Σάββατο, Φεβρουαρίου 27, 2010

Πολιτική επιπέδου... Focus!


Γεια σας,
αυτό που μας απασχόλησε αυτή την εβδομάδα περισσότερο ήταν το δημοσίευμα του Γερμανικού περιοδικού Focus και ο "βιασμός" της Αφροδίτης της Μήλου. Αυτό το δημοσίευμα όμως δεν ήταν ικανό να μας κάνει να σκεφτούμε λογικά και να μας πεισμώσει ώστε να "στρώσουμε τον κώλο μας κάτω" και να δούμε τι θα κάνουμε για να ξεκολλήσουμε. Αντ' αυτού, αρχίσαμε τις εθνικιστικές μας κορώνες και θυμηθήκαμε αποζημιώσεις, χρυσό... ακόμα και τα αγάλματα που έχουν οι Γάλλοι (μαζί με αυτά και η Αφροδίτη της Μήλου).

Δεν διαφωνώ καθόλου ότι με την "παραποίηση" του αγάλματος, οι Γερμανοί μας προκαλούν. Ο χαρακτηρισμός ως "κακόγουστο" είναι πολύ ελαφρύς. Είναι ένα κατάπτυστο άρθρο και ένα πολύ προκλητικό μοντάζ.

Οι λεπτομέρειες που αναφέρουν στο άρθρο, μπορεί να είναι αληθινές σε μεγάλο βαθμό, όμως ακολουθούνται από τεράστια ειρωνεία και μηδενισμό. Μπορεί να είμαστε ένας λαός έξω καρδιά, όμως αυτό δεν είναι καινούριο... Δεν φάνηκε να τους ενοχλεί όσο τους παρουσιάζαμε παραποιημένα στοιχεία, ούτε όταν τους διασκεδάσαμε σε τουριστικές ή επαγγελματικές επισκέψεις στην χώρα μας. Αν λοιπόν οι ίδιοι, ως "αρχηγοί" της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν είχαν αντιληφθεί ότι τους παρουσιάζαμε τα νούμερα μπερδεμένοι αν τα νούμερα είναι απέναντί μας ή στο χαρτί, δεν φταίμε μόνο εμείς.

Επειδή όμως σε κάθε νόμισμα υπάρχουν δύο όψεις, οφείλουμε να τονίσουμε αυτή που μας αντιστοιχεί. Οι Γερμανοί δεν λένε ψέματα, μπορεί εν θερμώ να μας κατηγορούν με άσχημο τρόπο ή εκφράσεις, αλλά δεν είναι άδικοι.

Από το σχόλιό τους για τις πινακίδες στους δρόμους, έως τα καυστικά σχόλια για τους πολιτικούς, φαίνεται ότι μας γνωρίζουν καλά... Μία απλή αρχική ερώτηση θα μπορούσε να είναι: "Ποιος φταίει για το χάλι μας?". Και η απάντηση είναι: Εμείς!!! Όχι μόνο οι πολιτικοί, αλλά όλοι. Γιατί μάλλον πρέπει να το θυμίζουμε ότι από την δικτατορία και μετά, όλοι οι πολιτικοί που κατηγορούμε και βρίζουμε, όλες οι κυβερνήσεις που "μας κάνουν κακό", είναι εκλεγμένοι με δημοκρατικό τρόπο από τους πολίτες της χώρας.

Όταν λοιπόν ψηφίζουμε έχοντας στο μυαλό μας το ρουσφέτι και "εκείνο το γραφείο στην εφορία", όταν σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας και αδιαφορούμε για τον διπλανό μας, τότε φτύνοντας τους πολιτικούς είναι σαν να φτύνουμε τον ουρανό και το φτύσιμο γυρίζει σε εμάς...

Βγαίνουν διάφοροι στο ίντερνετ και στα ΜΜΕ κλαίγοντας και φωνάζουν "μα εγώ δεν έφαγα, γιατί να πληρώσω, δεν μπορούσα να φοροδιαφύγω...". Ναι ρε φίλε, δεν έφαγες, δούλευες όμως σε μία εταιρεία που ξέρεις ότι έτρωγε, ή ζήτησες έκπτωση για τα παπούτσια σου χωρίς απόδειξή, ή κάλεσες τον υδραυλικό χωρίς απόδειξη για να πληρώσεις λιγότερο, ή οτιδήποτε άλλο. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι τα πράγματα είναι απαραίτητο να μπουν στην θέση τους, βοηθώντας όλοι, χωρίς εξαιρέσεις. Δεν μπορεί άλλωστε ο Πρωθυπουργός ή ο υπουργός να πουν "θα πληρώσουμε όλοι την κρίση εκτός από τον κυρ Κώστα στην Πατησίων που δεν έκλεβε"...

Το δημοσίευμα των αποζημιώσεων συνέβαλε στην εμφάνιση μίας μερίδας πολιτών, που υποστηρίζουν ότι πρέπει να πάρουμε τις Γερμανικές αποζημιώσεις. Ναι, είναι ένα ανοιχτό θέμα που οι κυβερνήσεις μας δεν έχουν διεκδικήσει. Τι περιμένουμε όμως? Να έρθει η Γερμανία και να πει "ρε παιδιά σας χρωστάμε κάτι εκατομμύρια, ελάτε να σας τα δώσουμε"? Το θέμα είναι σοβαρό, είναι ανοιχτό, όμως είναι ότι πιο άκαιρο μπορούσαμε να θυμηθούμε.

Δεν μπορούμε την στιγμή που η οικονομία μας είναι χάλια και ζητάμε την στήριξη της Ευρώπης να θέτουμε αυτό το θέμα. Όχι από δουλοπρέπεια ή από εξευτελιστική - υποτακτική συμπεριφορά, αλλά από θέμα τακτικής. Μπορούμε να ζεσταίνουμε το θέμα όταν παραγγέλνουμε οπλικά συστήματα και διαπραγματευόμαστε για να τους δώσουμε λεφτά, όμως όχι όταν τους ζητάμε χρήματα και στήριξη.

Πρέπει να αντιληφθούμε ότι πάνω από οτιδήποτε άλλο είμαστε Έλληνες (όχι Ελληναράδες) και η οικονομική καταστροφή της χώρας δεν μπορεί να διορθωθεί αν δεν βάλουμε πλάτη όλοι μας. Η οικονομική κρίση μπορεί να έχει επηρεαστεί από εξωγενείς παράγοντες, όμως υπάρχουν σε τεράστιο βαθμό εσωτερικές ευθύνες, για τις οποίες είμαστε μόνοι μας στην εύρεση λύσης. Τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και το βάρος που τους αναλογεί, όμως για το υπόλοιπο του λογαριασμού είμαστε υπεύθυνοι εμείς!

Πάνω από όλα πρέπει επιτέλους να αλλάξουμε νοοτροπία. Ακόμα και αν ξεπεράσουμε την κρίση, ακόμα και αν βρεθούμε με ένα μαγικό τρόπο με πλεόνασμα στα ταμεία μας, είναι σίγουρο ότι θα βρεθούμε πολύ σύντομα στην ίδια θέση αν δεν ανοίξουμε τα μάτια μας και τα μυαλά μας και δεν ξεκολλήσουμε από την καταστροφική νοοτροπία του νεοέλληνα.

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Οι άνθρωποι που δαγκώνουν το χέρι που τους ταΐζει, συνήθως γλείφουν τη μπότα που τους κλωτσάει. Eric Hoffer, 1902-1983, Αμερικανός Συγγραφέας

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 19, 2010

Τα προβλήματα της Ελλάδας - Η πρόκληση της Ευρώπης


Γεια σας,
καταφέραμε για μία ακόμα φορά να κάνουμε την Ελλάδα να ακουστεί σε όλο τον κόσμο. Τελευταία φορά που το είχαμε πετύχει, ήταν το 2004 με τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το Ευρωπαϊκό Κύπελλο ποδοσφαίρου. Βέβαια, ενδιάμεσα είχαμε κάνει μία προσπάθεια με τα "Νέα Δεκεμβριανά", αλλά όχι και τόσο επιτυχημένη.

Δυστυχώς, αυτή τη φορά οι ξένοι ακούν την "άλλη" πλευρά. Δεν ακούνε θετικά σχόλια για την διοργάνωση των αγώνων, αλλά αρνητικά σχόλια για την διαχείριση της οικονομίας. Όλοι οι Έλληνες γνωρίζαμε ότι είχαμε μία οικονομία που δεν θα μπορούσε για πολύ να καταναλώνει περισσότερα από όσα παράγει, υποθηκεύοντας το μέλλον των παιδιών μας. Ελπίζαμε όμως ότι πάντα θα προσπερνάμε τα εμπόδια με ποδοσφαιρικούς ελιγμούς και ευχολόγια.

Να που ήρθε η στιγμή να αποκαλυφθούμε. Να αποδείξουμε στους ξένους ότι τόσο καιρό γελάγαμε πίσω από την πλάτη τους και τους "καταφέρναμε" με τρικ που θα έκαναν και τον Γιούρι Γκέλερ να ζηλέψει. Βέβαια και εκείνοι (οι ξένοι) είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι κάτι δεν πάει καλά, όμως αφού τα νούμερα τους βόλευαν, δεν είχαν λόγω να αντιδράσουν.

Με το πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας, καταφέραμε να ταρακουνήσουμε την Ευρώπη. Το όραμα των Ευρωπαίων για Ενωμένη Ευρώπη, με κοινό νόμισμα και ισχυρή οικονομία, για πρώτη φορά κινδυνεύει να ναυαγήσει.

Η Γηραιά Ήπειρος, προσπαθώντας να αποδείξει το "γηραιά", έχει μετατραπεί σε ένα δυσκίνητο μηχανισμό, με μεγάλη γραφειοκρατία και τεράστια δόση "φιλοσοφίας". Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και ένα σωρό ακόμα Ευρωπαϊκά όργανα, λειτουργούν καθημερινά ως μέρος ενός μηχανισμού που δεν παράγει τίποτα.

Η οικονομική ένωση έχει ολοκληρωθεί και οι χώρες - μέλη απολαμβάνουν τα προνόμια της ενοποιημένης αγοράς και του κοινού νομίσματος. Όμως οι τοπικές - κρατικές οικονομίες έχουν αυτόνομη λειτουργία, διαφορετικές θέσεις, διαφορετικούς στόχους και εντελώς διαφορετικές απόψεις. Πως μπορεί λοιπόν να λειτουργήσει μία τέτοια ενοποίηση, βλέποντας πως όλα τα μέλη έχουν διαφορετικούς ρυθμούς και στόχους?

Ο πρώτος κανόνας που έχει θεσπίσει η Ευρώπη "των πολλών" είναι η δημοσιονομική σύγκλιση. Κάθε χώρα θα μπορεί να κάνει ότι θέλει (σχεδόν), αρκεί να μένει μέσα στα όρια των ελλειμμάτων και του δημοσίου χρέους. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Μπορεί εσωτερικά η Ευρώπη να αποκτούσε μία ομοιογένεια, αλλά ο ανταγωνισμός δεν πρέπει να είναι εσωτερικός. Η Ευρώπη πρέπει να αποκτήσει εξωστρέφεια και να αντιμετωπίσει τους "άλλους" (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία κλπ) ως ανταγωνιστές.

Στην πραγματικότητα, αυτό που έγινε ήταν μια απλούστευση των διαδικασιών, που ευνοεί όμως τις βιομηχανικές χώρες. Η Γερμανία (κυρίως), η Γαλλία και η Ιταλία, απέκτησαν ένα τεράστιο αγοραστικό κοινό, που δεν είχε να αντιμετωπίσει θέματα τελωνίων, ελέγχων και συναλλαγματικών διαφορών. Μπορούσαν να στέλνουν τα προϊόντα τους παντού ελεύθερα.

Αν όμως η Ευρώπη θέλει πραγματικά να θεωρείται ενοποιημένη, πρέπει να αντιληφθεί ότι για να έχουν δουλειά οι κατασκευαστές, πρέπει να έχουν λεφτά οι καταναλωτές. Με την πτώση των επιτοκίων και το άνοιγμα των τραπεζών σε διαθέσιμα κεφάλαια, ενισχύθηκε η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών αλλά μόνο προσωρινά, μέσω του τραπεζικού λογαριασμού.

Οι Έλληνες για παράδειγμα, πήραν δάνεια, αγόρασαν τα Γερμανικά προϊόντα (αυτοκίνητα, κινητά, ηλεκτρονικά κα). Όμως αυτό δεν είναι υγιές. Η "κατασκευάστρια" Γερμανία μάζεψε τα χρήματα και η "καταναλώτρια" Ελλάδα έμεινε στεγνή.

Θεωρώ ότι εκτός από τα δημοσιονομικά κριτήρια, που αφορούν κυρίως την διαχείριση από τους πολιτικούς, η Ευρώπη πρέπει να βρει έναν τρόπο να ενωθεί και παραγωγικά ή οικονομικά σε όλους τους τομείς. Θα πρέπει τα αντισταθμιστικά μέτρα που παίρνει το δημόσιο για να αγοράσει φρεγάτες από την Γαλλία (για παράδειγμα), πρέπει να επεκταθούν περισσότερο. Όχι με την μορφή μέτρων, ούτε για τον ίδιο σκοπό. Πρέπει να υπάρξει υποστήριξη στα μικρά κράτη, ώστε να αυξήσουν την παραγωγική τους διαδικασία και να έχουν ένα μόνιμο και υγιή τρόπο εισροής χρημάτων. (Βέβαια έγινε κάτι τέτοιο με τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης και το ΕΣΠΑ, όμως η κακή διαχείριση δεν επέτρεψε την σωστή και ολοκληρωμένη διανομή και απορρόφηση των κονδυλίων).

Η αρχική άρνηση ορισμένων (Γερμανία) να βοηθήσει την Ελλάδα, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο σε πολιτικά κριτήρια. Όμως όταν το οικονομικά θέμα μπήκε στην μέση, τότε έγινε στροφή 180 μοιρών. Οι Γερμανοί συνειδητοποίησαν ότι είχαν πολλά "Ελληνικά χαρτιά". Αν η Ελλάδα έφτανε σε σημείο να πτωχεύσει, τότε τα χρήματα που θα έπρεπε να διαθέσουν για την διάσωση των Γερμανικών τραπεζών, ήταν περισσότερα από όσα είναι απαραίτητα για την διάσωση της Ελλάδας.

Η κρίση θα περάσει. Μπορεί να την πληρώσουμε ακριβά, αλλά θα περάσει. Το ζητούμενο όμως είναι να κερδίσουμε κάτι στον τομέα των γνώσεων ή των εμπειριών. Η Ευρώπη πρέπει να βρει ένα τρόπο να ενισχύσει την έννοια της "ένωσης". Πρέπει να ασκεί πολιτική και όχι να δίνει οδηγίες (που στην Ελλάδα κατά κανόνα δεν εφαρμόζουμε). Πρέπει να βρει έναν τρόπο να διατηρήσει το αυτοδιοίκητο των κρατών, έχοντας όμως αυξημένη επιρροή στην λήψη αποφάσεων. Πάνω από όλα όμως πρέπει να βρει έναν τρόπο να κάνει τους πολιτικούς της Ευρωπαίους και όχι πολιτικάντηδες του προηγούμενου αιώνα (και δεν αναφέρομαι μόνο στους Έλληνες πολιτικούς αλλά σε όλους τους Ευρωπαίους).

Διαφορετικά η Ευρώπη θα είναι αναγκασμένη να αντιμετωπίσει ξανά τα ίδια προβλήματα και να απαντήσει ξανά στους ίδιους προβληματισμούς. Θα είναι υποχρεωμένη να ενισχύει πάντα τους αδύναμους κρίκους με "άτακτες πολιτικές" και να αντιμετωπίζει τους κερδοσκόπους σε ανταρτοπόλεμο...

Σίγουρα στην Ελλάδα έχουν γίνει τεράστια πολιτικά λάθη. Σίγουρα, οι πολίτες έχουμε μεγάλο μερίδιο της ευθύνης για αυτά τα λάθη. Όμως πρέπει να γνωρίζουν οι Ευρωπαίοι ότι "σπαταλάμε" τεράστια ποσά σε εξοπλισμούς, από την Γερμανία και την Γαλλία κυρίως, για να φυλάμε τα Νοτιοανατολικά σύνορά τους. Οι διωκτικές αρχές, λιμενικό και αστυνομία, ξοδεύουν καθημερινά κεφάλαια για τους λαθρομετανάστες. Οι δικαστικές αρχές πληρώνουν καθημερινά τεράστια ποσά για τους φυλακισμένους λαθρομετανάστες. Δεν πρέπει να συμμετέχουν σε αυτά τα προβλήματα?

Εκτός από τον κοινό βηματισμό στα οικονομικά, η Ευρώπη δεν έχει καταφέρει να πείσει τους πολίτες της, ούτε για την πολιτική ενοποίηση. Δεν υπάρχει κοινή αντιμετώπιση της Τουρκίας που απειλεί καθημερινά παραβιάζοντας Ευρωπαϊκό εναέριο χώρο και θαλάσσια περιοχή. Δεν υπάρχει κοινή θέση για την εξωτερική πολιτική, ούτε και αρμόδιο όργανο που να την εκφράζει.

Πολλές οι προκλήσεις. Δεν μπορούμε να κατηγορούμε μόνο τους Έλληνες πολιτικούς. Το σύνολο των πολιτικών είναι "λίγο" για την αντιμετώπιση τέτοιων θεμάτων. Αγκυλωμένοι σε μικροκομματικές σκοπιμότητες και προσωπικές φιλοδοξίες, φαίνεται οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι πολύ πίσω από το όραμά τους... Η φιλοσοφία και ο οραματισμός, χωρίς έργο, δεν διαφέρει καθόλου απο το αποτέλεσμα της αδιαφορίας...

Σας ευχαριστώ,


Γιώργος Φακίτσας

Η Αμερική είναι ένα μεγάλο φιλικό σκυλί σε ένα μικρό δωμάτιο. Κάθε φορά που κουνάει την ουρά του διαλύει ένα έπιπλο. Arnold Toynbee, 1889-1975, Βρετανός ιστορικός


Πέμπτη, Φεβρουαρίου 11, 2010

Η οικονομία, οι ξένοι, ο Πρόεδρος και τα ... ρεμάλια!


Γεια σας,
οι ισχυροί της Ευρώπης, αφού ολοκλήρωσαν τις φιλοσοφικές τους αναζητήσεις, σχετικά με τον ρόλο και τις υποχρεώσεις της ΕΕ, αποφάσισαν να στηρίξουν πολιτικά και οικονομικά την Ελλάδα. Αυτή η στήριξη έρχεται σε μία πολύ κρίσιμη στιγμή για την χώρα, αφού δέχεται συστηματική επίθεση από κερδοσκόπους του εξωτερικού και καιροσκόπους του εσωτερικού!

Την γύμνια της Ελληνικής οικονομίας, νομίζω ότι την γνωρίζαμε όλοι. Τα προβλήματα του κράτους, με τα τεράστια ελλείμματα και τα ανυπολόγιστα χρέη, θέλω να πιστεύω ότι λίγο-πολύ τα βλέπαμε. Επίσης, θεωρώ ότι το σύνολο των πολιτών, είναι πεπεισμένο ότι την τελευταία πενταετία, τα πράγματα έγιναν αρκετά χειρότερα.

Ωστόσο, πρέπει να επισημάνουμε ότι σημαντικό ρόλο στα προβλήματα που δημιουργήθηκαν τον τελευταίο καιρό έπαιξαν τα κερδοσκοπικά παιχνίδια επενδυτών και κεφαλαίων του εξωτερικού. Μας βρήκαν γυμνούς και μας βίασαν. Κουνήσαμε και εμείς την ουρά μας για να τραβήξουμε την προσοχή τους.

Η κυβέρνηση, έχοντας ένα τεράστιο οικονομικό πρόβλημα στο εσωτερικό (οικονομία), έπρεπε να αντιμετωπίσει άμεσα και συντονισμένα τις επιθέσεις των κερδοσκόπων. Δύσκολο παιχνίδι, που φαίνεται να λήγει με την μικρότερη αιματοχυσία.

Η πολιτική ηγεσία, γνωρίζοντας ότι οι αγορές κινούνται σε διαφορετικό χρόνο από την πολιτική, αποφάσισε την άμεση λήψη σκληρών μέτρων και την προσπάθεια στήριξης αυτών των μέτρων από τους πολίτες (που ήδη γνώριζαν την κατάσταση, την ζούσαν και ήταν πεπεισμένοι ότι έπρεπε να αλλάξει). Έτσι, αφού ανακοίνωσε τα μέτρα, που απέρριπτε προεκλογικά, αλλά αναγκάστηκε να τα εφαρμόσει, ζήτησε την στήριξη την Ευρώπης. Σωστή κίνηση τακτικής...

Όπως έδειχναν τα πράγματα, η πορεία μας ήταν ή να δανειστούμε πάρα πολύ ακριβά ή να πτωχεύσουμε. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα για όλους και πολύ περισσότερο για τους πολίτες. Έτσι, τα μέτρα λήφθηκαν πριν την καταστροφή, ώστε με την κατάλληλη στήριξη της Ευρώπης, να αποφευχθούν οι δύο εναλλακτικές.

Στην προσπάθεια αυτή, ιδιαίτερη βοήθεια μας έδωσε η "επίθεση" κατά της Πορτογαλίας και της Ισπανίας. Η άποψη που εξέφραζε η Ελλάδα, ότι εκτός από την οικονομία μας, απειλείται και το ευρώ, έγινε πιο ισχυρή και θορύβησε δημιουργικά τους Ευρωπαίους. Με κίνδυνο τα προβλήματα της χώρας να επεκταθούν και σε άλλες χώρες, άρχισαν να συζητούν την "θωράκισή" μας (χωρίς ακόμα να ξέρουν αν πρέπει να προφυλάξουν τους μέσα από τους έξω ή το αντίθετο).

Τώρα το μόνο που μένει είναι να σοβαρευτούμε και να αντιληφθούμε ότι τα μέτρα που λάβαμε, είναι κάτι που με τίποτα δεν θα μπορούσαμε να αποφύγουμε. Μπορεί να είναι άδικα ορισμένες περιπτώσεις, όμως ας σκεφτούμε πόσο άδικο είναι αντίστοιχα για τους Γερμανούς να στηρίζουν την Ελληνική οικονομία με δικά τους λεφτά. Και ας προσπαθούμε να θυμηθούμε πότε ακούσαμε ότι ένα μέτρο είναι δίκαιο...

Όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι λάμβαναν τα επιδόματα, ήταν δίκαιο για τους υπόλοιπους? Όταν οι δημόσιοι υπάλληλοι απολαμβάνουν την μονιμότητα και την σιγουριά, απέναντι σε ποιόν είναι δίκαιο κάτι τέτοιο? Όταν οι συνδικαλιστές κλείνουν δρόμους για διαμαρτυρία, είναι δίκαιοι? Πόσο δίκαιο είναι ορισμένοι να φορολογούνται διαφορετικά από κάποιους άλλους? Απολαμβάναμε τόση δικαιοσύνη και σήμερα κινδυνεύουμε?

Αφού λοιπόν ζητάμε, οφείλουμε και να δεχόμαστε. Δεν μπορεί την μία ημέρα οι Ευρωπαίοι πολίτες να μας δίνουν χρήματα από τους δικούς τους φόρους και από την άλλη η ΑΔΕΔΥ να κάνει απεργία για την φοροαπαλλαγή των επιδομάτων.

Θα πρέπει οι εργαζόμενοι να αντιληφθούν ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αν τον γνωρίζουν, ας τον παρουσιάσουν και πολύ περισσότερο ας ζητήσουν την άδεια να τον εφαρμόσουν. Αν όμως δεν έχουν άλλη ολοκληρωμένη πρόταση, τότε πρέπει να δεχτούν την μόνη υπάρχουσα!

Οι συνδικαλιστές στην σημερινή κατάσταση κρατάνε στα χέρια τους μία βόμβα και δεν κάνουν τίποτα για να την αφοπλίσουν. Αντιθέτως, κάνουν ότι μπορούν ώστε να εκραγεί και να θριαμβολογούν για τα καταστροφικά τους σενάρια. Αλήθεια, ποιός είναι αυτός που πιστεύει ότι οι συνδικαλιστές (όχι όλοι βέβαια) είναι στην θέση τους για το καλό των υπολοίπων και όχι για το δικό τους? Όλοι τους προσπαθούν μέσω του συνδικαλισμού να περάσουν στην Βουλή και να διαφωνούν με αυτούς που θα πάρουν την θέση τους στον συνδικαλισμό και θα τους διαδεχθούν στην πολιτική...

Πολύ θετική είναι η κίνηση του κ. Παπούλια και της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Ο Πρόεδρος ζήτησε από το υπουργείο οικονομικών, οι απαραίτητες ρυθμίσεις να εφαρμοστούν και στον ίδιο αλλά και στους εργαζόμενους της Προεδρίας (περικοπές & φορολογία). Δεν είναι οικονομικό θέμα. Τα χρήματα που θα εξοικονομήσει το κράτος δεν θα σώσουν τίποτα. Αν όμως λάβουμε το μήνυμα του κ. Παπούλια και σοβαρευτούμε, τότε το κράτος (δηλαδή εμείς) θα κερδίσουμε πολλά.

Τα δημοσιεύματα των εφημερίδων σήμερα, έρχονται να διαψεύσουν την ελπίδα που γέννησε η κίνηση του Προέδρου. Οι ίδιοι οι βουλευτές όχι μόνο δεν κατάλαβαν το μήνυμά του, αλλά συνεχίζουν να επιμένουν ότι τα δικά τους εισοδήματα δεν πρέπει να φορολοφηθούν εξ' ολοκλήρου, αλλά μόνο κατά 50% (που ισχύει σήμερα). Αν αυτό δεν είναι πρόκληση για τους πολίτες, τότε τι είναι? Νομίζω ότι ο πρωθυπουργός πραγματικά προκαλείται από αυτή την κίνηση. Θα πρέπει να απαντήσει στην πρόκληση και μέσω του opengov.gr να ανεβάσει το σχετικό νομοσχέδιο και να ζητήσει να το σχολιάσουν οι ίδιοι οι βουλευτές δημόσια... Τι λέω τώρα ε? Μακάρι να γινόταν...

Για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμα, η κατάσταση εξακολουθεί να είναι δύσκολη. Μας στηρίζει η Ευρώπη, αλλά περιμένει να δει και από εμάς ότι θέλουμε να σωθούμε, ως σύνολο και όχι ως άτομα. Διαφορετικά, τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα για εμάς, τα παιδιά μας και την χώρα μας σε 10 χρόνια...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Η αίσθηση της υπευθυνότητας, που ελέγχει πάντα τα άτομα, χάνεται μέσα σ' έναν όχλο.
Gustave Le Bon, 1841-1931, Γάλλος ψυχολόγος

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 03, 2010

Δύσκολα αλλά αναγκαία...


Γεια σας,
όλοι ακούσαμε το χθεσινό διάγγελμα του πρωθυπουργού. Γνωρίζαμε ότι η κατάσταση της οικονομίας ήταν τραγική. Γνωρίζαμε ότι έπρεπε να ληφθούν μέτρα. Και αφού ο κ. Παπανδρέου ανακοίνωσε τα νέα μέτρα, οι αντιδράσεις είναι περιορισμένες και μοιάζουν σαν εθιμοτυπική αντίδραση των συνδικάτων και των κομμάτων της Αριστεράς (ΚΚΕ & ΣΥΡΙΖΑ).

Βέβαια κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ευχάριστα όταν του ζητάνε να βάλει το χέρι στην τσέπη. Αυτό είναι δεδομένο. Όμως, έχω την εντύπωση ότι το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας έχει αντιληφθεί την σοβαρότητα της οικονομικής μας κατάστασης.

Ακούω και διαβάζω τον τελευταίο καιρό σχόλια σχετικά με την καλύτερη κατάσταση που θα είχαμε, αν δεν είχε αλλάξει το νόμισμά μας και είχαμε παραμείνει στην δραχμή. Αυτή η αστεία εμμονή μας με το παρελθόν πρέπει να σταματήσει. Αν είχαμε δραχμή, θα είχε γίνει υποτίμηση και εκτός από την μείωση στους μισθούς, θα υπήρχε και ανάλογη μείωση στην αξία των καταθέσεων (όποιες υπάρχουν). Με το ευρώ, το πάγωμα στους μισθούς παραμένει μόνο σε αυτόν (τον σημαντικό βέβαια) παράγοντα και δεν προχωράει και στα υπόλοιπα μεγέθη.

Επίσης, πολλοί κάνουν λόγο για απολύσεις στο δημόσιο. Μα από το δημόσιο δεν μπορείς να απολύσεις. Μπορείς βέβαια να συνταξιοδοτήσεις πρόωρα, όμως και πάλι το κράτος θα κληθεί να πληρώσει. Ακόμα όμως και αν μπορούσε να κάνει κάποιος απολύσεις στο δημόσιο, έχουμε αναλογιστεί το ποσό των αποζημιώσεων που θα έπρεπε να καταβληθούν και την πρόσθετη επιβάρυνση από το επίδομα ανεργίας που θα είχαν δικαίωμα να εισπράξουν οι απολυμένοι?

Νομίζω ότι τα σκληρά μέτρα ήταν αναγκαία και είναι προς την σωστή κατεύθυνση. Μπορούσαν σίγουρα να γίνουν περισσότερα, όπως η τακτική της Ιταλίας για επαναπατρισμό κεφαλαίων με "ειδικό καθεστώς". Όμως οι πρώτοι μήνες εφαρμογής θα δείξουν τα αποτελέσματα και θα καθορίσουν τα επόμενα βήματα.

Ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του δεν έκανε καμία αναφορά στην κυβέρνηση της ΝΔ, εκτός από το γενικό και ακαθόριστο "λανθασμένες τακτικές του παρελθόντος". Και βέβαια έγιναν λάθη! Και βέβαια τα λάθη έγιναν και από τα δύο κόμματα εξουσίας στο παρελθόν! Και βέβαια υπάρχουν πολιτικοί που έφαγαν! Και βέβαια δεν έχουμε κανέναν λόγο να πιστέψουμε ότι αυτή τη φορά δεν θα γίνουν λάθη! Όμως η εμμονή με το παρελθόν δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος. Αυτό το παρελθόν μας έφερε σε αυτή την κατάσταση... Ας κοιτάξουμε μπροστά, απαλλαγμένοι από την καμπούρα μας.

Οφείλουμε να βάλουμε πλάτη στην προσπάθεια. Είτε δεχόμαστε, είτε απορρίπτουμε τα μέτρα, αυτά θα εφαρμοστούν ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ! Πολύ περισσότερο, οφείλουμε να βάλουμε πλάτη, γιατί αν δεν πετύχει αυτή η πολιτική, τότε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Ευρωπαϊκή Ένωση μας περιμένουν στην γωνία. Και στα δικά τους (λίγο πιο σκληρά μέτρα) δεν θα μπορούμε ούτε να πούμε όχι, ούτε να κλείσουμε δρόμους για διαμαρτυρία.

Ας σοβαρευτούμε λοιπόν και ας σκεφτούμε την κατάσταση. Οφείλουμε να δεχθούμε τα μέτρα και να "κάνουμε κάτι" για να εφαρμοστούν. Πληρώνουμε τον καταναλωτικό μας οργασμό! Γιατί απλούστατα, όσο ήμασταν χορτάτοι δεν ενδιαφερόμασταν για όσους έκλεβαν, είτε στον ιδιωτικό είτε στον δημόσιο τομέα. Τα βλέπαμε, αλλά όλοι το βουλώναμε αφού βολευόμασταν. Τώρα μας ενόχλησε, επειδή είδαμε ότι τα δικά μας τελείωσαν!

Βέβαια, βάζοντας πλάτη, θα πρέπει να μεταφέρουμε τα μάτια μας εκεί!!! Η κυβέρνηση πρέπει να γνωρίζει ότι η αποδοχή των πολιτών και η "κοινωνική συνοχή" κρέμεται από μία λεπτή κλωστή. Δεν πρόκειται κανένας να δεχθεί ύποπτες και αλαζονικές συμπεριφορές.

Τέλος, καλό θα ήταν η κυβέρνηση να λάβει αποφάσεις και να προχωρήσει σε απόδοση ευθυνών (και ποινών) σε οικονομικά θέματα, που έχουν "ερεθίσει" την κοινή γνώμη στο παρελθόν. Θα ήταν ένας δυνατός κρίκος σύνδεσης μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών!

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Πνίγεσαι όχι αν πέσεις στο ποτάμι, αλλά αν παραμείνεις βυθισμένος σ' αυτό.
Πάουλο Κοέλο, γ. 1947, Βραζιλιάνος συγγραφέας