Πέμπτη, Μαΐου 27, 2010

Η ηδονή γίνεται οδύνη!!!



Γεια σας,
μπορούμε να μιλάμε για τα θεωρητικά την πολιτικής και ποτέ να μην καταλήγουμε σε συμφωνία ή αποτέλεσμα. Η πολιτική κινείται σε ένα πολύ λεπτό πλαίσιο, που "πατάει" και στην θεωρία και στην πράξη. Σε αυτό το πλαίσιο δρουν οι ιδεολογίες, οι απόψεις και οι πράξεις, που μας κάνουν να διαμορφώνουμε γνώμη και -εν τέλει- να ακολουθούμε το ένα ή το άλλο κόμμα.

Πέρα όμως από τις πολιτικές αποφάσεις και πράξεις, υπάρχουν και κάποιες πράξεις που γίνονται από πολιτικούς και ακουμπούν πάνω στον ποινικό κώδικα. Αυτές οι πράξεις, δεν μπορούν να θεωρούνται πολιτικές και να περικλείονται στην σφαίρα της πολιτικής - βουλευτικής - υπουργικής δραστηριότητας ενός ατόμου.

Καλά καταλάβατε, μιλάω για τον κ. Μαντέλη και την ομολογία του για ένα "μικρό" ποσό που έλαβε ως δώρο από την Siemens. Σε αυτό το θέμα, δεν υπάρχει κομματική υποστήριξη από κανέναν. Το "περί δικαίου" αίσθημα είναι ισχυρότερο από οποιαδήποτε κομματική ταυτότητα και πάνω από κάθε κομματική ιδεολογία.

Το ΠΑΣΟΚ, έχει ένα μικρό "ατού": Άνοιξε ξανά το θέμα της Siemens, γνωρίζοντας ότι στις μίζες ήταν μπλεγμένα και στελέχη του. Αυτό το "ατού", οφείλει να το εκμεταλλευτεί ο κ. Παπανδρέου, όχι για να καλύψει την υπόθεση, αλλά για να φτάσει στην άκρη.

Μπορεί να έχουν εμπλακεί και άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ? Πιθανότατα. Αυτή είναι η στιγμή να γίνει η "κάθαρση" που διαφημίζεται, να βρεθούν ΟΛΟΙ! Τα σκάνδαλα Siemens & Βατοπεδίου είναι σοβαρότατα. Όχι μόνο για τις μίζες, αλλά επειδή το Ελληνικό Δημόσιο ζημιώθηκε με πολλά εκατομμύρια ευρώ, την στιγμή που ζητούνται να γίνουν υποχωρήσει από όλους.

Θυμόμαστε όλοι μας τις τελευταίες κινητοποιήσεις. Οι πολιτικοί έψαχναν τον λόγο που οι πολίτες αποκαλούν την Βουλή "Μπουρδέλο". Η απάντηση ήρθε από έναν πρώην συνάδελφό τους, που τους βγάζει την γλώσσα και λέει "Εγώ την κάνω, εσείς βγάλτε το φίδι από την τρύπα".

Ακούμε ότι ψάχνουν να βρουν τρόπο για να τον κατηγορήσουν. Βλέπετε υπάρχει αυτός ο κατάπτυστος νόμος που παραγράφει την μίζα και την μετατρέπει σε πολιτική πράξη! Αν θέλουν, τους επιτρέπουμε να τον προσπεράσουν. Κανένας πολίτης δεν θα βρεθεί στο πλευρό του κ. Μαντέλη για να υποστηρίξει ότι το έγκλημα έχει παραγραφεί. Ακόμα όμως και αν θέλουν να γίνει πιο επίσημο, το σύνταγμα την χώρας (στην φωτογραφία) ορίζει ότι όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι, με ίσες υποχρεώσεις και ίσα δικαιώματα. Αυτό δεν αρκεί, ώστε να χαρακτηριστεί ο νόμος "αντισυνταγματικός"?

Αν οι πολιτικοί θέλουν να αποφύγουν το (επικίνδυνο) τσουβάλιασμα, να γλιτώσουν από τις αποδοκιμασίες σε κάθε τους εμφάνιση και να διαφυλάξουν το κύρος της πολιτικής και της δημοκρατίας (το προσωπικό μας είναι αδιάφορο), πρέπει να αρχίσουν να αλλάζουν στάση. Το πάρτι δεν τελείωσε μόνο για τους πολίτες, αλλά και για τους ίδιους.

Πέρα όμως από το θέμα του κ. Μαντέλη, έχω άλλο ένα σχόλιο για την κυβέρνηση. Πρόσφατα έγιναν γνωστά τα χρέη του κ. Βοσκόπουλου προς την εφορία. Η κ. Γκερέκου, μετά από αυτό, παραιτήθηκε από την υπουργική θέση, ώστε να μην προκαλείται το "κοινό περί δικαίου αίσθημα". Ωστόσο, προκύπτουν δύο ερωτήματα: α) Το "περί δικαίου αίσθημα" αφορά μόνο τους υπουργούς ή και τους βουλευτές? Γιατί έφυγε από το υπουργείο και δεν παραιτήθηκε και από βουλευτής? β) Όταν κάποιος έχει επαγγελματική συναλλαγή με το δημόσιο και θέλει να εισπράξει την αμοιβή του, οφείλει να παραδώσει φορολογική ενημερότητα, ώστε να εκταμιευθούν τα χρήματα. Αν χρωστάει, εκδίδεται ενημερότητα με τον όρο να παρακρατηθεί το ποσό του χρέους προς την εφορία. Γιατί λοιπόν η κ. Γκερέκου εισπράττει τις αμοιβές της κανονικά, χωρίς παρακράτηση, αφού το ΑΦΜ της είναι συνδεδεμένο με του συζύγου της?

Βέβαια ο κ. Μαντέλης και η κ. Γκερέκου δεν είναι οι μοναδικοί φταίχτες για την κατάσταση. Μακάρι να ήταν οι δικές τους "παρασπονδίες" που θα έλυναν τα προβλήματα της χώρας. Απλά, είναι οι δύο για τους οποίους πήρε το θέμα τους μεγάλη διάσταση και προσβάλλεται η κοινή λογική... Δεν θα ξαφνιαστεί κανείς (αντίθετα το περιμένουμε) να βρεθούν κι άλλοι...

Η κυβέρνηση πρέπει να είναι πολύ προσεκτική. Όχι προς τους αντιπάλους της, αλλά απέναντι σε όλους εμάς που την υποστηρίξαμε και την στηρίζουμε, δικαιολογώντας την αναγκαιότητα των μέτρων. Όμως ακόμα και εμείς εξοργιζόμαστε όταν βλέπουμε ότι ορισμένες συμπεριφορές είναι παρόμοιες με αυτές που κατηγορούσαμε στην κυβέρνηση Καραμανλή.

Η ηδονή ή ηδονές που προσφέρει η εξουσία είναι ισχυρά κίνητρα για να την ζητάς. Όμως όταν οι πολίτες αντιλαμβάνονται την κατάσταση, αυτή η ηδονή γίνεται πολύ εύκολα οδύνη... Γιατί με τι πρόσωπο θα εμφανιστούν οι βουλευτές (ακόμα και αυτοί που είναι πεντακάθαροι) στις επόμενες εκλογές? Τι θα έχουν να πουν? Δεν πιστεύουμε την άγνοια, δεν πιστεύουμε την παραπλάνηση τους, δεν πιστεύουμε τις καλές (όπου υπάρχουν) προθέσεις τους. Το μόνο που πιστεύουμε είναι τα γεγονότα και οι πράξεις τους και είναι οι μόνοι που πρέπει και μπορούν να καθαρίσουν το σπίτι τους... Και αυτό δεν είναι μόνο για τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αφού ο συγκεκριμένος νόμος ήταν η μόνη αλλαγή στην οποία συμφώνησαν ΟΛΑ τα κόμματα και ΟΛΟΙ οι βουλευτές...

Ο κ. Παπανδρέου λέει ότι δεν του αρέσει να είναι αρεστός αλλά χρήσιμος. Υποστηρίζει επίσης ότι δεν ενδιαφέρεται για το πολιτικό κόστος. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το (...), όχι για τους άλλους, αλλά για εμάς που ήμασταν και είμαστε δίπλα του και για τον εαυτό του... Βέβαια, σε αυτή την προσπάθεια πρέπει να δηλώσει παρών και ο κ. Σαμαράς. Γιατί ούτε στο δικό του κόμμα είναι όλοι αγγελούδια...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Έχουμε 35 εκατομμύρια νόμους για να επιβάλλουμε δέκα εντολές.

Oliver G. Wilson, Αμερικανός ιεροκήρυκας


Τετάρτη, Μαΐου 19, 2010

"Υπάρχει χώρος για άλλο πολιτικό κόμμα"... Ερώτηση ή απόφαση?


Γεια σας,
αυτές τις ημέρες γίνεται τεράστια κουβέντα σχετικά με την δυνατότητα εμφάνισης νέου πολιτικού κόμματος, που θα έρθει να κλείσει το κενό που αφήνουν τα κόμματα που υπάρχουν ήδη εντός και εκτός Βουλής. Η αποχώρηση της κ. Μπακογιάννη από την ΝΔ, αλλά και η κόντρα μεταξύ πολιτικών και επιχειρηματιών, δίνουν "καύσιμη ύλη" ώστε να φουντώσει μία τέτοια συζήτηση.

Νομίζω πως μία ανάλυση για αυτό το θέμα, θα πρέπει να έχει δύο βάσεις. Μία πολιτική (για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν το θέμα οι πολιτικοί και τα κόμματα) και μία κοινωνική (για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν ή θα αντιμετωπίσουν οι πολίτες ένα νέο κόμμα).

Αρχίζοντας από την πολιτική οπτική του ζητήματος, δεν νομίζω ότι έχουμε και πολλά περιθώρια επιλογών και καινοτομίας. Είναι δεδομένο ότι οι πολιτικοί και τα κόμματα, εκτός αλλά πολύ περισσότερο εντός κοινοβουλίου, δεν θα ήθελαν να δουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο να πραγματοποιείται... Άλλωστε ποιος θα ήθελε να έχει μεγαλύτερο ανταγωνισμό και περισσότερες προκλήσεις?

Ακόμα και αν ξεπεράσουμε όμως το αγκάθι των προσωπικών επιδιώξεων των πολιτικών, ποιά ομάδα θα ήταν σε θέση να διαθέτει την πολιτική εμπειρία και συγχρόνως να είναι "άφθαρτη" από την μέχρι σήμερα πολιτική? Η κ. Μπακογιάννη, εκ των πραγμάτων, έχει ένα συγκεκριμένο κεντροδεξιό (διευρυμένο βέβαια) ακροατήριο. Όμως έχει δύο σημαντικά προβλήματα: πρώτον ήταν μέλος της χειρότερης κυβέρνησης (το ομολογούν ακόμα και στελέχη της ΝΔ), με μεγάλο αξίωμα μάλιστα, δεύτερον για καλή ή κακή της τύχη, εκτός από την δική της πορεία στην πολιτική, "κουβαλάει" και αυτή του πατέρα της. Μεγάλα αγκάθια, αλλά στην πολιτική, όπως και στην ζωή, ποτέ δεν πρέπει να λέμε ποτέ.

Από την άλλη, η πιθανότητα μίας κυβέρνησης "βιομηχάνων", δηλαδή της εμφάνιση του "μπερλουσκονισμού" στην Ελλάδα, μπορεί να είναι ισχυρή, όμως δεν μπορεί να γίνει από την μία μέρα στην άλλη. Χρειάζεται συστηματική δουλειά και μακροχρόνια προσπάθεια ώστε να γίνει κάτι αντίστοιχο και να επιτύχει (να καταλάβει την εξουσία). Μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα δεν διαθέτουμε (ευτυχώς) έναν επιχειρηματία την "εμβέλειας" του Ιταλού πρωθυπουργού, που να διαθέτει τα κεφάλαια και να μπορεί να αντέξει το "ρίσκο" της άμεσης εμπλοκής του στην πολιτική.

Ακόμα όμως και τα ίδια τα κόμματα που κάθε τόσο διαφημίζουν την "αλλαγή", ελάχιστα την πιστεύουν και την κάνουν πράξη. Το βλέπουμε καθημερινά, όπου οι πρώην υπουργοί επιθυμούν την υπουργοποίησή τους, σαν να είναι οι μοναδικοί ικανοί. Επίσης, οι βουλευτές ποτέ δεν σταματούν να είναι υποψήφιοι, ώστε να δώσουν χώρο σε νέες ιδέες, φρέσκα πρόσωπα και ανανέωση. Πως μπορεί ένας άγνωστος υποψήφιος να κερδίσει έναν πολιτικό που εμφανίζεται σε τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και δεν χάνει ευκαιρία να σχολιάζει τα πάντα, από οικονομική πολιτική, μέχρι ερωτικά dvd...

Από την άλλη έχουμε την κοινωνία... Εμείς... Και σε αυτό το σημείο, μπαίνει το ερώτημα: "Είναι η κοινωνία έτοιμη για ένα νέο κόμμα?". Μία τέτοια συζήτηση θα ήταν ατελής και δεν θα έβγαζε σε κανένα λογικό συμπέρασμα. Όλοι "σιχτιρίζουμε" τον δικομματισμό και συγχρόνως του δίνουμε το 77,4% των ψήφων, ενώ στα τρία μικρότερα κόμματα της Βουλής, δίνουμε το 17,77% συνολικά...

Άρα, ως κοινωνία θεωρητικά ζητάμε την αλλαγή, αλλά ως εκλογικό σώμα είμαστε εξαιρετικά συντηρητικοί. Δεν ψηφίζουμε μόνο τον δικομματισμό, αλλά και τα ίδια πρόσωπα που τον αντιπροσωπεύουν. Τα στατιστικά για τους νέους βουλευτές, σε σύγκριση με τους παλαιούς, είναι απογοητευτικά. Στις τελευταίες εκλογές, συμμετείχαν 19 κόμματα. Άραγε τα ξέρουμε? Έχουμε ακούσει τι έχουν να πουν? (Δεν διαφωνώ βέβαια ότι ορισμένα από αυτά τα 19 είναι τουλάχιστον αστεία, αν όχι γελοία)

Βλέπουμε λοιπόν ότι έχουμε αφήσει μία πολύ μικρή χαραμάδα για την δημιουργία νέων κομμάτων. Από την μία οι πολιτικοί πνίγουν οποιαδήποτε νέα προσπάθεια, από την άλλη οι πολίτες δεν ανοίγουμε τα αυτιά μας σε "μη-τηλεοπτικά γνωστούς" πολιτικούς. Προσπαθούμε πάντα να επιλέγουμε τους λιγότερο κακούς ανάμεσα στους χειρότερους. Ενώ το "όλοι ίδιοι είναι" καταπλακώνει κάθε ελπίδα...

Σε πρόσφατη δημοσκόπηση, στην ερώτηση "με ποιους είστε οργισμένοι?", το 91% απάντησε με κόμματα/πολιτικούς, ενώ δεύτεροι είναι οι δημοσιογράφοι με 43%. Επίσης, το 96,7% όσων απάντησαν είπαν ότι πρέπει να τιμωρηθούν όσοι ευθύνονται για την κρίση. Αυτά τα αποτελέσματα είναι άκρως αποκαλυπτικά για την σύγχυσή μας και υποστηρίζουν την παραπάνω θέση μου για την κοινωνία.

Ενώ είμαστε οργισμένοι με τους δημοσιογράφους, ψηφίζουμε αυτούς που μας παρουσιάζουν συχνότερα και ενώ ζητάμε την τιμωρία μελών των κομμάτων, δυναμώνουμε αυτά τα κόμματα, ψηφίζοντας ένα από τα δύο "μεγάλα".

Νομίζω ότι με τα συγκεκριμένα δεδομένα σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ένα νέο κόμμα ή θα πρέπει να έχει "παλιά" και "βαριά" ονόματα για να πετύχει ή θα πρέπει να είναι έτοιμο για ένα μακροχρόνιο και ασύμφορο ταξίδι στο άγνωστο. Στην πρώτη περίπτωση, τα ονόματα θα κουβαλούν και ιστορία, οπότε δεν μιλάμε για κάτι πραγματικά νέο, ενώ στην δεύτερη περίπτωση οι καλές προθέσεις και ιδέες, η ικανότητα και η τιμιότητα, θα γίνουν για μία ακόμα φορά θύματα ενός συστήματος που όλοι τρέφουμε και όλοι δαιμονοποιούμε...

Τελικά, δεν έχουν άδικο όσοι υποστηρίζουν ότι: "Κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν"... Άλλωστε όσοι είναι στην εξουσία, έχουν την δική μας υποστήριξη, μέσω της ψήφου μας...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Η καλύτερη δημοκρατία είναι εκείνη, όπου στους κακούς δεν επιτρέπεται να παίρνουν την εξουσία και στους καλούς δεν επιτρέπεται ν’ αρνούνται τη διακυβέρνηση του τόπου τους.

Πιττακός ο Μυτιληναίος, 650-570 π.Χ., εκ των Επτά σοφών της Αρχαίας Ελλάδας


Τετάρτη, Μαΐου 12, 2010

Δεν θα υπάρξει ανάπτυξη χωρίς... συναίνεση...


Γεια σας,
όλοι δεχόμαστε ότι τα οικονομικά μέτρα είναι άδικα. Επίσης, συμφωνούμε ότι το φορολογικό και το ασφαλιστικό πλήττουν μεγάλο μέρος της κοινωνίας άνισα... Ωστόσο, όλα τα κόμματα συμφωνούν ότι το θέμα "ανάπτυξη" και "επιχειρηματικότητα" (εννοείται η υγιής και υπεύθυνη επιχειρηματικότητα) είναι πολύ πιο σημαντικά για την πορεία της χώρας από σήμερα και για το μέλλον.

Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι η χαμηλή επιχειρηματικότητα και το μειωμένο ενδιαφέρον για επενδύσεις στην χώρα μας δεν επηρεάζεται τόσο από το μισθολογικό των υπαλλήλων, που έχει μπει στο στόχαστρο, αλλά στο επιχειρηματικό περιβάλλον, που λειτουργεί σε ξύλινες βάσεις.

Αν θέλουν οι αρχηγοί των δύο κομμάτων εξουσίας, αλλά και οι υπόλοιποι, να αποδείξουν ότι τους ενδιαφέρει η ανάπτυξη και η οικονομία, οφείλουν να συναινέσουν σε ένα πλαίσιο πάνω στο οποίο θα λειτουργεί το επιχειρηματικό περιβάλλον, χωρίς να αλλάζει με αλλαγή κυβερνήσεων ή υπουργών.

Όλοι οι επιχειρηματίες και οι επενδυτές ενδιαφέρονται να γνωρίζουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα δραστηριοποιηθούν και να είναι σίγουροι ότι δεν θα αλλάζει με τις παραμικρές πολιτικές σκοπιμότητες και συνδικαλιστές απειλές. Μπορεί η Κίνα και η Ινδία να έχουν κερδίσει την οικονομική τους ανάπτυξη λόγω των χαμηλών μισθών, ωστόσο υπάρχουν πολλές χώρες που ενώ έχουν υψηλούς μισθούς, προσφέρουν κάτι διαφορετικό. Υψηλή εξειδίκευση, τεχνογνωσία, ποιότητα, έρευνα και ανάπτυξη.

Τώρα που ο αναπτυξιακός νόμος σχεδιάζεται, θα πρέπει να ληφθούν οι πιο σημαντικές αποφάσεις. Οι πολιτικοί αρχηγοί, χωρίς βλέψεις για πολιτική και μικροπολιτική αντιπαράθεση, θα πρέπει να συμφωνήσουν σε ένα επιχειρηματικό πλαίσιο, σε ποσοστό 100%. Θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους την θέση των επιχειρηματιών, των εργαζομένων και των φορέων, ώστε μόνοι τους και χωρίς "επεμβάσεις" οργανωμένων συμφερόντων, να αποφασίσουν τον επιχειρηματικό πλαίσιο που θα ισχύει ανεξάρτητα από κόμματα στην κυβέρνηση.

Το φαινόμενο οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και οι επιχειρηματικοί σύλλογοι, να αντιδρούν κάθε τόσο στις κυβερνητικές αποφάσεις, θα μειωθεί κατά πολύ, όπως και η μεταξύ τους αντιπαράθεση. Αν όλοι γνωρίζουν τα όρια μέσα στα οποία θα πρέπει να κινηθούν, τότε τα "παζάρια" θα είναι μέσα σε ένα πλαίσιο, όπου κάθε απόφαση θα είναι αποδεκτή.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα όπου τέτοια συστήματα λειτουργούν με ιδιαίτερη επιτυχία. Από την άλλη, ζούμε το παράδειγμα όπου κάθε κυβέρνηση "αλλάζει ρότα" στα επιχειρηματικά θέματα και καταστρέφει την ανάπτυξη και τις θέσεις εργασίας. Είναι επιλογή του καθενός μας να επιδείξει την υπευθυνότητα που ευαγγελίζεται.

Ένα υγιές, οριοθετημένο και σταθερό επιχειρηματικό περιβάλλον, σίγουρα δεν μπορεί να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Αντιθέτως, σε μία εποχή που "ζούμε" με τις ενέσεις χρημάτων από την ΕΕ και το ΔΝΤ, μία τέτοια κίνηση θα μας έδινε την δυνατότητα να απεμπλακούμε από την κηδεμονία γρηγορότερα.

Την στιγμή που η ανεργία απειλεί με έξαρση και το ΑΕΠ εμφανίζεται σε κάμψη, μία κίνηση "ματ" των κ.κ. Παπανδρέου και Σαμαρά, θα αλλάξει την ψυχολογία και τα δεδομένα, με αισιόδοξη πορεία. Ακόμα και αν το δουν από καθαρά πολιτικό χαρακτήρα, θα εδραιώσουν την θέση τους και θα αναγνωριστεί η βούλησή τους, που σήμερα εξακολουθεί να αμφισβητείται και να είναι σε θεωρητικό επίπεδο εξαγγελιών...

Τα πάντα είναι στο χέρι μας (ή τους)... Θα είναι πιο χρήσιμοι, αν πάψουν να ασχολούνται με τα δεδομένα, που δεν αλλάζουν. Τα ζητούμενα είναι πολλά... Και στα ζητούμενα θα κριθούν... Δεν αρκεί να ζητάνε την ανάπτυξη από το βήμα της βουλής, δεν πείθουν και δεν "ξεσηκώνουν" κανέναν, γιατί απλούστατα ξέρουμε ότι αν δεν συμφωνήσουν, ο οποιοσδήποτε αναπτυξιακός νόμος, όσο καλός και αν είναι, θα ανατραπεί μαζί με την οποιαδήποτε κυβέρνηση...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Η συνεχής πυροσβεστική αντιμετώπιση και επίλυση προβλημάτων δεν μπορούν να βοηθήσουν έναν οργανισμό να μεγαλώσει. Μόνο η αναγνώριση και η εκμετάλλευση των ευκαιριών προκαλεί την ανάπτυξη ενός οργανισμού.

Peter Drucker, 1909–2005, Αυστριακός γκουρού του management


Δευτέρα, Μαΐου 03, 2010

Οι πολιτικοί στο στόχαστρο...


Γεια σας,
τις τελευταίες ημέρες έχουμε βαρεθεί να ακούμε τα μέτρα, την ανάλυσή τους, τα κρυφά σημεία τους και τις επιπτώσεις στην τσέπη μας. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, οικονομολόγοι, αναλυτές και ξερόλες παρουσιάζουν τις απόψεις τους και προσπαθούν να πείσουν για την αναγκαιότητά εφαρμογής τους, ή την δυνατότητα αποφυγής τους.

Τα μέτρα όμως αρχίζουν και ισχύουν. Ακόμα και αν δεν μπορούμε να τα αποδεχθούμε, δεν είμαστε σε θέση να τα αλλάξουμε. Οπότε, ποια είναι η αναγκαιότητα και πιο θα είναι το αποτέλεσμα θεωρητικών συζητήσεων, γύρω από ένα θέμα που έχει τελειώσει?

Βρισκόμαστε στην δυσάρεστη αυτή θέση, επειδή κανένας δεν πήρε την απόφαση να μην φτάσουμε εδώ. Όταν η οικονομία φαινόταν να είναι ισχυρή, όλοι σπαταλούσαμε αλόγιστα (δημόσιος και ιδιωτικός τομέας), πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας και ανεμελιάς.

Σίγουρα πρέπει κάποιοι επιτέλους να λογοδοτήσουν για αυτή την κατάσταση. Οι πολιτικοί των τελευταίων ετών φέρουν την μεγαλύτερη ευθύνη, αφού σε καθεστώς ατιμωρησίας, φούσκωναν τις ρουσφετολογικές ορέξεις των πολιτών. Ο "μπάρμπας από την Κορώνη" δεν είναι απρόσωπος. Μπορεί να χάνεται στο πλήθος, αλλά υπάρχει, έχει όνομα και μπορεί να βρεθεί.

Με ιδιαίτερη απογοήτευση ακούσαμε σήμερα ότι οι πολιτικοί αρχηγοί της αντιπολίτευσης (με εξαίρεση τον κ. Καρατζαφέρη), αρνήθηκαν την συμμετοχή τους σε συνάντηση των πολιτικών αρχηγών όλων των κομμάτων, υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας! Δεν είναι μόνο η προσβολή προς τον Πρόεδρο και τον θεσμό που αντιπροσωπεύει, είναι η προσβολή προς τους πολίτες και την δημοκρατία...

Ο λόγος της άρνησής τους είναι ότι δεν έχει σημασία να συζητήσουν τα μέτρα, αφού έχουν ήδη ληφθεί. Δεν διαφωνώ. Γιατί να μπουν σε μία συζήτηση που δεν θα οδηγήσει πουθενά, θα καταλήξει σε ανταλλαγή κατηγοριών και θα βασιστεί σε θεωρητικά σχέδια? Όμως ο ρόλος του πολιτικού δεν είναι να συζητάει μόνο για το άμεσο παρελθόν αλλά να σχεδιάζει για το μέλλον.

Φτάσαμε εδώ επειδή οι πολιτικοί σπαταλούν τον περισσότερο χρόνο τους να κρίνουν τις πράξεις των αντιπάλων και να παρουσιάζουν τι θα έκαναν ΑΝ ήταν στην εξουσία. Όμως ελάχιστοι σχεδιάζουν σε σοβαρό επίπεδο τι μπορεί να γίνει με τα δεδομένα που ισχύουν. Η συνηθέστερη δήλωσή τους είναι: "Όταν έρθουμε στην εξουσία, αυτό θα το αλλάξουμε".

Και τι κάνουν μέχρι να έρθουν στην εξουσία? Κατηγορούν και πολεμούν αυτό που ισχύει. Ανεξάρτητα από κόμματα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος υπουργός στέλνει ένα νομοσχέδιο στην Βουλή που είναι εξ ολοκλήρου λάθος. Σίγουρα θα έχει λάθη, σίγουρα θα έχει παραλήψεις και σίγουρα θα μπορεί να γίνει καλύτερο σε πολλά σημεία. Αυτή είναι όμως η έννοια λειτουργίας της Βουλής, ση συζήτηση και η βελτίωση. Είναι τρελλό να ψηφίζουν ή να καταψηφίζουν ένα νομοσχέδιο "επί της αρχής". Η πολιτική δεν ασκείται επί την αρχής, αλλά στα επιμέρους! Είναι τα πολλά μικρά πράγματα που κάνουν την διαφορά και όχι τα λίγα μεγάλα...

Οι βουλευτές ξεχνούν ότι εκλέγονται συμμετέχοντας ιδεολογικά σε κάποιο κόμμα, για να αντιπροσωπεύσουν την περιοχή τους στο κοινοβούλιο και όχι για να αντιπροσωπεύσουν το κόμμα στην περιοχή τους!!!

Οι πολίτες έχουν εξοργιστεί ιδιαίτερα με την γενική στάση των πολιτικών. Χαρακτηριστική ήταν η επίθεση που δέχτηκε ο κ. Α. Κακλαμάνης. Θα δημιουργηθεί μία τάση οι βουλευτές να προπηλακίζονται όταν συναντούν πολίτες και αυτό δεν είναι καλό για την δημοκρατία μας. Πρέπει να δημιουργηθεί αυτό το πλαίσιο που ο νόμος θα είναι πολύ σκληρός με τους υπότροπους πολιτικούς, αλλά και οι πολίτες δεν θα ξεχνούν τις ενέργειες των πολιτικών όταν προεκλογικά θα τους χτυπούν την πλάτη με φαρδύ χαμόγελο!

Πρέπει οι πολιτικοί να ξαναδιαβάσουν και να θυμηθούν τον λόγο ύπαρξής τους. Πρέπει να κατανοήσουν ότι τα λάθη πληρώνονται και οι παραλήψεις τιμωρούνται. Πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν αρκεί να κρίνουν, αλλά οφείλουν και να προτείνουν.

Ο προηγούμενος Δεκέμβριος έδωσε ένα δείγμα στους πολιτικούς. Μπορεί οι περισσότεροι να καταδικάζουμε την καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, αλλά όλοι υποστηρίζουμε την ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας... Δεν μπορεί κανένας να αποκλείσει το ενδεχόμενο να ξανασυμβούν τα ίδια, μπορεί όμως να φροντίσει ώστε να μην υπάρχουν λόγοι να συμβούν...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν

Ισοκράτης, 436-338 π.Χ., Αθηναίος ρήτορας

μτφρ: το ήθος όλης της πολιτείας είναι το ίδιο με αυτό αυτών που την κυβερνούν