Δευτέρα, Δεκεμβρίου 20, 2010

Η -επικίνδυνη- κρίση του πολιτικού συστήματος


Γεια σας,
η προηγούμενη εβδομάδα ήταν ιδιαίτερα έντονη, έχοντας μία μεγάλη απεργία (που ως συνήθως τον τελευταίο καιρό συνδυάστηκε με απεργία στα ΜΜΕ), την συζήτηση στην ΕΕ για την διάσωση των "ατίθασων" και τον ξυλοδαρμό του πρώην υπουργού κ. Κ. Χατζηδάκη από πολίτες που διαδήλωναν έξω από την Βουλή.

Όλα αυτά κατά την γνώμη μου πηγάζουν από το ίδιο ακριβώς πρόβλημα: Την κρίση που περνάει το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Κρίση που σίγουρα θα οδηγήσει σε δομικές αλλαγές.

Η επίθεση κατά του πρώην υπουργού πολλά μηνύματα... Την τελευταία φορά που έγινε κάτι παρόμοιο, ήταν η προσπάθεια επίθεσης κατά του κ. Α. Κακλαμάνη. Στα δύο αυτά επεισόδια, το κοινό σημείο ήταν πως και οι δύο πολιτικοί είναι κατά γενική ομολογία "συμπαθείς" στην κοινή γνώμη. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό να αποτρέψει την πρόθεση στην μία περίπτωση και την πράξη στην άλλη.

Η ουσιαστική διαφορά είναι πως ο κ. Κακλαμάνης δέχτηκε την επίθεση ενώ το κόμμα του είναι στην εξουσία, ενώ στον κ. Χατζηδάκη επιτέθηκαν όταν το κόμμα του βρίσκεται στην αντιπολίτευση και μάλιστα έχει καταψηφίσει το μνημόνιο, έχει αντιδράσει στις αλλαγές των εργασιακών - ασφαλιστικών θεμάτων και κρατάει επικριτική στάση στην κυβερνητική πολιτικη.

Η γενική αποδοκιμασία κατά των πολιτικών δεν φαίνεται να γνωρίζει κόμμα, χρώμα ή ιδεολογία. Και όσο τα δύο κόμματα εξουσίας θα μετρούν τα λάθη των άλλων, τόσο περισσότερο θα μεγαλώνει η αποδοκιμασία για τα ίδια.

Έχω γράψει πολλές πως αυτή είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία των πολιτικών να αλλάξουν και να προσπαθήσουν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Το σοκ των νέων μέτρων, μπορεί να έγινε αποδεκτό σχετικά εύκολα από τους πολίτες, ήταν όμως αρκετό για να τους ταρακουνήσει, να τους ξυπνήσει και να αρχίσουν να έχουν απαιτήσεις από τους πολιτικούς.

Κανένας δεν μπορεί να πείσει πλέον με ένα απλό χτύπημα στην πλάτη ή ένα προεκλογικό χαμόγελο. Ακούγεται αστεία η δικαιολογία "και ο δικός μας μισθός μειώθηκε", γιατί είναι διαφορετική η μείωση του 20% στα 6000 ευρώ από το 30% στα 700 ευρώ! Οι πολίτες ζητάμε πλέον κάτι παραπάνω, ζητάμε έργο - προοπτική - ΑΛΗΘΕΙΑ (δηλαδή τα αυτονόητα)!

Άλλο ένα δείγμα τις κρίσης είναι οι αποχωρήσεις & οι διαγραφές βουλευτών ή η ίδρυση νέων κομμάτων. Ενώ κάποια στιγμή στο πολύ πρόσφατο παρελθόν είχαμε σχεδόν τρικομματική Βουλή, σήμερα γίνεται λόγος για 5 έως 7 κόμματα! Καλό φαινόμενο η πολυφωνία, αλλά όταν έχει νόημα.

Από την αρχή αυτής της κρίσης φαινόταν ότι η αλλαγή του πολιτικού συστήματος θα είναι η μόνη λύση. Δυστυχώς οι πολιτικοί τότε δεν το πίστεψαν, ενώ φαίνεται πως ακόμα και τώρα πολλοί δεν θέλουν να το αποδεχτούν. Η ιστορία απλά θα τους προσπεράσει και θα μείνουν να κάνουν πραγματικό απολογισμό των λαθών τους, όταν θα είναι πολύ αργά.

Βέβαια, μία δομική και ευρεία αλλαγή του πολιτικού συστήματος, σημαίνει ότι συγχρόνως θα υπάρξει μία αντίστοιχη αλλαγή της στάσης των πολιτών. Δεν έφτασαν μόνοι τους οι πολιτικοί τα πράγματα ως εδώ!!!

Αν είναι να κερδίσουμε κάτι από αυτή την κρίση, ας το κάνουμε σωστά! Ο ξυλοδαρμός κάνει ήρωα έναν πολιτικό και δεν φέρνει κανένα απολύτως αποτέλεσμα... Η "απογύμνωση" όμως των ανίκανων, η περιθωριοποίηση των προκλητικών και η πολιτική καταδίκη όσων την αξίζουν, είναι η καλύτερη λύση...

Πρέπει να έχουμε πάντα υπόψη μας ότι οι πολιτικοί θα έλεγαν πάντα την αλήθεια όταν δεν θα είχαν κάτι να φοβηθούν...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Σε μια χώρα που κυβερνάται καλά, η φτώχεια είναι ντροπή. Σε μια χώρα που κυβερνάται άσχημα, ο πλούτος είναι ντροπή.

Κομφούκιος, 551-479 π.X., Κινέζος φιλόσοφος


Πέμπτη, Δεκεμβρίου 09, 2010

Ανάγκη για νέα μέτρα...


Γεια σας,
δεν νομίζω ότι χρειαζόμασταν τις συμβουλές του κ. Στρος-Καν ή τις απόψεις του κ. Ρεν για να γίνουμε σοφότεροι. Η κατάσταση είναι δύσκολη και θα γίνει ακόμα δυσκολότερη.

Αν το στοίχημα της κυβέρνησης πριν από ένα χρόνο ήταν να βρει τα χρήματα για να μην κηρύξει πτώχευση η Ελληνική οικονομία, σήμερα το στοίχημα είναι να βρεθεί ένας τρόπος ώστε να αποδώσουν τα μέτρα που έχει λάβει.

Η μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, οι αυξήσεις σε όλους τους φόρους και το "νοικοκύρεμα" των δαπανών του δημοσίου είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Από την άλλη όμως, όλοι ξέρουμε ότι αν η οικονομία είναι μηδενική, κανένας φόρος δεν θα εισπραχθεί, κανένας μισθός δεν θα έχει νόημα.

Ακόμα και αν η φορολογία φτάσει στο 99%, ακόμα και αν ο μισθός γίνει 1 ευρώ, ακόμα και αν το κράτος αξιολογεί και τα δέκατα του ευρώ, η σωτηρία δεν θα έρθει χωρίς ανάπτυξη... Όμως τι ανάπτυξη χρειαζόμαστε...

Για πολλές δεκαετίες η οικονομία μας βασίστηκε σε μία ανάπτυξη της κατανάλωσης εισαγόμενων προϊόντων. Βρίσκαμε φτηνό χρήμα από τις τράπεζες, χωρίς ουσιαστικά να ¨το αξίζουμε" και αγοράζαμε είδη made in... οπουδήποτε εκτός Ελλάδος. Αυτός ο δρόμος δεν μας οδήγησε πουθενά, ή μάλλον μας οδήγησε... εδώ...

Σήμερα είναι ανάγκη να αλλάξουμε πορεία και να αρχίσουμε να παράγουμε... Όχι ιδέες, όχι μεγάλα λόγια ή φούμαρα... Πρέπει να παράγουμε προϊόντα και πρέπει αυτά τα προϊόντα να τα εξάγουμε, αν θέλουμε να διατηρούμε κάποια ελπίδα...

Η αγορά ωστόσο είναι ιδιαίτερα δύσκολη... Από την μία είναι οι χώρες της Ασίας που παράγουν φτηνά και μαζικά το οτιδήποτε. Από την άλλη είναι οι χώρες της Ευρώπης που παράγουν ποιοτικά και μας έχουν κλείσει τον δρόμο... Τι μας μένει? Σε αυτό το σημείο πρέπει να δείξουμε την εξυπνάδα μας και την ευστροφία μας. Πρέπει να παράγουμε είδη που θα "κάνουν την διαφορά" σε σχέση με τα υπάρχοντα...

Σε αυτόν τον τομέα η κυβέρνηση πρέπει να λάβει νέα μέτρα... Να δώσει ώθηση σε επιχειρήσεις (κατά προτίμηση Ελληνικές) να παράγουν στην Ελλάδα και να εξάγουν τα είδη τους. Πως? Πολλοί τρόποι: μείωση της φορολογίας για τα κέρδη από εξαγωγές, επιδότηση για την αύξηση της απασχόλησης, άμεση υποστήριξη σε θέματα νέων τεχνολογιών και προώθησης.

Έχοντας μία μικρή αγορά, που συνεχώς συρρικνώνεται, λόγω μειώσεων των μισθών και έχοντας ένα ποσοστό ανεργίας που συνεχώς αυξάνεται λόγω μείωσης της επιχειρηματικότητας, δεν χρειάζεται να είσαι Ρουμπινί για να αντιληφθείς ότι το άνοιγμα της αγοράς και η είσοδος κεφαλαίων στην χώρα γίνεται μόνο από τις εξαγωγές...

Είναι πολύ ωραίες οι συζητήσεις για την αποτυχία και την διαφθορά του πολιτικού συστήματος. Είναι ατελείωτες οι αναλύσεις για την αναγκαιότητα του μνημονίου. Είναι εύκολη τροφή η θεωρητική οικονομία του ΑΝ. Όμως από αυτή την κρίση πρέπει όλοι να μάθουμε κάτι:
- Κυβέρνηση/πολιτικοί: Η υπομονή των πολιτών δεν είναι ανεξάντλητη. Επιπλέον μέτρα δεν θα γίνουν εύκολα αποδεκτά. Η οικονομική κατάσταση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων είναι σε οριακά επίπεδα...
- Πολίτες: Η εποχή του "όλοι στο δημόσιο" έχει τελειώσει. Για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε την ευημερία πρέπει να εργαστούμε με κανόνες ιδιωτικού δικαίου. Η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, εξαρτάται άμεσα από την ατομική μας παραγωγικότητα... (Πάντα βέβαια με αξιοπρεπείς μισθούς)
- Επιχειρηματίες: Το γρήγορο και εύκολο κέρδος δεν υπάρχει... Τα φύκια είναι φύκια και όχι μεταξωτές κορδέλες... Για να υπάρξουν κέρδη πρέπει το προϊόν μας να αξίζει, πρέπει να κάνουμε επενδύσεις, πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη εξωστρέφειας και πρέπει το προσωπικό μας να είναι ικανοποιημένο (από αμοιβή και συνθήκες εργασίας)

Σε ένα διαρκώς διαφοροποιούμενο πολιτικό, οικονομικό και επιχειρηματικό πεδίο, η προσαρμογή είναι η μοναδική λύση. Αν μείνεις "ακίνητος", θεωρώντας ότι είσαι βράχος, δύο πιθανότητες υπάρχουν: Ή θα πιάσεις μούχλα, ή θα πρέπει να υπομείνεις τον κάθε "πισινό" των περαστικών για να ξεκουραστούν...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Σε μερικούς ανθρώπους δεν αρέσει ο ανταγωνισμός, επειδή τους αναγκάζει να δουλεύουν πιο σκληρά και πιο καλά.

Drew Carey, 1958-, Αμερικανός κωμικός