Τετάρτη, Ιουλίου 29, 2009

"Παράνομοι" νόμοι...


Γεια σας,
η κυβέρνηση εξακολουθεί να μας εκπλήσσει με τις πράξεις της. Αμέσως μετά τη ρύθμιση του υπουργείου Οικονομικών, της οποίας εξετάζεται και αμφισβητείται η συνταγματική νομιμότητα, ένα νέο θέμα προκύπτει με το υπουργείο Δικαιοσύνης...

Η 24ωρη χρήση των καμερών για την εξασφάλιση της ασφάλειας, διχάζει την κυβέρνηση και την φέρνει αντιμέτωπη με το σύνολο της κοινωνίας... Η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, γνωμοδότησε σήμερα σχετικά με το νομοσχέδιο. Ωστόσο, ο υπ. Δικαιοσύνης κ. Δένδιας, είχε "προσπεράσει" την Αρχή και είχε φέρει το θέμα στην Βουλή, πριν την γνωμοδότηση...

Οι κινήσεις αυτές της κυβέρνησης γεννούν πολλές απορίες! Πως καταφέρνουν συνεχώς να φέρνουν αμφιβόλου συνταγματικότητας νομοθετήματα στην Βουλή? Ποιος είναι αυτός που θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες, σε περίπτωση που οι "αντίπαλοί" τους δικαιωθούν?

Στην περίπτωση του υπ. Οικονομικών, ο κ. Παπαθανασίου εξακολουθεί να επιμένει ότι οι υπόχρεοι πρέπει να πληρώσουν την έκτακτη εισφορά. Ωστόσο, έγκυροι συνταγματολόγοι επιμένουν ότι είναι αντισυνταγματική αυτή η απαίτηση της κυβέρνησης. Όλοι θα πρέπει να περιμένουμε μερικούς μήνες για να δούμε ποια πλευρά θα κερδίσει.

Το υπ. Οικονομίας έχει ξεκαθαρίσει ότι σε περίπτωση που δεν καταβληθεί ο φόρος, το πρόστιμο μπορεί να φτάσει και το 200% της οφειλής. Αναρωτιέμαι όμως, αν η κυβέρνηση δεν κερδίσει αυτή την υπόθεση, θα επιστραφούν χρήματα έστω με επιτόκιο ταμιευτηρίου?

Στο δεύτερο θέμα, αυτό των καμερών, η κυβέρνηση κινδυνεύει να γίνει ρεζίλι και στο εξωτερικό, καθώς κάποιοι προσανατολίζονται να προσφύγουν ακόμα και το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για αυτό το θέμα. Το παράδειγμα της Αγγλίας, που ήδη λειτουργεί το μέτρο με ιδιαίτερη αποτυχία, φαίνεται πως δεν αρκεί για να συνετίσει την κυβέρνηση...

Είναι φανερό ότι ο πρωθυπουργός έχει ζητήσει να δει έργο από το κάθε υπουργείο άμεσα... Και όλοι τρέχουν να κάνουν κάτι, ακόμα και αν αυτό το κάτι τους μπερδεύει ακόμα περισσότερο...

Ακούμε καθημερινά εξαγγελίες από κάθε υπουργείο... Βλέπουμε διαφημίσεις για το έργο και τις προοπτικές της κυβέρνησης... Μέχρι και μέτρα για να αλλάξουμε πόρτες και παράθυρα έχουμε ακούσει...

Την εποχή που οι τσέπες είναι άδειες, η ανεργία έχει χτυπήσει κόκκινο και ο χειμώνας φαίνεται να είναι "καυτός", δεν νομίζω ότι οι πολίτες έχουν στον νου τους πως να αλλάξουν τις πόρτες και τα παράθυρα...

Το έργο της κυβέρνησης εξακολουθεί να είναι τηλεοπτικό και δημοσκοπικό. Με στοχευμένα μέτρα προσπαθούν να πιάσουν τον παλμό των πολιτών... Δεν έχουν αντιληφθεί όμως ότι είναι αδύνατο, αφού με τις εσφαλμένες και ανύπαρκτες πολιτικές τους έχουμε συνεχή ταχυκαρδία με άστατο παλμό!!!

Η κυβέρνηση πρέπει να δείξει έργο. Το έργο αυτό όμως πρέπει να πείθει ότι οδηγεί στην έξοδο από την κρίση ή τουλάχιστον προς αυτή την κατεύθυνση... Και δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομική κρίση, αλλά και στην πολιτική, κοινωνική, ηγετική. Πρέπει να προσπαθήσουν σκληρά για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών, που δείχνει να έχει χαθεί οριστικά...

Η εμπιστοσύνη είναι αυτό που λείπει από την κοινωνία μας. Και όχι μόνο η εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση αλλά η εμπιστοσύνη ανάμεσα σε εμάς, τους απλούς πολίτες...

Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση...

Γιώργος Φακίτσας

Πολλές υποσχέσεις μειώνουν την εμπιστοσύνη. Οράτιος, 65-8 π.Χ., Λατίνος ποιητής

Κυριακή, Ιουλίου 26, 2009

Ο Πρόεδρος τα είπε, αλλά ποιος κατάλαβε?


Γεια σας,
Τις τελευταίες μέρες έχει αρχίσει μία ατελείωτη συζήτηση σχετικά με τους θεσμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας και την θεωρητική ή πραγματική καταπάτησή τους. Βλέπουμε καθημερινά συνταγματολόγους να "δακρύζουν" για τους θεσμούς και το σύνταγμα. Να παρεμβαίνουν στην πολιτική, δήθεν για να σώσουν θεσμούς και διαδικασίες.

Σίγουρα, ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι ο πιο σοβαρός και ο πιο πολύτιμος στην δημοκρατία και την κοινωνία μας. Μία θέση και ένα πρόσωπο που οφείλουν να σέβονται και να διαφυλάσσουν την Δημοκρατία (αφού δεν θα υπήρχαν χωρίς αυτή).

Ο Πρόεδρος κ. Κάρολος Παπούλιας, με αφορμή την επέτειο για τα 35 χρόνια Δημοκρατίας στην χώρα μας, στα πλαίσια της καθιερωμένης δεξίωσης στο "σπίτι της Δημοκρατίας", έδωσε το στίγμα των σκέψεών του, καλύπτοντας με την ομιλία του το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών.

Απορία είναι όμως ποιοι από τους 500 καλεσμένους (εκτός των 700 αντιστασιακών) πολιτικούς, αντιλήφθηκε και κατάλαβε την ομιλία του Προέδρου. Ποιος ήταν παρών με το μυαλό και όχι με το σώμα... Ποιος πήγε στο Προεδρικό Μέγαρο και έφυγε σοφότερος και ποιος πήγε απλά από υποχρέωση ή για να τον δείξει η κάμερα.

Ο Πρόεδρος έκανε λόγο για το τέλος μίας εποχής, για την αποτυχία του οικονομικού μοντέλου οργάνωσης, την έλλειψη εναλλακτικής πρότασης. Ακόμα πιο έντονα μίλησε για την απειλούμενη κοινωνική συνοχή, για την ανασφάλεια των πολιτών και για την κρίση εμπιστοσύνης απέναντι στο πολιτικό σύστημα.

Ποιος από τους πολιτικούς αντιλήφθηκε ότι η ομιλία του Προέδρου ήταν καμπανάκι για ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο της χώρας? Ποιος μπόρεσε να διακρίνει τις ευθύνες του για αυτή την κατάσταση?

Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους ήταν πρώην και νυν υπουργοί, βουλευτές, πρωθυπουργοί! Πόσοι από αυτούς, βγαίνοντας από το Μέγαρο, είχαν την αίσθηση ότι ο Πρόεδρος τους "τα έχωσε"? Πόσοι γύρισαν στα γραφεία τους λέγοντας ότι πρέπει επιτέλους να αλλάξουν τακτική, νοοτροπία και απόψεις?

Είναι Ελληνικό χαρακτηριστικό, όταν ακούμε για ευθύνες να κοιτάμε τον διπλανό μας και όχι τον καθρέφτη! Ποτέ δεν φταίμε εμείς, πάντα οι άλλοι! Κοιτάμε τον διπλανό μας με καχυποψία, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι αφού είμαστε δίπλα, έχουμε πολλά κοινά...

Πέρα από τους πολιτικούς που ζουν στον δικό τους ιδεατό, ιδανικό και ανύπαρκτο χώρο, τα ΜΜΕ ξεκίνησαν να βγάζουν υπέρτιτλους όπως "Έχει τρωθεί ο αξιακός κώδικας...", "Κρίση του πολιτικού συστήματος...". Διαβάζοντας όμως τις εφημερίδες και παρακολουθώντας τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ, δεν βλέπουμε πουθενά να αναγνωρίζουν και τις δικές τους ευθύνες για αυτή την κατάσταση...

Ακόμα και εμείς οι ίδιοι οι πολίτες είχαμε κάτι να μάθουμε από την ομιλία του Προέδρου. Όμως όλοι οι Έλληνες έχουμε μάθει να ακούμε τις ομιλίες (αν τις ακούμε) από έθιμο. Πολιτικοί, πολίτες, δημοσιογράφοι ακούσαμε την ομιλία και είπαμε "Καλά τα λέει...." Δεν αρκεί όμως αυτό... Πρέπει κάποιος να τα λέει, κάποιος να ακούει (και να τα καταλαβαίνει βέβαια) και κάποιος να αντιδρά, δηλαδή να πράττει... Με λόγια μόνο δεν έχει γίνει ποτέ και τίποτα...

Ο κ. Παπούλιας έχοντας μπροστά του ένα αποτυχημένο πολιτικά κοινό (στην πλειοψηφία του), παρέδωσε μία σκέψη αντίδρασης. Κανείς όμως δεν φάνηκε να συγκινείται, κανείς δεν έδωσε την εντύπωση πως κατάλαβε. Οι πολιτικοί αποχωρώντας από την εκδήλωση, συνέχισαν να παπαγαλίζουν κλασσικές ατάκες, χιλιο-ακουσμένες φράσεις και γενικά ευχολόγια...

Οι πολίτες, συνεχίζοντας την καθημερινή ρουτίνα και αγωνία για το αύριο, δεν είχαν σε τίποτα να ελπίζουν. Οι ίδιοι άνθρωποι, στα ίδια πόστα, με τις ίδιες πολιτικές -ανύπαρκτες- θέσεις...

Στην αρχή τους θεωρούσαμε καινοτόμους, μετά γραφικούς, ακολούθησε η εποχή που τους βαρεθήκαμε, τώρα όμως είναι το μίσος που ορίζει τις σχέσεις πολιτών - πολιτικών... Τους μισούμε για την κενότητα του μυαλού και του λόγου τους, για την ανυπαρξία ιδεολογίας και θέλησης. Αλλά πάνω από όλα τους μισούμε για την έλλειψη σεβασμού προς εμάς, για την επιδεικτική καταπάτηση των δικαιωμάτων μας, όπως είναι η ελπίδα για μία καλύτερη ζωή... Και δεν κατηγορούμε τον διπλανό τους, αλλά τους ίδιους, κατάμουτρα και φωνάζοντας. Γιατί έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε...

Σεβόμαστε τους θεσμούς και απαξιώνουμε τα πρόσωπα... Γι αυτό το λόγο, το "κύριος" είναι πριν το "υπουργός"/"βουλευτής" και όχι πριν το όνομά τους... Γιατί το όνομά τους στην κοινωνία θα ήταν ακριβώς ότι το δικό μας, αν όχι σε χειρότερη θέση...

(Σίγουρα δεν είναι το σύνολο των πολιτικών σε αυτή την άθλια κατάσταση. Όμως, δυστυχώς για τους λίγους, η αθλιότητα μερικών τους μετατρέπει σε άμορφη μάζα. Αν δεν θέλουν να είναι έτσι, πρέπει οι ίδιοι να δράσουν...)

Σας ευχαριστώ για την ανοχή της οργής μου...

Γιώργος Φακίτσας

Καλύτερα να φθείρεσαι παρά να σκουριάζεις.
Joseph Chamberlain, 1836-1914, Βρετανός πολιτικός


Παρασκευή, Ιουλίου 24, 2009

Πολίτες κατά του Κράτους...


Γεια σας,

την ημέρα της επετείου για τα 35 χρόνια της Μεταπολίτευσης, μία απόφαση του Πρωτοδικείου Πειραιά έρχεται να αποδείξει το έντονο πρόβλημα του πολιτικού μας συστήματος και των δημοκρατικών διαδικασιών.


Είναι τραγικό οι λανθασμένες και επιπόλαιες κυβερνητικές αποφάσεις να αναγκάζουν τους πολίτες να στρέφονται εναντίον του Κράτους. Μα ποιος είναι το Κράτος? Οι ίδιοι εμείς είμαστε... Εμείς αποτελούμε το Κράτος και ορίζουμε, μέσω των εκλογών, τους διαχειριστές του συστήματος.


Αν το σκεφτούμε λοιπόν απλά και λογικά, οι πολίτες στρέφονται και των ίδιων τους των εαυτών. Ο "διαχειριστής" - κυβέρνηση έχει εξοργίσει και έχει αποτύχει στο διαχειριστικό - κυβερνητικό του έργο.


Η απόφαση του Υπ. Οικονομικών έρχεται να επιβάλλει πρόσθετη φορολογία στα εισοδήματα των πολιτών, για το έτος 2007. Εισοδήματα που έχουν φορολογηθεί ήδη. Βέβαια, το Υπουργείο δεν ζητάει χρήματα από όλους αλλά μόνο από όσους δηλώνουν εισόδημα πάνω από 60000 ευρώ. Και πάλι όμως, θεωρώ πως το μέτρο είναι άδικο. Μπορεί κάποιος να έχει εισπράξει πολλά χρήματα το 2007, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να του τα πάρει το κράτος. Άλλωστε κανείς δεν τον ρώτησε πόσες ώρες και πόσο σκληρά δούλεψε για να βγάλει αυτά τα χρήματα. Επίσης, επιπλήττουν όσους δηλώνουν ειλικρινά τα εισοδήματά τους. Δεν είναι "λαμόγια" όσοι βγάζουν πολλά, λαμόγια είναι όσοι βγάζουν πολλά και δεν τα δηλώνουν.


Ακόμα όμως και αν κάποιος μπορέσει να εξηγήσει λογικά και με ισχυρά επιχειρήματα την κίνηση του υπουργείου, τότε έρχεται μία ερώτηση στο μυαλό. Σύμφωνα με την απλή λογική, πληρώνουμε φόρους προς το κράτος, "αγοράζοντας" υπηρεσίες όπως: ασφάλεια, κοινωνικές υπηρεσίες, υπηρεσίες υγείας, ποιοτικό επίπεδο διαβίωσης, αξιοπρεπείς δημόσιους χώρους, υποδομές (δρόμους, μέσα μαζικής μεταφοράς, αεροδρόμια κα). Η ερώτηση λοιπόν είναι: Σε ποιόν τομέα η ζωή των Ελλήνων έγινε καλύτερη, ώστε το κράτος να αξιώνει την επιβάρυνση των πολιτών? Ποια κρατική υπηρεσία βελτιώθηκε ώστε να μας ζητάνε περισσότερα χρήματα?


Ζητάνε συνεχώς από τους πολίτες να πληρώνουν περισσότερους φόρους, μεγαλύτερα τέλη κυκλοφορίας, υψηλότερες εισφορές προς το κράτος, χωρίς να βελτιώνεται το παραμικρό. Το επίπεδο της ποιότητας ζωής μας έχει χειροτερεύσει. Η ποιότητα των δρόμων μας είναι η χειρότερη στην Ευρώπη, οι υποδομές σε νοσοκομεία/σχολεία/δημόσια κτίρια είναι εξευτελιστικές. Γιατί?


Θεωρώ σίγουρο πως ούτε οι πολίτες θα δισανασχετούσαν, ούτε η δικαιοσύνη θα αποφάσιζε κατά του κράτους αν οι πολιτικοί μας έπειθαν ότι οι περισσότερες εισφορές και η μεγαλύτερη φορολογία, θα βοηθούσαν και θα βελτίωναν τα δημόσια οικονομικά και την ποιότητα ζωής μας. Όμως η μέχρι τώρα πορεία των πολιτικών και η προκλητικά αλαζονική στάση τους, δεν μας αφήνουν περιθώριο για ελπίδα.


Ας θυμηθούμε ότι πριν από μερικές μέρες, εν μέσω κρίσης που θα γίνει ακόμα ισχυρότερη, προσπάθησαν να περάσουν ρύθμιση από την Βουλή για την πληρωμή των ασφαλιστικών τους εισφορών από τα κρατικά ταμεία... "Εσείς κρίση και εμείς χαλάρά"... Αυτό το μήνυμα μας δίνουν...


Από την πλευρά του το Υπουργείο Οικονομικών προειδοποιεί και απειλεί τους πολίτες, πως αν δεν πληρώσουν την πρόσθετη εισφορά, το πρόστιμο μπορεί να φτάσει και το 200%!!! Αν αυτό δεν είναι νταβατζιλίκι, τότε τι είναι? Και αν το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφασίσει ότι ο νόμος είναι αντισυνταγματικός, τότε τι θα γίνει? Θα επιστραφούν τα χρήματα με προσαύξηση έως 200%??? Αν κριθεί παράνομος ο νόμος (Ελληνική πατέντα οι "παράνομοι νόμοι"), θα κατηγορηθεί για παρανομία η ηγεσία του Υπ. Οικονομικών? Θα αναλάβουν ποτέ τις ευθύνες τους? Θα αποδοθούν ποτέ οι ευθύνες???


Έχουμε κουραστεί να πληρώνουμε, έχουμε κουραστεί να τους βλέπουμε να μας κοροϊδεύουν και έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε την αλαζονική τους συμπεριφορά... Θεωρούν ότι είναι κάτι ανώτερο, κάτι ξεχωριστό μέσα στην κοινωνία μας, θωρακίζονται όμως πίσω από αστυνομικούς, λαμπερά κτίρια και τίτλους, για να κρύψουν την γύμνια του μυαλού τους, την αθλιότητα της περηφάνιας τους...


Αν το έργο της κυβέρνησης, καταρρίπτεται από τους πολίτες στα δικαστήρια, τότε έχουμε την μεγαλύτερη απόδειξη για την κατάρρευση του συστήματος και την αποτυχία του κυβερνητικού έργου. Τι άλλο μπορούμε να περιμένουμε από μία κυβέρνηση που με μαφιόζικο τρόπο απαιτεί χρήματα? Τι άλλο μπορούμε να περιμένουμε από μία κυβέρνηση, με την βοήθεια των νόμων, παραγράφει αδικήματα πολιτικών?


Η ποιότητα των πολιτικών δεν μετριέται με ψήφους (αν και θα έπρεπε)... Μετριέται με τον σεβασμό που έχουν κερδίσει (και όχι απαιτήσει) από τους πολίτες...


Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση...


Γιώργος Φακίτσας
Oι ποινές έχουν προορισμό να εκφοβίζουν όσους δεν έχουν πρόθεση να παρανομήσουν.Karl Kraus, 1874-1936, Αυστριακός συγγραφέας

Τετάρτη, Ιουλίου 22, 2009

Το Σύνταγμα και οι πρόωρες εκλογές...


Γεια σας,
η επιθυμία του ΠΑΣΟΚ να προκαλέσει πρόωρες εκλογές τον Μάρτιο, με την "ευκαιρία" της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, έχει ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου

Συνταγματολόγοι και συνταγματολογιστές κάνουν τις παρεμβάσεις τους σε εφημερίδες, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, με την πρώτη ευκαιρία. Ωστόσο, οι "παρεμβάσεις" τους είναι εμφανές ότι γίνονται για τα "πέντε λεπτά δημοσιότας" που αντιστοιχούν στον καθένα μας, παρά για να δοθεί λύση στο θέμα.

Το Σύνταγμα υπάρχει για να δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές, να θέτει όρια στις ελευθερίες του καθενός, να εξασφαλίζει την δημοκρατικότητα και να ορίζει τους κανόνες που πρέπει να ακολουθεί η κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα.

Στο σημερινό Ελληνικό Σύνταγμα όμως, τα παραθυράκια είναι περισσότερα από τις παραγράφους. Η απόδειξη της χαλαρότητας και της αστοχίας του Συντάγματος, έρχεται από τους ίδιους τους "κατασκευαστές" του: τους συνταγματολόγους! Καθένας ερμηνεύει και ορίζει τα άρθρα του Συντάγματος με τον δικό του τρόπο και ακολουθώντας το δικό του στιγμιαίο συμφέρον...

Ακούμε τον τελευταίο καιρό ότι οι πρόωρες εκλογές με αφορμή την αποτυχία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας θα είναι αντισυνταγματικές! Όμως ακούμε, από την αντίθετη πλευρά, βάσιμες και τεκμηριωμένες θέσεις για το αντίθετο. Τι ισχύει τελικά?

Αν πάμε ακόμα παραπέρα, θα δούμε ότι το σύνταγμα ορίζει πως μπορεί ο πρωθυπουργός να προσφύγει σε διάλυση της Βουλής και πρόωρες εκλογές για "σημαντικό εθνικό λόγο". Θυμόμαστε όμως ότι στο παρελθόν έχει γίνει διάλυση της Βουλή με αιτία την "κατάρτιση εθνικού προϋπολογισμού". Είναι σημαντικός εθνικός λόγος ή είναι ετήσια υποχρέωση του υπουργείου οικονομικών?

Οι συνταγματολόγοι και οι νομικοί που εμφανίζονται στις τηλεοράσεις και τα ΜΜΕ, φωνάζοντας και "κλαίγοντας" για την καταπάτηση του Συντάγματος, θα ήταν χρησιμότερο να δούλευαν για την βελτίωσή του. Μιλάνε και συζητούν σήμερα για την αποτυχία του δημιουργήματός τους. Το Σύνταγμα πρέπει πάντα να είναι επίκαιρο, να προβλέπει και να διασφαλίζει.

Ας αντιληφθούμε λοιπόν ότι δεν φταίει το ΠΑΣΟΚ ή οποιοδήποτε άλλο πολιτικό κόμμα, που ενδιαφέρεται να έρθει στην εξουσία. Θα χρησιμοποιήσουν κάθε νόμιμο μέσο για να το κάνουν και αυτό είναι απόλυτα λογικό. Φταίνε οι συνταγματολόγοι που δεν είναι σε θέση ούτε οι ίδιοι να ερμηνεύσουν το Σύνταγμα.

Άλλωστε, αν κοιτάξουμε λίγο πίσω μας, στο τρέχουσα κυβερνητική θητεία, θα βρούμε πολλά ακόμα παραδείγματα της σωστής ή λανθασμένης χρήσης τους "πολυ-ερμηνευόμενου" Συντάγματός μας... Μιλάω για το κλείσιμο της Βουλής, την "εκκαθάριση" των σκανδάλων και την κοπάνα της κυβέρνησης από την Βουλή...

Ας αρχίσουμε να βλέπουμε τα πρόσωπα και όχι τα προσωπεία...

Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση...

Γιώργος Φακίτσας

Οι πολλοί νόμοι σε μια χώρα είναι, όπως οι πολλοί γιατροί, σημείο αδυναμίας κι αρρώστιας.
Βολταίρος,1694-1778,Γάλλος Φιλόσοφος και Συγγραφέας


Δευτέρα, Ιουλίου 20, 2009

Μήπως πρέπει να πάμε παρακάτω???


Γεια σας,
παρακολουθούμε εδώ και πολύ καιρό την διαμάχη μεταξύ της κυβέρνησης και της (αξιωματικής, κυρίως) αντιπολίτευσης, σχετικά με την διενέργεια πρόωρων εκλογών... Οι μεν κατηγορούν τους δε, με πολιτικά ισχυρά ή αστεία επιχειρήματα.

Δυστυχώς το σημερινό σύστημα διακυβέρνησης έχει καταρρεύσει. Οι κοινοβουλευτικές αλλά και οι κυβερνητικές διαδικασίες εμφανίζουν εντονότατες ομοιότητες με τον δημόσιο τομέα. Υπεράριθμες και με μηδενικά (αν όχι αρνητικά) αποτελέσματα.

Οι πολίτες, διχασμένοι για το θέμα των πρόωρων εκλογών, έχουμε εξαντληθεί από την κυβερνητική ανικανότητα και την μηδενική παραγωγή κυβερνητικού έργου. Έχουμε χάσει κάθε ελπίδα για βελτίωση της ζωής μας και κάθε όρεξη για ενασχόληση με τα πολιτικά δρώμενα. Σκάνδαλα, ρουσφέτια και αποκαλύψεις έρχονται να κάνουν το σκηνικό ακόμα πιο μαύρο και να βάζουν τις σχέσεις κράτους-πολίτη σε διαρκή και βαθιά ψύξη. Ο Ψυχρός Πόλεμος πολιτικών-πολιτών έχει αρχίσει και δεν φαίνεται να τελειώνει σύντομα και εύκολα.

Νομίζω ότι είναι η εποχή να γίνουν ριζικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Είναι μία ανάγκη που δεν μπορεί να αναβληθεί, αν θέλουμε να ελπίζουμε σε θετικά μελλοντικά αποτελέσματα. Η γνώμη μου είναι ότι το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι ο διαχωρισμός της Βουλής από την κυβέρνηση. Εξηγώ παρακάτω τους λόγους.

Οι βουλευτές εκλέγονται από τους πολίτες μίας περιοχής ως αντιπρόσωποί τους στο κοινοβούλιο. Το έργο τους πρέπει να συμβαδίζει με τις ανάγκες των πολιτών της περιφέρειάς τους. Όμως, κάποιοι από αυτούς τους βουλευτές καλούνται να καλύψουν και κυβερνητικές θέσεις. Το κυβερνητικό τους "έργο", μπορεί να είναι δυσάρεστο για τους ψηφοφόρους και να είναι καταστροφικό για τους ίδιους στις επόμενες εκλογές... Ακόμα και αν η θεωρήσουμε ότι έχει τον χρόνο να ασχοληθεί, να προωθήσει και να υποστηρίξει τα συμφέροντα και τις ανάγκες της περιοχής του (πράγμα απίθανο λόγω του υπουργικού προγράμματος), η κυβερνητική του θητεία θα του δώσει αρκετή αρνητική διαφήμιση. Έτσι καταλήγουμε να έχουμε ρουσφέτια, ώστε να ηρεμήσουν οι αντιδράσεις και να συνεχιστεί η υποστήριξη.

Ο εκάστοτε πρωθυπουργός από την άλλη, αναγκάζεται κάθε φορά να κάνει χωροταξική διασπορά των κυβερνητικών θέσεων, ώστε να μην μείνει δυσαρεστημένη κάποια περιφέρεια. Επίσης, αναγκάζει τους βουλευτές να ψηφίζουν τα κυβερνητικά νομοσχέδια, θέτοντας την κομματική συνείδηση πάνω από την πολιτική και ατομική. Οποιαδήποτε διαφορετική στάση, ιδιαίτερα σε οριακές πλειοψηφίες όπως την σημερινή, θεωρείται ως υπονόμευση και μετατρέπει τον βουλευτή σε "αντάρτη".

Γιατί λοιπόν να εγκλωβίζουμε και τους δύο? Γιατί οι αποφάσεις των βουλευτών πρέπει να είναι καθοδηγούμενες και υποκινούμενες? Γιατί να τίθεται υπό διαπραγμάτευση η επιλογή στην διακυβέρνησης της χώρας?

Με τον διαχωρισμό κυβέρνησης και Κοινοβουλίου, θα μπορούσαμε να θέταμε διαφορετική διάρκεια θητείας για το κάθε όργανο. Οι ημερομηνίες θα ήταν συγκεκριμένες και δεν θα υπήρχε δυνατότητα πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, εκτός ιδιαιτέρων γεγονότων. Το καθένα από τα δύο αυτά όργανα, θα λειτουργούσε ελεγκτικά για το άλλο, ενώ και τα δύο μαζί νομοθετικά.

Οι βουλευτές θα εκλέγονταν όχι υπό το ψηφοδέλτιο κάποιου κόμματος, αλλά σε ενιαίο ψηφοδέλτιο. Αυτό θα τους απάλλασσε από την "κομματική συστράτευση" και θα τους έδινε την δυνατότητα να μιλάνε και να κρίνουν ελεύθερα. Τα ψήφιζαν πραγματικά κατά συνείδηση στη νομοθετική διαδικασία. Θα ασκούσαν πραγματικό έλεγχο στην εκάστοτε κυβέρνηση και θα ήταν ο συνεργάτης - ελεγκτής του κάθε υπουργείου. Η θητεία τους θα μπορούσε να ανανεωθεί μόνο μία φορά, ώστε να γίνεται και η απαραίτητη "ανακύκλωση" προσώπων και ιδεών.

Η κυβέρνηση από την άλλη και ο πρωθυπουργός, θα όριζαν εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς, που πραγματικά θα άξιζαν και θα μπορούσαν να δημιουργήσουν έργο. Θα όφειλαν να παρουσιάσουν τα ονόματα όσων θα καταλάμβαναν υπουργικές ή κυβερνητικές θέσεις πριν τις εκλογές, ώστε οι πολίτες να γνωρίζουν ποιοι θα τους κυβερνήσουν μετά από αυτές.

Βέβαια, θα υπάρξει ανάγκη συμμετοχής και των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Αυτά, θα είχαν θεσμικές θέσεις στο κοινοβούλιο και θα είχαν αναλογικό δικαίωμα ψήφου στο κυβερνητικό έργο...

Η καταψήφιση των νομοσχεδίων δεν θα σήμαινε την απώλεια της πλειοψηφίας της κυβέρνησης, αφού δεν θα υπήρχε κάτι τέτοιο. Θα σήμαινε όμως ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να αποσύρει το νομοσχέδιο, να το τροποποιήσει ή να πείσει τους βουλευτές για την αναγκαιότητά του.

Πολλά μπορούν να γίνουν... Ακόμα περισσότερα μπορούμε να ονειρευτούμε.. Το ερώτημα είναι ποιος από τους βολεμένους, επαγγελματίες και ισόβιους πολιτικούς είναι διατεθειμένος να ρισκάρει και να πριονίσει την ίδια του την καρέκλα... Όμως πρέπει να αντιληφθούν ότι το σημερινό κατεστημένο μπορεί να μην πριονίζει καρέκλες, όμως τις σαπίζει...

Φανταστείτε ποια θα ήταν η απόφαση της Βουλής για την προανακριτική επιτροπή στο θέμα Παυλίδη ή Βατοπεδίου, αν οι βουλευτές δεν ήταν κομματικοί αντιπρόσωποι.. Θα βλέπαμε πολιτικούς στην φυλακή? Θα μαθαίναμε την αλήθεια? Νομίζω πως θα την μαθαίναμε...

Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας με πολύ καλύτερες προτάσεις από την δική μου. Άλλωστε ούτε γνώσεις νομικής διαθέτω, ούτε γνωρίζω λεπτομέρειες για τις συνταγματικές διαδικασίες... Πιστεύω ότι οι Έλληνες διαθέτουμε ιδέες, θέληση, δύναμη και ικανότητες να πάμε παρακάτω... Όμως κάποιοι μας κλείνουν τον δρόμο. Ή θα βρούμε παράδρομο, ή θα πατήσουμε το γκάζι και θα περάσουμε από μέσα, ή θα τους αναγκάσουμε να μας ακούσουν και να κάνουν στην άκρη...

Παντού γύρω μας βρωμάει, ή θα κάτσουμε και θα λερωθούμε ή θα καθαρίσουμε...

Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση,

Γιώργος Φακίτσας

Είναι αφύσικο για μια πλειοψηφία να κυβερνά, επειδή μια πλειοψηφία σπάνια μπορεί να είναι οργανωμένη και ενωμένη για μια κοινή δράση, ενώ μια μειοψηφία μπορεί.
Ζαν-Ζακ Ρουσώ, 1712-1778, Γαλλοελβετός φιλόσοφος

Παρασκευή, Ιουλίου 17, 2009

Μάθε παιδί μου γράμματα...


Γεια σας,
Ανοίγει ξανά και ξανά το θέμα της Παιδείας. Ένα από τα πιο σοβαρά θέματα εθνικού ενδιαφέροντος, αν όχι το σοβαρότερο, έχει γίνει ανέκδοτο στους πολίτες... Πόσοι από εμάς έχουμε ξεκινήσει το σχολείο περιμένοντας και ακούγοντας για το "νέο εκπαιδευτικό" σύστημα?

Ένα "νέο" εκπαιδευτικό σύστημα, που ακόμα και αν είχε αλλάξει όταν το πρωτακούσαμε, θα ήταν ήδη παλιό... Πόσοι υπουργοί, ειδικοί, οραματιστές, καθηγητές πέρασαν από το υπουργείο Παιδείας, έχοντας ο καθένας το δικό του όραμα?

Αναρωτιέμαι ποια είναι η παιδεία που θέλουμε... Αυτή που συμφέρει τους καθηγητές? Αυτή που συμφέρει τους πολιτικούς? Αυτή που συμφέρει τους μαθητές? Ή μήπως αυτή που είναι για το καλό της χώρας?

Από την στιγμή που οι εκπαιδευτικοί / ακαδημαϊκοί και κυβέρνηση / πολιτικοί δεν είναι ικανοί να συμφωνήσουν τι θα αναφέρεται σε ένα βιβλίο ιστορίας, τι είναι αυτό που μας πείθει ότι θα μπορέσουν να λύσουν το πρόβλημα της εκπαίδευσης στο σύνολό της?

Μία μεταρρύθμιση σε αυτό το σημαντικότατο θέμα, δεν μπορεί να ακροβατεί ανάμεσα στα θέλω, τις απαιτήσεις, τις φιλοδοξίες και τα κεκτημένα κανενός. Μία τέτοια μεταρρύθμιση θα πρέπει να ξεριζώσει και να καταστρέψει κάθε δεδομένο και να αρχίσει από την αρχή.

Αυτή τη στιγμή γίνεται η συζήτηση ανάμεσα στους φορείς, θέτοντας πρώτα τα δεδομένα και μετά τα ζητούμενα! Νομίζω ότι το ζητούμενο, που είναι η σωστή και αποδοτική εκπαίδευση, πρέπει να το θέτουν πρώτο. Από εκεί και μετά θα πρέπει να χαράξουν τα μονοπάτια που θα οδηγούν εκεί...

Οι εκπαιδευτικοί, θέλουν ένα σχολείο που να είναι εύκολο για εκείνους. Λίγες ώρες, όχι πολύ δύσκολα θέματα, όχι έρευνα, όχι πολύ ζόρι, όχι μελέτη, εργασία και προετοιμασία στο σπίτι. Οι γονείς και οι μαθητές, θέλουν ένα εύκολο σχολείο, που να οδηγεί στο πανεπιστήμιο, χωρίς ζόρι, χωρίς ιδιαίτερο διάβασμα και να προσφέρει ένα πτυχίο. Τι πτυχίο? Ότι να 'ναι... Αρκεί να κρύβει το ντουβάρι από πίσω...

Τα φροντιστήρια, θέλουν απλά να θησαυρίζουν. Εμφανίζονται ως οι γκουρού των εξετάσεων, πουλάνε όνειρα, αγοράζουν φήμη. Ίσως είναι οι μόνοι που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα και μάλλον, είναι αυτοί που θα κερδίσουν...

Η κυβέρνηση είναι στην μέση. Προσπαθούν με την γνωστή και δοκιμασμένη μέθοδο της κοπτοραπτικής να βάλουν όλες τις πλευρές σε ένα τραπέζι και να ισορροπήσουν ανάμεσα στο "παίρνεις, παίρνει, παίρνουμε".

Δεν γίνεται το θέμα της Παιδείας να λυθεί από απαίδευτους ανθρώπους... Ανθρώπους που αντί για το καλό του τόπου κοιτούν το προσωπικό τους καλό. Και δεν είναι μόνο οι πολιτικοί. Σε αυτή την περίπτωση, το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης το έχουν οι εκπαιδευτικοί. Όλων των βαθμίδων, όλων των θέσεων...

Η δημόσια και δωρεάν παιδεία στην Ελλάδα (όπως και η υγεία), υπάρχει, στηρίζεται και συντηρείται από τα παρακλάδια του ιδιωτικού τομέα!!!

Ποιος νομίζει ότι είσαι "εκπαιδευμένος" αν μπεις και αν βγεις από το πανεπιστήμιο? Ποιος νομίζει ότι το πτυχίο που προσφέρεται έχει την αξία που πρέπει? Το πανεπιστήμιο απλά διδάσκει κάποιες βασικές έννοιες ειδικότητας και έναν τρόπο σκέψης και ανάλυσης. Αν δεν υπάρξει πραγματική έρευνα και ανάπτυξη στην χώρα, μέσω της πανεπιστημιακής και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όσα πτυχία και να έχουμε, θα ζούμε με επαγγελματικούς συμβιβασμούς.

Εάν το υπουργείο Παιδείας, δεν χρησιμοποιεί δεδομένα από το υπ. Ανάπτυξης, σχετικά με τις τάσεις, τις νέες "ευκαιρίες", τα δεδομένα και τις ανάγκες της αγοράς, τότε πως θα μπορέσει να θέσει τις υποδομές για σωστή εκπαίδευση? Η Παιδεία πρέπει να οδηγεί την τεχνολογική και γενικότερη επαγγελματική ανάπτυξη, όχι να την ακολουθεί (και μάλιστα με μεγάλη καθυστέρηση)...

Παιδεία, Εκπαίδευση, Ανάπτυξη... Το τρίπτυχο που πρέπει να αντικαταστήσει το σημερινό: Παπαγαλία, Ευκολία, Ανεργία...

Όμως τι έχει λειτουργήσει σωστά μέχρι σήμερα για να γίνει αυτό? Σήμερα ο υπ. Ανάπτυξης επισκέφτηκε τον πρωθυπουργό και αποφάσισαν να απλοποιηθούν και να επιταχυνθούν οι διαδικασίες ίδρυσης επιχειρήσεων!!! Κάτι που είχαν στο πρόγραμμα το 2004 (!!!), ξεκίνησαν να το συζητάνε σήμερα, αφού το έχουν αναγγείλει άλλες 10-15 φορές ακόμα...Είμαστε ακόμα στην αρχή... Β + Α = ΒΑ

Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση...

Γιώργος Φακίτσας

Έχουμε να κάνουμε με την καλύτερα εκπαιδευμένη γενιά στην ιστορία. Αλλά το μυαλό τους έχει βάλει τα καλά του χωρίς να έχει να πάει πουθενά.
Timothy Leary, 1920-1996, Αμερικανός ψυχολόγος

Ο κυριότερος στόχος της εκπαίδευσης δεν είναι η γνώση, αλλά η δράση.
Herbert Spencer, 1820-1903, Βρετανός φιλόσοφος

Τετάρτη, Ιουλίου 15, 2009

Νεα Μεταπολίτευση...


Γεια σας,
ακούμε τον τελευταίο καιρό ότι η Μεταπολίτευση έχει φτάσει στο τέλος της... Είναι νομίζω γεγονός, αφού η δημοκρατικότητα της χώρας αλλά και το πολίτευμά της είναι σταθερά και μη αμφισβητήσιμα Είναι, άλλωστε, ιδιαίτερα δύσκολο στις μέρες μας να δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα φέρουν τόση αποσταθεροποίηση, ώστε να αλλάξει κάτι...

Όμως, αφού έκλεισε η εποχή της Μεταπολίτευσης, τότε σε ποια εποχή βρισκόμαστε? Ποιος είναι αυτός που μπορεί να το ορίσει, αλλά ακόμα δυσκολότερα, ποιος είναι αυτός που έχει την δύναμη, την θέληση και τα προσόντα να χαρακτηρίσει με το όραμά του μία νέα εποχή?

Οι νέοι των δεκαετιών της μεταπολίτευσης είχαν σαν σύνθημά τους την ΑΛΛΑΓΗ... Όρος ιδιαίτερα αισιόδοξος για την εποχή του. Τα κατάφεραν! Η χούντα έπεσε, η βασιλεία έφυγε και η δημοκρατία εγκαταστάθηκε σταθερά στην χώρα...

Οι σημερινοί νέοι τι σύνθημα έχουμε? Ακόμα περισσότερο, τι προσπαθούμε? Έχουμε ονομαστεί η γενιά των 700 ευρώ. Σωστό, αλλά απαισιόδοξο και μοιρολατρικό.. Όσοι μπορούν να ξεφύγουν από το όριο των 700 ευρώ θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό, ενώ όσοι είναι σε αυτό το μισθολογικό πεδίο, το θεωρούν ως άλλοθι...

Νομίζω πως είμαστε η πρώτη "γενιά με σπόνσορα"... Το οικογενειακό εισόδημα έχει γίνει ο σπόνσορας μας, το "πατρικό" έχει γίνει η μόνιμη κατοικία μας. Δεν κρίνω τις σχέσεις της οικογένειας, που θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικές και τιμητικές, αλλά κρίνω την επιρροή της οικογένειας στην προσωπική, οικονομική, επαγγελματική και κοινωνική μας ζωή...

Σίγουρα θα με αποστομώσει κάποιος, λέγοντας: "Και τι να κάνουμε ρε φίλε? Αφού δεν υπάρχουν δουλειές και δεν βγαίνουμε..." Είναι αλήθεια ότι δεν γνωρίζω την λύση. Όμως και η σημερινή κατάσταση δεν είναι υγιής.

Η συντριπτική πλειοψηφία των νέων αρνούνται την ενασχόληση με την πολιτική... Είναι, λένε, ένα σάπιο σύστημα, με σάπιους ανθρώπους, που βρωμάει από χιλιόμετρα... Ναι, είναι!!! Είναι όμως και απαραίτητη και αφού δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο, οφείλουμε να κάνουμε αέρα για να αναπνεύσουμε..

Πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι σημερινοί πολιτικοί δεν κυβερνούν την χώρα που κληρονόμησαν, αλλά την χώρα που τους έχουμε δανείσει... Δεν διαχειρίζονται το παρελθόν τους, ούτε το παρόν τους, αλλά το μέλλον μας...

Ακόμα και αν δεχτούμε όλα τα επιχειρήματα όσων αρνούνται να ασχοληθούν με την πολιτική, ποιο είναι το μέλλον που περιμένουν? Για πόσο νομίζουμε ότι μπορεί να συνεχιστεί αυτή η άθλια κατάσταση? Για πόσο μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει ένα κράτος, ένα έθνος, ένας λαός, χωρίς να έχει στόχους, χωρίς να έχει οικονομικό πρόγραμμα και μία σταθερή και αξιόπιστη πολιτική?

Είναι νομίζω σειρά της γενιάς μας να αναλάβει τις ευθύνες της... Να πιέσει και να πετύχει την αλλαγή, ακριβώς όπως έγινε και με την γενιά της Μεταπολίτευσης.. Αν χάσουμε την ευκαιρία μας, τότε είμαστε καταδικασμένοι να ξεπεραστούμε από την επόμενη γενιά.

Αν καταφέρουμε να αντιληφθούμε τις συνέπειες των πράξεων -ή της απραξίας- μας, τότε θα μπορέσουμε να αναζητήσουμε και να επιτύχουμε τους στόχους και τα πιστεύω μας...

Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση,

Γιώργος Φακίτσας

Ν' αγαπάς την ευθύνη
να λες εγώ, εγώ μονάχος μου
θα σώσω τον κόσμο.
Αν χαθεί, εγώ θα φταίω

Νίκος Καζαντζάκης, 1883-1957, Έλληνας συγγραφέας


Σάββατο, Ιουλίου 11, 2009

Η κυρά "πολιτική"...


Γεια σας,
Τρομπούκης, Σαλμάς, Σωτηρίου, Βλαστός και στο βάθος Καμμένος και Μαρκογιαννάκης. Ακόμα μία ιστορία ξετυλίγεται σαν παραμύθι και οι τηλεδικαστές έχουν αρχίσει να καταθέτουν τα πορίσματα και τις γνώμες τους. Αλήθεια όμως, ποιος πολίτης πιστεύει ότι σε αυτό το θέμα θα "λάμψει" η αλήθεια? Ποιος περιμένει να γίνουν αποκαλύψεις για ονόματα? Πολύ περισσότερο, ποιος πιστεύει ότι θα αποδοθούν ευθύνες σε όλους όσους έχουν εμπλακεί στην υπόθεση?

Είναι γεγονός ότι οι περισσότεροι πολίτες έχουμε πάθει ανοσία σε αποκαλύψεις σκανδάλων... Η συνηθισμένη αντίδραση είναι: "Ε, καλά, να ήταν μόνο αυτά"... Είναι τραγική η απάθεια μας σε σκάνδαλα, ειδικά πολιτικών, αλλά είναι και φυσικό επόμενο, αφού δεν περιμένουμε τίποτα καλύτερο από αυτούς...

Η εμπλοκή του κ. Σαλμά στην υπόθεση είναι σχεδόν σίγουρη... Η εμπλοκή των κ. Μαρκογιαννάκη και Καμμένου, παραμένει ως υποψία... Ωστόσο, η κ. Μπακογιάννη έτρεξε να αποκλείσει κάποια εμπλοκή στελέχους της ΝΔ στο θέμα... Γιατί άραγε? Τι είναι αυτό που την κάνει τόσο σίγουρη, ώστε να ρισκάρει την αξιοπιστία της?

Το θέμα είναι ότι τα περισσότερα σκάνδαλα, όσο μακρυά και αν φαίνεται να είναι από την πολιτική, περνάνε μέσα από βουλευτικά ή υπουργικά γραφεία. Ακόμα χειρότερο είναι ότι αμέσως μετά την εμπλοκή ή την υπόθεση εμπλοκής πολιτικών, ένα πέπλο συγκάλυψης απλώνεται πάνω από την υπόθεση, μέχρι να ξεχαστεί από τους τηλεδικαστές και (κατά συνέπεια) από τους πολίτες...

Με αυτή την τακτική συνεχίζουμε να διαιωνίζουμε ένα πολιτικό σύστημα που αιμορραγεί και ενισχύει το καθεστωτικό του προφίλ. Η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η πολιτική και η κυβέρνηση κινδυνεύουν από την νομιμοποίηση που παρέχουμε (μέσω της ψήφου μας) σε επικίνδυνα πρόσωπα...

Είναι γεγονός ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η υπόθεση. Την αλλαγή όμως δεν θα την επιδιώξουν οι πολιτικοί που έχουν βολευτεί από αυτή την κατάσταση. Οι πολιτικοί μας, αδιάφοροι για την υστεροφημία και την αξιοπρέπειά τους, ενδιαφέρονται μόνο για την πολιτική επιβίωση, ώστε να ακολουθήσει και η οικονομική τους άνθηση...

Σε ένα διεφθαρμένο σύστημα, που ξεκινάει από τις πολεοδομίες και τις εφορίες, συνεχίζει στις φυλακές και στο σύστημα υγείας, προχωράει στην τοπική αυτοδιοίκηση και αφού περάσει από ολόκληρο τον δημόσιο τομέα, καταλήγει στα πολιτικά και βουλευτικά γραφεία, δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα...

Την πολιτική, λόγω της γυναικείας φύσης της, μπορούμε να την μεταχειριστούμε με διάφορους τρόπους: Μπορούμε να την φλερτάρουμε, να την παντρευτούμε, να την προστατέψουμε, να την φροντίσουμε, αλλά μπορούμε και να την βιάσουμε, να την χτυπήσουμε, να την "εκδώσουμε"...

Στην Ελληνική πολιτική σκηνή, οι πολιτικοί βιάζουν την πολιτική και την μετατρέπουν σε τσατσά των πολιτών... Οι πολίτες ωστόσο, θα έπρεπε να την βλέπουν ως σύζυγο, που δεν τους αρέσει πάντα, αλλά τους φροντίζει, τους περιποιείται, την προστατεύουν και κάνουν μαζί όνειρα για το μέλλον τους και των παιδιών τους... Όμως η πολιτική στην Ελλάδα έχει μετατραπεί σε πεθερά: Δεν θέλουμε ούτε να την βλέπουμε και είναι το αναγκαίο κακό της ζωής μας...

Ξέρετε τι θα ήθελα να δω? Την πολιτική ως πιτσιρίκα, όμορφη και ναζιάρα... Να την βλέπουν οι γερομπαμπαλήδες (πολιτικοί), αλλά να μην μπορούν να την αγγίξουν... Να τους ρίχνει "ματιές" ειρωνικές... Να τους αναστατώνει και να τους αποδεικνύει ότι είναι πλέον ανίκανοι..

Ευχαριστώ για την ανάγνωση...

Γιώργος Φακίτσας

Μην πείτε στη μητέρα μου ότι ασχολούμαι με την πολιτική. Νομίζει ότι είμαι πιανίστας σε μπουρδέλο. Mark Twain,1835-1910,Αμερικανός συγγραφέας

Τετάρτη, Ιουλίου 08, 2009

Ο πολιτισμός των σκουπιδιών...


Γεια σας,
το θέμα της διαχείρισης των απορριμάτων έρχεται ξανά στην επικαιρότητα Σαν να μην πέρασε μία ημέρα από την τελευταία φορά που τα σκουπίδια ήταν πρωτοσέλιδα. Οι κάτοικοι στο Γραμματικό ξεσηκώθηκαν, αρνούμενοι να δεχτούν τα σκουπίδια του λεκανοπεδίου στην περιοχή τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζεται να ακυρώσει τις εγκρίσεις, ύψους 100 εκατ. ευρώ, για την δημιουργία νέων ΧΥΤΑ και πολύ σύντομα θα ξαναδούμε τα σκουπίδια να κάνουν βουνά στους δρόμους και οι υπάλληλοι, ντυμένοι σαν αστροναύτες να ραντίζουν!

Μαζί με όλα τα προβλήματα της καθημερινότητας και εν μέσω οικονομικής ύφεσης, που τώρα ξεκινάει και γίνεται πραγματικά έντονη στην Ελλάδα, άλλο ένα πρόβλημα έρχεται να προστεθεί στην ατζέντα της κυβέρνησης. Η μέχρι τώρα στάση της ΝΔ σε όσα προβλήματα έχουν εμφανιστεί, μας κάνει να έχουμε βάσιμες υποψίες ότι και αυτό το θέμα θα μπει κάτω από το χαλί.

Πρέπει να αντιληφθούμε ότι αν θέλουμε να λέμε ότι είμαστε πολιτισμένοι και ανεπτυγμένοι (στο μυαλό τουλάχιστον), αυτό το αποδεικνύουμε με την διαχείριση της βρωμιάς και των σκουπιδιών και όχι με τον νεοπλουτισμό του αυτοκινήτου και της βίλας. Όλοι έχουμε ευθύνη για την κατάσταση...

Αρχικά η πολιτεία έχει αφήσει το θέμα της διαχείρισης να πλανάται. Χωρίς καινοτόμες προτάσεις, χωρίς μελέτες, χωρίς διάθεση για την οριστική λύση του προβλήματος. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι η λύση του νέου ΧΥΤΑ στο Γραμματικό είναι λογική (τονίζω το ΑΝ), ποιος μας εγγυάται ότι είναι μία λύση με βάθος χρόνου? Οι φορείς επιμένουν ότι θα είναι λύση 5 ετών... Και μετά?

Το ΥΠΕΧΩΔΕ, με ισχυρό υπουργό αλλά με ανίσχυρες παρεμβάσεις, θα έπρεπε να είχε προχωρήσει σε σύγχρονες μεθόδους διαχείρισης Υπάρχουν πόλεις στην Ευρώπη που έχουν αναπτύξει την διαχείριση των απορριμάτων στο κέντρο τους, χωρίς να ενοχλείται κανείς. Τι είναι αυτό που τους κάνει να επενδύουν σε ξεπερασμένες, τριτοκοσμικές και ανθυγιεινές μεθόδους?

Ευθύνες όμως δεν έχει μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση, αν και έχει το μεγαλύτερο ποσοστό, αλλά και ο καθένας από εμάς που θεωρούμε ότι η μόνη μας υποχρέωση είναι να βάζουμε τα σκουπίδια στους κάδους.

Έχουμε καταφέρει να είμαστε η τελευταία χώρα της ΕΕ σε ανακύκλωση και η πρώτη σε δαπάνες διαφήμισης της ανακύκλωσης. Αυτό νομίζω πως λέει πολλά. Η οικολογική συνείδηση δεν απαιτεί μόνο να ψηφίζουμε τους οικολόγους, αλλά να είμαστε οικολόγοι...

Ακόμα χειρότερο από το θέμα της ανακύκλωσης είναι το θέμα των σκουπιδιών που πετάμε στο δρόμο. Πόσο δύσκολο είναι να κρατήσουμε ένα χαρτί και να το πετάξουμε στον κάδο? Πόσο μας ταλαιπωρεί να πετάξουμε στα σκουπίδια το άδειο πακέτο τσιγάρων, αντί στο πεζοδρόμιο?

Αν δεν αντιληφθούμε ότι τα σκουπίδια είναι πολιτισμός, τότε ο "πολιτισμός" μας είναι για τα σκουπίδια. Ποιος μας χάρισε το περιβάλλον? Ποιος μας είπε ότι ο δήμος είναι ο μόνος υπεύθυνος για την καθαριότητα? Ποιος νομίζει ότι είναι μάγκας πετώντας σκουπίδια στον δρόμο? Ποιος νομίζει ότι αξίζει το ακριβό αυτοκίνητο περισσότερο όταν πετάει τα σκουπίδια από το παράθυρο?

Η σκέψη μας ξεχωρίζει από τα ζώα, όμως η βρωμιά μας μετατρέπει σε γουρούνια... Ας αποφασίσουμε τι θέλουμε και πως θα το πετύχουμε...

Η κυβέρνηση έχει τεράστια ευθύνη για την διαχείριση, αλλά και εμείς έχουμε ευθύνες για την παραγωγή των σκουπιδιών...

Ας αντιληφθούμε επιτέλους ότι η απραγία της κυβέρνησης βασίζεται στην δική μας αδιαφορία...

Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση...

Γιώργος Φακίτσας

Δεν υπάρχουν προβλήματα. Υπάρχουν μόνο λύσεις. Το ανθρώπινο πνεύμα επινοεί στη συνέχεια τα προβλήματα.
André Gide, 1869-1951, Γάλλος Συγγραφέας, Νόμπελ 1947


Σάββατο, Ιουλίου 04, 2009

Οι "ρυθμίσεις" των νόμων...


Γεια σας,
Η κυβέρνηση ψάχνει λεφτά... Δεν τα ψάχνει απλώς, καίγεται για να τα βρει. Το έχουμε καταλάβει και πολύ σύντομα θα αρχίσουμε να το αισθανόμαστε και στην τσέπη μας.

Τα κρατικά ταμεία είναι άδεια, ο κρατικός προϋπολογισμός έχει πέσει έξω εδώ και πολύ καιρό και οι προβλέψεις για έσοδα από φορολογικές υποθέσεις είναι τόσο δυσοίωνες που απογοητεύουν και τους πιο αισιόδοξους.

Έτσι η κυβέρνηση στην απελπισία της και στην ανάγκη να βρει άμεσα ζεστό (και φθηνό) χρήμα, ανοίγει για ακόμα μία φορά το συρτάρι των ρυθμίσεων. Το έκανε την πρώτη φορά το 1983 με τις ρυθμίσεις για 170000 αυθαίρετα, το επανέλαβε λίγα χρόνια μετά για άλλες 50000 και τρίτωσε με τις ρυθμίσεις για ηλεκτροδότηση των αυθαιρέτων. Τι νομίζαμε ότι θα μπορέσει να την εμποδίσει να το κάνει και για τέταρτη φορά, για τους ημιυπαίθριους χώρους.
Είναι απορίας άξιο, αλλά και αστείο, το πόσο εύκολα οι πολιτικοί μας επικαλούνται τον νόμο για την παραγραφή δικών τους αδικημάτων, αλλά προσπερνούν τον νόμο όταν τίθεται ζήτημα είσπραξης του δημοσίου...

Γιατί ο νόμος περί ευθύνης υπουργών δεν μπορεί να προσπελαστεί και να πουν ότι για το θέμα της Siemens, τα αδικήματα των πολιτικών δεν θα διαγραφούν? Γιατί ο νόμος των αυθαιρέτων, των ημιυπαίθριων και γενικά των οικοδομικών ατασθαλιών είναι πιο ελαφρύς? Γιατί μπορεί να εκποιείται τόσο εύκολα ο δημόσιος πλούτος σε αντίθεση με την βουλευτική ασυλία?

Από την αρχή ο νόμος για τους ημιυπαίθριος ήταν διάτρητος. Τα πρόστιμα επιβάλλονταν μόνο κατόπιν καταγγελίας. Αλλά πόσες καταγγελίες έγιναν? Ελάχιστες, αφού όλοι κάναμε κατάχρηση του νόμου και ξέραμε ότι μία καταγγελία προς τον γείτονά μας, θα αντιστοιχούσε σε δική του καταγγελία προς εμάς.

Αλλά και στο θέμα των ποινών, ο νόμος είχε κενά. Οι ποινές επιβάλλονταν μόνο στους αγοραστές σπιτιών με κλειστούς ημιυπαίθριους, αφήνοντας τους κατασκευαστές στο απυρόβλητο. Αυτό τους έκανε να κατασκευάζουν μονίμως σπίτια με παρανομίες και εγκλώβιζε τους αγοραστές να αγοράσουν αυτές τις παρανομίες.

Αν λοιπόν οι πολιτικοί μας θέλουν να μας πείσουν ότι κόπτονται για το δημόσιο συμφέρον, δεν αρκεί μόνο να το λένε... Όλοι μας θα «βολευτούμε» με την ρύθμιση των ημιυπαίθριων χώρων. Αυτή είναι η αλήθεια. Όταν λοιπόν όλοι μας κινούμαστε με κοντόφθαλμο και ατομικό ορίζοντα, δεν πρέπει να διαμαρτυρόμαστε για το έκτρωμα του γείτονα που χαλάει την γειτονιά.

Ας πάμε ένα βήμα πιο πέρα. Ας δεχτούμε να γίνει η ρύθμιση για τους ημιυπαίθριους (δεν έχουμε άλλωστε την δυνατότητα να το αρνηθούμε), ας τους υποχρεώσουμε όμως ώστε να μην μπορεί να γίνει άλλη ρύθμιση. Από εδώ και πέρα να ισχύει ο νόμος, χωρίς δυνατότητα προσπέλασής του. Έτσι οι κατασκευαστές δεν θα βασίζονται στην επόμενη κρατική χρεωκοπία για την νομιμοποίησή τους.

Ακόμα παραπέρα, ας τους υποχρεώσουμε (άγνωστο το πως) να γίνει αντίστοιχη ρύθμιση για τις ευθύνες από το σκάνδαλο της Siemens... Πως είπατε? Δεν θα το δεχτούν, επειδή δεν τους συμφέρει? Συμφωνώ... Δεν πρόκειται να γίνει... Αλλά τουλάχιστον πρέπει να καταλάβουνε ότι έχουμε και εμείς μυαλό...

Αν η κοινωνία μας συγχωρεί τις παρανομίες του γείτονα, τότε είναι υποχρεωμένη να υποστεί τις παρανομίες των πολιτικών... Είμαι απόλυτος σε αυτό και δεν εννοώ να γίνουμε ρουφιάνοι, αλλά να συζούσε έννομα...

Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση,


Γιώργος Φακίτσας

Η ηθικολογία είναι απλά η στάση που υιοθετούμε απέναντι σε ανθρώπους που, προσωπικά, αντιπαθούμε.
Oscar Wilde,1854-1900,Ιρλανδός συγγραφέας


Τετάρτη, Ιουλίου 01, 2009

Η δημοκρατία απαιτεί συμμετοχή


Γεια σας,
παρακολουθώντας τις μετεκλογικές εξελίξεις, μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι κανένα μήνυμα δεν παρέλαβαν τα κόμματα, αφού κανένα μήνυμα δεν έστειλαν οι πολίτες... Η αποχή σχολιάστηκε, αναλύθηκε, αλλά ξεχάστηκε..

Οι πολιτικοί, βολεμένοι από την αδιαφορία των πολιτών, εκμεταλλεύονται τον ωχαδερφισμό μας ώστε να προωθήσουν δικά τους συμφέροντα και προσωπικές τους επιδιώξεις... Μπορούμε να τους κατακρίνουμε για αυτή την στάση, μπορούμε να τους καταψηφίσουμε ή μπορούμε να τους στείλουμε προειδοποιητικά μηνύματα για να συμμορφωθούν Δεν το κάνουμε όμως...

Αν αναζητήσουμε την λέξη "δημοκρατία" στην δικτυακή εγκυκλοπαίδεια Wikipedia, θα διαπιστώσουμε ότι η σημερινή δημοκρατία διαφέρει κατ' ουσία από την δημοκρατία που ανακάλυψαν οι Αρχαίοι Αθηναίοι, την οποία κληρονομήσαμε και είμαστε περήφανοι..

Αναγκαστικά, η δημοκρατία έπρεπε να εκσυγχρονίζεται και να προσαρμόζεται στα δεδομένα των εποχών, ώστε να μπορεί να είναι πάντα εφαρμόσιμη. Μέσα όμως από τις προσαρμογές που έχουν γίνει, σε βάθος χρόνου, οι βασικές έννοιες της δημοκρατίας έχουν αλλοιωθεί και έχει χαθεί η μαγεία της... Για αυτή την "αλλοίωση" και το ξεθώριασμα των αρχών της δημοκρατίας είμαστε υπεύθυνοι όλοι, πολίτες και πολιτικοί...

Η μαγεία της δημοκρατίας δεν είναι τίποτα άλλο από την εύθραυστη και λεπτή γραμμή που την ξεχωρίζει από τα άλλα πολιτεύματα... Τα δημοκρατικά δικαιώματα του κάθε πολίτη ξεκινούν εκεί ακριβώς που τελειώνουν του προηγούμενου. Αν αυτή η ισορροπία αλλάξει, έστω και στο ελάχιστο, τότε η δημοκρατία καταρρίπτεται και μετατρέπεται σε "πλουτοκρατία", "ολιγαρχία", "μοναρχία" ή άλλες μορφές...

Ως εκ τούτου, για να μην "σπάσει" η αλυσίδα και για να συνεχίσει να λειτουργεί ο δημοκρατικός θεσμός, οφείλουμε όλοι οι πολίτες να συμμετέχουμε στις διαδικασίες της. Δεν αναφέρομαι μόνο στις εκλογές. Άλλωστε η εκλογική διαδικασία, μπορεί να είναι η "γιορτή της δημοκρατίας", όμως μετά την γιορτή ακολουθεί το συμμάζεμα.

Στην Αρχαία Αθήνα, ήταν εγγεγραμμένοι 6000 άντρες με πολιτικά δικαιώματα. Το εκλογικό σώμα, όπως ονομάζεται σήμερα. Για τις σοβαρές αποφάσεις της πόλης - κράτους, έπρεπε να συμμετέχουν όλοι, ώστε να βγει απόφαση. Υπήρχε βέβαια και η Βουλή, όπου συμμετείχαν 500 πολίτες, όμως το όργανο της Βουλής είχε πιο πολύ συμβουλευτικό χαρακτήρα. Τις προτάσεις της Βουλής, έπρεπε να τις υπερψηφίσουν ή να τις καταψηφίσουν οι 6000 πολίτες.

Επιπλέον, δεν υπήρχαν κόμματα. Κάθε πολίτης αντιπροσώπευε τις δικές του ιδέες ή κάποιο ρεύμα που είχε δημιουργηθεί. Έτσι καθένας υπερασπιζόταν και ανέπτυσσε προσωπικές απόψεις και προτάσεις, ενώ όλοι ήταν ελεύθεροι να παίρνουν αποφάσεις πραγματικά βάσει της συνείδησής τους και όχι βάσει της κομματικής γραμμής.

Το σημαντικότερο από όλα, ήταν ότι κάθε "βουλευτής" μπορούσε να έχει την θέση για δύο χρόνια σε όλη του την ζωή. Ένας αντίστοιχος περιορισμός σίγουρα θα είχε μόνο θετικά αποτελέσματα σήμερα.

Η παραπάνω μορφή δημοκρατίας ονομάζεται Άμεση Δημοκρατία. Σίγουρα, είναι ένας τύπος δημοκρατίας που δεν θα μπορούσε να είναι "εφαρμόσιμος" στην σημερινή μορφή της Ελλάδας και της κοινωνίας.

Συγκρίνοντας όμως τις έννοιες της Άμεσης και της Αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας(που έχουμε σήμερα), μπορούμε να δούμε τις βασικές διαφορές στις αρχές και τους τρόπους λειτουργίας τους...

Αυτό που φαίνεται πως έχουμε ξεχάσει ή έχουμε παρεξηγήσει όλοι οι πολίτες, είναι ότι οι βουλευτές εκλέγονται ώστε να αντιπροσωπεύσουν τους πολίτες της εκλογικής τους περιφέρειας στο κοινοβούλιο. Θέτουν τις θέσεις τους στον προεκλογικό αγώνα, αυτές αξιολογούνται και οι πολίτες τους στέλνουν σπίτι τους ή στην Βουλή. Εκεί, μπορεί να αντιπροσωπεύουν τις κομματικές τους θέσεις για το κυβερνητικό έργο, αλλά πάνω από όλα πρέπει να αντιλαμβάνονται και να υπερασπίζονται τους συμπολίτες τους.

Αυτά σε μία ιδανική δημοκρατία και κοινωνία. Γιατί αυτό που γίνεται σήμερα είναι εκ διαμέτρου αντίθετο με την θεωρία. Οι πολιτικοί μας, τρέχουν από κανάλι σε κανάλι θεωρώντας ότι η δημοκρατία έχει μεταβεί ήδη στην επόμενη μορφή που είναι η δημοσιογραφική. Κυβερνήσεις, κόμματα, υπουργοί και βουλευτές προσπαθούν να ικανοποιούν τον εκάστοτε δημοσιογράφο, αδιαφορώντας για τους πολίτες...

Το θέμα είναι τι μπορούμε να κάνουμε... Πολλά... Και το εννοώ, αν και θεωρώ βέβαιο ότι πολλοί θα με χαρακτηρίσουν (στην καλύτερη περίπτωση) ρομαντικό.

Ακόμα και ιστορικά αν το δούμε, η πτώση της χούντας είναι αποτέλεσμα της συμμετοχής των πολιτών. Αν κανένας φοιτητής δεν ήταν στο Πολυτεχνείο, αν κανένας από τους πολίτες δεν πίστευε ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, αν όλοι γκρίνιαζαν χωρίς να κάνουν κάτι, τότε τι θα είχε γίνει?

Αναφερόμενος στην συμμετοχή, αναφέρομαι αρχικά στις εκλογές. Το λευκό σίγουρα στέλνει πολύ πιο ισχυρό μήνυμα από την αποχή. Δεν θα μπορεί κανείς να πει ότι οι πολίτες πηγαν για μπάνιο. Αναφέρομαι επίσης στο δικαίωμα του "εκλέγεσθαι", που καθένας μας έχει. Ένα δικαίωμα που έχουμε αλλά δεν χρησιμοποιούμε. Τέλος, συμμετοχή είναι και η ενεργοποίησή μας σε πολιτικά, κοινωνικά, τοπικά, ακόμα και κομματικά συμβούλια. Μπορούμε να αλλάξουμε κάτι μόνο αν είμαστε μέσα και ξέρουμε για αυτό (Οι Έλληνες νίκησαν στην Τροία, μόνο αφού μπήκαν μέσα). Ας ψάξουμε λοιπόν τον Δούρειο Ίππο της εποχής μας...

Δεν γνωρίζω τι άλλο ή τι πιο αποτελεσματικό μπορεί να γίνει σήμερα. Σίγουρα δεν μπορούμε να βγάλουμε τα τανκς στους δρόμους. Αυτά ανήκουν σε άλλες εποχές... Όμως, είναι τουλάχιστον λυπηρό (για να μην πω κατάντια) οι πολίτες να ανέτρεψαν ένα καθεστώς που ασκούσε βία και δρούσε αντιδημοκρατικά και να μην μπορούν να αλλάξουν την πολιτική μέσα στα πλαίσια των δημοκρατικών διαδικασιών.

Ας σκεφτούμε όμως κάτι ακόμα: Αν δεχτούμε ότι δεν αλλάζει τίποτα, αν δεχτούμε ότι οι πολιτικοί έχουν φτιάξει όλο το σκηνικό στα μέτρα τους, ακόμα και αν δεχτούμε ότι ούτε ένας από αυτούς ή τους επόμενους δεν αξίζει, τότε τι κάνουμε? Τι ελπίζουμε? Τι περιμένουμε? Τι προετοιμάζουμε για τις επόμενες γενιές? Τι ονειρευόμαστε? Γιατί προσπαθούμε?

Σίγουρα οι πολιτικοί μας έχουν τεράστια ευθύνη, όμως αναλόγως μεγάλη είναι και οι ευθύνη η δική μας, των πολιτών. Εμείς τους δώσαμε τον χώρο να κινηθούν και να δράσουν. Εμείς τους δώσαμε ελευθερία που δεν άξιζαν. Και τώρα εμείς είμαστε που θέλουμε αλλά δεν ξέρουμε τον τρόπο να τα πάρουμε πίσω. Πρέπει να τα βρούμε όμως, πρέπει να προσπαθήσουμε, είμαστε υποχρεωμένοι...

Αν δεν προσπαθήσουμε, αυτόματα μας αφαιρείται το δημοκρατικό δικαίωμα να αμφισβητούμε και να κρίνουμε.

Πρέπει να σταματήσουμε να ακολουθούμε τον θόρυβο... Ας αρχίσουμε να ακολουθούμε το φως!!!

Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση,

Γιώργος Φακίτσας

Η τέχνη της πολιτικής είναι να φέρνεις τα πράγματα έτσι, ώστε να έχεις όφελος να είσαι ενάρετος.
Claude Adrien Helve'tius, 1715-1771, Γάλλος φιλόσοφος