Ωρέ που πάμε ρε!

Γεια σας,
οι περισσότεροι θα ξέρετε την φράση του τίτλου. Ανήκει στον Β. Αυλωνίτη και ενώ η ταινία είχε γυριστεί το 1954, η διαχρονικότητα της "ατάκας" είναι χαρακτηριστική..

Που πάμε? Τι θα γίνει? Πόσο ακόμα θα αντέξουμε? Κανείς δεν ξέρει!

Υπάρχουν ορισμένοι που θεωρούν ότι όλα είναι προσχεδιασμένα και "κάποιοι" ισχυροί έχουν αποφασίσει ήδη για την τύχη μας! Αν και αυτή η θεωρία έχει ορισμένα βάσιμα επιχειρήματα, δυσκολεύομαι να την αποδεχτώ.

Η πορεία μας και το σημερινό αποτέλεσμα - κατάντημα, είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας φθοράς στην οποία συμβάλλαμε όλοι! Ο καθένας σε διαφορετικό βαθμό, αλλά όλοι... Γιατί λοιπόν να κατηγορούμε πάντα άλλους και να βλέπουμε παντού σενάρια συνωμοσίας? Γιατί απλά, βαριόμαστε να κάνουμε οτιδήποτε άλλο.

Μία μακροχρόνια αδιαφορία για τα πάντα, μία ουδέτερη στάση στα σοβαρά προβλήματα και αναβλητικότητα ήταν η συνεχής αντίδρασή μας.

Σήμερα όλοι ζητάμε από την κυβέρνηση να διεκδικήσει τις Γερμανικές αποζημιώσεις. Σωστό, αλλά γιατί δεν το κάναμε το 2000? Πόσοι από εμάς το ήξεραν? Πόσοι από τους πολιτικούς που σήμερα "χτυπιούνται" στα κανάλια, το ζητούσαν τότε?

Σήμερα όλοι θέλουμε να μπει τάξη στο δημόσιο, να δημιουργηθεί ενιαίο μισθολόγιο και να ελέγχονται οι προσλήψεις. Σωστό, όμως πόσοι από εμάς έψαχναν τρύπα πριν από μερικά χρόνια για να μπουν στο δημόσιο "πριν σταματήσουν τις προσλήψεις", όπως λέγαμε? Πόσοι από τους πολιτικούς έκαναν ρουσφετολογικές προσλήψεις, ενώ σήμερα ζητούν έντονα να ισχύσει ο ΑΣΕΠ?

Υπάρχουν ένα σωρό παραδείγματα. Κατηγορούμε τον δικομματισμό, ενώ στις εκλογές τον στηρίζουμε (έστω και αν η "δύναμή" του έχει μειωθεί). Κατηγορούμε τα φακελάκια, όλοι όμως δίνουμε όταν αντιμετωπίσουμε ανάγκη. Κατηγορούμε την φοροδιαφυγή, όλοι όμως συζητάμε καλύτερη τιμή με μειωμένη απόδειξη. Κλπ, κλπ, κλπ.

Ας αποφασίσουμε λοιπόν να αλλάξουμε εμείς. Ας γίνουμε πιο επιθετικοί, ας διεκδικήσουμε περισσότερα. Θεωρώ ότι στην κατάστασή μας, δεν έχουμε ανάγκη από διαφύλαξη των κεκτημένων, αλλά έχουμε ανάγκη από διαφύλαξη της λογικής.

Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να θεωρείται κεκτημένο ή ζητούμενο ένας αξιοπρεπής μισθός. Έπρεπε να είναι δεδομένο. Όπως και οι συνθήκες εργασίας. Όμως από την άλλη πλευρά δεν μπορεί να είναι ζητούμενο η παραγωγικότητα των εργαζομένων και το ενδιαφέρον τους για την επιχείρηση. Οφείλουμε να εργαζόμαστε με υπευθυνότητα και δικαιούμαστε να αμειβόμαστε με αξιοπρεπή μισθό.

Αν λοιπόν θέλουμε να ξέρουμε που πάμε, πρέπει να αποφασίσουμε εμείς τον προορισμό. Πολύ περισσότερο, πρέπει να σχεδιάσουμε την διαδρομή και το μέσο μεταφοράς. Οι πολιτικοί θα πρέπει να απαιτήσουμε να είναι (και να γίνουν) οι οδηγοί μας. Δεν γίνεται διαφορετικά. Δεν γίνεται απλά να περιμένουμε! Κανένας δεν ενδιαφέρεται περισσότερο από εμάς, για εμάς!

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Ν’ αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω Ν. Καζαντζάκης