Κυριακή, Απριλίου 25, 2010

ΕΕ & ΔΝΤ: Κίνδυνος αλλά και ευκαιρία...


Γεια σας,
μετά το αρχικό πάγωμα από την προσφυγή μας στον μηχανισμό στήριξης της ΕΕ, με την συνδρομή του ΔΝΤ, είναι ώρα να δούμε και τις δύο μεριές του νομίσματος. Σίγουρα η "υποστήριξη" των διεθνών οργανισμών στην οικονομική πολιτική της χώρας μας δεν είναι ούτε τιμητική, ούτε ανέξοδη. Το πολιτικό μας σύστημα όμως έχει δημιουργήσει ένα τέτοιο μηχανισμό που ενώ έχει πολλές εναλλακτικές οδούς, όλες οδηγούν σε αδιέξοδα!

Είναι αλήθεια ότι σε όσες χώρες πέρασε το ΔΝΤ, εφάρμοσε τις περίφημες "αντιλαϊκές" πολιτικές, που περιλαμβάνουν περικοπές μισθών και αύξηση ορίων συνταξιοδότησης. Είναι ότι χειρότερο μπορεί να εφαρμοστεί σε ένα κράτος, με άμεσες επιπτώσεις στο βιωτικό επίπεδο των πολιτών. Για να είμαστε όμως ρεαλιστές, το βιωτικό επίπεδο που είχαμε μέχρι σήμερα ήταν πλασματικό. Βασίζεται στο εύκολο δανεισμό που προσέφεραν μέχρι πρόσφατα οι τράπεζες και σε κατανάλωση που ξεπερνούσε την οικονομική μας δύναμη.

Βέβαια, οι πολίτες δεν έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο την ευθύνης για αυτό. Οι πολιτικοί μας παρουσίαζαν μία νέα οπτική για την οικονομία μας. Υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, χαμηλά επιτόκια και πληθωρισμός και όλα αυτά σε ένα σημαιοστολισμένο Ευρωπαϊκό άρμα. Κάτω από το άρμα όμως δεν υπήρχε τανκ, αλλά ένα ξύλινος σκελετός που έτριζε, αλλά η μουσική κάλυπτε αυτόν τον ήχο. Όσοι κρυφοκοίταζαν κάτω από τον στολισμό έβλεπαν την αλήθεια όμως κανείς δεν ήταν πρόθυμος να τους πιστέψει, μεθυσμένοι όλοι από την σαμπάνια (παρεξηγήσιμο ποτό πλέον στην Ελλάδα για πολλούς λόγους) και τον χορό.

Οι οικονομικές και κοινωνικές ανατροπές όμως που θα φέρουν τα μέτρα των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ θα είναι η πρώτη όψη του νομίσματος. Η υψηλή ανεργία θα κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα. Οι πολίτες θα είναι μπερδεμένοι και φοβισμένοι. Οι επιχειρηματίες, όχι οι μεγαλοεπιχειρηματίες αλλά οι μικροί που συνήθως είναι σε οικογενειακές επιχειρήσεις, θα έχουν να αντιμετωπίσουν πολλά προβλήματα τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό εμπόριο.

Όμως τα μέτρα δεν θα περιοριστούν στους μισθούς και τις συντάξεις. Θα περιλαμβάνουν απελευθέρωση αγορών και επαγγελμάτων, κάτι που έπρεπε να είχαμε κάνει πολλά χρόνια πριν. Θα περιλαμβάνει μέτρα που οι Ελληνικές κυβερνήσεις δεν ήθελαν να λάβουν υπό τον φόβο του πολιτικού κόστους ή λόγω μηχανισμών εξυπηρέτησης των πολιτικών (ρουσφέτια).

Ποιος θα αρνηθεί ότι πρέπει να αλλάξει το εργασιακό καθεστώς των δημοσιών υπαλλήλων. Ακόμα και οι ίδιοι αντί να το δαιμονοποιούν, θα έπρεπε να το ζητάνε. Σήμερα όλοι φωνάζουν ότι οι μισθοί του δημοσίου είναι σοβαρό βαρίδι για την οικονομία. Όμως δεν είναι λόγω των υψηλών μισθών (τις περισσότερες φορές) αλλά λόγω του πλήθους των υπαλλήλων. Πόσοι δεν θα ήθελαν ένα καλά οργανωμένο κράτος, με λιγότερους υπαλλήλους που θα λάμβαναν ένα καλό μισθό και θα ήταν πιο ευέλικτο και λειτουργικό.

Επίσης, πόσοι θα αρνηθούν ότι οι "συντεχνίες" των κλειστών επαγγελμάτων δημιουργούν προβλήματα? Ειδικό φορολογικό καθεστώς και ειδική αντιμετώπιση, πρέπει να καταργηθούν στο όνομα της ανάπτυξης και της ισονομίας.

Βλέπουμε λοιπόν ότι τα μέτρα της ΕΕ και του ΔΝΤ θα δημιουργήσουν προβλήματα αλλά θα δώσουν και ορισμένες λύσεις. Σίγουρα η βαρύτητα των λύσεων δεν θα είναι ίδια με αυτή των προβλημάτων...

Κατά την ιστορία του ΔΝΤ μπορούμε να δούμε ότι στην "αγκαλιά" του δεν έχουν πέσει μόνο τριτοκοσμικές χώρες αλλά και μερικές από τις σημερινές δυνάμεις. Γαλλία, Μ. Βρετανία, Ν. Κορέα, Τουρκία, Βραζιλία, Μεξικό, Αργεντινή, Ουγγαρία, Λετονία, Ισλανδία, Ρωσία, Ταϊλάνδη, Ινδονησία, Ρουμανία, Ουκρανία. Σίγουρα οι συνθήκες δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις ίδιες. Όμως το κοινό τους σημείο είναι η συμμετοχή στο ΔΝΤ.

Άλλες χώρες χρησιμοποιούν τον οργανισμό για πρόσκαιρη λύση ορισμένων προβλημάτων, χωρίς όμως επιτυχία. Ακολούθησαν το πρόγραμμα του ταμείου, μόνο για να πάρουν τα χρήματα και συνεχίσουνν τις λανθασμένες πολιτικές τους, με αποτέλεσμα να βρίσκονται ξανά σε άσχημη κατάσταση. Από την άλλη, μερικές χώρες χρησιμοποίησαν το ταμείο για να αλλάξουν και να διορθώσουν τα λάθη τους. Έγιναν ανταγωνιστικές και αύξησαν την βιομηχανία τους, αυξάνοντας αργά αλλά σταδιακά και το βιωτικό επίπεδο των πολιτών τους.

Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι η επέμβαση ενός οργανισμού είναι το πρώτο στάδιο. Από εκεί και μετά είναι οι ίδιοι τι θα κάνουμε μετά από αυτό. Θα βάλουμε μυαλό και θα διορθώσουμε την κατάσταση ή απλά θα περιμένουμε να "ξεκουμπιστούν" οι ξένοι για να αρχίσουμε ξανά το πάρτι? Γιατί οι ξένοι είναι εδώ εις βάρους μας, αυτό είναι δεδομένο.

Οι πολιτικοί σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος αυτής της ευθύνης. Δεν είναι μόνο οι κυβερνήσεις υπεύθυνες αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Δουλειά τους δεν είναι μόνο ο ρόλος της Κασσάνδρας και η καταστροφολογία. Είναι να ελέγχουν την κυβέρνηση, να καταγγέλλουν και να προτείνουν λύσεις. Ποιο κόμμα σήμερα προτείνει ρεαλιστική λύση για τα οικονομικά προβλήματα της χώρας? Κανένα.

Ας δεχτούμε λοιπόν την κατάσταση, αφού έτσι και αλλιώς δεν αλλάζει. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε ρεαλιστές. Θα πρέπει ως πολίτες να επιμείνουμε και να διεκδικήσουμε να αποδοθούν πολιτικές ευθύνες για την σημερινή κατάσταση. Ακόμα όμως και αν δεν αποδοθούν από το πολιτικό σύστημα, είναι στο χέρι μας να "ξεχάσουμε" πολιτικούς που φέρουν το βάρος της κατάστασης. Τα κόμματα δεν έχουν μόνο τους γνωστούς πολιτικούς, που προβάλλονται από τα ΜΜΕ. Υπάρχουν και οι υποψήφιοι που είναι νέοι, με περισσότερη όρεξη και με μικρότερους μηχανισμούς... Δεν έχουμε καμία ανάγκη να βλέπουμε τους ίδιους αποτυχημένους, ψευτο-υπερήφανους και αλαζόνες βουλευτές...

Και κλείνοντας θα ήθελα να προσθέσω μία πρόταση. Όταν στην αρχή της κρίσης, κάποιοι ζητούσαν τις πολεμικές αποζημιώσεις από την Γερμανία, υποστήριζα ότι δεν ήταν η σωστή στιγμή για αυτό. Τώρα όμως είναι. Θα πρέπει να ενημερώσουμε την ΕΕ και το ΔΝΤ ότι από το ταμείο μας λείπουν και κάποια χρήματα που μας χρωστάει η Γερμανία. Θα πρέπει και εκείνοι να πιέσουν για την διεκδίκηση και την είσπραξή τους. Έτσι και αλλιώς η Γερμανία είναι που προσπαθεί να κόψει το τεντωμένο σχοινί ανάμεσά μας. Ας έχουμε τουλάχιστον λίγα εκατοστά του σχοινιού περισσότερα.

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Ο καπιταλισμός έχει ένα μόνιμο ελάττωμα: την άνιση κατανομή του πλούτου. Ο σοσιαλισμός αντίθετα έχει ένα σταθερό προτέρημα: την ίση κατανομή της φτώχειας.

Ουίνστον Τσώρτσιλ, 1874-1965, Βρετανός Πρωθυπουργός , Νόμπελ 1953


Σάββατο, Απριλίου 17, 2010

Υπάρχει πολιτική ιδεολογία?


Γεια σας,
η πρόσφατη κόντρα του πρωθυπουργού στην Βουλή, με τον κ. Σαμαρά και τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, απέκτησε μία νότα ιδεολογική. Η αναφορά του κ. Παπανδρέου στο συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα της Ευρώπης (που συμμετέχει η ΝΔ) και η αντίστοιχη του κ. Σαμαρά στις "σοσιαλιστικές" ηγεσίες του ΔΝΤ, μαζί με τις αναφορές του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ στις "αριστερές" ιδεολογίες, έρχονται να θέσουν ζήτημα ύπαρξης πραγματικών ιδεολογιών στα σημερινά κόμματα και στην πολιτική σκηνή.

Είναι αλήθεια ότι κατά την διάρκεια της μεταπολίτευσης οι όροι "αριστερός" και "δεξιός" όριζαν τον τρόπο σκέψης των πολιτών. Αυτό δεν έγινε μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον αναπτυσσόμενο κόσμο. Με αυτούς τους χαρακτηρισμούς κάποιος έδειχνε τον τρόπο σκέψης του σχετικά με την ανάπτυξη , την οικονομία και την κοινωνία.

Σήμερα όμως, τα δεδομένα και οι προκλήσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν τα κόμματα έχουν πολλές περισσότερες παραμέτρους από όσες μπορεί να καλύψει ιδεολογικά η Αριστερά και η Δεξιά. Και ενώ τα κόμματα προσάρμοσαν, εκ των πραγμάτων, τις πολιτικές τους στα νέα δεδομένα, κράτησαν τις ιδεολογίες και τους τίτλους ίδιους και χωρίς να τους ανανεώσουν/προσαρμόσουν.

Αποτέλεσμα των παραπάνω, είναι σημερινή "εσωστρέφεια" στα κόμματα. Το ΠΑΣΟΚ ως σοσιαλιστικό κόμμα δεν θα μπορούσε καν να φανταστεί τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου. Από την άλλη η ΝΔ όταν ήταν κυβέρνηση, θεωρητικά ως "δεξιό" κόμμα, θα έπρεπε να είχε αυξήσει την αστυνόμευση και να είχε μειώσει το κοινό έγκλημα αλλά και την τρομοκρατία. Κάτι τέτοιο δεν το έκανε, ενώ το "αριστερίζων" ΠΑΣΟΚ το προσπαθεί στις μέρες μας, αφού όλοι οι πολίτες το επιθυμούν...

Παρόμοια παραδείγματα μπορούμε να βρούμε πολλά, όχι μόνο στα δύο μεγάλα κόμματα αλλά και στα μικρότερα. Πολλές φορές φαίνεται να συμφωνούμε συγχρόνως και με τον ΛΑΟΣ και με τον ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα των μεταναστών. Πολλές φορές αισθανόμαστε ότι μας εκφράζει το ΚΚΕ όταν κάνει λόγο για κοινωνική δικαιοσύνη και εργασιακά δικαιώματα.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει έστω και ένας "δεξιός" που να μην είναι υπέρ των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των εργατών. Αντίστοιχα, δεν πρέπει να υπάρχει κάποιος "αριστερός" που να μην θέλει να κυκλοφορεί με ασφάλεια.

Αυτή είναι νομίζω μία πολύ βασική αιτία της πολιτικής κρίσης που αντιμετωπίζουμε. Σίγουρα δεν είναι η μοναδική, ούτε η σημαντικότερη, όμως θεωρώ ότι αποπροσανατολίζει όχι μόνο τους πολίτες, αλλά και τους πολιτικούς. Δημιουργεί τα "ρεύματα" μέσα στα κόμματα, που με την σειρά τους βγαίνουν στην κοινωνία και δημιουργούν συγχύσεις και μπερδέματα.

Κατά την γνώμη μου τα κόμματα πρέπει να προσαρμόσουν τις θέσεις τους χωρίς να είναι εγκλωβισμένα σε ετικέτες που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα σύγχρονα προβλήματα, με σύγχρονο τρόπο. Οφείλουν να έχουν μία ιδεολογική πλατφόρμα, ώστε να μπορεί να γίνει η διάκριση μεταξύ τους, χωρίς όμως αυτή η "βάση" να μην μπορεί να μετακινηθεί (πάνω, κάτω, δεξιά ή αριστερά) αν είναι απαραίτητο και το προστάζει η λογική!

Μπορούν να είναι προσανατολισμένα στην μία ή την άλλη (ή ακόμα και μία τρίτη) κατεύθυνση, χωρίς όμως η παρέκκλιση να θεωρείται ιδεολογική παλινωδία ή ιδεολογική καταπάτηση. Άλλωστε ο εκσυγχρονισμός είναι απαραίτητος σε όλους τους τομείς. Δεν μπορείς να λύσεις σημερινά προβλήματα κοιτώντας τι έκανε ο Λένιν ή η Θάτσερ ή ο Κέινς σε αντίστοιχες περιπτώσεις.

Και βέβαια αυτός ο "ιδεολογικός εκσυγχρονισμός" δεν μπορεί να γίνει από πολιτικούς που είναι ενεργοί σήμερα. Δεν είναι δυνατόν να γίνει αυτό. Πρέπει να "θεσμοθετηθεί" από τους σημερινούς και να ολοκληρωθεί από τους επόμενους. Οι "ενεργοί" πολιτικοί είναι αδύνατον να δουν με καθαρό μυαλό τις τάσεις της κοινωνίας και των ψηφοφόρων τους (της πολυφορεμένης "βάσης"). Είναι αποπροσανατολισμένοι από τις δημοσκοπήσεις και το πολιτικό κόστος που αντί για εργαλεία έχουν γίνει όπλα!

Νομίζω λοιπόν ότι ο μόνος τρόπος για να αλλάζουμε το σύστημα και να μην μας αλλάζει, είναι να ξεφορτωθούμε τα ιδεολογικά ξύλινα καλούπια, που δεν βοηθούν σε τίποτα και να τα αντικαταστήσουμε με πιο εύκαμπτα και ευλύγιστα. Δεν θα κάνει καλό μόνο στους πολίτες και στα κόμματα, αλλά θα δώσει μία ευκαιρία στην χώρα να πάρει μπροστά και να προχωρήσει... Άλλωστε δεν υπάρχει καμία ιδεολογία να θέλει το κακό της χώρας και των πολιτών... Όλες επιθυμούν και διαφημίζουν τα ίδια χαμογελαστα πρόσωπα των πολιτών...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Το να σκοτώνεις έναν άνθρωπο για να υπερασπισθείς μια ιδέα, δεν είναι η υπεράσπιση μιας ιδέας, είναι ο φόνος ενός ανθρώπου.

Jean-Luc Godard, 1930-, Γάλλος σκηνοθέτης


Τετάρτη, Απριλίου 07, 2010

Ελευθερία του λόγου ή της βλακείας?


Γεια σας,
σαν να μην πέρασε μία ημέρα, σαν να μην έγινε καμία προσπάθεια από την κυβέρνηση, σαν να μην γίνονται θυσίες από τους πολίτες, αρκούσε μία αρλούμπα κάποιου "υψηλόβαθμου κυβερνητικού στελέχους" για να ξαναρχίσει η κούρσα των επιτοκίων.

Το ερώτημα που εγείρεται από αυτή την κατάσταση, είναι κατά πόσο η ελευθερία του λόγου είναι επικίνδυνη σε ορισμένες καταστάσεις. Οι δημοσιογράφοι κάνουν την δουλειά τους ψαρεύοντας βουλευτές και στελέχη της κυβέρνησης. Όμως από την στιγμή που είναι δημόσια πρόσωπα, θεωρώ ότι οφείλουν να μιλούν μόνο επώνυμα.

Έχουμε βαρεθεί να ακούμε "έγκυρες πηγές". Πόσο έγκυρες μπορεί να είναι οι πηγές που κρύβουν την επωνυμία τους? Ποιος ορίζει αν μία πηγή είναι έγκυρη? Ποιος είναι ο σκοπός της ανωνυμίας? Ποια είναι η διαφορά μίας ανώνυμης πηγής από τους κουκουλοφόρους?

Στην χώρα που ανακαλύφθηκε η δημοκρατία, φαίνεται πως έχουν γίνει οι περισσότερες παρεξηγήσεις στο όνομά της. Σίγουρα, η ελευθερία του λόγου είναι πολύ σημαντικό δικαίωμα. Όμως ο λόγος πρέπει να συνοδεύεται από την σκέψη και όταν μιλάμε για κρατικά θέματα, οφείλει να είναι επώνυμος. Δεν μπορεί και δεν πρέπει κανένας βουλευτής, υπουργός ή κυβερνητικό στέλεχος να "πληροφορεί" τους δημοσιογράφους ανώνυμα. Δεν βρίσκεται στην θέση του ως ανταποκριτής των ΜΜΕ, αλλά ως αντιπρόσωπος των πολιτών.

Πρέπει να αντιληφθούν όλοι οι ανευθο-υπεύθυνοι του δημοσίου, ότι με αυτές τις "διαρροές" καταπατούν την δημοκρατία. Όποιος έκανε την "διαρροή" της Δευτέρας στο γερμανικό ειδησεογραφικό όμιλο, με τα γνωστά αποτελέσματα, όχι μόνο πρέπει να βρεθεί και να απομακρυνθεί από την κυβέρνηση, αλλά πρέπει να του επιβληθεί και υψηλότατο (παραδειγματικό) χρηματικό πρόστιμο, επειδή έθεσε την οικονομία σε κίνδυνο! Λειτούργησε ως πηγή για τον δημοσιογράφο και ως αρπακτικό για τους Έλληνες...

Πρέπει ο κ. Παπανδρέου και το υπουργικό συμβούλιο, να επιμείνουν στην αναζήτηση αυτού του προσώπου. Αλλιώς για άλλη μία φορά θα έχουν ανάμεσά τους έναν ηλίθιο, φιλόδοξο και ανεύθυνο άνθρωπο, που δεν διστάζει να θέσει σε κίνδυνο την Ελληνική οικονομία και την κυβέρνηση, εμπρός στις δικές του προσωπικές, μικροπολιτικές και ύποπτες βλέψεις...

Είναι σύνηθες φαινόμενο οι πολιτικοί και κυβερνητικοί παράγοντες να είναι στο απυρόβλητο για ότι πουν και ότι κάνουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η βουλευτική ασυλία, το δημοσιογραφικό απόρρητο και ο νόμος περί ευθύνης πολιτικών. Όλοι υπόσχονται στην κατάργησή τους και όλοι την ξεχνούν μετά τις εκλογές...

Τελικά στην Ελλάδα η ελευθερία του λόγου έχει γίνει ελευθερία στην βλακείας και της δειλίας... Γιατί καμία ανώνυμη φωνή δεν έβρισε την Μέρκελ όταν μας χόρευε στο ταψί? Γιατί καμία ανώνυμη πηγή δεν έχει θίξει την βουλευτική αποζημίωση ή τους μισθούς των υπαλλήλων της βουλής (που εξακολουθούν να είναι 16)? Γιατί αυτές οι ανώνυμες αλλά "έγκυρες" πηγές είναι ηλίθιες και ανίκανες...

Πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε πολύ και πολλοί... Τα παπαγαλάκια έχουν φύγει ποια από την μόδα και έχουν αντικατασταθεί από μπούφους! Στην Ελλάδα που ανακάλυψε την δημοκρατία, προϋπήρχε ο όρος ανδρεία... Και θέλει ανδρεία να πεις την γνώμη σου επώνυμα...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης, και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης.
Ζίγκμουντ Φρόυντ, 1856-1939, Αυστριακός ψυχίατρος


Πέμπτη, Απριλίου 01, 2010