Σάββατο, Μαρτίου 27, 2010

Οι Άθλιοι του δημοσίου!


Γεια σας,
στην Ελλάδα που γιόρτασε με καμάρι την Εθνική Επέτειο της 25ης Μαρτίου, οι άθλιοι του δημοσίου εξακολουθούν να νομίζουν ότι τα πράγματα είναι όπως πριν. Πάντα έτοιμοι για χορούς και πανηγύρια, φαίνεται ότι δεν αντιλαμβάνονται ότι έχουν μερίδιο και στο πρόβλημα και στην λύση του! Είναι πραγματικά τραγικό, σε αυτή την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, οι συντεχνίες να εξακολουθούν αν λειτουργούν σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Την Παρασκευή, ο δημόσιος τομέας ήταν ανύπαρκτος! Από τα ΙΚΑ, τις εφορίες, τους οργανισμούς, μέχρι και τα υπουργεία και τα πανεπιστήμια, είχες την εντύπωση ότι η αργία ήταν διήμερη. Ο κ.Ραγκούσης ζήτησε την λίστα με τους απόντες (αυτή με τους παρόντες βέβαια θα ήταν μικρότερη). Πρέπει όμως να μας ανακοινώσει και τι θα πράξει.

Η ΑΔΕΔΥ, ως το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσίων υπαλλήλων, πρέπει επίσης να λάβει τα μέτρα της. Δεν μπορεί να αναζητά και να υπερασπίζει τα δικαιώματα των υπαλλήλων, αλλά πρέπει επίσης να αποδίδει δικαιοσύνη στο εσωτερικό τους. Δεν είναι κορόιδα όσοι ήταν στην θέση τους της Παρασκευή. Δεν είναι κορόιδα όσοι είναι στην θέση τους καθημερινά...

Θα πρέπει να αντιλαμβάνονται τα διάφορα λαμόγια ότι πλέον το παιχνίδι τελείωσε. Το δημόσιο δεν είναι πρέπει να είναι πλέον ένας μηχανισμός που τους ταΐζει, αλλά ένας μηχανισμός που μας εξυπηρετεί. Και σε αυτό το θέμα, η κυβέρνηση πρέπει να επιβάλλει την τάξη, με το καλό ή με το κακό...

Οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι σε παρέες λένε απίστευτες ιστορίες καθημερινής τρέλας. Πρέπει επιτέλους το δημόσιο να αλλάξει. Πρέπει η νοοτροπία να αλλάξει. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρείται ταμπού η συζήτηση για την μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Όταν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών υποστηρίζει την άρση της μονιμότητας, γιατί να θεωρείται αντιδημοκρατική ή αντισυνταγματική .

Το ίδιο αντιδημοκρατικό και αντισυνταγματικό δεν είναι να προσπαθώ να εξυπηρετηθώ και να μην μπορώ? Δεν είναι συνταγματικό δικαίωμα η υγεία? Γιατί να λείπει λοιπόν από την θέση του ο γιατρός, ενώ έπρεπε να είναι εκεί...

Είδαμε επίσης και το άλλο τρελό. Την αντίδραση των υπαλλήλων του δήμου Πειραιά στην τοποθέτηση GPS (συστήματος εντοπισμού) στα απορριμματοφόρα. Είναι, λένε, προσωπικό δεδομένο η θέση του απορριμματοφόρου (και του προσωπικού κατ επέκταση) κατά την διάρκεια εργασίας... Πείτε μου είμαστε ή δεν είμαστε γελοίοι?

Όχι μόνο πρέπει να εφαρμοστεί, αλλά πρέπει να επεκταθεί σε ΟΛΑ (και βουλευτικά) τα οχήματα η χρήση συστήματος εντοπισμού. Και πρέπει να καταγράφονται οι διαδρομές τους... Πρέπει ορισμένοι να αντιληφθούν ότι όταν χρησιμοποιούν την δημόσια περιουσία, δεν υπάρχουν προσωπικά δεδομένα... Για προσωπικά δεδομένα να χρησιμοποιούν τα προσωπικά τους οχήματα... Δεν μπορεί ο τάδε βουλευτής Δωδεκανήσων, να πηγαίνει να "τα πάρει" από τον τάδε εφοπλιστή (τυχαίο είναι το παράδειγμα) με την βουλευτική λιμουζίνα, έχοντας διασφαλισμένο το "προσωπικό του δεδομένο"...

Τα προβλήματα είναι μπροστά μας... Δεν έχει λυθεί ούτε ένα... Για να γίνουν όμως μικρότερα τα προβλήματα, πρέπει ξεμπερδέψουμε μία ώρα αρχύτερα με ορισμένα λύματα.. Οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συντεχνίες τους, οι ταξιτζήδες και οι συντεχνίες τους και όλοι μας, με τις συντεχνίες μας, πρέπει να καθαρίσουμε το σπίτι μας... Για εμάς και για κανέναν άλλο... Γιατί όταν μείνουν στο δημόσιο όσοι (αλήθεια, πόσοι?) αξίζουν, τότε θα έχουμε καλύτερο, φθηνότερο και αποτελεσματικότερο δημόσιο...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Σε μερικούς ανθρώπους δεν αρέσει ο ανταγωνισμός επειδή τους αναγκάζει να δουλεύουν πιο σκληρά και πιο καλά. Drew Carey,γ. 1958, Αμερικανός κωμικός

Δευτέρα, Μαρτίου 22, 2010

Όταν οι πολιτικοί έγιναν τεχνοκράτες


Γεια σας,
η εύθραυστη εσωτερική ισορροπία στην Γερμανία και οι απαιτήσεις των συνδικάτων για αυξήσεις, έκαναν την κ. Μέρκελ να επιδίδεται σε ένα ατελείωτο μπρος - πίσω, σχετικά με την ενδεχόμενη οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα. Η άνοδος των σοσιαλιστών στην Γαλλία και η νίκη τους στις περιφερειακές εκλογές, έκαναν τον κ. Σαρκοζί να φαίνεται ο πιο ισχυρός υποστηρικτής της βοήθειας και του κ. Παπανδρέου (εκτός από πρωθυπουργό και ως πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς). Από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, ο κ. Ομπάμα, φαίνεται να ψάχνει νέους συμμάχους στην Μεσόγειο μετά την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων από τους Τούρκους και τείνει χείρα φιλίας.

Βεβαίως, οι παραπάνω λόγοι δεν είναι και οι μοναδικοί για τους οποίους οι ηγέτες διάφορων χωρών έχουν πάρει την μία ή την άλλη θέση (ή αμφιταλαντεύονται όπως η κ. Μέρκελ). Όμως μας αποδεικνύουν ότι οι πολιτικοί σήμερα, σε διεθνές επίπεδο, δεν έχουν το ίδιο "τσαγανό" με τους πολιτικούς πριν από μερικά χρόνια. Ο κ. Ανδρουλάκης, στο βιβλίο του "Ζητούνται Αλχημιστές", το 2005, αναζητούσε τους νέους "αλχημιστές" που θα μπορέσουν να εμπνεύσουν τις κοινωνίες και να ξεσηκώσουν τις μάζες. Όμως αυτό σήμερα είναι ιδιαίτερα δύσκολο.

Οι σύγχρονες κοινωνίες και ειδικά οι νέοι, είναι άκρως απο-πολιτικοποιημένοι. Πως να μην είναι άλλωστε, αφού η μοναδική έννοια των πολιτικών σήμερα είναι τα νούμερα και όχι οι άνθρωποι. Μάλιστα, σε μερικές περιπτώσεις, οι πολιτικοί μεταξύ τους θέτουν στόχους (πάντα σε επίπεδο αριθμών), ώστε να αποδείξουν την επιτυχία και την ικανότητά τους... Στην Ευρώπη για παράδειγμα, ελάχιστοι ασχολούνται με την ικανοποίηση των πολιτών και το βιωτικό τους επίπεδο. Περισσότερο ενδιαφέρονται για τα δημοσιονομικά ελλείμματα, το ΑΕΠ και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών.

Θα συμφωνήσω βέβαια ότι αυτά τα νούμερα κατά ένα τρόπο αποτυπώνουν την κατάσταση της οικονομίας, της κοινωνίας και της παραγωγής. Αλλά μην ξεχνάμε ότι τα μαθηματικά και ιδιαίτερα η στατιστική είναι η μεγαλύτερη απάτη: αν κάποιος είναι μέχρι την μέση σε παγωμένο νερό και από την μέση και πάνω σε καυτό, στατιστικά βρίσκεται στις ιδανικές συνθήκες, είναι όμως?

Ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε, αφού δεν μπόρεσε να ισορροπήσει τις κοινωνικές παροχές με τις οικονομικές απαιτήσεις. Αντιστρέφοντας το παραπάνω, βλέπουμε ότι και ο καπιταλισμός δεν μπορεί να συγχρονίσει τις οικονομικές απαιτήσεις με τις κοινωνικές παροχές, οπότε αντιμετωπίζει αντίστοιχο πρόβλημα με τον υπαρκτό σοσιαλισμό... Άρα ένα νέο μοντέλο είναι που πρέπει να αναπτυχθεί/εφευρεθεί για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, μέχρι να καταρρεύσει και εκείνο. Ποιο? Δεν το γνωρίζω!

Με προβληματίζει ιδιαίτερα η έλλειψη πολιτικών και όχι η έλλειψη ιδεών. Αν είχαμε πολιτικούς με άποψη, με ιδεολογία (όχι αριστερή ή δεξιά κατ' ανάγκη) και με δύναμη να την υποστηρίξουν, θα ήμουν πιο ήρεμος. Όμως οι σημερινοί πολιτικοί απλά προσπαθούν να πετάξουν την βόμβα στον επόμενο για να "μην σκάσει στα χέρια τους". Σκεπτόμενοι μόνο το πολιτικό κόστος για οποιαδήποτε απόφαση, αδυνατούν να πάρουν ρίσκο και να πρωτοτυπήσουν σε οτιδήποτε. Αδυνατούν να δουν λίγο πιο μακρυά από την τετραετία ή την πενταετία που έχουν στα χέρια τους...

Ίσως να φταίει και η κοινωνία που βολεύεται με μερεμέτια και ισορροπίες και δεν απαιτεί κάτι παραπάνω. Ίσως πάλι η κοινωνία να επηρεάζεται από την ανικανότητα των πολιτικών... Φαύλος κύκλος... Όμως που θα βγει? Ποιος μπορεί να κάνει μία πρόβλεψη για την πολιτική κατάσταση μετά από πέντε χρόνια?

Η βιομηχανική επανάσταση ξεκίνησε και φαινόταν να συμβαδίζει με τις κοινωνικές ή προσωπικές και οικονομικές ανάγκες. Οι μηχανές όμως νίκησαν τον άνθρωπο και έτσι φαίνεται πως τώρα τρέχει να τις προλάβει... Να προλάβει τι? Ενώ κατασκευάζουμε περισσότερες μηχανές για την διευκόλυνσή μας (υποτίθεται), τόσο χειρότερη γίνεται η ζωή μας... Και συνεχίζουμε να τρέχουμε, θέλοντας να προλάβουμε τι? Μόνοι μας είμαστε και κανείς δεν πρόκειται να μας ξεπεράσει ή να μείνει πίσω. Ελλείψει λοιπόν ανταγωνιστή, ξεκινήσαμε να διαγωνιζόμαστε μεταξύ μας. Οι Κινέζοι πέρασαν τις ΗΠΑ, το ευρώ πέρασε το δολάριο, οι Ρώσοι ξεπεράστηκαν από την Αμερική και οι Έλληνες από τους Γερμανούς! Και τι έγινε? Ζει καλύτερα ο Γερμανός, ο Κινέζος ή ο Έλληνας?

Όλοι οι πολίτες, σε όλα τα κράτη ζουν με τις δικές τους δυσκολίες. Είτε το κράτος τους είναι "πλούσιο", είτε είναι "φτωχό", οι πολίτες αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Κανένα πολιτικό κόμμα και καμία ιδεολογία δεν έχει καταφέρει να βρει το σημείο μηδέν, την απόλυτη ισορροπία...

Πρέπει όμως οι πολιτικοί να αλλάξουν! Δεν μπορεί να είναι απλά δημόσιοι υπάλληλοι και να διεκπεραιώνουν ασήμαντα τις περισσότερες φορές ζητήματα. Πρέπει να βάζουν το μυαλό τους να δουλεύει και να ρισκάρουν. Οι πολιτικοί της αρχαίας Ελλάδας (που έδωσαν παραδείγματα και μαθήματα σε όλο τον κόσμο) ρίσκαραν και ένωσαν τις πόλεις κράτη, ανέδειξαν την δημοκρατία και σταμάτησαν τους πολέμους στον Ελλαδικό χώρο, εμπνέοντας και κινητοποιώντας τους πολίτες... Τι αντίστοιχο είναι ικανοί να κάνουν οι σημερινοί πολιτικοί?

Σίγουρα οι "αλχημιστές" του κ. Ανδρουλάκη και οι ηγέτες των πολιτών υπάρχουν! Είναι ανάμεσά μας και περιμένουν... Βρίσκονται όμως σε "λήθαργο"... Είναι στην κοινωνία ή ακόμα και στο πολιτικό σύστημα. Δεν είναι όμως δυνατό να αναδειχθούν και να μπουν μπροστά. Είτε επειδή βλέπουν ότι δεν έχει νόημα, είτε επειδή δεν τους αφήνει κάποιο "αόρατο" χέρι του συστήματος. Πρέπει όμως να βρεθούν. Είναι περισσότερο απαραίτητοι από ποτέ... Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Ο ηγέτης είναι αυτός που βλέπει αυτά που δεν βλέπουν οι άλλοι, που βλέπει μακρύτερα από τους άλλους και που βλέπει πριν από τους άλλους.
Leroy Eims,Αμερικανός συγγραφέας-ιεροκήρυκας


Σάββατο, Μαρτίου 13, 2010

Η Δεξιά, το κέντρο και η ... εξορία...


Γεια σας,
διάβασα κάπου (δεν θυμάμαι που) πως: "Όταν η Αριστερά δεν μπορεί να βγει κερδισμένη σε μία οικονομική κρίση, τότε επωφελείται η Δεξιά". Αν και πιστεύω ότι οι ορισμοί "δεξιά" και "αριστερά", δεν έχουν την ίδια έννοια στις μέρες μας, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις μας αποδεικνύουν ότι οι όροι άλλαξαν αλλά δεν χάθηκαν.

Από τα πέντε κόμματα που συμμετέχουν στο κοινοβούλιο, αν εξαιρέσουμε το ΠΑΣΟΚ που είναι κυβέρνηση, έχουμε απόλυτη ισοπαλία μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, με δύο κόμματα σε κάθε μεριά. Από αυτά, το μόνο που φαίνεται να κερδίζει τις εντυπώσεις είναι το ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη.

Ο κ. Καρατζαφέρης, συνεχίζοντας την πολιτική υποστήριξης της κυβέρνησης που ξεκίνησε επί ΝΔ, στηρίζει τα μέτρα, λέγοντας πως μέσω την στήριξης στην κυβέρνηση, στηρίζει την έξοδο της χώρας από την κρίση. Βέβαια, ασκεί την απαραίτητη αντιπολίτευση όταν είναι απαραίτητο ή όταν είναι σε ιδεολογική σύγκρουση με τις θέσεις του, όπως πχ το νομοσχέδιο για τους μετανάστες.

Από την άλλη η ΝΔ, φαίνεται να μην μπορεί ακόμα να συνέλθει από το σοκ της εκλογικής ήττας. Ευρισκόμενη στον δρόμο που ήταν πριν μερικά χρόνια το ΠΑΣΟΚ, προσπαθεί να αρθρώσει αντιπολιτευτικό λόγο, χωρίς να έχει αποτελέσματα. Κατηγορεί την κυβέρνηση ότι λαμβάνει λανθασμένα μέτρα, που θα πνίξουν την ανάπτυξη, όμως αυτά ακριβώς τα μέτρα υποσχόταν ο κ. Καραμανλής πριν τις εκλογές. Κατηγορεί επίσης τον κ. Παπανδρέου ότι καθυστέρησε για την λήψη αποφάσεων, χάνοντας πέντε πολύτιμους μήνες, χωρίς να υπολογίζει τα πέντε χρόνια που χάθηκαν από την ίδια.

Το πιο δύσκολο όμως για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι οι "ομάδες" και η ιστορία. Καραμανλικοί, Μητσοτακικοί και "Σαμαρίτες" παλεύουν για την ιδεολογική τους επικράτηση. Επίσης, πρωτοκλασάτα στελέχη της κυβέρνησης Καραμανλή περιμένουν την απαραίτητη στήριξη από την παράταξή τους. Βουλγαράκης, Αλογοσκούφης, Ρουσσόπουλος και Παυλίδης, αποτελούν βαρίδια αλλά είναι συνδεδεμένοι με τον πρώην πρωθυπουργό.

Με αυτά τα προβλήματα στις αποσκευές της, η ΝΔ περισσότερο επικεντρώνεται στον τρόπο που θα κάνει τους πολίτες να τους ξεχάσουν, παρά την επίθεση που μπορούν να κάνουν στην κυβέρνηση λόγω μέτρων.

Στην άλλη μεριά, τα κόμματα της Αριστεράς έχουν επιδοθεί στην "αντιπροσώπευση" των αδύναμων τάξεων, χωρίς όμως να πείθουν. Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται να απολαμβάνουν την θέση της ελάσσονος αντιπολίτευσης, όπου τους επιτρέπεται να αντιδρούν χωρίς να προτείνουν και να μιλάνε χωρίς να σκέφτονται...

Ωστόσο, όλοι θα περιμέναμε κάτι περισσότερο από μία σύγχρονη Αριστερά. Ακόμα και αν κάποιοι δεν ασπάζονται την "αριστερή ιδεολογία", θα μπορούσαν να υποστηρίξουν κάποιες θέσεις που θα ήταν στην σωστή κατεύθυνση, όπως γίνεται και με τον ΛΑΟΣ από κάποιους που δεν ασπάζονται την "δεξιά ιδεολογία". Η Αριστερά έχει την υποχρέωση να παρουσιάσει θέσεις και εναλλακτικές προτάσεις. Δεν μπορεί να μένει κολλημένη στα τυπικά συνθήματα και στην ιδιότυπη εξορία που έχει περιοριστεί από μόνη της.

Νομίζω ότι η άποψη "να πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν" είναι σωστή κατά το ήμισυ. Ποιοι τα έφαγαν? Γιατί δεν τους ονομάζουν αφού τους στοχοποιούν? Δεν είναι όλοι οι επιχειρηματίες απατεώνες, όπως το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, τους κατηγορούν. Άλλωστε αν δεν υπήρχαν οι "απατεώνες" επιχειρηματίες, τότε δεν θα υπήρχε και η "ένδοξη" εργατική τάξη, από όπου αντλούν ψηφοφόρους.

Πρέπει, κατά την γνώμη μου, να αλλάξουν όλοι, αν δεν θέλουν να βλέπουν τα ποσοστά τους να μειώνονται. Το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να προηγείται στην πρόθεση ψήφου. Ο λόγος δεν είναι ότι οι πολίτες συμφωνούν με τα μέτρα. Ούτε επειδή δεν έχουν γίνει λάθη...

Ο κόσμος αντιδρά για τα μέτρα, αν και αναγνωρίζει την αναγκαιότητά τους. Η κυβέρνηση κάνει λάθη και παραλείψεις. Το πρόβλημα όμως των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι ότι δεν έχουν κάνει κάτι για να βοηθήσουν την χώρα για έξοδο από την κρίση. Το "όχι στα σκληρά μέτρα" δεν είναι αρκετό, αφού πρέπει να συνοδεύεται και από μία εναλλακτική - πειστική πρόταση... Δεν πείθονται οι πολίτες από χαμόγελα και χτυπήματα στην πλάτη.

Η στάση την αντιπολίτευσης απέναντι στην κυβέρνηση, αποδεικνύει ότι κανένας δεν θα ήθελε να είναι στην θέση της αυτή την περίοδο. Με τον πολιτικό κόσμο να αντιμετωπίζεται με εξαιρετική δυσπιστία, τα στελέχη της αριστεράς και της δεξιάς έχουν μία μοναδική ευκαιρία: Να κάνουν τα μέτρα πιο δίκαια... Ποιος Δεξιός υπέδειξε μέτρα κατά του κεφαλαίου? Ποιος Αριστερός ζήτησε την μείωση της προσωπικής του βουλευτικής αποζημίωσης?

Για να φωνάζεις το "ΟΧΙ", για να ξεκινήσεις "πόλεμο", πρέπει να έχεις το θάρρος να χάσεις και το "βόλεμα" σου... Αλλιώς για άλλη μία φορά η αντιπολίτευση θα κάνει απλά την δουλειά της από "έθιμο" και οι πολίτες θα ψηφίσουν τα κόμματα που υποστηρίζουν από συνήθεια και όχι για τις θέσεις τους...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Το πάθος να σώσεις τον κόσμο είναι σχεδόν πάντα το προσωπείο του πάθους να τον εξουσιάσεις. H.L. Mencken, 1880-1956, Αμερικανός Αρθρογράφος

Δευτέρα, Μαρτίου 08, 2010

Το σταυροδρόμι της Ευρώπης...


Γεια σας,

Η χθεσινή στήριξη της χώρας μας δια στόματος του Γάλλου Προέδρου, ήρθε να δώσει λίγες ανάσες στην χώρα μας, λίγο πριν την επόμενη βουτιά μας στη λίμνη του δανεισμού. Ο κ. Σαρκοζί, υποστήριξε ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να προσφύγει στο ΔΝΤ και η λύση πρέπει να βρεθεί εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι Ευρωπαίοι θορυβήθηκαν έντονα όταν η κυβέρνηση, μετά την λήψη των νέων μέτρων, άφησε να διαρρεύσει το ενδεχόμενο της προσφυγής της στο ΔΝΤ, αν η υποστήριξη των Ευρωπαίων δεν είναι ξεκάθαρη και αποτελεσματική.

Η κ. Μέρκελ προσπάθησε να στρώσει στο χαλί για τον Γάλλο πρόεδρο, αφού η ίδια λόγω του ευαίσθητου συνασπισμού της κυβέρνησής της δεν μπορούσε να κάνει τόσο ξεκάθαρη δήλωση.

Όμως το πρόβλημα συνεχίζει να υπάρχει. Μπορεί η Ευρώπη να συνεχίσει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο? Και για πόσο καιρό ακόμα?

Είναι γεγονός ότι το ευρώ δημιουργήθηκε για να οδηγήσει στην βελτίωση των οικονομιών των χωρών που το χρησιμοποιούν. Εν μέρει το είδαμε και στην δική μας περίπτωση, αφού αν είχαμε παραμείνει στην δραχμή, τότε μπορεί να μην είχαμε περικοπές και φόρους, αλλά σίγουρα θα είχε γίνει μία τεράστια υποτίμηση. Είναι όμως αρκετό αυτό?

Νομίζω ότι η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι. Ή θα προχωρήσει σε ολοκληρωτική πολιτική και οικονομική ένωση, ή θα συνεχίσει να λειτουργεί με τον σημερινό τρόπο και να αντιμετωπίζει κάθε πρόκληση «κατά περίπτωση». Και οι δύο λύσεις είναι αβέβαιες, άδικες και δύσκολες.

Η ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, στα πρότυπα του ΔΝΤ, θεωρώ ότι είναι περιττή και άστοχη. Άλλωστε, η Ευρωπαϊκές χώρες ήδη έχουν το μεγαλύτερο μέρος κεφαλαίων στο ΔΝΤ. Μία χώρα που αντιμετωπίζει δημοσιονομικά προβλήματα είτε καταφύγει στο ΕΝΤ είτε στο ΔΝΤ, θα έχει τις ίδιες επιπτώσεις (για παράδειγμα σήμερα η Ελλάδα έχει λάβει μέτρα που θα πρότεινε το ΔΝΤ, χωρίς να έχει προσφύγει σε αυτό και πληρώνει υψηλά επιτόκια προσδοκώντας στην βοήθεια της Ευρώπης). Ποια η διαφορά από αυτή την λύση λοιπόν?

Θεωρώ ότι αν η Ευρώπη θέλει να συνεχίσει να υπάρχει αλλά και να αναπτύσσεται ώστε να είναι ανταγωνιστική απέναντι στις ΗΠΑ, την Κίνα, την Ρωσία ή ακόμα και τις πλούσιες Αραβικές χώρες (που αργά ή γρήγορα θα προχωρήσουν στην δική τους «ένωση»), πρέπει να λάβει τα μέτρα της και να κάνει το θαρραλέο βήμα. Πρέπει να υπάρξει ολοκληρωτική πολιτική και οικονομική ένωση των κρατών-μελών. Θα πρέπει οι πολίτες να απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα, τις ίδιες παροχές, τις ίδιες απολαβές και να έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις και εισφορές.

Αυτό που έχουμε σήμερα, ουσιαστικά δεν είναι ένωση. Μπορεί να ταξιδεύουμε ελεύθερα, να ανταλλάσουμε προϊόντα χωρίς τελωνειακούς περιορισμούς και να εκμεταλλευόμαστε το ίδιο νόμισμα, όμως εξακολουθούμε να έχουμε διαφορετικά πολιτεύματα, διαφορετικές οικονομικές πολιτικές, διαφορετική εξωτερική πολιτική, διαφορετικά συμφέροντα, διαφορετική διπλωματία και διαφορετική δομή στα κράτη. Πόσο «ενοποιημένο» μοιάζει ένα τέτοιο περιβάλλον?

Θα πρέπει νομίζω οι ηγέτες των κρατών της Ευρώπης να ξεκινήσουν μία τέτοια συζήτηση χωρίς περισσότερο χάσιμο χρόνου. Διαφορετικά, πολύ γρήγορα θα ξεπεραστούν, θα είναι σαν ρομαντικές και γραφικές μορφές που μαζεύονται που και που στις Βρυξέλλες και παίζουν τις ΗΠΑ…

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Το μέλλον δεν είναι δώρο. Είναι επίτευγμα.
William Blake, 1757-1827, Άγγλος ποιητής και ζωγράφος


Παρασκευή, Μαρτίου 05, 2010

Τα μέτρα δεν αρκούν... θέλουμε κι άλλα...


Γεια σας,
μία μόλις ημέρα μετά την εξαγγελία των νέων οικονομικών μέτρων φαίνεται πως όλοι ψάχνουμε να βρούμε την γη, που χάθηκε κάτω από τα πόδια μας. Είναι αλήθεια ότι τα μέτρα είναι πολύ σκληρά. Ίσως αυτή η απόφαση του Πρωθυπουργού να είναι η σημαντικότερη της πολιτικής του καριέρας και να την σημαδέψει.

Νομίζω πως όλοι κατανοούν ότι είναι πολύ δύσκολο για τον οποιοδήποτε πολιτικό να λάβει τέτοια μέτρα. Δεν πιστεύω πως υπάρχει έστω και ένας που να ζηλεύει την θέση του κ. Παπανδρέου αυτή τη στιγμή. Επίσης, θεωρώ ότι αυτή η κίνηση του πρωθυπουργού δείχνει την σοβαρότητα της κατάστασης και το μέγεθος της πίεσης, όχι μόνο από τους ξένους αλλά και από την πραγματικότητα.

Κατά τις δύο τελευταίες ημέρες η στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης έχει αλλάξει, λίγο ή πολύ. Τα κόμματα της Αριστεράς άρχισαν τον γνωστό "πόλεμο" κάθε μορφής. Ακολουθώντας την ίδια στάση, φωνάζουν ένα δυνατό ΟΧΙ, χωρίς όμως να προτείνουν τίποτα. Και μην μου πείτε ότι η πρόταση "να πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν" είναι σοβαρή. Γιατί αν αυτό ήταν εφικτό (όχι να γίνει, αλλά να αποδειχτεί), πιστεύω ότι θα είχε γίνει...

Τα άλλα δύο κόμματα της Βουλής, έχουν πιο συναινετική στάση προς την κυβέρνηση. Ο ΛΑ.Ο.Σ. στηρίζει την κυβέρνηση ευθέως και χωρίς υπεκφυγές. Η ΝΔ κρατάει, όπως επιτάσσει ο ρόλος της, μία στάση "ναι μεν αλλά". Κατηγορεί την κυβέρνηση για την καθυστέρηση λήψης των μέτρων, χωρίς όμως να την κατηγορεί για την μορφή τους, αφού γνωρίζει την κατάσταση καλύτερα από όλους...

Οι πολίτες έχοντας πάθει ένα ισχυρό σοκ, δεν μπορούν ακόμα να αποφασίσουν ποια πρέπει να είναι η αντίδρασή τους. Να σκύψουν το κεφάλι και να αγωνιστούν για μία ακόμα φορά , ελπίζοντας ότι κάτι θα γίνει ή να αντιδράσουν? Και στις δύο περιπτώσεις, το αποτέλεσμα δεν είναι εγγυημένο. Το πιο πιθανό είναι τα μέτρα να ισχύσουν κανονικά.

Προσωπικά θεωρώ ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να πάρει πιο σκληρά μέτρα και μάλιστα χωρίς την παραμικρή αντίδραση από τον λαό. Θα χρειαζόταν βέβαια μία ακόμα παράγραφος στο κείμενο εξαγγελίας...

Από την στιγμή που η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός προσωπικά αναλαμβάνουν το πολιτικό κόστος αυτών των μέτρων, μία κίνηση ματ προς την μεριά των βουλευτών θα έκανε το έργο τους πιο εύκολο. Θα μπορούσαν να προτείνουν περικοπή κατά 50% της βουλευτικής αποζημίωσης και των επιδομάτων για όσο χρόνο ισχύσουν τα μέτρα. Θα υπήρχε έστω και ένας πολίτης που θα αντιδρούσε?

Επίσης, καμία αντίδραση από την μεριά των πολιτών δεν θα υπήρχε αν η κυβέρνηση "έκοβε" την επιπλέον αποζημίωση που λαμβάνουν όσοι βουλευτές έχουν υπουργικές θέσεις. Προχωρώντας περισσότερο, θα μπορούσαμε να δούμε και τις συντάξεις των βουλευτών. Πολλοί λαμβάνουν περισσότερες από μία. Θα μπορούσαν να επιλέξουν την υψηλότερη και οι υπόλοιπες να κοπούν. Αυτό μπορεί βέβαια να μην είναι πολύ δίκαιο, επειδή έχουν πληρώσει τις εισφορές τους, όμως είναι προκλητικό. Άλλωστε και οι συνταξιούχοι πολιτικοί έχουν ευθύνες για την σημερινή κατάσταση.

Δεν θα ήταν επίσης καθόλου κακή ιδέα, όταν συζητηθεί το ενιαίο μισθολόγιο του δημοσίου, να οριστεί ότι η βουλευτική αποζημίωση θα είναι ίση με τον υψηλότερο μισθό του δημοσίου. Με ανάλογο τρόπο θα πρέπει να υπολογιστούν και οι απολαβές των Νομαρχών και Δημάρχων.

Σίγουρα τέτοιες αποφάσεις θα ξεσήκωναν τους βουλευτές, αλλά θα ήθελα πολύ να δω πως θα εξέφραζαν τις αντιδράσεις τους. Ζητώντας από τους πολίτες θυσίες και υπομονή, ποιες θα ήταν οι δικαιολογίες τους για την δικιά τους θυσία? Ο πρωθυπουργός θα έβγαινε κερδισμένος από μία τέτοια απόφαση, αφού τότε τα μέτρα θα ήταν πιο δίκαια.

Επίσης, στον προϋπολογισμό της Βουλής θα έπρεπε να κοπεί το κονδύλι για αγορά έργων τέχνης και παρόμοιων -τρελών- εξόδων... Τι είναι πιο λογικό να λέμε: "πτωχεύσαμε αλλά η Βουλή έχει ένα Picasso" ή "Μπορεί η Βουλή να μην έχει πίνακες, αλλά σώσαμε την οικονομία μας"?

Βέβαια, δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε να φωνάζουμε και για την Βουλευτική ασυλία. Πρέπει να καταργηθεί, χωρίς εξαιρέσεις και παραθυράκια. Όπως επίσης και η εξασφάλιση δικαιώματος σύνταξης μετά από 2 τετραετίες.

Τέλος, αφού ο πρωθυπουργός πήρε την δύσκολη απόφαση να δυσαρεστήσει τους δημόσιους υπαλλήλους, έπρεπε πάει παραπέρα. Είναι αλήθεια ότι ο προϋπολογισμός για τους μισθούς των υπαλλήλων του δημοσίου είναι τεράστιος, ίσως ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη. Όμως αυτό δεν οφείλεται στους υψηλούς μισθούς, αλλά στους πολλούς υπαλλήλους. Θα έπρεπε να προχωρήσει σε απολύσεις. Μπορεί αρχικά να ανέβαινε το κόστος (λόγω των αποζημιώσεων και της ανεργίας), όμως θα ξεκινούσε να μπαίνει μία τάξη στον δημόσιο τομέα. Σίγουρα το 1/5 (αναλογία προσλήψεων/αποχωρήσεων) είναι σωστό, όμως μην ξεχνάμε ότι επί ΝΔ έγιναν ιδιαίτερα πολλές προσλήψεις νέων, που θα αργήσουν να βγουν από το δημόσιο.

Στο θέμα των επιχειρήσεων μπορούσαν και πάλι με στοχευμένα μέτρα, να εισπράξουν, χωρίς να πλήξουν τους "μικρούς". Για παράδειγμα, θα μπορούσε να αυξηθεί η φορολογία των διαφημίσεων. Το μεγαλύτερο μέρος του διαφημιστικού χρόνου το έχουν οι τράπεζες και οι πολυεθνικές. Αυτές τις μέρες ειδικά έχουμε βαρεθεί να ακούμε για τους διαγωνισμούς καταθετικών προϊόντων αλλά και παραλλαγές νησιώτικων τραγουδιών. Αφού λοιπόν οι διαφημιζόμενοι είναι αυτοί που ξοδεύουν τεράστια ποσά, θα πρέπει να φορολογηθούν αναλόγως, αφού κατά μία έννοια και η διαφήμιση είναι είδος "πολυτελείας" για τις εταιρείες.

Οι επιλογές της κυβέρνησης ήταν και είναι πολλές. Διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο και αυτό δείχνει ότι δεν θέλουν απλά να υπάρχουν (όπως οι προηγούμενοι), αλλά θέλουν να κάνουν κιόλας. Αφού όμως βλέπουν ότι οι πολίτες κατανοούν, εν μέρει, την κατάσταση, οφείλουν να δείξουν ότι συμπαραστέκονται έμπρακτα. Δεν αρκεί να λέμε ότι οι αποφάσεις είναι σκληρές και δεν μας αρέσουν. Όταν δύο άνθρωποι κάνουν σεξ, δεν ιδρώνει μόνο ο ένας...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Ο άνθρωπος που του έχουν αρνηθεί το δικαίωμα να παίρνει σημαντικές αποφάσεις, αρχίζει να θεωρεί σημαντικές τις αποφάσεις που του επιτρέπεται να παίρνει. Northcote Parkinson, 1909-1993, Βρετανός ιστορικός