όλοι άρχισαν να τον κατηγορούν ότι μιλάει απαξιωτικά για την χώρα και μειώνει το κύρος της. Ξεχνάμε πόσο απαξιωτικό είναι να στέλνεις ψευδή στοιχεία στο εξωτερικό και πόσες άσχημες εμπειρίες μεταφέρουν οι ξένοι τουρίστες ή επενδυτές από την χώρα μας. Ξεχνάμε, ότι όλα τα κόμματα, τα τελευταία 15 χρόνια, υπόσχονται να πατάξουν την διαφθορά στην χώρα? Είναι ψέμα ότι η διαφθορά και η αδιαφάνεια είναι οι κύριες αιτίες της σημερινής μας κατάστασης?

Τέλος, ο κ. Σαμαράς ενοχλήθηκε από την στάση του κ. Μητσοτάκη να τον αποκαλέσει λαϊκιστή, επειδή υπόσχεται ότι μπορεί να μηδενίσει το έλλειμμα σε λίγους μήνες, χωρίς το μνημόνιο. (Βέβαια, στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο λόγος της "παρέμβασης" του κ. Μητσοτάκη ήταν οικογενειακός, αλλά αυτό δεν αλλάζει την αλήθεια που είπε.)

Δεν έχει βρεθεί κανένας μέχρι σήμερα να μας δείξει τον τρόπο που θα γίνει αυτό. Ο κ. Σαμαράς, φαίνεται πως δεν έχει καταφέρει να πείσει ούτε την δική του παράταξη για αυτή την υπόσχεση, γι' αυτό και έχει σταματήσει να την "προωθεί". Αλλά αυτό δεν παύει να την κάνει μία λαϊκίστικη πρόταση.

Ανεξάρτητα από το μνημόνιο, την οικονομική πολιτική, τα εσωτερικά και εξωτερικά ζητήματα, θα πρέπει οι πολιτικοί να αντιληφθούν ότι ο κόσμος έχει περάσει σε μία διαφορετική φάση. Δεν του αρκούν πλέον ατάκες του στυλ "λεφτά υπάρχουν" ή "θα μηδενίσω το έλλειμμα σε ένα χρόνο, χωρίς μέτρα".

Οι πολίτες απαιτούν πλέον σοβαρότητα και καθαρότητα. Έχουμε αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος, είμαστε σε θέση να δούμε τις εναλλακτικές, αλλά χωρίς να δικαιολογούμε λαϊκισμούς και μικροπολιτικές κινήσεις. Έχουμε ανάγκη την απόλυτη αλήθεια.

Αυτή τη στιγμή είναι ιδιαίτερα σημαντικό να δούμε τα δύο κόμματα να αφήνουν στην άκρη την κοκορομαχία και να επιδίδονται σε μία δημιουργική κόντρα. Αυτή θα αξιολογηθεί στις επόμενες εκλογές.

Ήταν φάουλ του κ. Σαμαρά να πει ότι θα μηδενίσει το έλλειμμα. Ακόμα και αν αυτό ήταν δυνατό, γιατί δεν έκανε την πρότασή του πριν το μνημόνιο και την αποκαλύπτει τώρα, λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές?

Ήταν ευχάριστη έκπληξη αυτή την εβδομάδα να βλέπουμε τα δύο μεγάλα κόμματα να συμφωνούν για την εξυγίανση των ΔΕΚΟ. Αυτή είναι η συμπεριφορά που περιμένουμε, αυτή είναι η συμπεριφορά που αξίζουμε, αυτή είναι η στάση που οφείλουν να έχουν απέναντι στο μεγάλο πρόβλημα της χώρας που είναι η οικονομία.

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας
Προτιμώ να βλέπω ανθρώπους να αμφισβητούν την αλήθεια, παρά να δέχονται κάτι που δεν είναι αλήθεια.

Frank A. Clark, 1915-2003, Αμερικανός πολιτικός

Καλλικράτης: τρικλοποδιά ή ευκαιρία?

Γεια σας,

Μία ανάσα πριν από τις δημοτικές εκλογές και πολλοί εξακολουθούν να αμφισβητούν την «ευεργετική δράση» που θα φέρει ο Καλλικράτης στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Πρέπει όμως να είμαστε ξεκάθαροι και ειλικρινείς. Κανένας δήμαρχος που θέλει να «κάνει δουλειά» δεν πρόκειται να εμποδιστεί από τον Καλλικράτη και κανένας δήμαρχος που δεν είναι ικανός δεν πρόκειται να παράξει έργο λόγω του Καλλικράτη.

Ας αφήσουμε λοιπόν την μοιρολατρία και την άσκοπη ανάλυση του νόμου και ας κοιτάξουμε κατάματα τα προβλήματα και τις ευκαιρίες που θα κάνουν την ζωή μας καλύτερη.

Δεν είναι τυχαίο ότι η μεταρρύθμιση του Καλλικράτη συμπίπτει με τις εκλογές και την αλλαγή διοίκησης στις τοπικές κοινωνίες. Ως νόμος, θα μπορούσε να ισχύει άμεσα. Όμως ο νομοθέτης δίνει την επιλογή στους πολίτες να ορίσουν τα πρόσωπα που θα κληθούν να εφαρμόσουν κάτι τόσο νέο, τόσο καινοτόμο.

Είναι ένα τέλειο νομοσχέδιο? Μάλλον όχι. Σίγουρα θα υπάρχουν σημεία για βελτίωση. Εκεί θα φανεί η ικανότητα των νέων διοικήσεων, όπου σε συνεργασία με το υπ. Εσωτερικών, θα κάνουν άμεσα τις αλλαγές που είναι απαραίτητες. Όμως, η ίδια η ιδέα του Καλλικράτη, δεν ήταν τόσο να φτιαχτεί ο τέλειος νόμος, αλλά να αλλάξουν νοοτροπίες, να ξεριζωθούν κατεστημένα και να ανατραπούν καθεστωτικές και ιδιοκτησιακές αντιλήψεις.

Αν θέλουμε λοιπόν να απαντήσουμε στο αρχικό ερώτημα, ο Καλλικράτης είναι και τα δύο... Είναι μία τρικλοποδιά για τον Μαυρογιαλούρο του χθες και μία ευκαιρία για αυτόν που πιστεύει σε ότι που κάνει και όχι σε ότι εισπράττει.

Ας ανοίξουμε τα αφτιά μας σε όποιον από τους δύο θέλουμε – ή και στους δύο. Αλλά ας σκεφτούμε πρώτα αν θέλουμε για μία ακόμα φορά να ψηφίσουμε κάποιον που θα κατηγορούμε αύριο ή κάποιον που θα μας κάνει να ελπίζουμε για το αύριο... Από τον Καλλικράτη, ας κρατήσουμε τα κάλλη του και ας απαλλαγούμε από τους κάλλους...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Δημοκρατία είναι η διαδικασία με την οποία διαλέγουμε αυτόν στον οποίο θα ρίξουμε το φταίξιμο.

Bertrand Russell, 1872-1970, Βρετανός φιλόσοφος

Κυβέρνηση του μνημονίου - Αντιπολίτευση της αμνησίας...

Γεια σας,
μετά από την έναρξη της προεκλογικής περιόδου και τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης, η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης φαίνεται πως είναι το ιδανικό "φόντο" για την έναρξη της σκληρής αντιπαράθεσης ανάμεσα στην αξιωματική αντιπολίτευση και την κυβέρνηση.

Είναι δεδομένο ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα προσπαθήσουν να δώσουν έντονο πολιτικό χρώμα στην μάχη για τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Σημαία τους θα είναι η "πολιτική του μνημονίου". Από την άλλη μεριά, η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να υπερασπιστεί τις επιλογές της και να "απο - πολιτικοποιήσει" τις εκλογές, δίνοντας έμφαση σε θέματα της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Αν εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης στείλουμε ψήφο διαμαρτυρίας για το μνημόνιο, πότε θα αντιδράσουμε για την κατάσταση της γειτονιάς μας? Στις βουλευτικές ή στις Ευρωπαϊκές εκλογές?

Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, γνώριζε ότι θα πλήρωνε στις εκλογές την υπογραφή της στο μνημόνιο. Όλοι λέγαμε ότι ήταν μία κίνηση υψηλού ρίσκου, που θα εκμεταλλεύονταν στο μέγιστο βαθμό τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Ωστόσο οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δίνουν μία άλλη οπτική στα πράγματα. Βέβαια, η κυβέρνηση πληρώνει την απόφαση να καταφύγει στον μηχανισμό στήριξης και να λάβει σκληρά μέτρα, όμως αυτή η "τιμωρία" δεν συνεπάγεται συμφωνία με την γραμμή της ΝΔ.

Ο λόγος είναι απλός: Οι πολίτες πλήττονται από τα μέτρα του μνημονίου που έλαβε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, διατηρεί όμως στην μνήμη του την συμπεριφορά και τα λάθη των στελεχών της ΝΔ.

Η μεγάλη ήττα της ΝΔ στις βουλευτικές εκλογές δεν σημαίνει ότι το κόμμα του κ. Σαμαρά έλαβε "συγχωροχάρτι" από τους πολίτες.

Η κυβέρνηση λαμβάνει την απογοήτευση λόγω καθυστερήσεων σε αναπτυξιακά μέτρα, την αυξημένη φορολογία και για σοβαρές αποφάσεις που εκκρεμούν. Ωστόσο, μεγάλο μέρος των συμπολιτών μας συμφωνεί ότι πρέπει επιτέλους να μπει μία τάξη στο μπάχαλο του δημοσίου, είτε αυτό λέγεται εργασιακό, είτε μισθολογικό, είτε γενικά έξοδα. Η κατάσταση του δημοσίου δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι.

Νομίζω ότι οι πολίτες σιγά σιγά έχουν αρχίσει να αλλάζουν τον τρόπο "χρήσης της ψήφου" τους. Η κριτική στάση απέναντι στους πολιτικούς είναι ανεξάρτητα από κόμματα. Έτσι θα πρέπει να αρχίσει να αλλάζει και ο τρόπος δράσης των πολιτικών.

Δεν μπορεί να συνεχιστεί το παιχνίδι του "ναι - όχι" μεταξύ κυβέρνησης αντιπολίτευσης. Πρέπει επιτέλους να δούμε και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των κομμάτων (αν και όποια έχουν). Πρέπει να αναπτυχθεί ένας διάλογος και μία προοπτική δημιουργικής αντιπαράθεσης, όχι για τηλεοπτική χρήση αλλά για παραγωγή πολιτικών δράσεων...

Παλαιοκομματικά, μικροκομματικά και ρουσφετολογικά χαρακτηριστικά δεν μπορούν πλέον να είναι κριτήρια για τους πολιτικούς. Όσοι μπορούν να ανοίξουν τα αυτιά και το μυαλό τους στην κοινωνία ας συνεχίσουν, διαφορετικά ας αποχωρήσουν πριν γελοιοποιηθούν...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας


Η ελεύθερη βούληση είναι αυταπάτη. Οι άνθρωποι πάντα διαλέγουν το δρόμο που πιστεύουν ότι θα προσφέρει τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση.

Scott Adams, 1957-, Αμερικανός συγγραφέας κόμικς

Πολιτική... made in media...

Γεια σας,
καλό μήνα, καλό φθινόπωρο και καλό κουράγιο...

Τις τελευταίες ημέρες τα δελτία ειδήσεων και οι εφημερίδες εναγωνίως στοιχηματίζουν για τις αλλαγές που θα κάνει ο πρωθυπουργός στον επικείμενο ανασχηματισμό.

Πραγματικά η στάση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, δημιουργεί το ερώτημα αν ο ρόλος τους είναι να παρουσιάζουν τις ειδήσεις ή να τις δημιουργούν. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κάποιος ότι ανάλογα με τα συμφέροντα του κάθε μέσου, αλλάζουν και τα πρόσωπα που προβάλλονται.

Αν κοιτάξουμε τα αρχεία των εφημερίδων, ακριβώς έναν χρόνο πριν, θα δούμε ότι έγραφαν πως ο τότε Πρωθυπουργός, κος Κ. Καραμανλής, ετοίμαζε διάγγελμα για προσφυγή σε πρόωρες εκλογές. Μάλιστα έκαναν λόγο για την ανακοίνωση των εκλογών "από ώρα σε ώρα". Μπορεί να έπεσαν έξω στον χρόνο, όμως το αποτέλεσμα ήταν ίδιο.

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Από την κυβέρνηση υποστηρίζεται ότι οι όποιες αλλαγές σε πρόσωπα, θα έχουν την μορφή αντικαταστάσεων. Όμως από τα media μαθαίνουμε ότι θα γίνει "σαρωτικός" ανασχηματισμός και δημιουργία "οβάλ γραφείου" στο Μέγαρο Μαξίμου.

Προφανώς ο λόγος αυτής της πίεσης προς την κυβέρνηση είναι για να λάβουν θέσεις κλειδιά πολιτικοί που μπορούν να "υποστηρίξουν" τα συμφέροντα κάθε εκδοτικού ή ενημερωτικού ομίλου.

Ο ρόλος όλων αυτών των δημοσιογράφων δεν είναι να ενημερώνει την κυβέρνηση για τις επόμενες κινήσεις της, ώστε να μην βρεθεί αντιμέτωπη μαζί τους. Ο ρόλος τους είναι να ενημερώνει τους πολίτες για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης και να τους αφήνει το περιθώριο να κρίνουν. Αλλιώς μιλάμε για "κατευθυνόμενη" δημοσιογραφία...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Τα Μέσα Ενημέρωσης αναφέρουν μόνο χαζές ή απρόσεκτες απαντήσεις και όχι χαζές ή άδικες ερωτήσεις.

Colin Powell, 1937-, Αμερικανός στρατιωτικός & πολιτικός

2300 χρόνια και δεν άλλαξε τίποτα...

Γεια σας,
μετά τις θερινές διακοπές, είναι καιρός να επιστρέψουμε σιγά - σιγά στις παλιές και γνωστές μας συνήθειες.

Αυτή την Κυριακή, στην εφημερίδα "Το Βήμα", ο κ. Γ. Μαρίνος βρήκε και δημοσιεύει ένα πάπυρο ηλικίας 2300 ετών, στον οποίο ο Μενένιος Άπιος συμβουλεύει τον διάδοχό του στην διακυβέρνηση της Αχαιας για τον χαρακτήρα των Ελλήνων.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να δούμε ποιά ήταν η άποψη των ξένων για εμάς.

«Ο Ελληνας είναι πιο εγωιστής από εμάς και συνεπώς από όλα τα έθνη του κόσμου. Το άτομό του είναι “πάντων χρημάτων μέτρον” κατά το ρητό του Πρωταγόρα. Αδέσμευτο, αυθαίρετο και ατίθασο, αλλά και αληθινά ελεύθερο, ορθώνεται το “εγώ” των Ελλήνων. Χάρις σε αυτό σκεφθήκανε πηγαία,πρώτοι αυτοί,όσα εμείς αναγκαζόμαστε σήμερα να σκεφθούμε σύμφωνα με τη σκέψη τους. Χάρις σε αυτό βλέπουν με τα μάτια τους και όχι με τα μάτια εκείνων που είδαν πριν από αυτούς.

(...) Ομως ήρθανε καιροί όπου ο ελληνικός εγωισμός ξέχασε την τέχνη που οικοδομεί τους ιδανικούς κόσμους, αλλά δεν ξέχασε την τέχνη που γκρεμίζει τις πραγματικές πολιτείες. Και εμείς τους συναντήσαμε σε τέτοιους καιρούς και γι΄ αυτό η κρίση μας γι΄ αυτούς συμβαίνει να είναι τόσο αυστηρή που κάποτε καταντά άδικη. Η μοίρα μας έταξε νομοθέτες του κόσμου και το ελληνικό άτομο περιφρονεί τον νόμο. Δεν παραδέχεται άλλη κρίση δικαίου παρά την ατομική του, που δυστυχώς στηρίζεται σε ατομικά κριτήρια. Απορείς πώς η πατρίδα των πιο μεγάλων νομοθετώνέχει τόση λίγη πίστη στον νόμο. Πείθονται μόνο στα ρήματα τα δικά τους και ή αλλάζουν τους νόμους κάθε λίγο ανάλογα με τα κέφια της στιγμήςή,όταν δεν μπορούν να τους αλλάξουν, τους αντιμετωπίζουν σαν εχθρικές δυνάμεις και τότε μεταχειρίζονται εναντίον τους ή τη βία ή τον δόλο. Α! πόσο την χαίρεται ο Ελληνας την εύστροφη καταδολίευσή τους, τους σοφιστικούς διαλογισμούς που μεταβάλλουν τους νόμους σε ράκη! Ο Ελληνας έχει την πιο αδύναμη μνήμη από μας, έχει λιγότερη συνέχεια. Θες να σαγηνεύσεις την εκκλησία του δήμου σε μια πόλη ελληνική; Πες τους:“Σας υπόσχομαι αλλαγή”. Πες τους:“Θα θεσπίσω νέους νόμους”.

Οι Ελληνες λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τους τα ίδια. Και προς καλού και προς κακού στέκουν επάνω από τα πράγματα.Για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιος θα τον μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής τους περίπτωσης, ακόμα κι όταν υπεύθυνα τον κρίνουν στην εκκλησία ή στο δικαστήριο. Ο Ελληνας ζητεί από τον νόμο δικαιοσύνη για τη δική του προσωπική περίπτωση. Εάν τύχει και ο νόμος, δίκαιος στην ολότητά του και δεν ταιριάζει σε λίγες περιπτώσεις όπως η δική του,δεν μπορεί να το παραδεχθεί.Δεν δέχεται να θυσιάσει την δική του περίπτωση, το δικό του εγώ σε έναν νόμο σκόπιμο και δίκαιο στη γενικότητά του».

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=123&artid=349850&dt=22/08/2010#ixzz0xKsBqHy1

Πόσο πιθανό θα ήταν ένα παρόμοιο άρθρο να δημοσιεύθεί σήμερα σε μία εφημερίδα του εξωτερικού, για τους σημερινούς Έλληνες?

Το καλό είναι ότι μέσα από όσα περάσαμε, καταφέραμε να διατηρήσουμε τα στοιχεία του χαρακτήρα μας. Το κακό είναι ότι τα περισσότερα στοιχεία που κρατήσαμε, δεν είναι υγιή.

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Συνεχώς ξεψυχάει

Δημήτρης Χορν, 1924-1998, Έλληνας ηθοποιός

Συνδικαλιστική ... λαιμαργία...

Γεια σας,
η χώρα απολαμβάνει για μία ακόμα φορά την δύναμη των συνδικαλιστών και την δυνατότητα μίας μερίδας επαγγελματιών να διεκδικεί δίκαια ή άδικα κεκτημένα, εις βάρους όλως των υπολοίπων.

Μετά τους αποκλεισμούς των λιμανιών από τα μέλη του ΚΚΕ και της Ακρόπολης από συμβασιούχους που δεν "βολεύτηκαν", όπως τους είχαν υποσχεθεί οι "αθώοι" πολιτικάντηδες, είμαστε αντιμέτωποι με την έλλειψη καυσίμων και αδυναμία διακίνησης προϊόντων στην αγορά.

Οι οδηγοί και ιδιοκτήτες φορτηγών δημόσιας χρήσης, αντιδρούν στο πολυαναμενόμενο άνοιγμα του επαγγέλματός τους. Κάτι που έπρεπε να είχε γίνει πριν πολλά χρόνια, κάτι που μοιάζει περισσότερο με αυτονόητο παρά με ζητούμενο, έχει γίνει ο λόγος της ταλαιπωρίας των οδηγών, των καταναλωτών και των επαγγελματιών.

Είναι αλήθεια ότι στο θέμα της απελευθέρωσης του κλάδου των δημόσιων μεταφορών, υπάρχει κάποια αδικία που πρέπει να αντιμετωπιστεί ή τουλάχιστον να μετριαστεί. Οι άδειες που έχουν εκδοθεί (από το 1971) είχαν φτάσει να πωλούνται σε εξωφρενικές τιμές. Αυτό γινόταν σε ένα καθεστώς που ισορροπούσε μεταξύ του παραεμπορίου και της ελεύθερης αγοράς.

Το κράτος γνώριζε την κατάσταση που υπήρχε στον κλάδο, όμως δεν έκανε τίποτα. Όπως σε πολλούς τομείς, έκρυβε το πρόβλημα κάτω από το χαλάκι, εκμεταλλευόμενο την αδιαφορία των επαγγελματιών. Αντί μαζί να προετοιμάσουν την μεταβατική περίοδο, όταν μπορούσαν να το κάνουν, αντάλλασσαν ματιές νομίζοντας ότι για πάντα θα μπορούν να ξεγελάνε την Ευρωπαϊκή Ένωση και την κοινή λογική.

Είναι παράλογο από την μία να υπάρχουν κλειστά επαγγέλματα στην σημερινή εποχή, αλλά από την άλλη δεν είναι καθόλου λογικό και δίκαιο κάποιος που αγόρασε μία άδεια πριν από λίγο καιρό με τεράστιο τίμημα, να χάνει την "επένδυσή" του. Αυτό είναι το μοναδικό σοβαρό θέμα που προκύπτει και τίποτα άλλο.

Ο ρόλος των συνδικαλιστών δεν πρέπει να περιορίζεται σε "απεργιακές" κινητοποιήσεις, κατόπιν εορτής. Έπρεπε οι ίδιοι να είχαν πιέσει τις κυβερνήσεις του παρελθόντος, ώστε να είχε βρεθεί μία λύση, αφού γνώριζαν ότι το πρόβλημα αυτό θα εμφανιζόταν, αργά ή γρήγορα. Η στάση τους αποδεικνύει για μία ακόμα φορά ότι δεν ενδιαφέρονται για τα πραγματικά προβλήματα του κλάδου τους αλλά για το "βόλεμα", την "προβολή" και την "πολιτικοποίηση" όσων δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Το κακό (ή καλό) για όλους αυτούς τους "εργοτοπατέρες" είναι ότι αρχίζουν σιγά - σιγά να μένουν μόνοι τους. Όλο και περισσότεροι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι οι συνδικαλιστές έχουν εντελώς διαφορετικό ρόλο από αυτό που πράττουν. Ακόμα και κόμματα έχουν αρχίσει να γυρνάνε την πλάτη σε ορισμένες συμπεριφορές που προκαλούν.

Αν κάτι πρέπει να αλλάξει σε αυτή την κρίση, αυτό είναι σίγουρα το συνδικαλιστικό κίνημα. Σίγουρα είναι απαραίτητο, όμως είναι απαραίτητη και η χρησιμότητά του. Όταν γνωρίζουν ότι κάποιο θέμα θα προκύψει, οφείλουν να προετοιμάζονται μέσω συζητήσεων και να είναι έτοιμοι να το αντιμετωπίσουν, ακόμα και νωρίτερα αν είναι δυνατόν.

Σήμερα είναι οι μεταφορείς, αύριο θα είναι οι οδηγοί ταξί και μετά από λίγες ημέρες θα είναι οι φαρμακοποιοί. Ποιος από όλους αυτούς έχει αρχίσει την συζήτηση που θα ζητάνε όταν ο κόμπος θα έχει φτάσει στο χτένι?

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα.

Jean-Paul Sartre, 1905-1980, Γάλλος φιλόσοφος

Η πρόκληση των δημοτικών εκλογών...

Γεια σας,
η πολιτική δεν ασχολείται μόνο με το ασφαλιστικό, το μνημόνιο, την ανάπτυξη και την εξωτερική πολιτική. Η πολιτική πέρα από αυτά επηρεάζει την ποιότητα της καθημερινότητάς μας και του περιβάλλοντος που ζούμε.

Η κατάσταση των δρόμων, η καθαριότητα, η προσβασιμότητα σε πλατείες και πεζοδρόμια (ειδικά από άτομα με ειδικές ανάγκες), η ποιότητα των σχολείων και η ζωή στην πόλη μας, είναι αυτά που αντιμετωπίζουμε καθημερινά.

Η δύσκολη οικονομική κατάσταση έχει επηρεάσει την ψυχολογία όλων μας. Ζούμε μέσα στην αβεβαιότητα, την αγωνία για το αύριο και την αναζήτηση προοπτικών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάψουμε να ζητούμε περισσότερη ποιότητα ζωής. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δικαιούμαστε τα "αυτονόητα", που πρέπει να μας προσφέρει η τοπική αυτοδιοίκηση.

Οι δημοτικές εκλογές πλησιάζουν. Ορισμένοι πολιτικοί προσπαθούν να τις παρουσιάσουν ως δημοψήφισμα για την κυβέρνηση. Προφανώς "παίζουν" με έναν θεσμό, αποδεικνύοντας την αδιαφορία τους για την ζωή των πολιτών.

Στις δημοτικές εκλογές δεν ψηφίζουμε για την οικονομική πολιτική. Δεν αποφασίζουμε για το ασφαλιστικό ή εργασιακό καθεστώς. Δεν κρίνουμε το κυβερνητικό έργο. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε στις βουλευτικές εκλογές.

Οι δημοτικές εκλογές είναι μία τοπική διαδικασία. Καλούμαστε να αποφασίσουμε ποιος θα διαχειριστεί τα προβλήματα που έχουμε καθημερινά μπροστά στο σπίτι μας, στην γειτονιά μας. Καλούμαστε να αναδείξουμε τον ικανότερο που θα διαχειριστεί τα σχολεία όπου φοιτούν τα παιδιά μας. Καλούμαστε να διακρίνουμε ποιος είναι άξιος να μας προσφέρει ένα καλύτερο περιβάλλον...

Ειδικά σε αυτές τις εκλογές έχουμε ακόμα μία πρόκληση. Πρέπει να αναδείξουμε τον συμπολίτη μας που θα αφομοιώσει και θα διαχειριστεί τις αλλαγές και τις τομές που έχει φέρει το νέο νομοσχέδιο της αυτοδιοίκησης. Ο Καλλικράτης.

Οι ανίκανοι και οι "φυγόμαχοι" έτρεξαν να σταθούν στα σύνορα και τα ονόματα των δήμων. Όμως για το νομοσχέδιο αυτό είναι ένα διαδικαστικό θέμα. Το σύνολο του νομοσχεδίου είναι μία ανατροπή στα δεδομένα. Οι δήμοι θα κληθούν να διαχειριστούν περισσότερα κονδύλια, θα πρέπει να λάβουν δράσεις για την ανάπτυξη, για το περιβάλλον, να αποφασίσουν για την ρυμοτομία και το πολεοδομικό σχέδιο των πόλεων...

Σε αυτές τις εκλογές, θα πρέπει τα κόμματα να αποδείξουν την ανανέωση που υπόσχονται και οι πολίτες την ανανέωση που επιθυμούν. Οι υποψήφιοι θα πρέπει να είναι νέοι (όχι μόνο σε ηλικία αλλά και σε ιδέες) άνθρωποι, με όραμα, όρεξη και θέληση για ανατροπές και ανάπτυξη στην πόλη τους. Οι ηγεσίες των κομμάτων θα πρέπει να προτείνουν τέτοιους ανθρώπους και να δημιουργήσουν ευκαιρίες για ανανέωση της πολιτικής.

Επειδή όμως τα κόμματα δεν είναι πάντα τόσο "αθώα" και ρομαντικά. Επειδή πολλοί βουλευτές ανταποδίδουν "χάρες" μέσω χρίσματος, ξεπληρώνοντας στήριξη που έλαβαν από δημάρχους και συμβούλους, πρέπει και οι πολίτες να λάβουμε δράση.

Ακόμα και αν επιμείνουμε να ψηφίσουμε με "κομματική πειθαρχία", κάτι για το οποίο διαφωνώ, πρέπει να αναζητήσουμε άξιους, ικανούς και έμπειρους ανθρώπους... Πρέπει να πάψουμε να είμαστε κλειδωμένοι σε έναν τρόπο σκέψης που αποδεδειγμένα μας έχει οδηγήσει στην σημερινή κατάσταση...

Κάθε εκλογική διαδικασία δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως αγγαρεία.. Είναι μία ευκαιρία να αλλάξουμε ορισμένα πράγματα. Ειδικά στην τοπική αυτοδιοίκηση.. Αν για ακόμα μία φορά δεν κρίνουμε "απαραίτητο" να ασχοληθούμε με τις εκλογές, μετά τι θα μας νομιμοποιεί να γκρινιάζουμε για την ποιότητα του δρόμου, του σχολείου, ή την καθαριότητα της γειτονιάς μας?

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας
Οι πολίτες στα δημοψηφίσματα απαντούν συνήθως για όλα, εκτός από το ερώτημα που τίθεται στο δημοψήφισμα.

Φρανσουά Μιττεράν, 1916-1996, Γάλλος πρόεδρος

Ασφαλιστική... ανασφάλεια...

Γεια σας,
ένα νέο εργασιακό και ασφαλιστικό καθεστώς είναι παρών στην ζωή μας, κάνοντας ανατροπές στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς και φέρνοντας αναστάτωση στην πολιτική και συνδικαλιστική "συνείδηση" πολλών...

Είναι αλήθεια ότι το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι το σκληρότερο των τελευταίων ετών. Θίγει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, εργαζόμενους και συνταξιούχους, με διάφορες μορφές, έτη εργασίας - εισφορές - ποσό σύνταξης.

Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, δήλωσαν με ένταση ότι το νομοσχέδιο είναι εκτός σοσιαλιστικής και "πασοκικής" ιδεολογίας, αν και το υπερψήφισαν είτε ακολουθώντας την κομματική γραμμή, είτε ως σίγουροι ότι είναι η μοναδική λύση.

Για να είμαστε ειλικρινείς, τα μέτρα του νομοσχεδίου είναι εκτός οποιασδήποτε ιδεολογίας, αριστερής ή δεξιάς. Κανένας πολιτικός δεν θα έπαιρνε τέτοια μέτρα, ρισκάροντας την προσωπική του πολιτική πορεία ή ρισκάροντας την συνοχή και την λειτουργία της κοινωνίας. Μπορεί αρκετοί πολιτικοί να αδιαφορούν για την οικονομική κατάσταση των πολιτών, για τις εργασιακές - ασφαλιστικές συνθήκες και για την ποιότητα ζωής που προσφέρουν οι κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους, όμως δεν θα έθιγαν τόσο σκληρά την ζωή τους.

Όλοι μας γνωρίζαμε ότι το ασφαλιστικό σύστημα που είχαμε δεν ήταν βιώσιμο. Τα ίδια τα κόμματα υπόσχονταν την "αναδιάρθρωσή" του σε κάθε προεκλογική καμπάνια. Αν αυτό είχε γίνει πολλά χρόνια πριν, θα είχαμε και πάλι πρόβλημα, όμως δεν θα ήταν τόσο βίαιη η προσαρμογή των δεδομένων.

Όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών έκαναν γρατσουνιές αντί για τομές στο ασφαλιστικό, φοβούμενες το πολιτικό κόστος. Η αδράνεια των κυβερνήσεων του κ. Καραμανλή, σε συνδυασμό με την κρίση αλλά και "λανθασμένες" κινήσεις όπως τα ομόλογα (δομημένα), ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Βέβαια, τα λάθη του ασφαλιστικού δεν είναι των τελευταίων δέκα ετών, αλλά των τελευταίων τριάντα. Δεν μπορεί ένα σύστημα που θέλει να θεωρείται βιώσιμο να αλλάζει με μερεμέτια και να μην είναι "εξ ορισμού" αναπροσαρμόσιμο στην κάθε εποχή.

Υπήρχε άλλος τρόπος? Προσωπικά νομίζω πως όχι. Όλοι γνωρίζαμε ότι δεν γινόταν να αλλάξει σοβαρά το ασφαλιστικό, υποστηρίζοντας συγχρόνως τα 3 "δεν" (δεν θα αυξηθούν τα όρια, δεν θα μειωθούν οι συντάξεις, δεν θα αυξηθούν οι εισφορές). Ήταν κάτι που το ομολογούσαν όλοι. Βέβαια ο αντίλογος είναι "τι φταίνε οι πολίτες που δεν έφαγαν", όμως πόσοι από εμάς δεν ξέρουμε κάποιον που βγήκε πρόωρα σε σύνταξη, κάποιον που δουλεύει ανασφάλιστος απαιτώντας μετά σύνταξη, κάποιον που είναι στο ταμείο εργασίας ενώ εργάζεται. Μπορεί λοιπόν να υπάρχει "σαπίλα" στην κορυφή του συστήματος, όμως όλοι την υποστηρίξαμε, όλοι επιδιώξαμε να εισπράξουμε εις βάρους των άλλων, όλοι προσπαθήσαμε να βγάλουμε κάτι παραπάνω αφού μπορούσαμε.

Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του κ. Μ. Ανδρουλάκη για το νομοσχέδιο: "Θα ψήφιζα όχι, αν μπορούσα να απαντήσω που θα βρω λεφτά να πληρώσω συντάξεις αύριο". Αυτό είναι που πρέπει να κάνουμε. Να αντιδρούμε όταν έχουμε κάτι να προτείνουμε. Να κατηγορούμε τον δικομματισμό, έχοντας την εναλλακτική πρόταση... Γιατί διαφορετικά δεν αλλάζουμε τίποτα, απλά επιβεβαιώνουμε την ανικανότητά μας να απαλλαγούμε από τους ανίκανους!

Και επειδή πολλοί θα τρέξουν να με κατηγορήσουν για το κείμενό μου, θέλω να πω μόνο αυτό: Ανήκω σε μία γενιά (30) που ελάχιστα έχει επιβαρύνει μέχρι στιγμής το σύστημα. Έχουμε σπουδάσει, έχουμε όρεξη και έχουμε και θέληση να πάμε μπροστά. Αυτό το ασφαλιστικό θα μας αναγκάσει να δουλέψουμε και να πληρώσουμε περισσότερο. Σε ποιο περιβάλλον όμως? Δεν φοβόμαστε την δουλειά, αλλά δεν έχουμε δουλειά... Δεν φοβόμαστε τον ανταγωνισμό αλλά αντιμετωπίζουμε "ρουσφετισμό"...

Αν λοιπόν πολλοί σήμερα λένε ότι χάνουν χρήματα ή πρέπει να δουλέψουν περισσότερο, έχουν απόλυτο δίκιο. Ας σκεφτούν όμως, ότι υπάρχει μία γενιά που χάνει όνειρα, που χάνει ευκαιρίες, που χάνει τα καλύτερά της χρόνια, χωρίς να φταίει και χωρίς να το αξίζει.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι αν δεν έπαιρνε τα μέτρα θα πηγαίναμε σε στάση πληρωμών και δεν θα υπήρχαν καθόλου συντάξεις. Ακούσατε κανέναν να το αμφισβητεί? Όλοι θα θέλαμε το "ιδανικό" περιβάλλον, όμως για να το αποκτήσουμε, πρέπει πρώτα να το πληρώσουμε, πρέπει να το χτίσουμε και όχι να ζητάμε να μας το χαρίσουν...

Ας σκεφτούμε λοιπόν λίγο μακροπρόθεσμα... Τι θα γινόταν αν δεν άλλαζε η κατάσταση? Βέβαια, δεν είμαστε σίγουροι ότι και τώρα θα πάνε καλύτερα τα πράγματα, όμως αυτό θα αποτελέσει την κρίση μας προς την κυβέρνηση. Κατηγορήσαμε τους προηγούμενους ότι δεν έκαναν κάτι, τώρα γιατί κατηγορούμε κάποιους που προσπαθούν να το κάνουν?

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Μια αδικία από την οποία κερδίζουμε εμείς, ονομάζεται τύχη. Μια αδικία από την οποία επωφελείται κάποιος άλλος, ονομάζεται σκάνδαλο.

Louis Dumur, 1863-1933, Γάλλος συγγραφέας

Εδώ η χώρα χάνεται και τα σκάνδαλα αρμενίζουν...

Γεια σας,
αναρωτιέμαι πραγματικά ποιος είναι αυτός που ξαφνιάζεται με τα σκάνδαλα... Έχουν γίνει πλέον τόσο προβλέψιμα, που είμαστε έτοιμοι για να ακούσουμε (και να δεχθούμε) ακόμα και τις πιο απίστευτες "αποκαλύψεις"...

Η συνεχής ενασχόληση των πολιτικών με αυτά, τους εμποδίζει να αφιερώσουν τον απαραίτητο χρόνο σε θέματα που είναι πιο άμεσα και πιο αναγκαία. Ίσως επειδή είναι τόσοι πολλοί όσοι έχουν λερωμένη την φωλιά τους, που μόνο και με την φράση "νέο σκάνδαλο", τους πιάνει τρέμουλο.

Για την αποφυγή κάθε παρεξήγησης, δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι πρέπει να σταματήσουν οι έρευνες για ευθύνες και αναζητήσεις σκανδάλων. Να γίνονται, αλλά να γίνονται σωστά και να οδηγούν κάπου.

Δεν είναι δυνατόν να έχουμε ακούσει για δεκάδες σκάνδαλα τον τελευταίο καιρό και οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής να μην "βλέπουν" τίποτα. Δεν είναι δυνατόν σε όλα τα θέματα (προσλήψεις, Βατοπέδι, Siemens, κλπ) οι πολίτες να έχουν γνώμη και εμπειρίες και οι πολιτικοί να μην έχουν αντιληφθεί το παραμικρό. Γιατί αν είναι έτσι, θα πρέπει να χαρακτηριστεί ως σκάνδαλο η συνολική λειτουργία της Βουλής.

Πίσω όμως από τα σκάνδαλα και την σκανδαλολογία, που έχουν γίνει της μόδας, υπάρχουν οι πολίτες που περιμένουν να δουν κάτι να αλλάζει, κάτι να κινείται, κάτι να πηγαίνει μπροστά. Κυρίως όμως οι πολίτες περιμένουν και αγωνιούν για το δικό τους μέλλον, σε οικονομικό, εργασιακό, ασφαλιστικό, ακόμα και κοινωνικό επίπεδο.

Η κυβέρνηση έχει λάβει μία σειρά δράσεων που θα μας οδηγήσουν έξω από την κρίση, όπως η ίδια ισχυρίζεται. Για αυτές τις αποφάσεις της, έχει κατηγορηθεί ακόμα και μέσα από το ΠΑΣΟΚ, όμως επιμένει να υποστηρίζει ότι είναι ο μοναδικός δρόμος για την ανάπτυξη.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, δυστυχώς, δεν έχουν προτείνει κάποιο διαφορετικό, βιώσιμο και ρεαλιστικό σχέδιο. Ακόμα χειρότερα, πολλά από τα κόμματα αυτά δεν έχουν καν σχέδιο...

Κι όμως, θεωρώ ή θέλω να πιστεύω, ότι υπάρχει ελπίδα. Δεν μπορούμε μοιρολατρικά να σκύψουμε το κεφάλι και να περιμένουμε την καταστροφή. Διαβάζοντας ένα κυριακάτικο ρεπορτάζ, δημιουργούνται τόσες απορίες...

Στην εφημερίδα "Πρώτο Θέμα" της Κυριακής, υπήρχαν πληροφορίες για τα πλοία που κατασκευάζονται σε ναυπηγεία της Ανατολικής Ασίας (κυρίως). Σύμφωνα λοιπόν με το ρεπορτάζ, αυτή τη στιγμή ναυπηγούνται 857 ελληνόκτητα πλοία με συνολικό προϋπολογισμό 55 δις δολάρια!!!

Τα ελληνόκτητα πλοία που "αρμενίζουν" σήμερα στις θάλασσες είναι 4161 και αντιπροσωπεύουν το 15% του παγκόσμιου στόλου. Βέβαια, τα περισσότερα από αυτά είναι με ξένη σημαία...

Από την άλλη πλευρά, βλέπουμε ότι ο ναυπηγοεπισκευαστικός τομέας στην Ελλάδα αργοπεθαίνει. Στην ζώνη του Περάματος και στο Βιομηχανικό Πάρκο Σχιστού η ερημοποίηση ήρθε από τις αναδουλειές και όχι από τα καιρικά φαινόμενα...

Είναι τραγικό οι Έλληνες πλοιοκτήτες να μην εμπιστεύονται τις Ελληνικές εταιρείες, έστω για τις επισκευές των πλοίων τους (ας μην μιλήσουμε για την κατασκευή). Σε έρευνα που έγινε πριν μερικές εβδομάδες, οι περισσότεροι προτιμούν να κάνουν τις επισκευές στο εξωτερικό λόγω της αβεβαιότητας στην συνέπεια της παράδοσης. Για αυτό φταίνε κατά πολύ οι απεργίες...

Χειρότερο εύρημα της έρευνας, είναι ότι οι περισσότεροι δεν έχουν εμπειρία από τις Ελληνικές επιχειρήσεις, αλλά η επιφυλακτική τους στάση οφείλεται κυρίως σε εμπειρίες άλλων πλοιοκτητών ή από πληροφορίες μέσω των ΜΜΕ.

Όλοι δηλαδή συνολικά προσπαθούμε (ακόμα χειρότερα: καταφέρνουμε) να δυσφημίσουμε την χώρα μας, σε έναν τομέα που (πέρα από τον τουρισμό, που και εκεί κάνουμε τα ίδια) θα μπορούσε να μας αποδίδει ένα σημαντικότατο εισόδημα.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να φέρει ξένες επενδύσεις. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, αλλά και πολλοί υπουργοί, επισκέπτονται χώρες που διαθέτουν "πετροδόλαρα" για να προσπαθήσουν να τους πείσουν να επενδύσουν στην Ελλάδα. Καθόλου κακό και πολύ αναγκαίο, αλλά μην ξεχνάμε και αυτούς που έχουν έναν περισσότερο λόγο, την εθνικότητα, να επενδύσουν ή έστω να αφήσουν χρήματα στην Ελλάδα.

Θεωρώ σίγουρο ότι κανείς δεν θα είναι αντίθετος με την αύξηση της κίνησης στην επισκευαστική ζώνη. Θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίες, όχι μόνο για όσους ασχολούνται με την ναυτιλία αλλά και για ένα σωρό "δορυφορικά" επαγγέλματα.

Πρέπει λοιπόν η κυβέρνηση να δει το θέμα πολύ ζεστά. Πρέπει να έρθει σε επαφή με Έλληνες πλοιοκτήτες αλλά και Ελληνικές επιχειρήσεις και να δει πως θα δημιουργήσει κλίμα συνεργασίας και υποστήριξης μεταξύ τους. Ακόμα και τα συνδικάτα θα πρέπει να λειτουργήσουν υπέρ μίας τέτοιας προοπτικής. Άλλωστε τα εργασιακά δικαιώματα, που με κάθε κόστος υπερασπίζονται, έχουν νόημα μόνο αν υπάρχει εργασία... Ας θυμηθούν τι κατάφεραν ορισμένοι στην Πάτρα και τον Βόλο πριν μερικά χρόνια.

Αν χρειαστεί, ας δοθούν και ορισμένα κίνητρα ώστε το αυξημένο κόστος για την επισκευή των ελληνόκτητων πλοίων στην Ελλάδα, να αντισταθμίζεται. Ας κάνει οτιδήποτε μπορεί ώστε να φέρει τα ελληνικά "αλμυροδόλαρα".

Σίγουρα δεν πρόκειται να σωθεί η οικονομία από τις επισκευές πλοίων... Όμως βάζοντας τις απαραίτητες βάσεις σε διάφορους τομείς που έχουμε ένα πλεονέκτημα, ίσως μπορέσει να δημιουργηθεί η δυναμική και να αλλάξει η ψυχολογία της αγοράς...

Ας αφήσουν ορισμένους να ασχοληθούν με σκάνδαλα και ας σταματήσουν να ασχολούνται όλοι σκανδαλωδώς με αυτά!

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Οι περισσότεροι άνθρωποι δουλεύουν μόνο τόσο όσο χρειάζεται για να μην απολυθούν και πληρώνονται μόνο τόσο όσο χρειάζεται για να μην παραιτηθούν.

George Carlin, 1936-2008, Αμερικανός κωμικός

Ο Πειραιάς της Ελλάδας... Το λιμάνι του ΠΑΜιστάν

Γεια σας,
η σημερινή κινητοποίηση του ΠΑΜΕ στο λιμάνι του Πειραιά μου έχει γεννήσει μία απορία: Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ πολεμούν τις αποφάσεις της κυβέρνησης ή τον τουρισμό.? Γιατί έχουν μπει σε ένα παιχνίδι δύναμης με φόντο τον τουρισμό?

Μπορεί τα μέτρα να είναι σκληρά, μπορεί να μας πλήττουν όλους και να προσπαθούμε να δούμε τι θα κάνουμε, όμως αυτός δεν είναι λόγος να καταστρέφουμε τις ελπίδες μας. Μην κρυβόμαστε, λανθασμένες επιλογές (επιχειρηματικές - πολιτικές - οικονομικές) έχουν καταστρέψει κάθε πιθανότητα ανάπτυξης στην βιομηχανία και τα αγροτικά. Το μόνο που μας έχει μείνει είναι ο τουρισμός και πρέπει να τον διαφυλάξουμε με νύχια και με δόντια.

Το δικαίωμα στην απεργία, όπως και οποιοδήποτε άλλο κεκτημένο δικαίωμα, έχει αξία μόνο αν του δίνουμε αξία. Στην Ελλάδα, ορισμένοι έχουν παρεξηγήσει τα δικαιώματα και με τις πράξεις τους τα καταστρέφουν αντί να τα διαφυλάττουν.

Κανείς δεν διαφωνεί ότι τα μέτρα είναι σκληρά. Ακόμα και συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ έχουν ξεσηκωθεί και συγκρούονται ευθέως με την κυβέρνηση. Τι είναι αυτό που κάνει τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ να καταπατούν τα δικαιώματα των άλλων πολιτών (τους οποίους επίσης επηρεάζουν τα μέτρα) και να παρανομούν?

Σήμερα, με το "έτσι θέλω", δύο σωματεία της ΠΝΟ (από τα 14) αποφάσισαν να κλείσουν το λιμάνι και να καταπατήσουν το δικαίωμα των συμπολιτών τους για ελεύθερες μετακινήσεις. Πάνω στα πλοία την κατάληψη την έκαναν ορισμένοι -ελάχιστοι- ναυτικοί και πολλοί φοιτητές, για να ενισχύσουν την εικόνα που θα μεταδώσουν τα ΜΜΕ.

Ακόμα και αν δεχθούμε ότι αυτά τα δύο σωματεία διακρίνουν σοβαρούς λόγους απεργίας -έναντι των υπολοίπων 12-, αυτό δεν είναι λόγος για να καταστρέφουν την τουριστική εικόνα της χώρας και τις ανάγκες της κοινωνίας για μετακινήσεις.

Αν ήθελαν πραγματικά να πιέσουν την κυβέρνηση και τους πλοιοκτήτες, υπήρχαν και άλλοι τρόποι. Π.χ. θα μπορούσαν να αποκλείσουν τα γραφεία των εταιριών που εργάζονται ή θα μπορούσαν να έκλειναν τα κυλικεία των πλοίων (τεράστιο ποσό εσόδων των εταιριών είναι από τις πωλήσεις στα κυλικεία) ή ακόμα και να "παρακρατούσαν" τις εισπράξεις των κυλικείων μέχρι να βρεθεί λύση.

Σε ηπιότερη μορφή κινητοποιήσεων, θα μπορούσαν να είναι στις εισόδους των πλοίων, χωρίς να εμποδίζουν την επιβίβαση - αποβίβαση και να μοιράζουν φυλλάδια (μεταφρασμένα και σε άλλες γλώσσες) λέγοντας ότι: "Εμείς οι ναυτικοί δουλεύουμε για να απολαμβάνετε ασφαλή ταξίδια και δεν απεργούμε σεβόμενοι το δικαίωμα σας... μπλα μπλα μπλα... Τα αιτήματά μας είναι.... μπλα μπλα μπλα... Σας ζητάμε να μας στηρίξετε αν θέλετε και να υπογράψετε στο βιβλίο που είναι στην ρεσεψιόν... μπλα μπλα μπλα..."

Βέβαια, με αυτές τις μορφές κινητοποίησης, δεν θα είχαν πιθανότητα να "ακουστούν" πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων. Στην "τηλεοπτική δημοκρατία" βλέπετε, μείζον θέμα είναι το πρώτο και τα υπόλοιπα είναι απλά συζήτηση για να περάσει η ώρα.

Όμως είτε με την σημερινή αντίδραση, είτε με ηπιότερη, δεν νομίζω ότι θα λυθεί κάποιο πρόβλημά τους. Με μία διαφορά: Σήμερα έχασαν την κοινή γνώμη από δίπλα τους και την έβαλαν απέναντι...

Και κάπως έτσι φτάνουμε σε αυτό που ανέφερα πριν: την χρήση των δικαιωμάτων μας! Οι συνδικαλιστές θέλουν απλά να φωνάζουν, να γκρινιάζουν, να ξεσηκώνουν γιατί αυτό τους δίνει λόγο ύπαρξης και δύναμη για να πλησιάσουν στον στόχο τους που είναι μία έδρα στην Βουλή.

Κανένα συνδικαλιστικό όργανο δεν συμμετέχει και δεν θέλει να υπάρχει διάλογος για λύση των προβλημάτων. Όμως οι πολίτες-εργαζόμενοι, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να υποστηρίζουμε τις προσωπικές και πολιτικές φιλοδοξίες των συνδικαλιστών.

Καλούμαστε να διαφυλάξουμε τα δικαιώματά μας από την "χούντα" των συνδικαλιστών. Μία "χούντα" που στην σημερινή κατάσταση έχει μετακινηθεί από την άκρα δεξιά στην άκρα αριστερά. Μία "χούντα" που λέει ότι αγωνίζεται για τα εργασιακά μας δικαιώματα, προσπαθώντας να παγιώσει την παρουσία της μέσω της καταστροφής.

Πραγματικά σέβομαι την άποψη οποιουδήποτε συνδικαλιστή, από οποιοδήποτε πολιτικό χώρο. Επίσης, είμαι έτοιμος να δεχτώ την θέλησή του να υποστηρίξει τα δικαιώματα όλων των εργατών. Αρκεί και εκείνος να σέβεται τους νόμους και την κοινή λογική της δημοκρατίας που μοιραζόμαστε. Αρκεί να με αντιμετωπίζει ως ίσο προς αυτόν πολίτη και να μου αναγνωρίζει το δικαίωμα να έχω διαφορετική άποψη. Η πάγια τακτική του ΠΑΜΕ στις διαφορετικές απόψεις, είναι "είστε ζώα, δεν καταλαβαίνετε"...

Στην δημοκρατία μας, πρέπει να σεβόμαστε τους νόμους και τις αποφάσεις των δικαστηρίων. Πρέπει επίσης να σεβόμαστε την κοινή λογική και να πράττουμε για το συμφέρον της χώρας μας. Όταν οι πολιτικοί κάνουν λάθη, δεν θα λυθεί τίποτα αν αρχίσουν και οι πολίτες να κάνουν λάθη.

Πάνω από όλα, πρέπει να σεβόμαστε την θέση του καθενός... Δεν μπορεί το 7% (του ΚΚΕ) να διεκδικεί το αλάθητο από το υπόλοιπο 93%, που δεν υποστήριζε την σημερινή απεργία... Με τις πράξεις του, το ΚΚΕ δεν προσπαθεί να μεγαλώσει το ποσοστό του στην κοινωνία, αλλά να διατηρήσει αυτό που έχει...

Και έρχεται η απορία: Μήπως το ΚΚΕ σημαίνει: Κάνουμε Καταστροφές Ελεύθερα?

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Όλοι βρίζουν την θάλασσαν, ενώ πταίει ο άνεμος.

Δημήτριος Καμπούρογλου, 1852-1942, Έλληνας γνωμικογράφος

Η ρευστότητα των δεδομένων...

Γεια σας,
η στασιμότητα στην πολιτική είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη, όπως εξαιρετικά επικίνδυνη είναι και η αβεβαιότητα. Δυστυχώς σήμερα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τα δύο. Ενώ θα έπρεπε να έχουμε μία σταθερή πορεία και να πηγαίνουμε ολοταχώς προς τον στόχο μας, εμείς βαδίζουμε προς μία κατεύθυνση (ελπίζω την σωστή), χαζεύοντας όμως και τις βιτρίνες που βρίσκουμε μπροστά μας...

Το κακό δεν είναι οι ματιές που ρίχνουμε δεξιά και αριστερά, ούτε η χαλαρή διάθεσή μας... Το κακό είναι ότι μπορεί να χάσουμε τον στόχο μας και να καταλήξουμε σαν γιαγιά με αλτσχάιμερ να περιπλανόμαστε σε άγνωστους, αφιλόξενους και δαιδαλώδεις δρόμους... Και πάλι όμως υπάρχει ελπίδα, αφού υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: ή θα μας βρει κάποιος και θα μας βάλει σε ίδρυμα, ή θα μας σκοτώσει κανένας ναρκομανής για το 1 ευρώ που έχουμε στην τσέπη μας...

Με αυτά και με αυτά, έχουν περάσει αρκετοί μήνες από τις εκλογές και πάλι έχουμε κλειστεί στο καβούκι μας, περιμένοντας το θαύμα και την Θεία Πρόνοια για να μας σώσει...

Όμως νομίζω ότι είναι η καταλληλότερη στιγμή για να ξεκαθαρίσουν ορισμένα θέματα. Να γίνουν οι απαραίτητες ρήξεις, να ξεφορτωθούμε ορισμένα βάρη και να βγούμε μπροστά. Γιατί η πολιτική δεν έχει κεκτημένα, δεν έχει συμβόλαια και δεν πρέπει να έχει και φιλίες...

Το ισοπεδωτικό καθεστώς που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται, δεν οφείλεται μόνο στο αίσθημα των πολιτών. Οφείλεται, κυρίως, στην στάση των πολιτικών που αρνούνται να αποβάλουν από το λεξιλόγιο και την σκέψη τους τους όρους: κομματική γραμμή, πολιτικό κόστος και κομματικό συμφέρον.

Λέξεις που μπορεί παλιότερα να αντιμετωπιζόντουσαν με σοβαρότητα, σήμερα όμως αντιδρούμε με σκεπτικισμό και δυσπιστία απέναντί τους. Ο λόγος είναι απλώς: το πολιτικό κόστος, το κομματικό συμφέρον και η κομματική γραμμή, είναι πλέον εκ διαμέτρου αντίθετα με το κοινωνικό συμφέρον και την βελτίωση την πολιτείας...

Αδυνατώ να αντιληφθώ ποια είναι η έννοια της κομματικής γραμμής, όταν αυτή είναι αντίθετη με την άποψη της κομματικής βάσης. Επίσης, μου είναι δύσκολο να καταλάβω, πως ένας πολιτικός ή κόμμα, αποφεύγει το πολιτικό κόστος πράττοντας αντίθετα με την άποψη των ψηφοφόρων του. Κατά συνέπεια, δεν μπορώ να συσχετίσω το κομματικό συμφέρον που δεν ενδιαφέρεται για τα μέλη του κόμματος...

Παραδείγματα υπάρχουν σε όλες τις παρατάξεις... Η ΝΔ απομακρύνεται από το κέντρο που της είχε προσφέρει την εξουσία και βαδίζει προς μία δεξιά πορεία, που της εξασφαλίζει την θέση της αξ. αντιπολίτευσης. Συγχρόνως, η διάσπασή της για δεύτερη φορά (αν θεωρηθεί πρώτη η εμβόλιμη παρουσία του ΛΑΟΣ), από την κ. Μπακογιάννη, εξανεμίζει οποιαδήποτε δυνατότητα συσπείρωσης.

Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να περιορίσει τις φθορές που δημιουργεί η κυβερνητική θητεία (σε αυτή την δύσκολη στιγμή) και οι εσωτερικές τριβές μεταξύ μελών της κυβέρνησης και ιστορικών στελεχών. Προσπαθεί να συνδυάσει την σοσιαλιστική ιδέα με τον κυβερνητικό ρεαλισμό. Πολύ δύσκολο, αν όμως καταφέρει να το πετύχει θα έχει τις λιγότερες φθορές στο εσωτερικό του.

Στην Αριστερή πτέρυγα τα πράγματα είναι ιδιαίτερα ρευστά για όλους. Το ΚΚΕ φαίνεται πως κάνει την ύστατη προσπάθεια να παραμείνει στην επικαιρότητα, με αμφιλεγόμενες μεθόδους. "Όλα ή τίποτα" φαίνεται να υποστηρίζει ο Περισσός, παίζοντας τα ρέστα του...

Στον Συνασπισμό/Σύριζα φαίνεται πως τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ ίδια... Η ανανεωτική πτέρυγα, αντιλαμβανόμενη ότι η κατάσταση αποτελεί ευκαιρία για μία πιο "συζητήσιμη" Αριστερά, προχωράει στην επανίδρυση ενός τύπου ΕΑΡ... Ίσως η προσπάθεια να είναι προς την σωστή κατεύθυνση, η ιστορία θα δείξει... Ίσως όμως αυτή η κίνηση να αποσυσπειρώσει τους Αριστερούς και να τους οδηγήσει είτε εκτός δράσης, είτε πιο κοντά στο ΠΑΣΟΚ, ώστε να αποφευχθεί η ισχυροποίηση της Δεξιάς...

Πολιτικοί και κόμματα, οφείλουν να αντικρίσουν την κατάσταση με ρεαλισμό. Οι χαρακτηρισμοί: Δεξιός - Αριστερός, Φιλελεύθερος - Προοδευτικός κλπ, έχουν "ξεκλειδώσει". Οι πολίτες δεν παραμένουν κολλημένοι σε ορισμούς, ούτε σε ντε-φακτο λύσεις. Μπορεί κάποιος να υποστηρίζει σε ένα θέμα το ΚΚΕ και σε κάποιο άλλο να συμφωνεί με τον ΛΑΟΣ. Από το ένα άκρο, στο άλλο...

Με την ίδια αντίδραση των πολιτών, πρέπει να λειτουργούν και οι πολιτικοί. Σεβόμενοι την ιδεολογία τους, πρέπει να ανοίξουν τα μυαλά και τα αφτιά τους, σε απόψεις και ιδέες πέρα από τις περιφραγμένες ιστορικές γραμμές... Η σύγχρονη άσκηση της πολιτικής δεν μπορεί να περιορίζεται σε μανιφέστα και διακηρύξεις, αλλά οφείλει να ισορροπεί ανάμεσα σε αυτά και να επιλέγει τις πιο κατάλληλες και ρεαλιστικές λύσεις σε κάθε πρόβλημα.

Σίγουρα είναι απαραίτητες οι ιδεολογίες και ο διαχωρισμός. Όμως η πράξη και η καθημερινότητα αποδεικνύει ότι οι ιδεολογίες σήμερα είναι απλά ένας τρόπος αυτοχαρακτηρισμού και διεκδίκησης της εξουσίας προεκλογικά, ενώ μετεκλογικά είναι ο ρεαλισμός... Καμία ιδεολογία δεν περιλαμβάνει τα σκάνδαλα, την ζημιογόνα πράξη προς το κράτος και την καθεστωτική αντιμετώπιση της πολιτικής... Πως εμφανίστηκαν λοιπόν?

Μπορεί η πολιτική να φαίνεται πως ισοπεδώνεται, όμως νομίζω δεν είναι έτσι. Βρισκόμαστε στο μεταβατικό στάδιο, όπου ο "ιδεολογικός" ρεαλισμός διαδέχεται την ιδεολογική θεωρία στην άσκηση της εξουσίας. Σίγουρα αργήσαμε, όμως συμβαίνει... Απλά πρέπει να κινηθεί γρηγορότερα, ώστε να απελευθερωθούν δυνάμεις που μπορούν και θέλουν να πάνε την Ελλάδα μπροστά...

Κουράγιο..

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Το να σκοτώνεις έναν άνθρωπο για να υπερασπισθείς μια ιδέα, δεν είναι η υπεράσπιση μιας ιδέας, είναι ο φόνος ενός ανθρώπου.

Jean-Luc Godard, 1930-, Γάλλος σκηνοθέτης

Τα παιχνίδια με την λάσπη...

Γεια σας,
πολλοί αμφισβητούν την δυνατότητα του πολιτικού συστήματος να αντέξει την κρίση και να μας οδηγήσει έξω από αυτή. Υπουργοί και βουλευτές της κυβέρνησης, αμφισβητούν τις ικανότητες συναδέλφων τους, να διαχειριστούν τα χαρτοφυλάκια που τους έχουν ανατεθεί. Μέσα σε όλη αυτή τη λασπολογία και σκανδαλολογία, η κυβέρνηση έχει το χρέος να κάνει τις απαραίτητες κινήσεις - τομές, ώστε η κατάσταση της οικονομίας να αλλάξει...

Η αγανάκτηση των πολιτών είναι διάχυτη. Όχι μόνο για την οικονομική κατάσταση, αλλά και για την διαπλοκή μεταξύ των πολιτικών και διάφορων συμφερόντων, π.χ. εκκλησία, επιχειρήσεις.

Όλοι μας γνωρίζουμε ότι υπάρχουν πολιτικές ευθύνες για τα θέματα της Siemens & του Βατοπεδίου. Και για να είμαι ειλικρινής, μακάρι να ήταν τα μόνα φαινόμενα διαπλοκής. Όλοι επίσης γνωρίζουμε ότι οι προμήθειες στο δημόσιο ακολουθούσαν το γνωστό τρόπο λαδώματος, είτε σε διευθυντές, είτε σε υπεύθυνους αγορών. Ας μην λέμε μπούρδες λοιπόν...

Δεν περιμένει κανείς μας, από τις εξεταστικές να "βγάλουν λαβράκι"... Θα βρεθούν 2-3 βουλευτές που τα πήραν και θα μας το παρουσιάσουν σαν κάθαρση... Απλά θα έχουν βρει ακόμα μία ατάκα για να μας διαφημίσουν στις επόμενες προεκλογικές περιόδους... Δεν θα έχουν βρεθεί όμως όλοι όσοι τα πήραν. Δεν γίνεται να καθαρίζεις το σπίτι σου, πετώντας λάσπη στα παιδιά που παίζουν...

Όμως αυτό που πρέπει να αντιληφθούν είναι ότι μόνοι τους δημιούργησαν την σημερινή κατάσταση. Μόνοι τους "έφθειραν" τον θρόνο της εξουσίας και τώρα μας ζητούν να τους δώσουμε την άδεια να τον διορθώσουν...

Πόσο αληθής μπορεί να είναι η κάθαρση? Καθόλου... Δεν πιστεύει κανείς ότι οι βουλευτές δεν ήξεραν ποιος τα έπαιρνε και ποιος υπέγραφε απαράδεκτες συμβάσεις... Ακόμα όμως και αν ισχύει η άγνοια, δεν είναι άλλοθι. Ο ρόλος της Βουλής είναι ελεγκτικός προς την κυβέρνηση... Αν δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στον ρόλο τους, είναι ανίκανοι και επικίνδυνοι.

Οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν μία μοναδική ευκαιρία μπροστά τους. Αν θέλουν, μπορούν να δημιουργήσουν συνθήκες περισσότερου ελέγχου και διαφάνειας, περισσότερης ισότητας, περισσότερου αισθήματος δικαίου...

Κάποιοι πολιτικοί λένε ότι όταν οι συνδικαλιστές ενός κλάδου αντιδρούν, τότε τα μέτρα είναι σωστά για την πλειοψηφία των πολιτών. Συμφωνώ, εν μέρει... Όμως για τα μέτρα της κάθαρσης και της διαφάνειας δεν είδαμε να αντιδρούν οι βουλευτές... Ενώ όλοι λένε ότι πρέπει να αλλάξει το σύστημα, δεν βλέπουμε καμία κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση...

Οι πολίτες που φώναζαν και χειρονομούσαν έξω από την Βουλή, δεν το έκαναν μόνο για την κατάσταση της οικονομίας. Το έκαναν περισσότερο για την συμπεριφορά και τον τρόπο δράσης των πολιτικών... Αυτό το πολιτικό σύστημα που περιλαμβάνει την ασυλία, την παραγραφή και τον περιορισμό της ευθύνης των υπουργών, είναι καταδικασμένο και πνέει τα λοίσθια..

Ένα πολιτικό σύστημα που διεκδίκησε και εδραιώθηκε με την υπόσχεση της δημοκρατίας, έχει εκτελέσει το έργο του... Είναι γεγονός ότι η σημερινή πολιτική γενιά πέτυχε τον στόχο της να ισχυροποιήσει την δημοκρατία στην χώρα. Πέραν όμως αυτού, απέτυχε σε οποιοδήποτε άλλο τομέα.

Θα μου πείτε, ποιο είναι το πολιτικό σύστημα που πρέπει να διαδεχθεί το υπάρχον? Δεν ξέρω ποιο είναι το σύστημα, ξέρω όμως ποια είναι τα μέλη του: οι νέοι άνθρωποι, η νέα γενιά... Μία γενιά που δεν ευθύνεται για την σημερινή κατάσταση, που έχει περισσότερη όρεξη για να δημιουργήσει, που έχει περισσότερες γνώσεις και που μπορεί να ανταποκριθεί στα σημερινά δεδομένα.

Τρόποι υπάρχουν πολλοί για να δημιουργηθούν οι συνθήκες όπου θα λειτουργεί η δημοκρατία και ο έλεγχος στην εξουσία. Π.χ. μέγιστη βουλευτική θητεία σε 2 τετραετίες, άρση ασυλίας, δημιουργία ελεγκτικών μηχανισμών για υπουργικές αποφάσεις...

Δεν μας λείπουν οι ιδέες και οι απόψεις, μας λείπει η θέληση και η όρεξη για να πάμε μπροστά...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, τι άλλο είναι πολιτική εξουσία, παρά οργανωμένη ληστεία;

Ιερός Αυγουστίνος, 354-430, Άγιος

Η ηδονή γίνεται οδύνη!!!

Γεια σας,
μπορούμε να μιλάμε για τα θεωρητικά την πολιτικής και ποτέ να μην καταλήγουμε σε συμφωνία ή αποτέλεσμα. Η πολιτική κινείται σε ένα πολύ λεπτό πλαίσιο, που "πατάει" και στην θεωρία και στην πράξη. Σε αυτό το πλαίσιο δρουν οι ιδεολογίες, οι απόψεις και οι πράξεις, που μας κάνουν να διαμορφώνουμε γνώμη και -εν τέλει- να ακολουθούμε το ένα ή το άλλο κόμμα.

Πέρα όμως από τις πολιτικές αποφάσεις και πράξεις, υπάρχουν και κάποιες πράξεις που γίνονται από πολιτικούς και ακουμπούν πάνω στον ποινικό κώδικα. Αυτές οι πράξεις, δεν μπορούν να θεωρούνται πολιτικές και να περικλείονται στην σφαίρα της πολιτικής - βουλευτικής - υπουργικής δραστηριότητας ενός ατόμου.

Καλά καταλάβατε, μιλάω για τον κ. Μαντέλη και την ομολογία του για ένα "μικρό" ποσό που έλαβε ως δώρο από την Siemens. Σε αυτό το θέμα, δεν υπάρχει κομματική υποστήριξη από κανέναν. Το "περί δικαίου" αίσθημα είναι ισχυρότερο από οποιαδήποτε κομματική ταυτότητα και πάνω από κάθε κομματική ιδεολογία.

Το ΠΑΣΟΚ, έχει ένα μικρό "ατού": Άνοιξε ξανά το θέμα της Siemens, γνωρίζοντας ότι στις μίζες ήταν μπλεγμένα και στελέχη του. Αυτό το "ατού", οφείλει να το εκμεταλλευτεί ο κ. Παπανδρέου, όχι για να καλύψει την υπόθεση, αλλά για να φτάσει στην άκρη.

Μπορεί να έχουν εμπλακεί και άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ? Πιθανότατα. Αυτή είναι η στιγμή να γίνει η "κάθαρση" που διαφημίζεται, να βρεθούν ΟΛΟΙ! Τα σκάνδαλα Siemens & Βατοπεδίου είναι σοβαρότατα. Όχι μόνο για τις μίζες, αλλά επειδή το Ελληνικό Δημόσιο ζημιώθηκε με πολλά εκατομμύρια ευρώ, την στιγμή που ζητούνται να γίνουν υποχωρήσει από όλους.

Θυμόμαστε όλοι μας τις τελευταίες κινητοποιήσεις. Οι πολιτικοί έψαχναν τον λόγο που οι πολίτες αποκαλούν την Βουλή "Μπουρδέλο". Η απάντηση ήρθε από έναν πρώην συνάδελφό τους, που τους βγάζει την γλώσσα και λέει "Εγώ την κάνω, εσείς βγάλτε το φίδι από την τρύπα".

Ακούμε ότι ψάχνουν να βρουν τρόπο για να τον κατηγορήσουν. Βλέπετε υπάρχει αυτός ο κατάπτυστος νόμος που παραγράφει την μίζα και την μετατρέπει σε πολιτική πράξη! Αν θέλουν, τους επιτρέπουμε να τον προσπεράσουν. Κανένας πολίτης δεν θα βρεθεί στο πλευρό του κ. Μαντέλη για να υποστηρίξει ότι το έγκλημα έχει παραγραφεί. Ακόμα όμως και αν θέλουν να γίνει πιο επίσημο, το σύνταγμα την χώρας (στην φωτογραφία) ορίζει ότι όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι, με ίσες υποχρεώσεις και ίσα δικαιώματα. Αυτό δεν αρκεί, ώστε να χαρακτηριστεί ο νόμος "αντισυνταγματικός"?

Αν οι πολιτικοί θέλουν να αποφύγουν το (επικίνδυνο) τσουβάλιασμα, να γλιτώσουν από τις αποδοκιμασίες σε κάθε τους εμφάνιση και να διαφυλάξουν το κύρος της πολιτικής και της δημοκρατίας (το προσωπικό μας είναι αδιάφορο), πρέπει να αρχίσουν να αλλάζουν στάση. Το πάρτι δεν τελείωσε μόνο για τους πολίτες, αλλά και για τους ίδιους.

Πέρα όμως από το θέμα του κ. Μαντέλη, έχω άλλο ένα σχόλιο για την κυβέρνηση. Πρόσφατα έγιναν γνωστά τα χρέη του κ. Βοσκόπουλου προς την εφορία. Η κ. Γκερέκου, μετά από αυτό, παραιτήθηκε από την υπουργική θέση, ώστε να μην προκαλείται το "κοινό περί δικαίου αίσθημα". Ωστόσο, προκύπτουν δύο ερωτήματα: α) Το "περί δικαίου αίσθημα" αφορά μόνο τους υπουργούς ή και τους βουλευτές? Γιατί έφυγε από το υπουργείο και δεν παραιτήθηκε και από βουλευτής? β) Όταν κάποιος έχει επαγγελματική συναλλαγή με το δημόσιο και θέλει να εισπράξει την αμοιβή του, οφείλει να παραδώσει φορολογική ενημερότητα, ώστε να εκταμιευθούν τα χρήματα. Αν χρωστάει, εκδίδεται ενημερότητα με τον όρο να παρακρατηθεί το ποσό του χρέους προς την εφορία. Γιατί λοιπόν η κ. Γκερέκου εισπράττει τις αμοιβές της κανονικά, χωρίς παρακράτηση, αφού το ΑΦΜ της είναι συνδεδεμένο με του συζύγου της?

Βέβαια ο κ. Μαντέλης και η κ. Γκερέκου δεν είναι οι μοναδικοί φταίχτες για την κατάσταση. Μακάρι να ήταν οι δικές τους "παρασπονδίες" που θα έλυναν τα προβλήματα της χώρας. Απλά, είναι οι δύο για τους οποίους πήρε το θέμα τους μεγάλη διάσταση και προσβάλλεται η κοινή λογική... Δεν θα ξαφνιαστεί κανείς (αντίθετα το περιμένουμε) να βρεθούν κι άλλοι...

Η κυβέρνηση πρέπει να είναι πολύ προσεκτική. Όχι προς τους αντιπάλους της, αλλά απέναντι σε όλους εμάς που την υποστηρίξαμε και την στηρίζουμε, δικαιολογώντας την αναγκαιότητα των μέτρων. Όμως ακόμα και εμείς εξοργιζόμαστε όταν βλέπουμε ότι ορισμένες συμπεριφορές είναι παρόμοιες με αυτές που κατηγορούσαμε στην κυβέρνηση Καραμανλή.

Η ηδονή ή ηδονές που προσφέρει η εξουσία είναι ισχυρά κίνητρα για να την ζητάς. Όμως όταν οι πολίτες αντιλαμβάνονται την κατάσταση, αυτή η ηδονή γίνεται πολύ εύκολα οδύνη... Γιατί με τι πρόσωπο θα εμφανιστούν οι βουλευτές (ακόμα και αυτοί που είναι πεντακάθαροι) στις επόμενες εκλογές? Τι θα έχουν να πουν? Δεν πιστεύουμε την άγνοια, δεν πιστεύουμε την παραπλάνηση τους, δεν πιστεύουμε τις καλές (όπου υπάρχουν) προθέσεις τους. Το μόνο που πιστεύουμε είναι τα γεγονότα και οι πράξεις τους και είναι οι μόνοι που πρέπει και μπορούν να καθαρίσουν το σπίτι τους... Και αυτό δεν είναι μόνο για τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αφού ο συγκεκριμένος νόμος ήταν η μόνη αλλαγή στην οποία συμφώνησαν ΟΛΑ τα κόμματα και ΟΛΟΙ οι βουλευτές...

Ο κ. Παπανδρέου λέει ότι δεν του αρέσει να είναι αρεστός αλλά χρήσιμος. Υποστηρίζει επίσης ότι δεν ενδιαφέρεται για το πολιτικό κόστος. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το (...), όχι για τους άλλους, αλλά για εμάς που ήμασταν και είμαστε δίπλα του και για τον εαυτό του... Βέβαια, σε αυτή την προσπάθεια πρέπει να δηλώσει παρών και ο κ. Σαμαράς. Γιατί ούτε στο δικό του κόμμα είναι όλοι αγγελούδια...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Έχουμε 35 εκατομμύρια νόμους για να επιβάλλουμε δέκα εντολές.

Oliver G. Wilson, Αμερικανός ιεροκήρυκας

"Υπάρχει χώρος για άλλο πολιτικό κόμμα"... Ερώτηση ή απόφαση?

Γεια σας,

αυτές τις ημέρες γίνεται τεράστια κουβέντα σχετικά με την δυνατότητα εμφάνισης νέου πολιτικού κόμματος, που θα έρθει να κλείσει το κενό που αφήνουν τα κόμματα που υπάρχουν ήδη εντός και εκτός Βουλής. Η αποχώρηση της κ. Μπακογιάννη από την ΝΔ, αλλά και η κόντρα μεταξύ πολιτικών και επιχειρηματιών, δίνουν "καύσιμη ύλη" ώστε να φουντώσει μία τέτοια συζήτηση.

Νομίζω πως μία ανάλυση για αυτό το θέμα, θα πρέπει να έχει δύο βάσεις. Μία πολιτική (για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν το θέμα οι πολιτικοί και τα κόμματα) και μία κοινωνική (για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν ή θα αντιμετωπίσουν οι πολίτες ένα νέο κόμμα).

Αρχίζοντας από την πολιτική οπτική του ζητήματος, δεν νομίζω ότι έχουμε και πολλά περιθώρια επιλογών και καινοτομίας. Είναι δεδομένο ότι οι πολιτικοί και τα κόμματα, εκτός αλλά πολύ περισσότερο εντός κοινοβουλίου, δεν θα ήθελαν να δουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο να πραγματοποιείται... Άλλωστε ποιος θα ήθελε να έχει μεγαλύτερο ανταγωνισμό και περισσότερες προκλήσεις?

Ακόμα και αν ξεπεράσουμε όμως το αγκάθι των προσωπικών επιδιώξεων των πολιτικών, ποιά ομάδα θα ήταν σε θέση να διαθέτει την πολιτική εμπειρία και συγχρόνως να είναι "άφθαρτη" από την μέχρι σήμερα πολιτική? Η κ. Μπακογιάννη, εκ των πραγμάτων, έχει ένα συγκεκριμένο κεντροδεξιό (διευρυμένο βέβαια) ακροατήριο. Όμως έχει δύο σημαντικά προβλήματα: πρώτον ήταν μέλος της χειρότερης κυβέρνησης (το ομολογούν ακόμα και στελέχη της ΝΔ), με μεγάλο αξίωμα μάλιστα, δεύτερον για καλή ή κακή της τύχη, εκτός από την δική της πορεία στην πολιτική, "κουβαλάει" και αυτή του πατέρα της. Μεγάλα αγκάθια, αλλά στην πολιτική, όπως και στην ζωή, ποτέ δεν πρέπει να λέμε ποτέ.

Από την άλλη, η πιθανότητα μίας κυβέρνησης "βιομηχάνων", δηλαδή της εμφάνιση του "μπερλουσκονισμού" στην Ελλάδα, μπορεί να είναι ισχυρή, όμως δεν μπορεί να γίνει από την μία μέρα στην άλλη. Χρειάζεται συστηματική δουλειά και μακροχρόνια προσπάθεια ώστε να γίνει κάτι αντίστοιχο και να επιτύχει (να καταλάβει την εξουσία). Μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα δεν διαθέτουμε (ευτυχώς) έναν επιχειρηματία την "εμβέλειας" του Ιταλού πρωθυπουργού, που να διαθέτει τα κεφάλαια και να μπορεί να αντέξει το "ρίσκο" της άμεσης εμπλοκής του στην πολιτική.

Ακόμα όμως και τα ίδια τα κόμματα που κάθε τόσο διαφημίζουν την "αλλαγή", ελάχιστα την πιστεύουν και την κάνουν πράξη. Το βλέπουμε καθημερινά, όπου οι πρώην υπουργοί επιθυμούν την υπουργοποίησή τους, σαν να είναι οι μοναδικοί ικανοί. Επίσης, οι βουλευτές ποτέ δεν σταματούν να είναι υποψήφιοι, ώστε να δώσουν χώρο σε νέες ιδέες, φρέσκα πρόσωπα και ανανέωση. Πως μπορεί ένας άγνωστος υποψήφιος να κερδίσει έναν πολιτικό που εμφανίζεται σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και δεν χάνει ευκαιρία να σχολιάζει τα πάντα, από οικονομική πολιτική, μέχρι ερωτικά dvd...

Από την άλλη έχουμε την κοινωνία... Εμείς... Και σε αυτό το σημείο, μπαίνει το ερώτημα: "Είναι η κοινωνία έτοιμη για ένα νέο κόμμα?". Μία τέτοια συζήτηση θα ήταν ατελής και δεν θα έβγαζε σε κανένα λογικό συμπέρασμα. Όλοι "σιχτιρίζουμε" τον δικομματισμό και συγχρόνως του δίνουμε το 77,4% των ψήφων, ενώ στα τρία μικρότερα κόμματα της Βουλής, δίνουμε το 17,77% συνολικά...

Άρα, ως κοινωνία θεωρητικά ζητάμε την αλλαγή, αλλά ως εκλογικό σώμα είμαστε εξαιρετικά συντηρητικοί. Δεν ψηφίζουμε μόνο τον δικομματισμό, αλλά και τα ίδια πρόσωπα που τον αντιπροσωπεύουν. Τα στατιστικά για τους νέους βουλευτές, σε σύγκριση με τους παλαιούς, είναι απογοητευτικά. Στις τελευταίες εκλογές, συμμετείχαν 19 κόμματα. Άραγε τα ξέρουμε? Έχουμε ακούσει τι έχουν να πουν? (Δεν διαφωνώ βέβαια ότι ορισμένα από αυτά τα 19 είναι τουλάχιστον αστεία, αν όχι γελοία)

Βλέπουμε λοιπόν ότι έχουμε αφήσει μία πολύ μικρή χαραμάδα για την δημιουργία νέων κομμάτων. Από την μία οι πολιτικοί πνίγουν οποιαδήποτε νέα προσπάθεια, από την άλλη οι πολίτες δεν ανοίγουμε τα αυτιά μας σε "μη-τηλεοπτικά γνωστούς" πολιτικούς. Προσπαθούμε πάντα να επιλέγουμε τους λιγότερο κακούς ανάμεσα στους χειρότερους. Ενώ το "όλοι ίδιοι είναι" καταπλακώνει κάθε ελπίδα...

Σε πρόσφατη δημοσκόπηση, στην ερώτηση "με ποιους είστε οργισμένοι?", το 91% απάντησε με κόμματα/πολιτικούς, ενώ δεύτεροι είναι οι δημοσιογράφοι με 43%. Επίσης, το 96,7% όσων απάντησαν είπαν ότι πρέπει να τιμωρηθούν όσοι ευθύνονται για την κρίση. Αυτά τα αποτελέσματα είναι άκρως αποκαλυπτικά για την σύγχυσή μας και υποστηρίζουν την παραπάνω θέση μου για την κοινωνία.

Ενώ είμαστε οργισμένοι με τους δημοσιογράφους, ψηφίζουμε αυτούς που μας παρουσιάζουν συχνότερα και ενώ ζητάμε την τιμωρία μελών των κομμάτων, δυναμώνουμε αυτά τα κόμματα, ψηφίζοντας ένα από τα δύο "μεγάλα".

Νομίζω ότι με τα συγκεκριμένα δεδομένα σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ένα νέο κόμμα ή θα πρέπει να έχει "παλιά" και "βαριά" ονόματα για να πετύχει ή θα πρέπει να είναι έτοιμο για ένα μακροχρόνιο και ασύμφορο ταξίδι στο άγνωστο. Στην πρώτη περίπτωση, τα ονόματα θα κουβαλούν και ιστορία, οπότε δεν μιλάμε για κάτι πραγματικά νέο, ενώ στην δεύτερη περίπτωση οι καλές προθέσεις και ιδέες, η ικανότητα και η τιμιότητα, θα γίνουν για μία ακόμα φορά θύματα ενός συστήματος που όλοι τρέφουμε και όλοι δαιμονοποιούμε...

Τελικά, δεν έχουν άδικο όσοι υποστηρίζουν ότι: "Κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν"... Άλλωστε όσοι είναι στην εξουσία, έχουν την δική μας υποστήριξη, μέσω της ψήφου μας...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Η καλύτερη δημοκρατία είναι εκείνη, όπου στους κακούς δεν επιτρέπεται να παίρνουν την εξουσία και στους καλούς δεν επιτρέπεται ν’ αρνούνται τη διακυβέρνηση του τόπου τους.

Πιττακός ο Μυτιληναίος, 650-570 π.Χ., εκ των Επτά σοφών της Αρχαίας Ελλάδας