Το σταυροδρόμι της Ευρώπης...

Γεια σας,

Η χθεσινή στήριξη της χώρας μας δια στόματος του Γάλλου Προέδρου, ήρθε να δώσει λίγες ανάσες στην χώρα μας, λίγο πριν την επόμενη βουτιά μας στη λίμνη του δανεισμού. Ο κ. Σαρκοζί, υποστήριξε ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να προσφύγει στο ΔΝΤ και η λύση πρέπει να βρεθεί εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι Ευρωπαίοι θορυβήθηκαν έντονα όταν η κυβέρνηση, μετά την λήψη των νέων μέτρων, άφησε να διαρρεύσει το ενδεχόμενο της προσφυγής της στο ΔΝΤ, αν η υποστήριξη των Ευρωπαίων δεν είναι ξεκάθαρη και αποτελεσματική.

Η κ. Μέρκελ προσπάθησε να στρώσει στο χαλί για τον Γάλλο πρόεδρο, αφού η ίδια λόγω του ευαίσθητου συνασπισμού της κυβέρνησής της δεν μπορούσε να κάνει τόσο ξεκάθαρη δήλωση.

Όμως το πρόβλημα συνεχίζει να υπάρχει. Μπορεί η Ευρώπη να συνεχίσει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο? Και για πόσο καιρό ακόμα?

Είναι γεγονός ότι το ευρώ δημιουργήθηκε για να οδηγήσει στην βελτίωση των οικονομιών των χωρών που το χρησιμοποιούν. Εν μέρει το είδαμε και στην δική μας περίπτωση, αφού αν είχαμε παραμείνει στην δραχμή, τότε μπορεί να μην είχαμε περικοπές και φόρους, αλλά σίγουρα θα είχε γίνει μία τεράστια υποτίμηση. Είναι όμως αρκετό αυτό?

Νομίζω ότι η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι. Ή θα προχωρήσει σε ολοκληρωτική πολιτική και οικονομική ένωση, ή θα συνεχίσει να λειτουργεί με τον σημερινό τρόπο και να αντιμετωπίζει κάθε πρόκληση «κατά περίπτωση». Και οι δύο λύσεις είναι αβέβαιες, άδικες και δύσκολες.

Η ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, στα πρότυπα του ΔΝΤ, θεωρώ ότι είναι περιττή και άστοχη. Άλλωστε, η Ευρωπαϊκές χώρες ήδη έχουν το μεγαλύτερο μέρος κεφαλαίων στο ΔΝΤ. Μία χώρα που αντιμετωπίζει δημοσιονομικά προβλήματα είτε καταφύγει στο ΕΝΤ είτε στο ΔΝΤ, θα έχει τις ίδιες επιπτώσεις (για παράδειγμα σήμερα η Ελλάδα έχει λάβει μέτρα που θα πρότεινε το ΔΝΤ, χωρίς να έχει προσφύγει σε αυτό και πληρώνει υψηλά επιτόκια προσδοκώντας στην βοήθεια της Ευρώπης). Ποια η διαφορά από αυτή την λύση λοιπόν?

Θεωρώ ότι αν η Ευρώπη θέλει να συνεχίσει να υπάρχει αλλά και να αναπτύσσεται ώστε να είναι ανταγωνιστική απέναντι στις ΗΠΑ, την Κίνα, την Ρωσία ή ακόμα και τις πλούσιες Αραβικές χώρες (που αργά ή γρήγορα θα προχωρήσουν στην δική τους «ένωση»), πρέπει να λάβει τα μέτρα της και να κάνει το θαρραλέο βήμα. Πρέπει να υπάρξει ολοκληρωτική πολιτική και οικονομική ένωση των κρατών-μελών. Θα πρέπει οι πολίτες να απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα, τις ίδιες παροχές, τις ίδιες απολαβές και να έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις και εισφορές.

Αυτό που έχουμε σήμερα, ουσιαστικά δεν είναι ένωση. Μπορεί να ταξιδεύουμε ελεύθερα, να ανταλλάσουμε προϊόντα χωρίς τελωνειακούς περιορισμούς και να εκμεταλλευόμαστε το ίδιο νόμισμα, όμως εξακολουθούμε να έχουμε διαφορετικά πολιτεύματα, διαφορετικές οικονομικές πολιτικές, διαφορετική εξωτερική πολιτική, διαφορετικά συμφέροντα, διαφορετική διπλωματία και διαφορετική δομή στα κράτη. Πόσο «ενοποιημένο» μοιάζει ένα τέτοιο περιβάλλον?

Θα πρέπει νομίζω οι ηγέτες των κρατών της Ευρώπης να ξεκινήσουν μία τέτοια συζήτηση χωρίς περισσότερο χάσιμο χρόνου. Διαφορετικά, πολύ γρήγορα θα ξεπεραστούν, θα είναι σαν ρομαντικές και γραφικές μορφές που μαζεύονται που και που στις Βρυξέλλες και παίζουν τις ΗΠΑ…

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Το μέλλον δεν είναι δώρο. Είναι επίτευγμα.
William Blake, 1757-1827, Άγγλος ποιητής και ζωγράφος