Είναι λύση οι απολύσεις στο δημόσιο?

Γεια σας,
είναι συνήθης τακτική των κυβερνήσεων να "σκέπτονται δυνατά", πριν από την λήψη μέτρων, ώστε να λαμβάνουν τα μηνύματα της κοινωνίας και να προσαρμόζονται ανάλογα. Συνήθως αυτές οι σκέψεις ξεκινούν από τρίτους, μη πολιτικά πρόσωπα, ώστε να μπορεί η κυβέρνηση να τα διαψεύσει. Επίσης, οι προτάσεις είναι ιδιαίτερα σκληρές, ώστε τα νέα μέτρα να είναι ηπιότερα και να τα δεχόμαστε ανακουφισμένοι που δεν έφτασαν στα άκρα...

Με αυτή τη στρατηγική, η κυβέρνηση ανοίγει το θέμα των απολύσεων στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα, μέσω του Προέδρου του ΣΕΒ, κ. Δασκαλόπουλου.

Όλοι γνωρίζουμε πως η κατάσταση με τους υπαλλήλους του δημοσίου έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Όλοι όσοι το βλέπουμε "απέξω", χωρίς να δουλεύουμε εμείς ή συγγενείς μας στο δημόσιο, συζητάμε ότι πρέπει επιτέλους να αλλάξει κάτι... Είναι όμως η κατάλληλη στιγμή?

Είναι αλήθεια ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι στοιχίζουν πολλά, το μισθολογικό καθεστώς είναι πιο θολό από τα νερά του Θερμαϊκού, έχουμε πολλούς περισσότερους από όσους είναι απαραίτητοι (χωρίς να προσθέτουν περισσότερη ποιότητα στις υπηρεσίες προς τους πολίτες) και πολλοί είναι περισσότερο άεργοι από το να ήταν άνεργοι!

Είμαι από εκείνους που θεωρούν ότι πρέπει να γίνουν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων (για την ακρίβεια: έπρεπε να είχαν γίνει!). Έχω ακούσει πολλά για αυτή την άποψη, αλλά έχω κάθε δικαίωμα να την υπερασπίζομαι... Δεν είναι όμως τώρα η κατάλληλη στιγμή για να γίνει αυτό.

Έχοντας ένα τεράστιο ποσοστό ανεργίας, αντιμετωπίζοντας καθημερινά πτωχεύσεις εταιριών και νέες απολύσεις, βλέποντας ότι η προοπτική ανάπτυξης να καθυστερεί, ποια είναι η προοπτική που θα έχουν οι νέοι άνεργοι που θα προστεθούν?

Ο κ. Δασκαλόπουλος έχει απόλυτο δίκιο όταν λέει πως είναι άδικο οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα να έχουν την αβεβαιότητα, ενώ οι εργαζόμενοι στο δημόσιο είναι σίγουροι για την δουλειά τους. Δεν είναι όμως η κατάλληλη στιγμή να λυθούν οι ψυχολογικές αδικίες. Μία τέτοια ανάλυση θα ανοίξει την συζήτηση για τις ρουσφετολογικές προσλήψεις και μονιμοποιήσεις, οι εργαζόμενοι θα κατηγορούν τους πολιτικούς που τους προσέλαβαν (και έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης), οι πολιτικοί θα αλληλοκατηγορούνται μεταξύ τους και δεν θα οδηγήσει πουθενά... Άντε, το πολύ - πολύ, σε κάποια εξεταστική με πολλά αντικρουόμενα πορίσματα...

Αν αναλογιστούμε πόσα χρήματα θα χρειαστούν για να πληρωθούν οι αποζημιώσεις, πόσα επιπλέον θα έχει ανάγκη ο ΟΑΕΔ για επιδόματα και πόσο θα μειωθεί η αγοραστική δύναμη οικογενειών (που θα αντιστοιχεί σε κλείσιμο μαγαζιών, πτώση τζίρου και νέες απολύσεις), θα αντιληφθούμε ότι μία τέτοια κίνηση θα ήταν καταστροφική σήμερα.

Βέβαια, είναι εξοργιστικό να ακούμε συνδικαλιστές (αναφέρομαι σε κάποιον από την ΕΘΕΛ που έκανε δηλώσεις) να αναφέρουν ότι: "δεν θα δεχτούμε ούτε ένα ευρώ μείωση, δεν θα δεχτούμε ούτε μία απόλυση" και συγχρόνως να ακούμε ότι θα αυξηθεί εκ νέου η τιμή των εισιτηρίων...

Θα πρέπει όλοι να ρίξουμε λίγο νερό στο κρασί μας, όχι για την υποστήριξη της κυβέρνησης, αλλά για την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Δεν μπορούν ορισμένοι συνδικαλιστές να κάνουν προκλητικές δηλώσεις, χωρίς να υπολογίζουν ότι τους ακούνε άνθρωποι που δεν είχαν μέσο για το δημόσιο και απολύθηκαν ή είναι απλήρωτοι ή έχουν υποστεί μείωση του μισθού τους.

Στην σημερινή κατάσταση, τα πάντα είναι ρευστά. Η "σωτηρία" της χώρας κρέμεται από μία λεπτή κλωστή... Τα σκληρά μέτρα ήδη ισχύουν και όλοι προσπαθούμε να προσαρμοστούμε με αυτά. Αν όμως έρθουν ακόμα περισσότερα και ακόμα σκληρότερα, δεν είναι σίγουρο πως οι πολίτες θα πειστούν ότι η κατάσταση θα είναι καλύτερη από το να είχαμε κηρύξει πτώχευση...

Η κυβέρνηση έχει δύο ευθύνες και δύο προκλήσεις: να οδηγήσει την χώρα προς την έξοδο από αυτή την κατάσταση, λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα και να κρατήσει την κοινωνική συνοχή, δίνοντας την ελπίδα και τις αποδείξεις πως οι θυσίες πιάνουν τόπο... "Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα"

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα.

Jean-Paul Sartre, 1905-1980, Γάλλος φιλόσοφος