Η -επικίνδυνη- κρίση του πολιτικού συστήματος

Γεια σας,
η προηγούμενη εβδομάδα ήταν ιδιαίτερα έντονη, έχοντας μία μεγάλη απεργία (που ως συνήθως τον τελευταίο καιρό συνδυάστηκε με απεργία στα ΜΜΕ), την συζήτηση στην ΕΕ για την διάσωση των "ατίθασων" και τον ξυλοδαρμό του πρώην υπουργού κ. Κ. Χατζηδάκη από πολίτες που διαδήλωναν έξω από την Βουλή.

Όλα αυτά κατά την γνώμη μου πηγάζουν από το ίδιο ακριβώς πρόβλημα: Την κρίση που περνάει το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Κρίση που σίγουρα θα οδηγήσει σε δομικές αλλαγές.

Η επίθεση κατά του πρώην υπουργού πολλά μηνύματα... Την τελευταία φορά που έγινε κάτι παρόμοιο, ήταν η προσπάθεια επίθεσης κατά του κ. Α. Κακλαμάνη. Στα δύο αυτά επεισόδια, το κοινό σημείο ήταν πως και οι δύο πολιτικοί είναι κατά γενική ομολογία "συμπαθείς" στην κοινή γνώμη. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό να αποτρέψει την πρόθεση στην μία περίπτωση και την πράξη στην άλλη.

Η ουσιαστική διαφορά είναι πως ο κ. Κακλαμάνης δέχτηκε την επίθεση ενώ το κόμμα του είναι στην εξουσία, ενώ στον κ. Χατζηδάκη επιτέθηκαν όταν το κόμμα του βρίσκεται στην αντιπολίτευση και μάλιστα έχει καταψηφίσει το μνημόνιο, έχει αντιδράσει στις αλλαγές των εργασιακών - ασφαλιστικών θεμάτων και κρατάει επικριτική στάση στην κυβερνητική πολιτικη.

Η γενική αποδοκιμασία κατά των πολιτικών δεν φαίνεται να γνωρίζει κόμμα, χρώμα ή ιδεολογία. Και όσο τα δύο κόμματα εξουσίας θα μετρούν τα λάθη των άλλων, τόσο περισσότερο θα μεγαλώνει η αποδοκιμασία για τα ίδια.

Έχω γράψει πολλές πως αυτή είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία των πολιτικών να αλλάξουν και να προσπαθήσουν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Το σοκ των νέων μέτρων, μπορεί να έγινε αποδεκτό σχετικά εύκολα από τους πολίτες, ήταν όμως αρκετό για να τους ταρακουνήσει, να τους ξυπνήσει και να αρχίσουν να έχουν απαιτήσεις από τους πολιτικούς.

Κανένας δεν μπορεί να πείσει πλέον με ένα απλό χτύπημα στην πλάτη ή ένα προεκλογικό χαμόγελο. Ακούγεται αστεία η δικαιολογία "και ο δικός μας μισθός μειώθηκε", γιατί είναι διαφορετική η μείωση του 20% στα 6000 ευρώ από το 30% στα 700 ευρώ! Οι πολίτες ζητάμε πλέον κάτι παραπάνω, ζητάμε έργο - προοπτική - ΑΛΗΘΕΙΑ (δηλαδή τα αυτονόητα)!

Άλλο ένα δείγμα τις κρίσης είναι οι αποχωρήσεις & οι διαγραφές βουλευτών ή η ίδρυση νέων κομμάτων. Ενώ κάποια στιγμή στο πολύ πρόσφατο παρελθόν είχαμε σχεδόν τρικομματική Βουλή, σήμερα γίνεται λόγος για 5 έως 7 κόμματα! Καλό φαινόμενο η πολυφωνία, αλλά όταν έχει νόημα.

Από την αρχή αυτής της κρίσης φαινόταν ότι η αλλαγή του πολιτικού συστήματος θα είναι η μόνη λύση. Δυστυχώς οι πολιτικοί τότε δεν το πίστεψαν, ενώ φαίνεται πως ακόμα και τώρα πολλοί δεν θέλουν να το αποδεχτούν. Η ιστορία απλά θα τους προσπεράσει και θα μείνουν να κάνουν πραγματικό απολογισμό των λαθών τους, όταν θα είναι πολύ αργά.

Βέβαια, μία δομική και ευρεία αλλαγή του πολιτικού συστήματος, σημαίνει ότι συγχρόνως θα υπάρξει μία αντίστοιχη αλλαγή της στάσης των πολιτών. Δεν έφτασαν μόνοι τους οι πολιτικοί τα πράγματα ως εδώ!!!

Αν είναι να κερδίσουμε κάτι από αυτή την κρίση, ας το κάνουμε σωστά! Ο ξυλοδαρμός κάνει ήρωα έναν πολιτικό και δεν φέρνει κανένα απολύτως αποτέλεσμα... Η "απογύμνωση" όμως των ανίκανων, η περιθωριοποίηση των προκλητικών και η πολιτική καταδίκη όσων την αξίζουν, είναι η καλύτερη λύση...

Πρέπει να έχουμε πάντα υπόψη μας ότι οι πολιτικοί θα έλεγαν πάντα την αλήθεια όταν δεν θα είχαν κάτι να φοβηθούν...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Σε μια χώρα που κυβερνάται καλά, η φτώχεια είναι ντροπή. Σε μια χώρα που κυβερνάται άσχημα, ο πλούτος είναι ντροπή.

Κομφούκιος, 551-479 π.X., Κινέζος φιλόσοφος