Παρασκευή, Ιουλίου 03, 2015

Η απολογία της επιλογής μου... Ευρώπη, Αθήνα 2015!!! (προς το Μελινάκι μου)

Δύο χρόνια πέρασαν από την τελευταία ανάρτηση και δεν έχει αλλάξει τίποτα. Διαβάζοντας το τελευταίο κείμενο "Που το πάει η Γερμανία?" συνειδητοποιώ ότι θα μπορούσα να το είχα γράψει εχθές. Αυτό είναι κατάντια... Σε ένα κόσμο που εξελίσσεται σε όλους τους τομείς με αστραπιαία ταχύτητα, η στάσιμη πολιτική εξέλιξη είναι τουλάχιστον ύποπτη.

Μελινάκι μου,
Θέλω να σου εξηγήσω την επιλογή μου για το δημοψήφισμα της Κυριακής. Αν και θα το διαβάσεις πολλά χρόνια μετά, είναι καλύτερα να το γράψω πριν το αποτέλεσμα.

Όταν ξεκίνησε η κρίση ήταν τα πιο δημιουργικά μου χρόνια. Μόλις είχα παντρευτεί, είχαμε με την μητέρα σου την δουλειά μας, γεννήθηκες εσύ, είχαμε υγεία και μπορούσαμε να κάνουμε όνειρα και σχέδια για το μέλλον μας.

Ξαφνικά, μας ζήτησαν να βάλουμε πλάτη γιατί η διαχείριση των οικονομικών του κράτους τα προηγούμενα χρόνια ήταν "λανθασμένη" και έπρεπε να μην χρεοκοπήσει η χώρα. Χωρίς πολλά πολλά, είπαμε "ας αρχίσουμε να υλοποιούμε τα σχέδιά μας μετά από 3 χρόνια". Τόσο μας είπαν ότι θα διαρκέσει.

Άρχισαν να έρχονται στην χώρα "ειδικοί", Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι, που είχαν την "τεχνική κατάρτιση" για να διαχειριστούν την κατάσταση. Μας ενοχλούσε αλλά λέγαμε "άντε, κάνε υπομονή, θα περάσει".

Μετά μας είπαν ότι έκαναν λάθος υπολογισμούς στους πολλαπλασιαστές (ακόμα δεν έχω καταλάβει τι σημαίνει) και πρέπει να μπούμε σε ένα πρόγραμμα για να διορθωθεί το πρώτο. Άλλα δύο χρόνια υπομονή... Το δεχτήκαμε (δεν ερωτηθήκαμε άλλωστε)...

Η φορολογία αυξήθηκε κατακόρυφα, οι ουρές σε συσσίτια μεγάλωναν, οι φίλοι τεχνοκράτες αλώνιζαν στα υπουργεία. Κάποιοι έκαναν λόγο για παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας. 

Το να τα δεχόμαστε όλα αυτά, μπορεί να ήταν η αυτοτιμωρία μας για την κατάσταση που φέραμε την οικονομία. Μας είπαν "Μαζί τα φάγαμε" και εν μέρει είχαν δίκιο, σε διαφορετικό ποσοστό βέβαια...

Σιγά - σιγά όλα αυτά τα χρόνια, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι η έλλειψη εναλλακτικών είναι επικίνδυνη. Μέσα σε πέντε χρόνια είχαμε 4 διαφορετικές κυβερνήσεις, με την μία να μην είναι εκλεγμένη, αλλά διορισμένη. Αν μετά το δημοψήφισμα γίνουν εκλογές, οι επιλογές είναι ελάχιστες.

Όταν θα διαβάζεις αυτό το κείμενο πιθανότατα θα ξέρουμε και την αλήθεια για το τι πραγματικά έγινε. 

"Ρε μπαμπά" θα πεις "αφού φάγατε τον γάιδαρο, γιατί μείνατε στην ουρά, γιατί δεν κάνατε ακόμα λίγο υπομονή?". Αυτή μπορεί να είναι μία ερώτησή σου, αν τα πράγματα έχουν πάει άσχημα.

Άκου Μελινάκι, από την ημέρα που γεννήθηκες συζητάμε τα θέλω σου. Προσπαθούμε να σε μεγαλώσουμε με αρχές, αλλά πάντα σου δίνουμε το δικαίωμα να εκφράζεσαι. Θυμάσαι που όταν ζητούσες κάτι κλαίγοντας σου έλεγα "μην κλαις, έλα να το συζητήσουμε?". Πάντα έλεγες την γνώμη σου και πάντα σου εξηγούσαμε γιατί συμφωνούμε ή διαφωνούμε μαζί σου.

Το δικαίωμα να σκέφτεσαι δεν πρόκειται να σου το στερήσει κανένας. Αυτό που θα διαφυλάξω, ακόμα και αν χρειαστεί να χάσω την βόλεψή μου σήμερα, είναι το δικαίωμά σου να εκφράζεις την γνώμη σου και το δικαίωμά σου η έκφραση της γνώμης σου να έχει την ίδια βαρύτητα με τις γνώμες των άλλων. Αυτή είναι η δημοκρατία. Αυτό είμαι υποχρεωμένος να σου αφήσω.

Η ψήφος μου δεν είναι υπέρ της κυβέρνησης. Δεν είναι υπέρ της εξόδου μας από το Ευρώ.  Μακάρι να θυμόσουν όταν ψηφίσαμε μαζί τον Ιανουάριο ότι δεν ψήφισα αυτή την κυβέρνηση. Είναι υπέρ μίας άλλης Ευρώπης. 

Μία Ευρώπη που θα ακούει όλους τους πολίτες, θα τους σέβεται, θα βάζει τις ανάγκες και την ποιότητα ζωής του πάνω από εταιρικά ή κλαδικά συμφέροντα. 

Μία Ευρώπη που η αξία της δεν θα είναι χρηματιστηριακή.

Μία Ευρώπη που θα προστατεύει την ελευθερία του λόγου. 

Μία Ευρώπη που η γνώμη του πολίτη θα είναι πιο ισχυρή από του υπουργού οικονομικών της Γερμανίας. 

Μία Ευρώπη που θα εγγυάται την συνοχή, θα πολεμάει για αυτή και δεν θα απειλεί με αποκλεισμό. 

Μία Ευρώπη που θα αναγνωρίζει τα λάθη της. 

Μία Ευρώπη όπως την ονειρεύτηκαν οι ιδρυτές της Ένωσης και όχι όπως την ονειρεύτηκε ο Χίτλερ. 

Μία Ευρώπη που το ισχυρό όπλο των μελών της θα είναι η συζήτηση και όχι το βέτο.

"Σαχλαμάρες", μπορεί να σκέφτεσαι... Μπορεί να είναι στην δική σου εποχή. Σήμερα όμως δεν είναι.

Μέσα στα χρόνια της κρίσης χάσαμε πολλά. Δεν τα χάσαμε όλα... Το πιο εύκολο θα ήταν να ψηφίζω "ναι". Οι περισσότεροι φίλοι μου άλλωστε αυτό κάνουν και το σέβομαι απόλυτα. Ζω σε ένα κύκλο ανθρώπων που το "ναι" μοιάζει πιο λογικό και σίγουρο από το αμφίβολο και γεμάτο αγωνία "όχι"...

Να ξέρεις όμως ότι για εμένα είναι σημαντικότερο να έχεις δικαιώματα έκφρασης, λόγου, διεκδίκησης, παρά πλούτο. Οι οικονομικές κρίσεις διαρκούν πολύ λιγότερο από τις πολιτικές. 

Στα χρόνια της δημοκρατίας ήρθαν πολλές οικονομικές κρίσεις, η δημοκρατία όμως έμεινε σταθερή. Δεν θα πάρω την ευθύνη σταθεροποίησης της οικονομίας σε βάρος της δημοκρατίας. Θέλω να πιστεύω ότι ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΣ αυτό...

Την Κυριακή πάλι μαζί θα ψηφίσουμε... Εσύ θα ρίξεις το φάκελο στο κουτάκι... Η ευθύνη δική μου... Ελπίζω να μην ντρέπεσαι για την επιλογή μου, ελπίζω να μην με βρίζεις για αυτή. Σε κάθε περίπτωση να ξέρεις όλα γίνονται για εσένα...

Σ' αγαπώ...


Η διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και δικτατορίας είναι ότι στη δημοκρατία ψηφίζεις πρώτα και παίρνεις διαταγές μετά. Στη δικτατορία, δεν χρειάζεται να χάσεις τον καιρό σου ψηφίζοντας.