Ασφαλιστική... ανασφάλεια...

Γεια σας,
ένα νέο εργασιακό και ασφαλιστικό καθεστώς είναι παρών στην ζωή μας, κάνοντας ανατροπές στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς και φέρνοντας αναστάτωση στην πολιτική και συνδικαλιστική "συνείδηση" πολλών...

Είναι αλήθεια ότι το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι το σκληρότερο των τελευταίων ετών. Θίγει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, εργαζόμενους και συνταξιούχους, με διάφορες μορφές, έτη εργασίας - εισφορές - ποσό σύνταξης.

Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, δήλωσαν με ένταση ότι το νομοσχέδιο είναι εκτός σοσιαλιστικής και "πασοκικής" ιδεολογίας, αν και το υπερψήφισαν είτε ακολουθώντας την κομματική γραμμή, είτε ως σίγουροι ότι είναι η μοναδική λύση.

Για να είμαστε ειλικρινείς, τα μέτρα του νομοσχεδίου είναι εκτός οποιασδήποτε ιδεολογίας, αριστερής ή δεξιάς. Κανένας πολιτικός δεν θα έπαιρνε τέτοια μέτρα, ρισκάροντας την προσωπική του πολιτική πορεία ή ρισκάροντας την συνοχή και την λειτουργία της κοινωνίας. Μπορεί αρκετοί πολιτικοί να αδιαφορούν για την οικονομική κατάσταση των πολιτών, για τις εργασιακές - ασφαλιστικές συνθήκες και για την ποιότητα ζωής που προσφέρουν οι κοινωνικές υπηρεσίες του κράτους, όμως δεν θα έθιγαν τόσο σκληρά την ζωή τους.

Όλοι μας γνωρίζαμε ότι το ασφαλιστικό σύστημα που είχαμε δεν ήταν βιώσιμο. Τα ίδια τα κόμματα υπόσχονταν την "αναδιάρθρωσή" του σε κάθε προεκλογική καμπάνια. Αν αυτό είχε γίνει πολλά χρόνια πριν, θα είχαμε και πάλι πρόβλημα, όμως δεν θα ήταν τόσο βίαιη η προσαρμογή των δεδομένων.

Όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών έκαναν γρατσουνιές αντί για τομές στο ασφαλιστικό, φοβούμενες το πολιτικό κόστος. Η αδράνεια των κυβερνήσεων του κ. Καραμανλή, σε συνδυασμό με την κρίση αλλά και "λανθασμένες" κινήσεις όπως τα ομόλογα (δομημένα), ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Βέβαια, τα λάθη του ασφαλιστικού δεν είναι των τελευταίων δέκα ετών, αλλά των τελευταίων τριάντα. Δεν μπορεί ένα σύστημα που θέλει να θεωρείται βιώσιμο να αλλάζει με μερεμέτια και να μην είναι "εξ ορισμού" αναπροσαρμόσιμο στην κάθε εποχή.

Υπήρχε άλλος τρόπος? Προσωπικά νομίζω πως όχι. Όλοι γνωρίζαμε ότι δεν γινόταν να αλλάξει σοβαρά το ασφαλιστικό, υποστηρίζοντας συγχρόνως τα 3 "δεν" (δεν θα αυξηθούν τα όρια, δεν θα μειωθούν οι συντάξεις, δεν θα αυξηθούν οι εισφορές). Ήταν κάτι που το ομολογούσαν όλοι. Βέβαια ο αντίλογος είναι "τι φταίνε οι πολίτες που δεν έφαγαν", όμως πόσοι από εμάς δεν ξέρουμε κάποιον που βγήκε πρόωρα σε σύνταξη, κάποιον που δουλεύει ανασφάλιστος απαιτώντας μετά σύνταξη, κάποιον που είναι στο ταμείο εργασίας ενώ εργάζεται. Μπορεί λοιπόν να υπάρχει "σαπίλα" στην κορυφή του συστήματος, όμως όλοι την υποστηρίξαμε, όλοι επιδιώξαμε να εισπράξουμε εις βάρους των άλλων, όλοι προσπαθήσαμε να βγάλουμε κάτι παραπάνω αφού μπορούσαμε.

Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του κ. Μ. Ανδρουλάκη για το νομοσχέδιο: "Θα ψήφιζα όχι, αν μπορούσα να απαντήσω που θα βρω λεφτά να πληρώσω συντάξεις αύριο". Αυτό είναι που πρέπει να κάνουμε. Να αντιδρούμε όταν έχουμε κάτι να προτείνουμε. Να κατηγορούμε τον δικομματισμό, έχοντας την εναλλακτική πρόταση... Γιατί διαφορετικά δεν αλλάζουμε τίποτα, απλά επιβεβαιώνουμε την ανικανότητά μας να απαλλαγούμε από τους ανίκανους!

Και επειδή πολλοί θα τρέξουν να με κατηγορήσουν για το κείμενό μου, θέλω να πω μόνο αυτό: Ανήκω σε μία γενιά (30) που ελάχιστα έχει επιβαρύνει μέχρι στιγμής το σύστημα. Έχουμε σπουδάσει, έχουμε όρεξη και έχουμε και θέληση να πάμε μπροστά. Αυτό το ασφαλιστικό θα μας αναγκάσει να δουλέψουμε και να πληρώσουμε περισσότερο. Σε ποιο περιβάλλον όμως? Δεν φοβόμαστε την δουλειά, αλλά δεν έχουμε δουλειά... Δεν φοβόμαστε τον ανταγωνισμό αλλά αντιμετωπίζουμε "ρουσφετισμό"...

Αν λοιπόν πολλοί σήμερα λένε ότι χάνουν χρήματα ή πρέπει να δουλέψουν περισσότερο, έχουν απόλυτο δίκιο. Ας σκεφτούν όμως, ότι υπάρχει μία γενιά που χάνει όνειρα, που χάνει ευκαιρίες, που χάνει τα καλύτερά της χρόνια, χωρίς να φταίει και χωρίς να το αξίζει.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι αν δεν έπαιρνε τα μέτρα θα πηγαίναμε σε στάση πληρωμών και δεν θα υπήρχαν καθόλου συντάξεις. Ακούσατε κανέναν να το αμφισβητεί? Όλοι θα θέλαμε το "ιδανικό" περιβάλλον, όμως για να το αποκτήσουμε, πρέπει πρώτα να το πληρώσουμε, πρέπει να το χτίσουμε και όχι να ζητάμε να μας το χαρίσουν...

Ας σκεφτούμε λοιπόν λίγο μακροπρόθεσμα... Τι θα γινόταν αν δεν άλλαζε η κατάσταση? Βέβαια, δεν είμαστε σίγουροι ότι και τώρα θα πάνε καλύτερα τα πράγματα, όμως αυτό θα αποτελέσει την κρίση μας προς την κυβέρνηση. Κατηγορήσαμε τους προηγούμενους ότι δεν έκαναν κάτι, τώρα γιατί κατηγορούμε κάποιους που προσπαθούν να το κάνουν?

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Μια αδικία από την οποία κερδίζουμε εμείς, ονομάζεται τύχη. Μια αδικία από την οποία επωφελείται κάποιος άλλος, ονομάζεται σκάνδαλο.

Louis Dumur, 1863-1933, Γάλλος συγγραφέας