Γεια σας,
η πολιτική συζήτηση έχει ανάψει για τα καλά και οι αντιπαραθέσεις των πολιτικών είναι εντονότατες. Με την αβεβαιότητα για τον χρόνο των πρόωρων εκλογών, με ελάχιστο πολιτικό έργο σε σημαντικούς τομείς και με τους πολίτες να έχουν στραφεί εναντίον ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, η χώρα προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην οικονομική διάσωσή της, την οικολογική βελτίωσή της και την αναπτυξιακή πορεία.
Είναι αλήθεια ότι από την μεριά των πολιτικών έχουν γίνει σοβαρότατα λάθη από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Είναι όμως αυτά τα λάθη ο λόγος για τον οποίο η πολιτική έχει απαξιωθεί από τους πολίτες? Νομίζω πως όχι.
Τα λάθη είναι αναπόφευκτα σε κάποιον που προσπαθεί να κάνει κάτι. Είναι αδύνατον για κάποιον να μην κάνει σφάλματα είτε είναι πολιτικός, είτε επιχειρηματίας, είτε εργαζόμενος. Διαπράττουμε σφάλματα καθημερινά σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Θεωρώ όμως ιδιαίτερα σημαντικό και καταλυτικό παράγοντα, την διαχείριση αυτών των λαθών και τις ενέργειες που κάνουμε ώστε να μην ξανασυμβούν.
Κατά την γνώμη μου, αυτό είναι το σημείο στο οποίο οι πολιτικοί "έχασαν το παιχνίδι". Η αναγνώριση και η ανάληψη ευθύνης είναι άγνωστες λέξεις για κάποιον πολιτικό. Οι δικαιολογίες, όσο βάσιμες και αν είναι, δεν αρκούν στην απολογία τους. Άλλωστε, οι δικαιολογίες δεν δίνουν ποτέ λύση, ενώ σχεδόν πάντα διαιωνίζουν τα προβλήματα.
Για παράδειγμα, στις τελευταίες φωτιές, δεν είχαμε την απαίτηση από τον πρωθυπουργό ή τους υπουργούς να πιάσουν τις μάνικες. Έπρεπε όμως να είχαν δημιουργήσει ένα τέτοιο μηχανισμό που θα εξασφάλιζε την αποφυγή της καταστροφής. Έπρεπε να είχαν επιλέξει τα σωστά στελέχη για τις σωστές θέσεις και όχι τους "δικούς" τους για τιςκαλοπληρωμένες θέσεις. Αυτή είναι η ευθύνη τους πριν την καταστροφή...
Και η παραίτηση οποιουδήποτε δεν θα αναγεννήσει το δάσος. Θα δώσει όμως το μήνυμα ότι αν κάνεις λάθη τα πληρώνεις. Και αν τα λάθη γίνουν από τους υφισταμένους σου, πάλι τα πληρώνεις. Πόσο διαφορετικά θα επέλεγαν στελέχη, αλλά και πόσο διαφορετικά θα έλεγχαν τα στελέχη τους, αν γνώριζαν ότι για οποιοδήποτε σφάλμα ή παράλειψη, θα την πληρώσουν οι ίδιοι?
Έτσι βλέπουμε ότι η διαχείριση των προβλημάτων, αλλά και η διαφθορά που έχει αναπτυχθεί εντός του πολιτικού συστήματος είναι οι δύο βασικοί παράγοντες που οδηγούν στην σημερινή κατάσταση.
Οι πολίτες θέλουν να βλέπουν τον κρατικό μηχανισμό να λειτουργεί. Να απολαμβάνουν τα προνόμια για τα οποία φορολογούνται. Αντί αυτού παρατηρούμε ένα κρατικό μηχανισμό σε καθολική παράλυση. Οι δημόσιες υπηρεσίες, από την υγεία και την εκπαίδευση, μέχρι την ασφάλεια και τον οικονομικό μηχανισμό (εφορίες, ασφαλιστικά ταμεία), όχι μόνο υπολειτουργούν, αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι ανύπαρκτες.
Αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από μία κοινωνία που καθημερινά καλείται να πληρώσει περισσότερους φόρους για λιγότερες και άθλιες υπηρεσίες. Δεν μπορεί να γίνει κατανοητό από πολίτες που δουλεύουν σκληρά, χωρίς αυτό να ανταποδίδεται.
Σε αυτό το σημείο ακριβώς ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος, που μας έχει οδηγήσει στα σημερινά αποτελέσματα. Οι πολίτες προσπαθούν να"κλέψουν" το κράτος, αφού όσα χρήματα και να πληρώσουν, το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Οι πολιτικοί, κατηγορούν τους πολίτες που κλέβουν, υποστηρίζοντας ότι είναι η αιτία του προβλήματος. Ωστόσο, ενδιάμεσα ξεσπούν σκάνδαλα πολλών εκατομμυρίων, που στις περισσότερες περιπτώσεις εμπλέκονται πολιτικοί.
Αυτό όμως δεν μπορεί να θεωρηθεί σφάλμα του πολιτικού μας συστήματος. Διαθέτουμε ένα σύστημα, μία δημοκρατία, που για να λειτουργήσει, χρειάζεται η τήρηση βασικών κανόνων από όλους. Η ελευθερία του καθενός σταματάει στο σημείο που ξεκινάει η ελευθερία του άλλου. Διαφορετικά η δημοκρατία μεταλλάσσεται ύπουλα και αθόρυβα σε μία πολύ επικίνδυνη αναρχία.
Νομίζω ότι οφείλουμε να αναγνωρίζουμε τις ευθύνες των πολιτικών, όμως δεν έχουμε το δικαίωμα να απαξιώνουμε το πολιτικό σύστημα. Θα έπρεπε οι ενέργειες των πολιτών να καθορίζουν την πολιτική και όχι η απραξία τους.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια αυτή τη στιγμή να γυρίσουμε την πλάτη μας σε ένα πολιτικό σύστημα που μας χρειάζεται, έχουμε όμως κάθε δικαίωμα να τις γυρίσουμε προς πολιτικούς που δεν χρειαζόμαστε και δεν αξίζουμε. Ότι και να κάνουμε, πάντα θα υπάρχει κυβέρνηση. Δεν γίνεται διαφορετικά. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν αυτή η κυβέρνηση να γίνεται καλύτερη.
Η αδιαφορία είναι επικίνδυνη. Σε όλους τους τομείς η χώρα έχει προβλήματα. Προβλήματα στα οποία είχε υποσχεθεί λύσεις ο κ. Καραμανλής. Δυστυχώς όμως η πορεία του τα τελευταία 5 χρόνια απέδειξε ότι όχι μόνο δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα, αλλά δεν είναι σε θέση να επιλέξει τους ανθρώπους που θα κάνουν την προσπάθεια. Αυτή την ευθύνη πρέπει να καταλογίσουμε στον πρωθυπουργό. Και είναι απαραίτητο να την αναγνωρίζει και να το αποδείξει με έργα, προς εμάς και προς τα στελέχη του...
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση,
Γιώργος Φακίτσας
η πολιτική συζήτηση έχει ανάψει για τα καλά και οι αντιπαραθέσεις των πολιτικών είναι εντονότατες. Με την αβεβαιότητα για τον χρόνο των πρόωρων εκλογών, με ελάχιστο πολιτικό έργο σε σημαντικούς τομείς και με τους πολίτες να έχουν στραφεί εναντίον ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, η χώρα προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην οικονομική διάσωσή της, την οικολογική βελτίωσή της και την αναπτυξιακή πορεία.
Είναι αλήθεια ότι από την μεριά των πολιτικών έχουν γίνει σοβαρότατα λάθη από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Είναι όμως αυτά τα λάθη ο λόγος για τον οποίο η πολιτική έχει απαξιωθεί από τους πολίτες? Νομίζω πως όχι.
Τα λάθη είναι αναπόφευκτα σε κάποιον που προσπαθεί να κάνει κάτι. Είναι αδύνατον για κάποιον να μην κάνει σφάλματα είτε είναι πολιτικός, είτε επιχειρηματίας, είτε εργαζόμενος. Διαπράττουμε σφάλματα καθημερινά σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Θεωρώ όμως ιδιαίτερα σημαντικό και καταλυτικό παράγοντα, την διαχείριση αυτών των λαθών και τις ενέργειες που κάνουμε ώστε να μην ξανασυμβούν.
Κατά την γνώμη μου, αυτό είναι το σημείο στο οποίο οι πολιτικοί "έχασαν το παιχνίδι". Η αναγνώριση και η ανάληψη ευθύνης είναι άγνωστες λέξεις για κάποιον πολιτικό. Οι δικαιολογίες, όσο βάσιμες και αν είναι, δεν αρκούν στην απολογία τους. Άλλωστε, οι δικαιολογίες δεν δίνουν ποτέ λύση, ενώ σχεδόν πάντα διαιωνίζουν τα προβλήματα.
Για παράδειγμα, στις τελευταίες φωτιές, δεν είχαμε την απαίτηση από τον πρωθυπουργό ή τους υπουργούς να πιάσουν τις μάνικες. Έπρεπε όμως να είχαν δημιουργήσει ένα τέτοιο μηχανισμό που θα εξασφάλιζε την αποφυγή της καταστροφής. Έπρεπε να είχαν επιλέξει τα σωστά στελέχη για τις σωστές θέσεις και όχι τους "δικούς" τους για τιςκαλοπληρωμένες θέσεις. Αυτή είναι η ευθύνη τους πριν την καταστροφή...
Και η παραίτηση οποιουδήποτε δεν θα αναγεννήσει το δάσος. Θα δώσει όμως το μήνυμα ότι αν κάνεις λάθη τα πληρώνεις. Και αν τα λάθη γίνουν από τους υφισταμένους σου, πάλι τα πληρώνεις. Πόσο διαφορετικά θα επέλεγαν στελέχη, αλλά και πόσο διαφορετικά θα έλεγχαν τα στελέχη τους, αν γνώριζαν ότι για οποιοδήποτε σφάλμα ή παράλειψη, θα την πληρώσουν οι ίδιοι?
Έτσι βλέπουμε ότι η διαχείριση των προβλημάτων, αλλά και η διαφθορά που έχει αναπτυχθεί εντός του πολιτικού συστήματος είναι οι δύο βασικοί παράγοντες που οδηγούν στην σημερινή κατάσταση.
Οι πολίτες θέλουν να βλέπουν τον κρατικό μηχανισμό να λειτουργεί. Να απολαμβάνουν τα προνόμια για τα οποία φορολογούνται. Αντί αυτού παρατηρούμε ένα κρατικό μηχανισμό σε καθολική παράλυση. Οι δημόσιες υπηρεσίες, από την υγεία και την εκπαίδευση, μέχρι την ασφάλεια και τον οικονομικό μηχανισμό (εφορίες, ασφαλιστικά ταμεία), όχι μόνο υπολειτουργούν, αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι ανύπαρκτες.
Αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από μία κοινωνία που καθημερινά καλείται να πληρώσει περισσότερους φόρους για λιγότερες και άθλιες υπηρεσίες. Δεν μπορεί να γίνει κατανοητό από πολίτες που δουλεύουν σκληρά, χωρίς αυτό να ανταποδίδεται.
Σε αυτό το σημείο ακριβώς ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος, που μας έχει οδηγήσει στα σημερινά αποτελέσματα. Οι πολίτες προσπαθούν να"κλέψουν" το κράτος, αφού όσα χρήματα και να πληρώσουν, το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Οι πολιτικοί, κατηγορούν τους πολίτες που κλέβουν, υποστηρίζοντας ότι είναι η αιτία του προβλήματος. Ωστόσο, ενδιάμεσα ξεσπούν σκάνδαλα πολλών εκατομμυρίων, που στις περισσότερες περιπτώσεις εμπλέκονται πολιτικοί.
Αυτό όμως δεν μπορεί να θεωρηθεί σφάλμα του πολιτικού μας συστήματος. Διαθέτουμε ένα σύστημα, μία δημοκρατία, που για να λειτουργήσει, χρειάζεται η τήρηση βασικών κανόνων από όλους. Η ελευθερία του καθενός σταματάει στο σημείο που ξεκινάει η ελευθερία του άλλου. Διαφορετικά η δημοκρατία μεταλλάσσεται ύπουλα και αθόρυβα σε μία πολύ επικίνδυνη αναρχία.
Νομίζω ότι οφείλουμε να αναγνωρίζουμε τις ευθύνες των πολιτικών, όμως δεν έχουμε το δικαίωμα να απαξιώνουμε το πολιτικό σύστημα. Θα έπρεπε οι ενέργειες των πολιτών να καθορίζουν την πολιτική και όχι η απραξία τους.
Δεν έχουμε την πολυτέλεια αυτή τη στιγμή να γυρίσουμε την πλάτη μας σε ένα πολιτικό σύστημα που μας χρειάζεται, έχουμε όμως κάθε δικαίωμα να τις γυρίσουμε προς πολιτικούς που δεν χρειαζόμαστε και δεν αξίζουμε. Ότι και να κάνουμε, πάντα θα υπάρχει κυβέρνηση. Δεν γίνεται διαφορετικά. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν αυτή η κυβέρνηση να γίνεται καλύτερη.
Η αδιαφορία είναι επικίνδυνη. Σε όλους τους τομείς η χώρα έχει προβλήματα. Προβλήματα στα οποία είχε υποσχεθεί λύσεις ο κ. Καραμανλής. Δυστυχώς όμως η πορεία του τα τελευταία 5 χρόνια απέδειξε ότι όχι μόνο δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα, αλλά δεν είναι σε θέση να επιλέξει τους ανθρώπους που θα κάνουν την προσπάθεια. Αυτή την ευθύνη πρέπει να καταλογίσουμε στον πρωθυπουργό. Και είναι απαραίτητο να την αναγνωρίζει και να το αποδείξει με έργα, προς εμάς και προς τα στελέχη του...
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση,
Γιώργος Φακίτσας
Δεν είμαστε υπεύθυνοι μόνο γι' αυτό που κάνουμε αλλά και γι' αυτό που δεν κάνουμε.
Μολιέρος, 1622-1673, Γάλλος συγγραφέας
Φίλε Γιώργο,
ΑπάντησηΔιαγραφήο κάθε πολιτικός έχει ένα συνάφι που τον ακολουθεί, ένα συνάφι από επιστήμονές και τεχνοκράτες που τους συμβουλεύεται ή που θα έπρεπε να τους συμβουλεύεται πριν και όταν πάρει μια απόφαση. Ο τεχνοκρατικός αυτός περίγυρος του κάθε πολιτικού είναι άτομα με μεταπτυχιακά και άτομα που γνωρίζουν το τί γίνεσθαι στην δημόσια ζωή καθώς και τον τρόπο λειτουργίας της δημόσιας ζωής μιας που είναι και αποσπασμένοι δημόσιοι υπάλληλοι στα γραφεία των πολιτικών. επομένως δεν έχουν παχυλούς μισθούς μόνο οι 300 αλλά και οι περίγυροί τους οι οποίοι εποφθαλμιούν μια καλύτερη θέση σε κάποιο υπουργείο ή τη γενική διεύθυνση σε κάποιο δημοσιο οργανισμό.
Άρα η κρίση του κάθε Έλληνα πολίτη δεν πρέπει να επικεντρώνεται μόνο σε Καραμανλή και Παπανδρέου αλλά σε όλο αυτο το συνάφι που λέει πως διοικει τη χώρα και στους παρατρεχάμενούς του.
Όλοι αυτοί οι κάτοχοι τίτλων και μεταπτυχιακών σπουδών γνωρίζουν απο management και άρα την βασική αρχή του management που είναι ο έλεγχος. Είναι λογικό λοιπόν όλοι εμείς που ψηφίζουμε τα 300 σοφά παληκάρια και τους πληρώνουμε να κάνουν μια εργασία προς όφελος όλου του ελληνικού λαού περιμένουμε να γίνουν και λάθη τα οποία θα συγχωρήσουμε όταν πραγματοποιηθούν και διαγνωστούν και διορθωθούν εγκαίρως, ναι πχ δεν προλάβανε μια πυρκαγια όταν ξεκίνησε και έκαψε 1000 στρέμματα και 10 σπίτια αλλά έκαναν τα αδύνατα δυνατα και την έσβησαν πριν εξαπλωθεί παραπάνω, ναι αυτό θα το δεχτώ και θα πω μπράβο σε αυτόν που διόρθωσε το πρόβλημα αλλά δεν θα πω μπραβο σε αυτόν που άφησε και κάηκαν 200 σπίτια και τόσες χιλιάδες στρέμματα.
Παλιά στα αρχαία χρόνια της δημοκρατίας υπήρχε ο εξοστρακισμός όπου όποιος δεν εργαζόταν σωστά για την Αθήνα εξοστρακιζόταν, τώρα γιατί να μην υπάρχει κάτι ανάλογο? πχ η δήμευση της προσωπικής και οικογενειακής περιουσίας του ιδίου, της συζύγου, των παιδιών , των αδερφών και όσων έχουν συγγενική σχέση είτε εξ αίματος είτε εξ αγχιστείας? ποιος θα κουνιόταν τότε και πράγματι ποιος θα έμπλεκε με την πολιτική?