Όταν οι πολιτικοί έγιναν τεχνοκράτες

Γεια σας,
η εύθραυστη εσωτερική ισορροπία στην Γερμανία και οι απαιτήσεις των συνδικάτων για αυξήσεις, έκαναν την κ. Μέρκελ να επιδίδεται σε ένα ατελείωτο μπρος - πίσω, σχετικά με την ενδεχόμενη οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα. Η άνοδος των σοσιαλιστών στην Γαλλία και η νίκη τους στις περιφερειακές εκλογές, έκαναν τον κ. Σαρκοζί να φαίνεται ο πιο ισχυρός υποστηρικτής της βοήθειας και του κ. Παπανδρέου (εκτός από πρωθυπουργό και ως πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς). Από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, ο κ. Ομπάμα, φαίνεται να ψάχνει νέους συμμάχους στην Μεσόγειο μετά την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων από τους Τούρκους και τείνει χείρα φιλίας.

Βεβαίως, οι παραπάνω λόγοι δεν είναι και οι μοναδικοί για τους οποίους οι ηγέτες διάφορων χωρών έχουν πάρει την μία ή την άλλη θέση (ή αμφιταλαντεύονται όπως η κ. Μέρκελ). Όμως μας αποδεικνύουν ότι οι πολιτικοί σήμερα, σε διεθνές επίπεδο, δεν έχουν το ίδιο "τσαγανό" με τους πολιτικούς πριν από μερικά χρόνια. Ο κ. Ανδρουλάκης, στο βιβλίο του "Ζητούνται Αλχημιστές", το 2005, αναζητούσε τους νέους "αλχημιστές" που θα μπορέσουν να εμπνεύσουν τις κοινωνίες και να ξεσηκώσουν τις μάζες. Όμως αυτό σήμερα είναι ιδιαίτερα δύσκολο.

Οι σύγχρονες κοινωνίες και ειδικά οι νέοι, είναι άκρως απο-πολιτικοποιημένοι. Πως να μην είναι άλλωστε, αφού η μοναδική έννοια των πολιτικών σήμερα είναι τα νούμερα και όχι οι άνθρωποι. Μάλιστα, σε μερικές περιπτώσεις, οι πολιτικοί μεταξύ τους θέτουν στόχους (πάντα σε επίπεδο αριθμών), ώστε να αποδείξουν την επιτυχία και την ικανότητά τους... Στην Ευρώπη για παράδειγμα, ελάχιστοι ασχολούνται με την ικανοποίηση των πολιτών και το βιωτικό τους επίπεδο. Περισσότερο ενδιαφέρονται για τα δημοσιονομικά ελλείμματα, το ΑΕΠ και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών.

Θα συμφωνήσω βέβαια ότι αυτά τα νούμερα κατά ένα τρόπο αποτυπώνουν την κατάσταση της οικονομίας, της κοινωνίας και της παραγωγής. Αλλά μην ξεχνάμε ότι τα μαθηματικά και ιδιαίτερα η στατιστική είναι η μεγαλύτερη απάτη: αν κάποιος είναι μέχρι την μέση σε παγωμένο νερό και από την μέση και πάνω σε καυτό, στατιστικά βρίσκεται στις ιδανικές συνθήκες, είναι όμως?

Ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε, αφού δεν μπόρεσε να ισορροπήσει τις κοινωνικές παροχές με τις οικονομικές απαιτήσεις. Αντιστρέφοντας το παραπάνω, βλέπουμε ότι και ο καπιταλισμός δεν μπορεί να συγχρονίσει τις οικονομικές απαιτήσεις με τις κοινωνικές παροχές, οπότε αντιμετωπίζει αντίστοιχο πρόβλημα με τον υπαρκτό σοσιαλισμό... Άρα ένα νέο μοντέλο είναι που πρέπει να αναπτυχθεί/εφευρεθεί για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε, μέχρι να καταρρεύσει και εκείνο. Ποιο? Δεν το γνωρίζω!

Με προβληματίζει ιδιαίτερα η έλλειψη πολιτικών και όχι η έλλειψη ιδεών. Αν είχαμε πολιτικούς με άποψη, με ιδεολογία (όχι αριστερή ή δεξιά κατ' ανάγκη) και με δύναμη να την υποστηρίξουν, θα ήμουν πιο ήρεμος. Όμως οι σημερινοί πολιτικοί απλά προσπαθούν να πετάξουν την βόμβα στον επόμενο για να "μην σκάσει στα χέρια τους". Σκεπτόμενοι μόνο το πολιτικό κόστος για οποιαδήποτε απόφαση, αδυνατούν να πάρουν ρίσκο και να πρωτοτυπήσουν σε οτιδήποτε. Αδυνατούν να δουν λίγο πιο μακρυά από την τετραετία ή την πενταετία που έχουν στα χέρια τους...

Ίσως να φταίει και η κοινωνία που βολεύεται με μερεμέτια και ισορροπίες και δεν απαιτεί κάτι παραπάνω. Ίσως πάλι η κοινωνία να επηρεάζεται από την ανικανότητα των πολιτικών... Φαύλος κύκλος... Όμως που θα βγει? Ποιος μπορεί να κάνει μία πρόβλεψη για την πολιτική κατάσταση μετά από πέντε χρόνια?

Η βιομηχανική επανάσταση ξεκίνησε και φαινόταν να συμβαδίζει με τις κοινωνικές ή προσωπικές και οικονομικές ανάγκες. Οι μηχανές όμως νίκησαν τον άνθρωπο και έτσι φαίνεται πως τώρα τρέχει να τις προλάβει... Να προλάβει τι? Ενώ κατασκευάζουμε περισσότερες μηχανές για την διευκόλυνσή μας (υποτίθεται), τόσο χειρότερη γίνεται η ζωή μας... Και συνεχίζουμε να τρέχουμε, θέλοντας να προλάβουμε τι? Μόνοι μας είμαστε και κανείς δεν πρόκειται να μας ξεπεράσει ή να μείνει πίσω. Ελλείψει λοιπόν ανταγωνιστή, ξεκινήσαμε να διαγωνιζόμαστε μεταξύ μας. Οι Κινέζοι πέρασαν τις ΗΠΑ, το ευρώ πέρασε το δολάριο, οι Ρώσοι ξεπεράστηκαν από την Αμερική και οι Έλληνες από τους Γερμανούς! Και τι έγινε? Ζει καλύτερα ο Γερμανός, ο Κινέζος ή ο Έλληνας?

Όλοι οι πολίτες, σε όλα τα κράτη ζουν με τις δικές τους δυσκολίες. Είτε το κράτος τους είναι "πλούσιο", είτε είναι "φτωχό", οι πολίτες αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Κανένα πολιτικό κόμμα και καμία ιδεολογία δεν έχει καταφέρει να βρει το σημείο μηδέν, την απόλυτη ισορροπία...

Πρέπει όμως οι πολιτικοί να αλλάξουν! Δεν μπορεί να είναι απλά δημόσιοι υπάλληλοι και να διεκπεραιώνουν ασήμαντα τις περισσότερες φορές ζητήματα. Πρέπει να βάζουν το μυαλό τους να δουλεύει και να ρισκάρουν. Οι πολιτικοί της αρχαίας Ελλάδας (που έδωσαν παραδείγματα και μαθήματα σε όλο τον κόσμο) ρίσκαραν και ένωσαν τις πόλεις κράτη, ανέδειξαν την δημοκρατία και σταμάτησαν τους πολέμους στον Ελλαδικό χώρο, εμπνέοντας και κινητοποιώντας τους πολίτες... Τι αντίστοιχο είναι ικανοί να κάνουν οι σημερινοί πολιτικοί?

Σίγουρα οι "αλχημιστές" του κ. Ανδρουλάκη και οι ηγέτες των πολιτών υπάρχουν! Είναι ανάμεσά μας και περιμένουν... Βρίσκονται όμως σε "λήθαργο"... Είναι στην κοινωνία ή ακόμα και στο πολιτικό σύστημα. Δεν είναι όμως δυνατό να αναδειχθούν και να μπουν μπροστά. Είτε επειδή βλέπουν ότι δεν έχει νόημα, είτε επειδή δεν τους αφήνει κάποιο "αόρατο" χέρι του συστήματος. Πρέπει όμως να βρεθούν. Είναι περισσότερο απαραίτητοι από ποτέ... Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Ο ηγέτης είναι αυτός που βλέπει αυτά που δεν βλέπουν οι άλλοι, που βλέπει μακρύτερα από τους άλλους και που βλέπει πριν από τους άλλους.
Leroy Eims,Αμερικανός συγγραφέας-ιεροκήρυκας