Σάββατο, Νοεμβρίου 05, 2011

Η πολιτική χρεοκοπία μίας γενιάς και η ιστορική ευθύνη της επόμενης!


Γεια σας,
οι πολιτικές, οι οικονομικές και οι κοινωνικές εξελίξεις μονοπωλούν το ενδιαφέρον όλων των πολιτών της Ελλάδας. Συγχρόνως όμως, μας αναγκάζουν να σκεφτόμαστε ακραίες λύσεις, αλλά και να παραδεχόμαστε αλήθειες που ενοχλούν.

Κρατώντας από την σημερινή ομιλία του Πρωθυπουργού την φράση "αντιεξουσιαστής στην εξουσία", αλλά και από την ομιλία του κ. Παπαϊωάννου ότι "η (πολιτική) γενιά της μεταπολίτευσης μας οδήγησε στις καλές εποχές του 2000 - 2004", θα ήθελα να εκφράσω μία "ριζοσπαστική" πρόταση, που "σπάει ταμπού".

Από αυτό το ιστολόγιο, έχω εκφράσει πολλές φορές την άποψη ότι οι βουλευτές πρέπει να έχουν μέγιστη δυνατότητα εκλογής τα 8 χρόνια (2 τετραετίες). Η εναλλαγή των προσώπων στην εξουσία, δεν πρέπει να είναι δυνητική αλλά υποχρεωτική. Η απάντηση των βουλευτών σε τέτοιες φωνές είναι ότι αυτοί είναι υποψήφιοι και αν θέλουν οι πολίτες δεν τους υποστηρίζουν. Αυτό όμως είναι υποκρισία!

Όλοι ξέρουμε ότι η αρχική προσπάθεια κάθε πολιτικού είναι να φτιάξει τον "στρατό" του, από προστατευόμενους πολίτες ή ομάδες πολιτών, ώστε να εξασφαλίσει πολλές φορές την επανεκλογή του στο μέλλον. Για να αντιληφθούμε τον τρόπο λειτουργίας και σκέψης κομμάτων και πολιτικών, ας δούμε το παράδειγμα της χρηματοδότησης των κομμάτων. Τα δύο μεγάλα κόμματα, έχουν δανειοδοτηθεί από τράπεζες βάζοντας ως εγγύηση τις κρατικές χρηματοδοτήσεις των επόμενων 5-6 (ίσως και παραπάνω) ετών. Αφού στην δημοκρατία η ανατροπή είναι δυνατή, πώς είναι τόσο σίγουροι ότι η χρηματοδότηση θα καλύπτει την εξυπηρέτηση των δανείων? Απλά είναι σίγουροι ότι οι στρατοί θα βοηθήσουν ξανά, ώστε πάντα η εναλλαγή να είναι ανάμεσα στους δύο.

Αν οι σημερινοί πολιτικοί θέλουν να κάνουν μία σωτήρια πράξη για την χώρα, τότε πρέπει να δηλώσουν παραίτηση! Όχι από την βουλευτική τους θέση, αλλά από την δυνατότητα επανεκλογής. Όσοι έχουν διατελέσει βουλευτές και υπουργοί έως σήμερα, μας έχουν πείσει ότι είναι ανίκανοι να κάνουν κάτι καλύτερο.

Μπορεί η πρότασή μου να χαρακτηριστεί μηδενιστική, αντισυνταγματική ή οτιδήποτε άλλο, όμως πριν την κρίνετε, σας καλώ να την σκεφτείτε...

Τα τελευταία δύο χρόνια, αποδεικνύεται ότι η "εμπειρία" των σημερινών πολιτικών δεν είναι αρκετή ώστε να βρεθεί μία λύση. Ακόμα και οι βουλευτές της αντιπολίτευσης, δεν είναι ικανοί με την εμπειρία τους να προσφέρουν μία εναλλακτική στους πολίτες, ώστε να καρπωθούν από τα λάθη, τα σκληρά μέτρα και τις κινήσεις της κυβέρνησης.

Επίσης, οι σημερινοί βουλευτές είναι εκείνοι που με μεγάλη τους ευθύνη φτάσαμε ως εδώ ή με δική τους ανευθυνότητα/ανικανότητα δεν φρόντισαν να μάθουν την αλήθεια και να την πουν στον λαό... Άρα πως αυτοί οι υπεύθυνοι ή ανεύθυνοι θα μετατραπούν σε σωτήρες?

Τα μέτρα και οι αποφάσεις που λαμβάνει σήμερα η Βουλή, θα επηρεάζουν την ζωή μας τουλάχιστον για 30 χρόνια. Γιατί λοιπόν να μην ληφθούν από ανθρώπους που θα αναγκαστούν να τα εφαρμόσουν περισσότερο?

Σίγουρα ανάμεσα στους σημερινούς βουλευτές υπάρχουν πολλοί άξιοι και έντιμοι, από όλα τα κόμματα. Όμως και πάλι οι ευθύνη άγνοιας ή γνώσης, δράσης ή όχι, μας αναγκάζει να τους θεωρούμε εν μέρει υπεύθυνους (εφαρμόζοντας αντίστροφα την παραδοχή "μαζί τα φάγαμε" και "όλοι ήμασταν στο πάρτι").

Πρέπει η γενιά των σημερινών 30-40 να αναλάβει τις ευθύνες της και να ανταποκριθεί στην ιστορική πρόκληση που αντιμετωπίζει! Είναι πολύ εύκολο και δικαιολογημένο να κατηγορούμε την γενιά των γονιών μας για την σημερινή κατάσταση, αλλά και για τα βάρη που μας έχουν φορτώσει. Όμως πρέπει να αντιληφθούμε ότι όταν θα κληθούμε να απολογηθούμε στους επόμενους, η δικαιολογία ότι "έφταιγαν οι προηγούμενοι" θα ακολουθείται από την ερώτηση "και εσείς τι κάνατε?".

Η γενιά της μεταπολίτευσης και του πολυτεχνείου, ανταποκρίθηκε στις υποχρεώσεις της όταν ήταν περίπου στην ηλικία μας, έριξε την χούντα και έφερε την δημοκρατία. Όμως ήταν πεινασμένη με κυριολεκτική, κοινωνική ή οικονομική έννοια. Έτσι φρόντισε να εξασφαλίσει για τον εαυτό της δικαιώματα και οικονομικά οφέλη, χωρίς όμως να θέτει σωστές παραγωγικές, κοινωνικές, οικονομικές βάσεις.

Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που έφεραν την ανατροπή τότε, προσπαθούν σήμερα να ανατρέψουν τον εαυτό τους και να δημιουργήσουν μία Ελλάδα διαφορετική, σαν εξιλέωση για τις αμαρτίες του παρελθόντος! Ευχαριστούμε, δεν θέλουμε! Όπως δεν θέλατε και εσείς τότε...

Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι μπορούμε να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα! Κανείς δεν πιστεύει ότι δεν θα γίνουν λάθη! Κανείς όμως δεν πρέπει να μην μας δίνει την δυνατότητα να προσπαθήσουμε! Και αυτή τη στιγμή η νέα γενιά ούτε αντιπροσωπεύεται, ούτε της δίνεται η δυνατότητα να αντιδράσει.

Αντιλαμβάνομαι ότι τα προσωπικά προβλήματα του καθενός είναι σημαντικά. Όλοι θεωρούμε το πρόβλημά μας σημαντικότερο από του διπλανού. Όμως δεν μπορώ να δεχτώ ότι το πρόβλημα του νέου, που έχει σπουδάσει, που κάνει όνειρα, που έχει όρεξη, που έχει διάθεση να αλλάξει τον κόσμο και δεν μπορεί, είναι το ίδιο με αυτό του βολεμένου μεσήλικα, δημοσίου υπαλλήλου που προσπαθεί να κρατήσει ως κεκτημένο την μονιμότητα, την δυνατότητα δωροδοκίας, την ανευθυνότητα και την μη - παραγωγικότητά του (πάντα υπάρχουν ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις)... Και δεν αναφέρομαι μόνο σε δημόσιους υπαλλήλους αλλά το δίνω ως παράδειγμα. Το ίδιο ισχύει για την λαμογιά ορισμένων επιχειρηματιών ή την καθεστωτική συμπεριφορά ιδιωτικών υπαλλήλων...

Αν λοιπόν θέλουμε να ελπίζουμε σε λίγο καλύτερες μέρες, πρέπει να αλλάξουμε κάτι... Άλλωστε από την μεταπολίτευση έως σήμερα, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, ψηφίζουμε την ΑΛΛΑΓΗ και την ΑΝΑΤΡΟΠΗ... Κάποια στιγμή πρέπει εκτός από να τις ψηφίζουμε, να τις εφαρμόσουμε κιόλας...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Οι άνθρωποι δεν γίνονται ήρωες παρά μόνο όταν δεν έχουν άλλη επιλογή.

Paul Claudel, 1868-1955, Γάλλος ποιητής

Πέμπτη, Αυγούστου 11, 2011

Εδώ και τώρα ΑΛΛΑΓΗ...


Γεια σας,
μετά από 3 μήνες απουσίας από το ενεργό blogging, γυρίζω πίσω και με λύπη παρατηρώ πως οι αναρτήσεις που έγιναν στην διάρκεια του τελευταίου χρόνου, θα μπορούσαν να γίνουν και σήμερα!!! Αυτό σημαίνει πολλά...

Η οικονομική κρίση, ξεπέρασε τα στενά όρια της χώρας μας και αρχίζει να εξαπλώνεται στις "μεγάλες" οικονομίες της ΕΕ. Για μία ακόμα φορά, οι αγορές και οι κερδοσκόποι, έτρεξαν πιο γρήγορα από τους Ευρωπαίους ηγέτες και τους περίμεναν στην γωνία για τρικλοποδιά.

Η Γερμανία και οι "ακόλουθοι" της (Ολλανδία, Αυστρία κλπ), δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται και πάλι το πρόβλημα που έχουν μπροστά τους. Αυτοί που έχουν ανάγκη (Ισπανία, Ιταλία, ίσως και λίγο η Γαλλία), δείχνουν να μιμούνται το παράδειγμα της Ελλάδας, που σφύριζε αδιάφορα ενώ έβλεπε ότι η κατάσταση γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Ίσως, να ζήλεψαν την "ευκολία" που δόθηκε η βοήθεια στην χώρα μας και να θέλουν να βαδίσουν στον ίδιο δρόμο.

Όμως ακόμα και αν απομακρύνουμε το βλέμμα μας από την Ευρώπη, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η οικονομία των ΗΠΑ εμφανίζεται να έχει τριγμούς. Αν και θωρακισμένη πίσω από την φήμη της υπερδύναμης, μάλλον δεν ήταν αρκετό για να την προστατεύσει από την επίθεση.

Αν και όλες οι "ισχυρές" χώρες του κόσμου φαίνεται να προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα, δεν κάνουν τίποτα ουσιαστικό προς αυτή τη κατεύθυνση. Είναι τραγική η ανικανότητά τους να αντιμετωπίσουν τις "αγορές", σε ένα παιχνίδι που αυτοί έχουν την δυνατότητα να ορίσουν τους όρους του.

Ενώ η ΕΕ έχει λάβει αμέτρητα μέτρα, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την συνολική λειτουργία της, όχι μόνο δεν κατάφερε να κάμψει τις πιέσεις, αλλά άνοιξε ακόμα περισσότερα μέτωπα. Είναι μία διαδικασία του τραβάει την κατάσταση στα άκρα, με βεβαιότητα ότι κάποια στιγμή το σκοινί θα σπάσει.

Η ανάγκη για μία συνολική - οριστική - γενναία και σκληρή λύση είναι περισσότερο επιτακτική από ποτέ. Η υπεραξία που έχει δημιουργηθεί σε όλους του τομείς της οικονομίας (χρηματιστήρια, δάνεια, ακίνητα, πρώτες ύλες), δεν μπορεί να καλυφθεί με χρήμα και δεν μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται αν δεν προσαρμοστεί στην πραγματικότητα. Σίγουρα η λύση δεν θα είναι εύκολη, όμως η σημερινή κατάσταση αν συνεχιστεί να την κάνει πιο δύσκολη.

Είναι τραγικό η "αίγλη" των αναπτυγμένων χωρών να "αξιολογείται" από την ικανότητά τους να δανειστούν. Είναι τρελό η ποιότητα ζωής των πολιτών κάθε χώρας να εξαρτάται άμεσα από την "βαθμολογία" που της δώσουν "ιδιωτικές κερδοσκοπικές εταιρείες" για να αντλήσουν χρήμα που δεν έχουν. Είναι ταπεινωτικό οι κυβερνήσεις να ενδιαφέρονται περισσότερο για την αξιολόγησή τους, από την ποιότητα ζωής των πολιτών τους. Είναι παράλογο να δουλεύουμε περισσότερο για να είμαστε σε θέση να δανειζόμαστε περισσότερο. Πρέπει να ρίξουμε ταχύτητα... Να σταματήσουμε να κυνηγάμε την ουρά μας, σαν τα σκυλιά... Δεν θα την πιάσουμε ποτέ, αλλά και αν το καταφέρουμε, θα πονέσουμε από το δάγκωμα!

Τα κινήματα των "Αγανακτισμένων" που για διαφορετικούς λόγους ξεκίνησαν στην Μέση Ανατολή, συνεχίζονται στην Ευρώπη και σίγουρα θα εξαπλωθούν στις ΗΠΑ και την Ν. Αμερική, φωνάζουν για ένα κοινό σκοπό: Αλλαγή στην άσκηση πολιτικής. Είτε είναι κατά κάποιων καθεστώτων, είτε είναι κατά κάποιων μέτρων, είτε κατά του πολιτικού μοντέλου, η ανάγκη της αλλαγής είναι επιτακτική.

Η "ηγεσία" είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ζημιά: "Όσο οι ηγέτες δρουν σπουδαία, τόσο μικρότερη είναι η ζημιά. Όσο η ζημιά μεγαλώνει, τόσο μικρότεροι είναι οι ηγέτες"!!!

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Κρίση είναι μια αλλαγή που προσπαθεί να συμβεί.

Bryan Tracy, 1944-, Καναδός συγγραφέας Αυτοβοήθειας

Παρασκευή, Μαΐου 06, 2011

Μπορεί να καθαρίσει το πολιτικό σύστημα?


Γεια σας,
ήταν αρχές Ιανουαρίου όταν ο κ. Κρανιδιώτης με άρθρο του στο διαδίκτυο έκανε λόγο για "ντιντίδες". Τώρα είναι η σειρά του κ. Ρέππα να μιλήσει για "τζιτζιφιόγκους" και να βάλει φωτιά στο δημόσιο πολιτικό διάλογο.

Ενώ πολιτικό σύστημα εμφανίζεται χωρίς συντονισμό απέναντι στην οικονομική κρίση και το αδιέξοδο που αντιμετωπίζουμε, οι πολιτικοί κάνουν ότι μπορούν για να αποδεικνύουν την ανικανότητά τους.

Αν προσπαθήσουμε να θυμηθούμε τα τελευταία πολιτικά γεγονότα, θα δούμε τη ρευστότητα που υπάρχει. Δύο νέα κόμματα μετά από διαγραφές και αποχωρήσεις, ξυλοδαρμός πρώην υπουργού και επιθέσεις σε βουλευτές, γελοίες ατάκες εντυπωσιασμού (συνήθως όπου λείπει η επιχειρηματολογία) και και και και...

Ωστόσο, οι πολιτικοί δεν έχουν "καταφέρει" μέχρι σήμερα να αλλάξουν τον "νόμο περί ευθύνης υπουργών", τον οποίο όμως όλοι κατακρίνουν... Δεν έχουν ρίξει φως σε σκάνδαλα που έχουν "σκάσει" σαν βόμβα, όμως θάφτηκαν κάτω από τις οικονομικές εξελίξεις...

Αν όμως είχαμε πολιτικούς με κότσια, τότε θα φρόντιζαν οι ίδιοι να καθαρίσουν την αυλή τους και να παραδώσουν τα κλειδιά στους επόμενους. Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, αρκεί να δείχνουμε τον δρόμο της βελτίωσης...

  • Καταρχήν πρέπει να καταργηθούν όλοι οι νόμοι που διαχωρίζουν τους πολίτες και τους πολιτικούς απέναντι στην δικαιοσύνη... Για ορισμένες περιπτώσεις, θα μπορεί να ισχύει η "αθώωση λόγω βλακείας"!!!
  • Θα πρέπει ο μισθός (ή το επίδομα) των πολιτικών να συμπεριληφθεί στο ενιαίο μισθολόγιο του δημοσίου και να διέπεται από τους ίδιους νόμους.
  • Θα πρέπει οι πολιτικοί να συνταξιοδοτούνται από το ασφαλιστικό ταμείο που ανήκαν πριν την εκλογή τους.
  • Το "πόθεν έσχες" να είναι απαραίτητο όχι μόνο για τα χρόνια που υπηρετεί κάποιος ως βουλευτής, αλλά και για 10 έτη μετά.
  • Τέλος, σημαντικότερο από όλα είναι να μπει ένα τέλος στους αιώνιους βουλευτές (που ζήλεψαν την δόξα από τους αιώνιους φοιτητές). Το λογικό είναι κάποιος να μπορεί να είναι βουλευτής για 2 θητείες. Αν είναι ικανός έχει χρόνο για να δράσει, αν είναι ανίκανος θα έχει όριο η καταστροφή που μπορεί να προκαλέσει. Αν, δε, είναι τόσο απαραίτητος, κανείς δεν μπορεί να τον εμποδίσει να είναι σύμβουλος της κυβέρνησης ή υπουργός, χωρίς να είναι βουλευτής... Αυτός είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ τρόπος να υπάρχει ανανέωση στην πολιτική και να δίνεται η δυνατότητα σε νέες φωνές να ακούγονται!
Δυστυχώς όμως, οι πολιτικοί δεν είναι διατεθειμένοι να χάσουν τα κεκτημένα τους. Οι περισσότεροι από την συνδικαλιστική τους δράση ξέρουν πως να τα διεκδικούν και να τα διαφυλάσσουν.

Εδώ είναι το κλειδί που έχουμε στα χέρια μας ως πολίτες... Καλώς ή κακώς (κακώς βέβαια) οι πολιτικοί μετά από κάποια χρόνια δημιουργούν τον δικό τους "στρατό" που τρέχει να τους χειροκροτήσει και να τους ψηφίσει... Αν όλοι οι υπόλοιποι απέχουμε από τις εκλογές, δίνουμε χώρο σε αυτούς τους στρατούς να δράσουν και να μας σερβίρουν πάντα τα ίδια πρόσωπα...

Η πολιτική είναι απαραίτητη για την λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας... Οι πολιτικοί είναι απαραίτητοι για την πολιτική... Από την στιγμή που δεν μπορούμε (και δεν πρέπει) να απαλλαγούμε από αυτά, ας τα χειριστούμε με σοβαρότητα...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Το πολιτικό σύστημα θριαμβεύει επειδή είναι μια ενωμένη μειοψηφία που ενεργεί εναντίον μιας διαιρεμένης πλειοψηφίας.Will Durant, 1885-1981, Αμερικανός ιστορικός & φιλόσοφος


Δευτέρα, Μαρτίου 07, 2011

Στασιμότητα και αποσταθεροποίση!!!


Γεια σας,
πριν από ένα χρόνο, περιμέναμε την σύνοδο κορυφής της ΕΕ στις 25 & 26 Μαρτίου για να μάθουμε την μορφή στήριξης που θα εφάρμοζε η ΕΕ για τις χώρες που αδυνατούσαν να "τα βγάλουν πέρα" με τις αγορές. Εκείνη την εποχή, κυβερνητικά στελέχη διαβεβαίωναν ότι ο μηχανισμός θα ήταν ένα "όπλο" στο τραπέζι και δεν θα καταφεύγαμε σε αυτόν.

Σήμερα, ακριβώς ένα χρόνο μετά, περιμένουμε και πάλι την σύνοδο κορυφής για να μάθουμε περίπου το ίδιο. Δηλαδή, με τι μηχανισμό η ΕΕ θα μπορεί να ενισχύει και να προστατεύει από τους "κερδοσκόπους", τις χώρες - μέλη με δημοσιονομικά προβλήματα.

Δεν θα ήθελα να σταθώ στο προφανές: Ότι η Ευρώπη δεν μπορεί να αντιλαμβάνεται, να δρα και να αντιδρά άμεσα σε οποιαδήποτε κρίση. Είτε αφορά οικονομικά, είτε μεταναστευτικά, είτε διεθνή θέματα, οι αντιδράσεις της ΕΕ είναι πιο αργές από την απραξία!!!

Το ενδιαφέρον όλων μας είναι στα εσωτερικά μας προβλήματα. Οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, οι γενικευμένες περικοπές και η αβεβαιότητα, έχουν φτάσει την κατάσταση σε ένα οριακό σημείο. Ως πολίτες, ως εργαζόμενοι, ως καταναλωτές, ως... οτιδήποτε, δεν μπορούμε να δούμε ένα φως στο τούνελ και να έχουμε κάτι να ελπίζουμε.

Μπορεί πολλά από τα μέτρα που έχουν ληφθεί να δίνουν λύσεις σε διαχρονικά προβλήματα, μπορεί πολλά από τα μέτρα να έπρεπε να είχαν ενεργοποιηθεί πολύ νωρίτερα, όμως τώρα δεν είναι σε θέση να λύσουν το πρόβλημα. Αν παρομοιάσουμε την οικονομία με ένα κινητήρα, τότε θα λέγαμε ότι τα μέτρα αυτά μπορεί να ρίχνουν λιπαντικό στα γρανάζια, όμως δεν είναι αρκετά για να λειτουργήσει η μηχανή.

Η κυβέρνηση πρέπει να δώσει ένα τέλος σε όλα αυτά, εδώ και τώρα. Είναι καλά τα σχέδια που κάνει η ΕΕ για το 2014 και μετά, όμως εκείνοι δεν έχουν το πρόβλημα.

Δεν μας ενδιαφέρει το 2014, ούτε το 2013, ούτε και το 2012... Πρέπει να αποφασίσουν τι γίνεται τώρα... Οι πολίτες έχουν κουραστεί να περιμένουν κάθε φορά το ΟΚ της τρόικας για την επόμενη εκταμίευση, έχουν βαρεθεί κάθε μέρα να ζουν με αβεβαιότητα για το αύριο...

Η χώρα μας έχει ένα όπλο... Και δεν είναι καθόλου ακίνδυνο ή αποκριάτικο...

Αυτή τη στιγμή, το σύνολο των Ευρωπαϊκών χωρών, έχει πειστεί από την Γερμανία ότι πρέπει να είναι σκληροί με την Ελλάδα. Η Γερμανία δεν δυσκολεύεται καθόλου να τους πείσει, αφού δεν υπάρχει καμία ισχυρή απειλή από την άλλη πλευρά.

Η Ελλάδα προσπαθεί να εξασφαλίσει το καλύτερο δυνατόν, απλά υπακούοντας και κάνοντας πολύ δυνατές προσπάθειες. Τι θα γινόταν όμως, αν πατούσε πόδι? Αν έπαιζε το -τελευταίο- χαρτί που ονομάζεται "πτώχευση"?

Να είμαστε ξεκάθαροι... Δεν είμαι υπέρ της πτώχευσης, αλλά είμαι υπέρ της χρησιμοποίησης της ως απειλή. Θεωρεί κανένας ότι αυτή τη στιγμή η ΕΕ και το ΔΝΤ μας βοηθούν επειδή μας αγαπάνε? Απλά έχουν αντιληφθεί τους κινδύνους που μπορεί να φέρει η πτώχευσή μας, στις δικές τους οικονομίες...

Η Γερμανία μπορεί να είναι σε θέση να γλιτώσει την οικονομία της σε ένα ενδεχόμενο πτώχευσης της Ελλάδας. Δεν θα μπορέσει όμως η Πορτογαλία ή η Ιταλία... Αυτό θα ξεκινήσει ένα ντόμινο προβλημάτων που θα οδηγήσει την παγκόσμια οικονομία σε κίνδυνο...

Ο πρωθυπουργός λοιπόν έχει ένα δυνατό χαρτί... Είναι η στιγμή που πρέπει να το χρησιμοποιήσει.. Μία τέτοια ενέργεια δεν θα τον βοηθήσει μόνο στο εξωτερικό και στις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ, αλλά και στο εσωτερικό. Θα μπορέσει να "μαζέψει" ορισμένους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, από την φτηνή κριτική. (Λέω φτηνή κριτική, γιατί είμαι βέβαιος ότι πολλοί βουλευτές θα είχαν παραμείνει στις παλιές - σπατάλες συνήθειές τους αν δεν υπήρχε αυτή η κατάσταση)...

Αυτή τη στιγμή χρειαζόμαστε μία δυνατή φωνή για να ξυπνήσει πολλούς... Δεν γίνεται με φιέστες και "σαχλαμαρίτσες" να λυθεί ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα... Είδαμε τις συναντήσεις των του Λαϊκού Ευρωπαϊκού Κόμματος και του Σοσιαλιστικού...

Οι Σοσιαλιστές καταδίκασαν τις πρακτικές που εφαρμόζει (αναγκαστικά) η Σοσιαλιστική κυβέρνηση της Ελλάδας, ενώ ο κ. Σαμαράς κατηγόρησε τις ίδιες πρακτικές σε αυτούς που μας ζητούν να τις εφαρμόσουμε, ενώ είναι μέλος τους και συμμερίζεται τις ίδιες αρχές με εκείνους.... Αυτές οι μικροπολιτικές, πρέπει να μπουν στην άκρη και να αντικατασταθούν με την σοβαρότητα...

Ο κ. Παπανδρέου έχει μία μεγάλη ευκαιρία! Πρέπει να την αξιοποιήσει και να μπορέσει να οδηγήσει την χώρα έξω από τον φαύλο κύκλο που έχει μπει... Άλλωστε, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, έχει χάσει μεγάλο ποσοστό, όμως οι πολίτες εξακολουθούν να το εμπιστεύονται.. Ας το ανταποδώσει...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Ο ασθενής είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον υγιή. Δεν είναι από τον πιο δυνατό που γίνεται η ζημιά σ’ ένα δυνατό άνθρωπό, αλλά από τον πιο αδύναμο.

Φρήντριχ Νίτσε, 1844-1900, Γερμανός φιλόσοφος



Τρίτη, Φεβρουαρίου 01, 2011

Περί μεταναστών και καταλήψεων...


Γεια σας,
Σαν να μην μας έφταναν τα δικά μας προβλήματα με την οικονομία μας σε άθλια κατάσταση και την κοινωνία να βρίσκεται στα όρια της σχιζοφρένειας, ήρθε η ώρα που οι μετανάστες ζητούν λύση, άμεση και οριστική!

Για το μεταναστευτικό ισχύουν ακριβώς τα ίδια που ισχύουν και για όλα τα προβλήματα της χώρας που λήγουν σε -ικό (πολιτικό, οικονομικό, φορολογικό, ασφαλιστικό κλπ): Όσο είχαμε λεφτά (ή νομίζαμε ότι είχαμε), όσο οι "δουλειές με φούντες" μας οδηγούσαν σαν μαστουρωμένους στην υπερκατανάλωση και την υπερβολή, ήμασταν αδιάφοροι για οτιδήποτε δύσκολο ή δυσάρεστο.

Όμως σήμερα, μαζί με όλα τα άλλα και αυτό απαιτεί την λύση του... Από όπου και να το κοιτάξεις, όλοι έχουν δίκιο! Οι μετανάστες είναι άνθρωποι που αναγκάστηκαν να αφήσουν την χώρα τους, είτε για ένα καλύτερο μέλλον, είτε επειδή κινδύνευαν σε αυτήν. Ερχόμενοι στην Ελλάδα, χωρίς λεφτά και χωρίς χαρτιά, το μόνο τους όπλο είναι η θέληση για δουλειά. Όταν και αυτή δεν βρίσκεται, το πιθανότερο είναι ότι θα παρανομήσουν, όχι για να πλουτίσουν αλλά για να φάνε, για να ζήσουν. Τότε είναι που τα διάφορα κυκλώματα τους εκμεταλλεύονται. Πρόσφατα όμως είδαμε ότι εκτός από τα κυκλώματα, οι μετανάστες είναι "εκμεταλλεύσιμοι" και από πολιτικές ομάδες...

Αν θέλουμε είμαστε ειλικρινείς, η κατάληψη της Νομικής ήταν ένα παιχνίδι... Κάποιοι αριστεροί, αριστεριστές ή αριστερίζοντες θεώρησαν πολιτική ευκαιρία να εκμεταλλευτούν το άσυλο και την κατάσταση των μεταναστών, ώστε να οδηγήσουν την επικαιρότητα στα "λημέρια" τους, νομίζοντας ότι αυτό θα τους δώσει λόγο ύπαρξης.

Γιατί, δεν χρειαζόταν η κατάληψη για να αισθανθεί το πρόβλημα ο κάτοικος ή ο εργαζόμενος του κέντρου... Όταν κάθε γωνία έχει γίνει γκέτο κάποιας εθνικότητας, όταν κάθε στενό κρύβει περισσότερους κινδύνους από την ζούγκλα, όταν η βρωμιά, η ανομία, η εγκληματικότητα και η εξαθλίωση είναι οι πιο ήπιες λέξεις που μπορείς να χρησιμοποιήσεις, μία κατάληψη του πανεπιστημίου, απλά είναι μία φιέστα για να αφιερώσουν χρόνο οι τηλεοράσεις και να γεμίσουν οι εφημερίδες.

Κανείς λοιπόν δεν διαφωνεί με την στάση της Αριστεράς που κάνει λόγο για λύση του προβλήματος στην ρίζα του και εξάλειψη των αιτιών που οδηγούν τους ανθρώπους στην μετανάστευση (νόμιμη ή παράνομη). Όμως μία τέτοια συζήτηση είναι σε θεωρητικό επίπεδο και ποτέ δεν πρόκειται να βρεθεί πραγματική λύση.

Αυτή τη στιγμή το πρόβλημα απαιτεί άμεσους και λεπτούς χειρισμούς. Οι μετανάστες δεν έχουν λιγότερα δικαιώματα από εμάς στην ζωή. Όμως όποιος έχει δικαιώματα, πάντα έχει και υποχρεώσεις!!!

Ως χώρα, ως οικονομία, ακόμα και ως κοινωνία, δεν μπορούμε να δεχτούμε μεγάλο αριθμό μεταναστών. Είναι καταστροφικό και επικίνδυνο, αφού αφενός δεν αντέχουμε οικονομικά, αφετέρου δεν μπορούμε να ελέγξουμε την κινητικότητά τους και την δυναμική που μπορεί να δημιουργηθεί από την αύξησή τους.

Άλλωστε, κοιτώντας κάτω από το χαλί, η λαθρομετανάστευση μπορεί να κρύβει και πολλά άλλα "λαθραία" από πίσω... Εμπόριο όπλων, ναρκωτικών, ανθρώπων, μπορεί εύκολα να ακολουθήσει τα "μονοπάτια της μετανάστευσης" και εκμεταλλευόμενο την ελαστικότητά μας, να ανθήσει...

Ως χώρα, οφείλουμε να πιέσουμε την ΕΕ και τους διεθνείς οργανισμούς να μας υποστηρίξουν σε αυτό το θέμα. Τα στοιχεία δείχνουν ότι από την στιγμή που είχαμε την βοήθεια της FRONTEX, το πρόβλημα είχε ελεγχθεί. Όμως πρόσφατες ανακοινώσεις μιλούν για αποχώρησή της τους επόμενους μήνες. Δεν μπορεί μία χώρα όπως η Ελλάδα, με τα οικονομικά και λειτουργικά της προβλήματα, να καλείται να διαφυλάξει τα σύνορα της ΕΕ χωρίς υποστήριξη.

Το πρόβλημα τείνει να ενταθεί μετά τις τελευταίες εξελίξεις στις μουσουλμανικές χώρες. Η Αίγυπτος, η Τυνησία, ο Λίβανος ήδη έχουν αρχίσει, ενώ είναι κρίσιμη η κατάσταση και σε πολλές άλλες. Αν σε αυτές προσθέσουμε και τις εξελίξεις στην Αλβανία, τότε διαπιστώνουμε ότι είμαστε περικυκλωμένοι.

Αν ρίξουμε μία γρήγορη ματιά στον κόσμο, θα δούμε εκτός από τις μουσουλμανικές χώρες, έχουμε ιδιαίτερα προβλήματα (όχι βίαια, αλλά πολιτικά) και σε χώρες με οικονομικά προβλήματα, όπως πρόσφατα το Βέλγιο και αυτές τις μέρες η Ιρλανδία.

Η κατάσταση είναι ένα καζάνι που βράζει. Οι πολιτικοί μας, οφείλουν να δουν το πρόβλημα κατάματα και να προσπαθήσουν να αντιδράσουν με σοβαρότητα σε εσωτερικά και εξωτερικά θέματα, ώστε να αποφευχθεί η επιδείνωση. Τα προβλήματα λύνονται με σταθερές αποφάσεις και ισχυρές λύσεις, όχι με μπαλώματα και αναβολές που μας οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση. Μην ξεχνάμε ότι στο μεταναστευτικό δεν υπάρχει ΔΝΤ ή τρόικα που θα μας βοηθήσει, θα μας σώσει ή θα μας ελέγξει... Σε αυτό το πρόβλημα είμαστε μόνοι μας!


Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Αν δεν είσαι μέρος της λύσης, τότε είσαι μέρος του προβλήματος.

Eldridge Cleaver, 1935-1998, Αμερικανός ακτιβιστής (Μαύροι Πανθήρες)


Τετάρτη, Ιανουαρίου 19, 2011

Ωρέ που πάμε ρε!


Γεια σας,
οι περισσότεροι θα ξέρετε την φράση του τίτλου. Ανήκει στον Β. Αυλωνίτη και ενώ η ταινία είχε γυριστεί το 1954, η διαχρονικότητα της "ατάκας" είναι χαρακτηριστική..

Που πάμε? Τι θα γίνει? Πόσο ακόμα θα αντέξουμε? Κανείς δεν ξέρει!

Υπάρχουν ορισμένοι που θεωρούν ότι όλα είναι προσχεδιασμένα και "κάποιοι" ισχυροί έχουν αποφασίσει ήδη για την τύχη μας! Αν και αυτή η θεωρία έχει ορισμένα βάσιμα επιχειρήματα, δυσκολεύομαι να την αποδεχτώ.

Η πορεία μας και το σημερινό αποτέλεσμα - κατάντημα, είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας φθοράς στην οποία συμβάλλαμε όλοι! Ο καθένας σε διαφορετικό βαθμό, αλλά όλοι... Γιατί λοιπόν να κατηγορούμε πάντα άλλους και να βλέπουμε παντού σενάρια συνωμοσίας? Γιατί απλά, βαριόμαστε να κάνουμε οτιδήποτε άλλο.

Μία μακροχρόνια αδιαφορία για τα πάντα, μία ουδέτερη στάση στα σοβαρά προβλήματα και αναβλητικότητα ήταν η συνεχής αντίδρασή μας.

Σήμερα όλοι ζητάμε από την κυβέρνηση να διεκδικήσει τις Γερμανικές αποζημιώσεις. Σωστό, αλλά γιατί δεν το κάναμε το 2000? Πόσοι από εμάς το ήξεραν? Πόσοι από τους πολιτικούς που σήμερα "χτυπιούνται" στα κανάλια, το ζητούσαν τότε?

Σήμερα όλοι θέλουμε να μπει τάξη στο δημόσιο, να δημιουργηθεί ενιαίο μισθολόγιο και να ελέγχονται οι προσλήψεις. Σωστό, όμως πόσοι από εμάς έψαχναν τρύπα πριν από μερικά χρόνια για να μπουν στο δημόσιο "πριν σταματήσουν τις προσλήψεις", όπως λέγαμε? Πόσοι από τους πολιτικούς έκαναν ρουσφετολογικές προσλήψεις, ενώ σήμερα ζητούν έντονα να ισχύσει ο ΑΣΕΠ?

Υπάρχουν ένα σωρό παραδείγματα. Κατηγορούμε τον δικομματισμό, ενώ στις εκλογές τον στηρίζουμε (έστω και αν η "δύναμή" του έχει μειωθεί). Κατηγορούμε τα φακελάκια, όλοι όμως δίνουμε όταν αντιμετωπίσουμε ανάγκη. Κατηγορούμε την φοροδιαφυγή, όλοι όμως συζητάμε καλύτερη τιμή με μειωμένη απόδειξη. Κλπ, κλπ, κλπ.

Ας αποφασίσουμε λοιπόν να αλλάξουμε εμείς. Ας γίνουμε πιο επιθετικοί, ας διεκδικήσουμε περισσότερα. Θεωρώ ότι στην κατάστασή μας, δεν έχουμε ανάγκη από διαφύλαξη των κεκτημένων, αλλά έχουμε ανάγκη από διαφύλαξη της λογικής.

Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να θεωρείται κεκτημένο ή ζητούμενο ένας αξιοπρεπής μισθός. Έπρεπε να είναι δεδομένο. Όπως και οι συνθήκες εργασίας. Όμως από την άλλη πλευρά δεν μπορεί να είναι ζητούμενο η παραγωγικότητα των εργαζομένων και το ενδιαφέρον τους για την επιχείρηση. Οφείλουμε να εργαζόμαστε με υπευθυνότητα και δικαιούμαστε να αμειβόμαστε με αξιοπρεπή μισθό.

Αν λοιπόν θέλουμε να ξέρουμε που πάμε, πρέπει να αποφασίσουμε εμείς τον προορισμό. Πολύ περισσότερο, πρέπει να σχεδιάσουμε την διαδρομή και το μέσο μεταφοράς. Οι πολιτικοί θα πρέπει να απαιτήσουμε να είναι (και να γίνουν) οι οδηγοί μας. Δεν γίνεται διαφορετικά. Δεν γίνεται απλά να περιμένουμε! Κανένας δεν ενδιαφέρεται περισσότερο από εμάς, για εμάς!

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Ν’ αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω Ν. Καζαντζάκης

Δευτέρα, Ιανουαρίου 03, 2011

Οι ντιντίδες και τα ρεμάλια!


Γεια σας,
καλή χρονιά σε όλους, με υγεία, ευτυχία και δημιουργικότητα...

Την αμφισβήτηση των πολιτικών, του συστήματος και των κομμάτων, την έχουμε διαπιστώσει εδώ και πολλούς μήνες. Αυτό που παρατηρούμε όμως τον τελευταίο καιρό, είναι πως οι ίδιοι οι πολιτικοί ενώ αναγνωρίζουν ότι οι πολίτες έχουν στραφεί εναντίον τους, όχι μόνο δεν κάνουν τίποτα για να αντιστρέψουν το κλίμα αυτό, αλλά με τις πράξεις και τα λόγια τους το ενισχύουν.

Αυτές τις ημέρες, δύο πολιτικά στελέχη της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, απασχολούν τις παραπολιτικές ειδήσεις με τις δηλώσεις τους. Ο κ. Θ. Πάγκαλος, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης δήλωσε ότι οι πολιτικοί διόριζαν ρεμάλια στο δημόσιο για εξασφαλίζουν την εκλογή τους, ενώ ο κ. Φ. Κρανιδιώτης, στενός συνεργάτης του κ. Σαμαρά, είπε πως η ΝΔ δεν έχει ανάγκη από ντιντίδες...

Και οι δύο δηλώσεις δεν είναι αναληθείς... Αντιπροσωπεύουν την σκέψη πολλών πολιτών, όμως ερμηνεύονται μόνο από την μία μεριά!

Όταν ο κ. Πάγκαλος αναγνωρίζει ότι "όλοι μαζί τα φάγαμε" και ότι "διορίζαμε για μας ψηφίζουν", λέει κάτι που ισχύει... Όμως στο "παιχνίδι" αυτό αναγνωρίζει και τις ευθύνες των πολιτικών, χωρίς όμως να ζητάει να αποδοθούν... Οι πολίτες πληρώνουν την συμμετοχή τους στο "πάρτι" με μειώσεις μισθών, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, ανεργία και ένα σωρό άλλα "μνημονιακά" μέτρα... Όμως οι πολιτικοί πως πληρώνουν? Το μόνο που έχει αλλάξει στην ζωή τους είναι η μεγαλύτερη αποδοκιμασία... Αν έχουν ευθύνη για την κατάσταση και την αναγνωρίζουν, οφείλουν -τουλάχιστον- να αποσυρθούν ...

Όταν ο κ. Κρανιδιώτης λέει ότι δεν έχουμε καμία ανάγκη από ντιντίδες, πάλι δεν λέει κάτι που δεν ισχύει... Όχι μόνο στην ΝΔ αλλά στο σύνολο της πολιτικής δεν έχουμε ανάγκη από δειλούς και δόλιους... Όμως και εκείνος δεν κάνει κάτι για να "ξεμπροστιάσει" ντιντιδικα φαινόμενα και να καθαρίσει το τοπίο...

Έχουμε βαρεθεί από "ΖΟΡΟ" των λόγων... Δεν έχουμε ανάγκη από πολιτικούς που επικεντρώνονται στην συζήτηση του προβλήματος, αλλά από αυτούς που επικεντρώνονται στο πρόβλημα και την λύση του... Αυτό που διαπιστώνουν και οι δύο πολιτικοί είναι αληθινό, αλλά δεν μας λένε κάτι που δεν ξέρουμε... Θέλουμε από αυτούς να δούμε πως αντιδρούν και πως αλλάζουν αυτή τη διαπίστωση!

Επιτέλους πρέπει να αντιληφθούμε όλοι ότι τα λόγια μας πρέπει να έχουν νόημα... Όταν λέμε κάτι να το εννοούμε και όχι μόνο να το διαφημίζουμε... Η σημερινή κατάσταση της χώρας απαιτεί σοβαρότητα, υπευθυνότητα και δράση, δεν χωράνε αστειάκια και πειράγματα... Όταν σου δίνουν πέτρες στα χέρια έχεις την επιλογή να καταστρέψεις ή να χτίσεις κάτι με αυτές...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού. Είναι η επιλογή μεταξύ του καταστροφικού και του δυσάρεστου.

John Kenneth Galbraith, 1908-2006, Καναδός οικονομολόγος