Δευτέρα, Ιουλίου 26, 2010

Συνδικαλιστική ... λαιμαργία...


Γεια σας,
η χώρα απολαμβάνει για μία ακόμα φορά την δύναμη των συνδικαλιστών και την δυνατότητα μίας μερίδας επαγγελματιών να διεκδικεί δίκαια ή άδικα κεκτημένα, εις βάρους όλως των υπολοίπων.

Μετά τους αποκλεισμούς των λιμανιών από τα μέλη του ΚΚΕ και της Ακρόπολης από συμβασιούχους που δεν "βολεύτηκαν", όπως τους είχαν υποσχεθεί οι "αθώοι" πολιτικάντηδες, είμαστε αντιμέτωποι με την έλλειψη καυσίμων και αδυναμία διακίνησης προϊόντων στην αγορά.

Οι οδηγοί και ιδιοκτήτες φορτηγών δημόσιας χρήσης, αντιδρούν στο πολυαναμενόμενο άνοιγμα του επαγγέλματός τους. Κάτι που έπρεπε να είχε γίνει πριν πολλά χρόνια, κάτι που μοιάζει περισσότερο με αυτονόητο παρά με ζητούμενο, έχει γίνει ο λόγος της ταλαιπωρίας των οδηγών, των καταναλωτών και των επαγγελματιών.

Είναι αλήθεια ότι στο θέμα της απελευθέρωσης του κλάδου των δημόσιων μεταφορών, υπάρχει κάποια αδικία που πρέπει να αντιμετωπιστεί ή τουλάχιστον να μετριαστεί. Οι άδειες που έχουν εκδοθεί (από το 1971) είχαν φτάσει να πωλούνται σε εξωφρενικές τιμές. Αυτό γινόταν σε ένα καθεστώς που ισορροπούσε μεταξύ του παραεμπορίου και της ελεύθερης αγοράς.

Το κράτος γνώριζε την κατάσταση που υπήρχε στον κλάδο, όμως δεν έκανε τίποτα. Όπως σε πολλούς τομείς, έκρυβε το πρόβλημα κάτω από το χαλάκι, εκμεταλλευόμενο την αδιαφορία των επαγγελματιών. Αντί μαζί να προετοιμάσουν την μεταβατική περίοδο, όταν μπορούσαν να το κάνουν, αντάλλασσαν ματιές νομίζοντας ότι για πάντα θα μπορούν να ξεγελάνε την Ευρωπαϊκή Ένωση και την κοινή λογική.

Είναι παράλογο από την μία να υπάρχουν κλειστά επαγγέλματα στην σημερινή εποχή, αλλά από την άλλη δεν είναι καθόλου λογικό και δίκαιο κάποιος που αγόρασε μία άδεια πριν από λίγο καιρό με τεράστιο τίμημα, να χάνει την "επένδυσή" του. Αυτό είναι το μοναδικό σοβαρό θέμα που προκύπτει και τίποτα άλλο.

Ο ρόλος των συνδικαλιστών δεν πρέπει να περιορίζεται σε "απεργιακές" κινητοποιήσεις, κατόπιν εορτής. Έπρεπε οι ίδιοι να είχαν πιέσει τις κυβερνήσεις του παρελθόντος, ώστε να είχε βρεθεί μία λύση, αφού γνώριζαν ότι το πρόβλημα αυτό θα εμφανιζόταν, αργά ή γρήγορα. Η στάση τους αποδεικνύει για μία ακόμα φορά ότι δεν ενδιαφέρονται για τα πραγματικά προβλήματα του κλάδου τους αλλά για το "βόλεμα", την "προβολή" και την "πολιτικοποίηση" όσων δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Το κακό (ή καλό) για όλους αυτούς τους "εργοτοπατέρες" είναι ότι αρχίζουν σιγά - σιγά να μένουν μόνοι τους. Όλο και περισσότεροι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι οι συνδικαλιστές έχουν εντελώς διαφορετικό ρόλο από αυτό που πράττουν. Ακόμα και κόμματα έχουν αρχίσει να γυρνάνε την πλάτη σε ορισμένες συμπεριφορές που προκαλούν.

Αν κάτι πρέπει να αλλάξει σε αυτή την κρίση, αυτό είναι σίγουρα το συνδικαλιστικό κίνημα. Σίγουρα είναι απαραίτητο, όμως είναι απαραίτητη και η χρησιμότητά του. Όταν γνωρίζουν ότι κάποιο θέμα θα προκύψει, οφείλουν να προετοιμάζονται μέσω συζητήσεων και να είναι έτοιμοι να το αντιμετωπίσουν, ακόμα και νωρίτερα αν είναι δυνατόν.

Σήμερα είναι οι μεταφορείς, αύριο θα είναι οι οδηγοί ταξί και μετά από λίγες ημέρες θα είναι οι φαρμακοποιοί. Ποιος από όλους αυτούς έχει αρχίσει την συζήτηση που θα ζητάνε όταν ο κόμπος θα έχει φτάσει στο χτένι?

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα.

Jean-Paul Sartre, 1905-1980, Γάλλος φιλόσοφος


Δευτέρα, Ιουλίου 19, 2010

Η πρόκληση των δημοτικών εκλογών...


Γεια σας,
η πολιτική δεν ασχολείται μόνο με το ασφαλιστικό, το μνημόνιο, την ανάπτυξη και την εξωτερική πολιτική. Η πολιτική πέρα από αυτά επηρεάζει την ποιότητα της καθημερινότητάς μας και του περιβάλλοντος που ζούμε.

Η κατάσταση των δρόμων, η καθαριότητα, η προσβασιμότητα σε πλατείες και πεζοδρόμια (ειδικά από άτομα με ειδικές ανάγκες), η ποιότητα των σχολείων και η ζωή στην πόλη μας, είναι αυτά που αντιμετωπίζουμε καθημερινά.

Η δύσκολη οικονομική κατάσταση έχει επηρεάσει την ψυχολογία όλων μας. Ζούμε μέσα στην αβεβαιότητα, την αγωνία για το αύριο και την αναζήτηση προοπτικών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάψουμε να ζητούμε περισσότερη ποιότητα ζωής. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δικαιούμαστε τα "αυτονόητα", που πρέπει να μας προσφέρει η τοπική αυτοδιοίκηση.

Οι δημοτικές εκλογές πλησιάζουν. Ορισμένοι πολιτικοί προσπαθούν να τις παρουσιάσουν ως δημοψήφισμα για την κυβέρνηση. Προφανώς "παίζουν" με έναν θεσμό, αποδεικνύοντας την αδιαφορία τους για την ζωή των πολιτών.

Στις δημοτικές εκλογές δεν ψηφίζουμε για την οικονομική πολιτική. Δεν αποφασίζουμε για το ασφαλιστικό ή εργασιακό καθεστώς. Δεν κρίνουμε το κυβερνητικό έργο. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε στις βουλευτικές εκλογές.

Οι δημοτικές εκλογές είναι μία τοπική διαδικασία. Καλούμαστε να αποφασίσουμε ποιος θα διαχειριστεί τα προβλήματα που έχουμε καθημερινά μπροστά στο σπίτι μας, στην γειτονιά μας. Καλούμαστε να αναδείξουμε τον ικανότερο που θα διαχειριστεί τα σχολεία όπου φοιτούν τα παιδιά μας. Καλούμαστε να διακρίνουμε ποιος είναι άξιος να μας προσφέρει ένα καλύτερο περιβάλλον...

Ειδικά σε αυτές τις εκλογές έχουμε ακόμα μία πρόκληση. Πρέπει να αναδείξουμε τον συμπολίτη μας που θα αφομοιώσει και θα διαχειριστεί τις αλλαγές και τις τομές που έχει φέρει το νέο νομοσχέδιο της αυτοδιοίκησης. Ο Καλλικράτης.

Οι ανίκανοι και οι "φυγόμαχοι" έτρεξαν να σταθούν στα σύνορα και τα ονόματα των δήμων. Όμως για το νομοσχέδιο αυτό είναι ένα διαδικαστικό θέμα. Το σύνολο του νομοσχεδίου είναι μία ανατροπή στα δεδομένα. Οι δήμοι θα κληθούν να διαχειριστούν περισσότερα κονδύλια, θα πρέπει να λάβουν δράσεις για την ανάπτυξη, για το περιβάλλον, να αποφασίσουν για την ρυμοτομία και το πολεοδομικό σχέδιο των πόλεων...

Σε αυτές τις εκλογές, θα πρέπει τα κόμματα να αποδείξουν την ανανέωση που υπόσχονται και οι πολίτες την ανανέωση που επιθυμούν. Οι υποψήφιοι θα πρέπει να είναι νέοι (όχι μόνο σε ηλικία αλλά και σε ιδέες) άνθρωποι, με όραμα, όρεξη και θέληση για ανατροπές και ανάπτυξη στην πόλη τους. Οι ηγεσίες των κομμάτων θα πρέπει να προτείνουν τέτοιους ανθρώπους και να δημιουργήσουν ευκαιρίες για ανανέωση της πολιτικής.

Επειδή όμως τα κόμματα δεν είναι πάντα τόσο "αθώα" και ρομαντικά. Επειδή πολλοί βουλευτές ανταποδίδουν "χάρες" μέσω χρίσματος, ξεπληρώνοντας στήριξη που έλαβαν από δημάρχους και συμβούλους, πρέπει και οι πολίτες να λάβουμε δράση.

Ακόμα και αν επιμείνουμε να ψηφίσουμε με "κομματική πειθαρχία", κάτι για το οποίο διαφωνώ, πρέπει να αναζητήσουμε άξιους, ικανούς και έμπειρους ανθρώπους... Πρέπει να πάψουμε να είμαστε κλειδωμένοι σε έναν τρόπο σκέψης που αποδεδειγμένα μας έχει οδηγήσει στην σημερινή κατάσταση...

Κάθε εκλογική διαδικασία δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως αγγαρεία.. Είναι μία ευκαιρία να αλλάξουμε ορισμένα πράγματα. Ειδικά στην τοπική αυτοδιοίκηση.. Αν για ακόμα μία φορά δεν κρίνουμε "απαραίτητο" να ασχοληθούμε με τις εκλογές, μετά τι θα μας νομιμοποιεί να γκρινιάζουμε για την ποιότητα του δρόμου, του σχολείου, ή την καθαριότητα της γειτονιάς μας?

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας
Οι πολίτες στα δημοψηφίσματα απαντούν συνήθως για όλα, εκτός από το ερώτημα που τίθεται στο δημοψήφισμα.

Φρανσουά Μιττεράν, 1916-1996, Γάλλος πρόεδρος



Τρίτη, Ιουλίου 13, 2010

Ασφαλιστική... ανασφάλεια...


Γεια σας,
ένα νέο εργασιακό και ασφαλιστικό καθεστώς είναι παρών στην ζωή μας, κάνοντας ανατροπές στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς και φέρνοντας αναστάτωση στην πολιτική και συνδικαλιστική "συνείδηση" πολλών...

Είναι αλήθεια ότι το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι το σκληρότερο των τελευταίων ετών. Θίγει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, εργαζόμενους και συνταξιούχους, με διάφορες μορφές, έτη εργασίας - εισφορές - ποσό σύνταξης.

Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, δήλωσαν με ένταση ότι το νομοσχέδιο είναι εκτός σοσιαλιστικής και "πασοκικής" ιδεολογίας, αν και το υπερψήφισαν είτε ακολουθώντας την κομματική γραμμή, είτε ως σίγουροι ότι είναι η μοναδική λύση.

Για να είμαστε ειλικρινείς, τα μέτρα του νομοσχεδίου είναι εκτός οποιασδήποτε ιδεολογίας, αριστερής ή δεξιάς. Κανένας πολιτικός δεν θα έπαιρνε τέτοια μέτρα, ρισκάροντας την προσωπική του πολιτική πορεία ή ρισκάροντας την συνοχή και την λειτουργία της κοινωνίας. Μπορεί αρκετοί πολιτικοί να αδιαφορούν για την οικονομική κατάσταση των πολιτών, για τις εργασιακές - ασφαλιστικές συνθήκες και για την ποιότητα ζωής που προσφέρουν οι κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους, όμως δεν θα έθιγαν τόσο σκληρά την ζωή τους.

Όλοι μας γνωρίζαμε ότι το ασφαλιστικό σύστημα που είχαμε δεν ήταν βιώσιμο. Τα ίδια τα κόμματα υπόσχονταν την "αναδιάρθρωσή" του σε κάθε προεκλογική καμπάνια. Αν αυτό είχε γίνει πολλά χρόνια πριν, θα είχαμε και πάλι πρόβλημα, όμως δεν θα ήταν τόσο βίαιη η προσαρμογή των δεδομένων.

Όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών έκαναν γρατσουνιές αντί για τομές στο ασφαλιστικό, φοβούμενες το πολιτικό κόστος. Η αδράνεια των κυβερνήσεων του κ. Καραμανλή, σε συνδυασμό με την κρίση αλλά και "λανθασμένες" κινήσεις όπως τα ομόλογα (δομημένα), ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Βέβαια, τα λάθη του ασφαλιστικού δεν είναι των τελευταίων δέκα ετών, αλλά των τελευταίων τριάντα. Δεν μπορεί ένα σύστημα που θέλει να θεωρείται βιώσιμο να αλλάζει με μερεμέτια και να μην είναι "εξ ορισμού" αναπροσαρμόσιμο στην κάθε εποχή.

Υπήρχε άλλος τρόπος? Προσωπικά νομίζω πως όχι. Όλοι γνωρίζαμε ότι δεν γινόταν να αλλάξει σοβαρά το ασφαλιστικό, υποστηρίζοντας συγχρόνως τα 3 "δεν" (δεν θα αυξηθούν τα όρια, δεν θα μειωθούν οι συντάξεις, δεν θα αυξηθούν οι εισφορές). Ήταν κάτι που το ομολογούσαν όλοι. Βέβαια ο αντίλογος είναι "τι φταίνε οι πολίτες που δεν έφαγαν", όμως πόσοι από εμάς δεν ξέρουμε κάποιον που βγήκε πρόωρα σε σύνταξη, κάποιον που δουλεύει ανασφάλιστος απαιτώντας μετά σύνταξη, κάποιον που είναι στο ταμείο εργασίας ενώ εργάζεται. Μπορεί λοιπόν να υπάρχει "σαπίλα" στην κορυφή του συστήματος, όμως όλοι την υποστηρίξαμε, όλοι επιδιώξαμε να εισπράξουμε εις βάρους των άλλων, όλοι προσπαθήσαμε να βγάλουμε κάτι παραπάνω αφού μπορούσαμε.

Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του κ. Μ. Ανδρουλάκη για το νομοσχέδιο: "Θα ψήφιζα όχι, αν μπορούσα να απαντήσω που θα βρω λεφτά να πληρώσω συντάξεις αύριο". Αυτό είναι που πρέπει να κάνουμε. Να αντιδρούμε όταν έχουμε κάτι να προτείνουμε. Να κατηγορούμε τον δικομματισμό, έχοντας την εναλλακτική πρόταση... Γιατί διαφορετικά δεν αλλάζουμε τίποτα, απλά επιβεβαιώνουμε την ανικανότητά μας να απαλλαγούμε από τους ανίκανους!

Και επειδή πολλοί θα τρέξουν να με κατηγορήσουν για το κείμενό μου, θέλω να πω μόνο αυτό: Ανήκω σε μία γενιά (30) που ελάχιστα έχει επιβαρύνει μέχρι στιγμής το σύστημα. Έχουμε σπουδάσει, έχουμε όρεξη και έχουμε και θέληση να πάμε μπροστά. Αυτό το ασφαλιστικό θα μας αναγκάσει να δουλέψουμε και να πληρώσουμε περισσότερο. Σε ποιο περιβάλλον όμως? Δεν φοβόμαστε την δουλειά, αλλά δεν έχουμε δουλειά... Δεν φοβόμαστε τον ανταγωνισμό αλλά αντιμετωπίζουμε "ρουσφετισμό"...

Αν λοιπόν πολλοί σήμερα λένε ότι χάνουν χρήματα ή πρέπει να δουλέψουν περισσότερο, έχουν απόλυτο δίκιο. Ας σκεφτούν όμως, ότι υπάρχει μία γενιά που χάνει όνειρα, που χάνει ευκαιρίες, που χάνει τα καλύτερά της χρόνια, χωρίς να φταίει και χωρίς να το αξίζει.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι αν δεν έπαιρνε τα μέτρα θα πηγαίναμε σε στάση πληρωμών και δεν θα υπήρχαν καθόλου συντάξεις. Ακούσατε κανέναν να το αμφισβητεί? Όλοι θα θέλαμε το "ιδανικό" περιβάλλον, όμως για να το αποκτήσουμε, πρέπει πρώτα να το πληρώσουμε, πρέπει να το χτίσουμε και όχι να ζητάμε να μας το χαρίσουν...

Ας σκεφτούμε λοιπόν λίγο μακροπρόθεσμα... Τι θα γινόταν αν δεν άλλαζε η κατάσταση? Βέβαια, δεν είμαστε σίγουροι ότι και τώρα θα πάνε καλύτερα τα πράγματα, όμως αυτό θα αποτελέσει την κρίση μας προς την κυβέρνηση. Κατηγορήσαμε τους προηγούμενους ότι δεν έκαναν κάτι, τώρα γιατί κατηγορούμε κάποιους που προσπαθούν να το κάνουν?

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Μια αδικία από την οποία κερδίζουμε εμείς, ονομάζεται τύχη. Μια αδικία από την οποία επωφελείται κάποιος άλλος, ονομάζεται σκάνδαλο.

Louis Dumur, 1863-1933, Γάλλος συγγραφέας


Δευτέρα, Ιουλίου 05, 2010

Εδώ η χώρα χάνεται και τα σκάνδαλα αρμενίζουν...


Γεια σας,
αναρωτιέμαι πραγματικά ποιος είναι αυτός που ξαφνιάζεται με τα σκάνδαλα... Έχουν γίνει πλέον τόσο προβλέψιμα, που είμαστε έτοιμοι για να ακούσουμε (και να δεχθούμε) ακόμα και τις πιο απίστευτες "αποκαλύψεις"...

Η συνεχής ενασχόληση των πολιτικών με αυτά, τους εμποδίζει να αφιερώσουν τον απαραίτητο χρόνο σε θέματα που είναι πιο άμεσα και πιο αναγκαία. Ίσως επειδή είναι τόσοι πολλοί όσοι έχουν λερωμένη την φωλιά τους, που μόνο και με την φράση "νέο σκάνδαλο", τους πιάνει τρέμουλο.

Για την αποφυγή κάθε παρεξήγησης, δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι πρέπει να σταματήσουν οι έρευνες για ευθύνες και αναζητήσεις σκανδάλων. Να γίνονται, αλλά να γίνονται σωστά και να οδηγούν κάπου.

Δεν είναι δυνατόν να έχουμε ακούσει για δεκάδες σκάνδαλα τον τελευταίο καιρό και οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής να μην "βλέπουν" τίποτα. Δεν είναι δυνατόν σε όλα τα θέματα (προσλήψεις, Βατοπέδι, Siemens, κλπ) οι πολίτες να έχουν γνώμη και εμπειρίες και οι πολιτικοί να μην έχουν αντιληφθεί το παραμικρό. Γιατί αν είναι έτσι, θα πρέπει να χαρακτηριστεί ως σκάνδαλο η συνολική λειτουργία της Βουλής.

Πίσω όμως από τα σκάνδαλα και την σκανδαλολογία, που έχουν γίνει της μόδας, υπάρχουν οι πολίτες που περιμένουν να δουν κάτι να αλλάζει, κάτι να κινείται, κάτι να πηγαίνει μπροστά. Κυρίως όμως οι πολίτες περιμένουν και αγωνιούν για το δικό τους μέλλον, σε οικονομικό, εργασιακό, ασφαλιστικό, ακόμα και κοινωνικό επίπεδο.

Η κυβέρνηση έχει λάβει μία σειρά δράσεων που θα μας οδηγήσουν έξω από την κρίση, όπως η ίδια ισχυρίζεται. Για αυτές τις αποφάσεις της, έχει κατηγορηθεί ακόμα και μέσα από το ΠΑΣΟΚ, όμως επιμένει να υποστηρίζει ότι είναι ο μοναδικός δρόμος για την ανάπτυξη.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, δυστυχώς, δεν έχουν προτείνει κάποιο διαφορετικό, βιώσιμο και ρεαλιστικό σχέδιο. Ακόμα χειρότερα, πολλά από τα κόμματα αυτά δεν έχουν καν σχέδιο...

Κι όμως, θεωρώ ή θέλω να πιστεύω, ότι υπάρχει ελπίδα. Δεν μπορούμε μοιρολατρικά να σκύψουμε το κεφάλι και να περιμένουμε την καταστροφή. Διαβάζοντας ένα κυριακάτικο ρεπορτάζ, δημιουργούνται τόσες απορίες...

Στην εφημερίδα "Πρώτο Θέμα" της Κυριακής, υπήρχαν πληροφορίες για τα πλοία που κατασκευάζονται σε ναυπηγεία της Ανατολικής Ασίας (κυρίως). Σύμφωνα λοιπόν με το ρεπορτάζ, αυτή τη στιγμή ναυπηγούνται 857 ελληνόκτητα πλοία με συνολικό προϋπολογισμό 55 δις δολάρια!!!

Τα ελληνόκτητα πλοία που "αρμενίζουν" σήμερα στις θάλασσες είναι 4161 και αντιπροσωπεύουν το 15% του παγκόσμιου στόλου. Βέβαια, τα περισσότερα από αυτά είναι με ξένη σημαία...

Από την άλλη πλευρά, βλέπουμε ότι ο ναυπηγοεπισκευαστικός τομέας στην Ελλάδα αργοπεθαίνει. Στην ζώνη του Περάματος και στο Βιομηχανικό Πάρκο Σχιστού η ερημοποίηση ήρθε από τις αναδουλειές και όχι από τα καιρικά φαινόμενα...

Είναι τραγικό οι Έλληνες πλοιοκτήτες να μην εμπιστεύονται τις Ελληνικές εταιρείες, έστω για τις επισκευές των πλοίων τους (ας μην μιλήσουμε για την κατασκευή). Σε έρευνα που έγινε πριν μερικές εβδομάδες, οι περισσότεροι προτιμούν να κάνουν τις επισκευές στο εξωτερικό λόγω της αβεβαιότητας στην συνέπεια της παράδοσης. Για αυτό φταίνε κατά πολύ οι απεργίες...

Χειρότερο εύρημα της έρευνας, είναι ότι οι περισσότεροι δεν έχουν εμπειρία από τις Ελληνικές επιχειρήσεις, αλλά η επιφυλακτική τους στάση οφείλεται κυρίως σε εμπειρίες άλλων πλοιοκτητών ή από πληροφορίες μέσω των ΜΜΕ.

Όλοι δηλαδή συνολικά προσπαθούμε (ακόμα χειρότερα: καταφέρνουμε) να δυσφημίσουμε την χώρα μας, σε έναν τομέα που (πέρα από τον τουρισμό, που και εκεί κάνουμε τα ίδια) θα μπορούσε να μας αποδίδει ένα σημαντικότατο εισόδημα.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να φέρει ξένες επενδύσεις. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, αλλά και πολλοί υπουργοί, επισκέπτονται χώρες που διαθέτουν "πετροδόλαρα" για να προσπαθήσουν να τους πείσουν να επενδύσουν στην Ελλάδα. Καθόλου κακό και πολύ αναγκαίο, αλλά μην ξεχνάμε και αυτούς που έχουν έναν περισσότερο λόγο, την εθνικότητα, να επενδύσουν ή έστω να αφήσουν χρήματα στην Ελλάδα.

Θεωρώ σίγουρο ότι κανείς δεν θα είναι αντίθετος με την αύξηση της κίνησης στην επισκευαστική ζώνη. Θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίες, όχι μόνο για όσους ασχολούνται με την ναυτιλία αλλά και για ένα σωρό "δορυφορικά" επαγγέλματα.

Πρέπει λοιπόν η κυβέρνηση να δει το θέμα πολύ ζεστά. Πρέπει να έρθει σε επαφή με Έλληνες πλοιοκτήτες αλλά και Ελληνικές επιχειρήσεις και να δει πως θα δημιουργήσει κλίμα συνεργασίας και υποστήριξης μεταξύ τους. Ακόμα και τα συνδικάτα θα πρέπει να λειτουργήσουν υπέρ μίας τέτοιας προοπτικής. Άλλωστε τα εργασιακά δικαιώματα, που με κάθε κόστος υπερασπίζονται, έχουν νόημα μόνο αν υπάρχει εργασία... Ας θυμηθούν τι κατάφεραν ορισμένοι στην Πάτρα και τον Βόλο πριν μερικά χρόνια.

Αν χρειαστεί, ας δοθούν και ορισμένα κίνητρα ώστε το αυξημένο κόστος για την επισκευή των ελληνόκτητων πλοίων στην Ελλάδα, να αντισταθμίζεται. Ας κάνει οτιδήποτε μπορεί ώστε να φέρει τα ελληνικά "αλμυροδόλαρα".

Σίγουρα δεν πρόκειται να σωθεί η οικονομία από τις επισκευές πλοίων... Όμως βάζοντας τις απαραίτητες βάσεις σε διάφορους τομείς που έχουμε ένα πλεονέκτημα, ίσως μπορέσει να δημιουργηθεί η δυναμική και να αλλάξει η ψυχολογία της αγοράς...

Ας αφήσουν ορισμένους να ασχοληθούν με σκάνδαλα και ας σταματήσουν να ασχολούνται όλοι σκανδαλωδώς με αυτά!

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Οι περισσότεροι άνθρωποι δουλεύουν μόνο τόσο όσο χρειάζεται για να μην απολυθούν και πληρώνονται μόνο τόσο όσο χρειάζεται για να μην παραιτηθούν.

George Carlin, 1936-2008, Αμερικανός κωμικός