Γεια σας,
μετά από 3 μήνες απουσίας από το ενεργό blogging, γυρίζω πίσω και με λύπη παρατηρώ πως οι αναρτήσεις που έγιναν στην διάρκεια του τελευταίου χρόνου, θα μπορούσαν να γίνουν και σήμερα!!! Αυτό σημαίνει πολλά...
Η οικονομική κρίση, ξεπέρασε τα στενά όρια της χώρας μας και αρχίζει να εξαπλώνεται στις "μεγάλες" οικονομίες της ΕΕ. Για μία ακόμα φορά, οι αγορές και οι κερδοσκόποι, έτρεξαν πιο γρήγορα από τους Ευρωπαίους ηγέτες και τους περίμεναν στην γωνία για τρικλοποδιά.
Η Γερμανία και οι "ακόλουθοι" της (Ολλανδία, Αυστρία κλπ), δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται και πάλι το πρόβλημα που έχουν μπροστά τους. Αυτοί που έχουν ανάγκη (Ισπανία, Ιταλία, ίσως και λίγο η Γαλλία), δείχνουν να μιμούνται το παράδειγμα της Ελλάδας, που σφύριζε αδιάφορα ενώ έβλεπε ότι η κατάσταση γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Ίσως, να ζήλεψαν την "ευκολία" που δόθηκε η βοήθεια στην χώρα μας και να θέλουν να βαδίσουν στον ίδιο δρόμο.
Όμως ακόμα και αν απομακρύνουμε το βλέμμα μας από την Ευρώπη, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η οικονομία των ΗΠΑ εμφανίζεται να έχει τριγμούς. Αν και θωρακισμένη πίσω από την φήμη της υπερδύναμης, μάλλον δεν ήταν αρκετό για να την προστατεύσει από την επίθεση.
Αν και όλες οι "ισχυρές" χώρες του κόσμου φαίνεται να προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα, δεν κάνουν τίποτα ουσιαστικό προς αυτή τη κατεύθυνση. Είναι τραγική η ανικανότητά τους να αντιμετωπίσουν τις "αγορές", σε ένα παιχνίδι που αυτοί έχουν την δυνατότητα να ορίσουν τους όρους του.
Ενώ η ΕΕ έχει λάβει αμέτρητα μέτρα, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την συνολική λειτουργία της, όχι μόνο δεν κατάφερε να κάμψει τις πιέσεις, αλλά άνοιξε ακόμα περισσότερα μέτωπα. Είναι μία διαδικασία του τραβάει την κατάσταση στα άκρα, με βεβαιότητα ότι κάποια στιγμή το σκοινί θα σπάσει.
Η ανάγκη για μία συνολική - οριστική - γενναία και σκληρή λύση είναι περισσότερο επιτακτική από ποτέ. Η υπεραξία που έχει δημιουργηθεί σε όλους του τομείς της οικονομίας (χρηματιστήρια, δάνεια, ακίνητα, πρώτες ύλες), δεν μπορεί να καλυφθεί με χρήμα και δεν μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται αν δεν προσαρμοστεί στην πραγματικότητα. Σίγουρα η λύση δεν θα είναι εύκολη, όμως η σημερινή κατάσταση αν συνεχιστεί να την κάνει πιο δύσκολη.
Είναι τραγικό η "αίγλη" των αναπτυγμένων χωρών να "αξιολογείται" από την ικανότητά τους να δανειστούν. Είναι τρελό η ποιότητα ζωής των πολιτών κάθε χώρας να εξαρτάται άμεσα από την "βαθμολογία" που της δώσουν "ιδιωτικές κερδοσκοπικές εταιρείες" για να αντλήσουν χρήμα που δεν έχουν. Είναι ταπεινωτικό οι κυβερνήσεις να ενδιαφέρονται περισσότερο για την αξιολόγησή τους, από την ποιότητα ζωής των πολιτών τους. Είναι παράλογο να δουλεύουμε περισσότερο για να είμαστε σε θέση να δανειζόμαστε περισσότερο. Πρέπει να ρίξουμε ταχύτητα... Να σταματήσουμε να κυνηγάμε την ουρά μας, σαν τα σκυλιά... Δεν θα την πιάσουμε ποτέ, αλλά και αν το καταφέρουμε, θα πονέσουμε από το δάγκωμα!
Τα κινήματα των "Αγανακτισμένων" που για διαφορετικούς λόγους ξεκίνησαν στην Μέση Ανατολή, συνεχίζονται στην Ευρώπη και σίγουρα θα εξαπλωθούν στις ΗΠΑ και την Ν. Αμερική, φωνάζουν για ένα κοινό σκοπό: Αλλαγή στην άσκηση πολιτικής. Είτε είναι κατά κάποιων καθεστώτων, είτε είναι κατά κάποιων μέτρων, είτε κατά του πολιτικού μοντέλου, η ανάγκη της αλλαγής είναι επιτακτική.
Η "ηγεσία" είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ζημιά: "Όσο οι ηγέτες δρουν σπουδαία, τόσο μικρότερη είναι η ζημιά. Όσο η ζημιά μεγαλώνει, τόσο μικρότεροι είναι οι ηγέτες"!!!
Σας ευχαριστώ,
Γιώργος Φακίτσας
Κρίση είναι μια αλλαγή που προσπαθεί να συμβεί.
αντιλαμβάνομαι τα όσα γράφεις, όμως το ενδιαφέρον θα ήταν να εξετάσουμε κάτω από ποιες συνθήκες πρέπει να αλλάξει η πολιτική και προς ποια κατεύθυνση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλουμε αλήθεια νέες πολιτικές αλλά πως; Από αυτές που χαϊδεύουν τα αυτιά των πολιτών ή εκείνες που βάζουν τάξη στο δημοσιοικονομικό χάος του παρελθόντος :[
Ευχαριστω πολυ για το σχολιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ερωτημα σας ειναι πολυ σωστο, νομιζω ομως οτι γνωριζετε ηδη την απαντηση.
Το χαιδεμα των αυτιων για εμενα δεν θεωρειται πολιτικη...
Ακουμε συνεχεια τους "ηγετες" των μεγαλων χωρων να δηλωνουν αδυναμια στην αντιμετωπιση των κερδοσκοπικων επιθεσεων. Πραγματικα μου κανει εντυπωση ποσο αδυναμοι μπορει να ειναι οι "ισχυροι" απεναντι στα οικονομικα συμφεροντα. Αν εκεινοι ειναι τοσο αδυναμοι, πως περιμενουν απο μια μικρη οικονομικα χωρα, σαν την Ελλαδα, να ανταπεξελθει και να αντιμετωπισει αυτες τις επιθεσεις.
Με ενοχλει ιδιαιτερα οταν ακουω τον ορο "κερδοσκοποι" (αν για συντομια τον χρησιμοποιω συχνα)... Τι θα πει κερδοσκοποι? Ποιος δεν εργαζεται, ποιος δεν διατηρει επιχειρηση, ποιος δεν κανει οτιδηποτε με σκοπο το κερδος? Πρεπει να διαχωριστη ο ορος κερδοσκοπια απο την αισχροκερδια...
Στην χωρα μας, στην χωρα που ειναι υπερηφανη για την "ανακαλυψη" της δημοκρατιας, μπορουμε να γινουμε πρωτοποροι στην αλλαγη που ειναι αναγκαια διεθνως...
Αρκει οι πολιτικοι μας να αντιληφθουν την σοβαροτητα των στιγμων και την ιστορικοτητα των αποφασεων που πρεπει να λαβουν. Αρκει να δοκιμασουν για μια φορα στην "καριερα" τους να κανουν ενα βημα πισω... Να σταματησουν να βλεπουν τα κεκτημενα τους ως συνδικαλιστες.
Μπορει ακομα και τωρα να αρχισει μια δημοσια διαβουλευση για την αλλαγη του τροπου διακυβερνησης. Σιγουρα ειναι δυσκολη διαδικασια, αφου απο 10 εκατ. πολιτες, θα υπαρξουν 20 εκατ. προτασεις. Το τελικο αποτελεσμα ομως θα μπορεσει να δωσει ενα καλυτερο αποτελεσμα, εστω και κατ' ελαχιστον. Ας γινει το πρωτο βημα, ας παρει μπροστα η μηχανη της αλλαγης.