Τετάρτη, Ιανουαρίου 19, 2011

Ωρέ που πάμε ρε!


Γεια σας,
οι περισσότεροι θα ξέρετε την φράση του τίτλου. Ανήκει στον Β. Αυλωνίτη και ενώ η ταινία είχε γυριστεί το 1954, η διαχρονικότητα της "ατάκας" είναι χαρακτηριστική..

Που πάμε? Τι θα γίνει? Πόσο ακόμα θα αντέξουμε? Κανείς δεν ξέρει!

Υπάρχουν ορισμένοι που θεωρούν ότι όλα είναι προσχεδιασμένα και "κάποιοι" ισχυροί έχουν αποφασίσει ήδη για την τύχη μας! Αν και αυτή η θεωρία έχει ορισμένα βάσιμα επιχειρήματα, δυσκολεύομαι να την αποδεχτώ.

Η πορεία μας και το σημερινό αποτέλεσμα - κατάντημα, είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας φθοράς στην οποία συμβάλλαμε όλοι! Ο καθένας σε διαφορετικό βαθμό, αλλά όλοι... Γιατί λοιπόν να κατηγορούμε πάντα άλλους και να βλέπουμε παντού σενάρια συνωμοσίας? Γιατί απλά, βαριόμαστε να κάνουμε οτιδήποτε άλλο.

Μία μακροχρόνια αδιαφορία για τα πάντα, μία ουδέτερη στάση στα σοβαρά προβλήματα και αναβλητικότητα ήταν η συνεχής αντίδρασή μας.

Σήμερα όλοι ζητάμε από την κυβέρνηση να διεκδικήσει τις Γερμανικές αποζημιώσεις. Σωστό, αλλά γιατί δεν το κάναμε το 2000? Πόσοι από εμάς το ήξεραν? Πόσοι από τους πολιτικούς που σήμερα "χτυπιούνται" στα κανάλια, το ζητούσαν τότε?

Σήμερα όλοι θέλουμε να μπει τάξη στο δημόσιο, να δημιουργηθεί ενιαίο μισθολόγιο και να ελέγχονται οι προσλήψεις. Σωστό, όμως πόσοι από εμάς έψαχναν τρύπα πριν από μερικά χρόνια για να μπουν στο δημόσιο "πριν σταματήσουν τις προσλήψεις", όπως λέγαμε? Πόσοι από τους πολιτικούς έκαναν ρουσφετολογικές προσλήψεις, ενώ σήμερα ζητούν έντονα να ισχύσει ο ΑΣΕΠ?

Υπάρχουν ένα σωρό παραδείγματα. Κατηγορούμε τον δικομματισμό, ενώ στις εκλογές τον στηρίζουμε (έστω και αν η "δύναμή" του έχει μειωθεί). Κατηγορούμε τα φακελάκια, όλοι όμως δίνουμε όταν αντιμετωπίσουμε ανάγκη. Κατηγορούμε την φοροδιαφυγή, όλοι όμως συζητάμε καλύτερη τιμή με μειωμένη απόδειξη. Κλπ, κλπ, κλπ.

Ας αποφασίσουμε λοιπόν να αλλάξουμε εμείς. Ας γίνουμε πιο επιθετικοί, ας διεκδικήσουμε περισσότερα. Θεωρώ ότι στην κατάστασή μας, δεν έχουμε ανάγκη από διαφύλαξη των κεκτημένων, αλλά έχουμε ανάγκη από διαφύλαξη της λογικής.

Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να θεωρείται κεκτημένο ή ζητούμενο ένας αξιοπρεπής μισθός. Έπρεπε να είναι δεδομένο. Όπως και οι συνθήκες εργασίας. Όμως από την άλλη πλευρά δεν μπορεί να είναι ζητούμενο η παραγωγικότητα των εργαζομένων και το ενδιαφέρον τους για την επιχείρηση. Οφείλουμε να εργαζόμαστε με υπευθυνότητα και δικαιούμαστε να αμειβόμαστε με αξιοπρεπή μισθό.

Αν λοιπόν θέλουμε να ξέρουμε που πάμε, πρέπει να αποφασίσουμε εμείς τον προορισμό. Πολύ περισσότερο, πρέπει να σχεδιάσουμε την διαδρομή και το μέσο μεταφοράς. Οι πολιτικοί θα πρέπει να απαιτήσουμε να είναι (και να γίνουν) οι οδηγοί μας. Δεν γίνεται διαφορετικά. Δεν γίνεται απλά να περιμένουμε! Κανένας δεν ενδιαφέρεται περισσότερο από εμάς, για εμάς!

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Ν’ αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω Ν. Καζαντζάκης

Δευτέρα, Ιανουαρίου 03, 2011

Οι ντιντίδες και τα ρεμάλια!


Γεια σας,
καλή χρονιά σε όλους, με υγεία, ευτυχία και δημιουργικότητα...

Την αμφισβήτηση των πολιτικών, του συστήματος και των κομμάτων, την έχουμε διαπιστώσει εδώ και πολλούς μήνες. Αυτό που παρατηρούμε όμως τον τελευταίο καιρό, είναι πως οι ίδιοι οι πολιτικοί ενώ αναγνωρίζουν ότι οι πολίτες έχουν στραφεί εναντίον τους, όχι μόνο δεν κάνουν τίποτα για να αντιστρέψουν το κλίμα αυτό, αλλά με τις πράξεις και τα λόγια τους το ενισχύουν.

Αυτές τις ημέρες, δύο πολιτικά στελέχη της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, απασχολούν τις παραπολιτικές ειδήσεις με τις δηλώσεις τους. Ο κ. Θ. Πάγκαλος, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δήλωσε ότι οι πολιτικοί διόριζαν ρεμάλια στο δημόσιο για εξασφαλίζουν την εκλογή τους, ενώ ο κ. Φ. Κρανιδιώτης, στενός συνεργάτης του κ. Σαμαρά, είπε πως η ΝΔ δεν έχει ανάγκη από ντιντίδες...

Και οι δύο δηλώσεις δεν είναι αναληθείς... Αντιπροσωπεύουν την σκέψη πολλών πολιτών, όμως ερμηνεύονται μόνο από την μία μεριά!

Όταν ο κ. Πάγκαλος αναγνωρίζει ότι "όλοι μαζί τα φάγαμε" και ότι "διορίζαμε για μας ψηφίζουν", λέει κάτι που ισχύει... Όμως στο "παιχνίδι" αυτό αναγνωρίζει και τις ευθύνες των πολιτικών, χωρίς όμως να ζητάει να αποδοθούν... Οι πολίτες πληρώνουν την συμμετοχή τους στο "πάρτι" με μειώσεις μισθών, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, ανεργία και ένα σωρό άλλα "μνημονιακά" μέτρα... Όμως οι πολιτικοί πως πληρώνουν? Το μόνο που έχει αλλάξει στην ζωή τους είναι η μεγαλύτερη αποδοκιμασία... Αν έχουν ευθύνη για την κατάσταση και την αναγνωρίζουν, οφείλουν -τουλάχιστον- να αποσυρθούν ...

Όταν ο κ. Κρανιδιώτης λέει ότι δεν έχουμε καμία ανάγκη από ντιντίδες, πάλι δεν λέει κάτι που δεν ισχύει... Όχι μόνο στην ΝΔ αλλά στο σύνολο της πολιτικής δεν έχουμε ανάγκη από δειλούς και δόλιους... Όμως και εκείνος δεν κάνει κάτι για να "ξεμπροστιάσει" ντιντιδικα φαινόμενα και να καθαρίσει το τοπίο...

Έχουμε βαρεθεί από "ΖΟΡΟ" των λόγων... Δεν έχουμε ανάγκη από πολιτικούς που επικεντρώνονται στην συζήτηση του προβλήματος, αλλά από αυτούς που επικεντρώνονται στο πρόβλημα και την λύση του... Αυτό που διαπιστώνουν και οι δύο πολιτικοί είναι αληθινό, αλλά δεν μας λένε κάτι που δεν ξέρουμε... Θέλουμε από αυτούς να δούμε πως αντιδρούν και πως αλλάζουν αυτή τη διαπίστωση!

Επιτέλους πρέπει να αντιληφθούμε όλοι ότι τα λόγια μας πρέπει να έχουν νόημα... Όταν λέμε κάτι να το εννοούμε και όχι μόνο να το διαφημίζουμε... Η σημερινή κατάσταση της χώρας απαιτεί σοβαρότητα, υπευθυνότητα και δράση, δεν χωράνε αστειάκια και πειράγματα... Όταν σου δίνουν πέτρες στα χέρια έχεις την επιλογή να καταστρέψεις ή να χτίσεις κάτι με αυτές...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού. Είναι η επιλογή μεταξύ του καταστροφικού και του δυσάρεστου.

John Kenneth Galbraith, 1908-2006, Καναδός οικονομολόγος