Τα μέτρα δεν αρκούν... θέλουμε κι άλλα...

Γεια σας,
μία μόλις ημέρα μετά την εξαγγελία των νέων οικονομικών μέτρων φαίνεται πως όλοι ψάχνουμε να βρούμε την γη, που χάθηκε κάτω από τα πόδια μας. Είναι αλήθεια ότι τα μέτρα είναι πολύ σκληρά. Ίσως αυτή η απόφαση του Πρωθυπουργού να είναι η σημαντικότερη της πολιτικής του καριέρας και να την σημαδέψει.

Νομίζω πως όλοι κατανοούν ότι είναι πολύ δύσκολο για τον οποιοδήποτε πολιτικό να λάβει τέτοια μέτρα. Δεν πιστεύω πως υπάρχει έστω και ένας που να ζηλεύει την θέση του κ. Παπανδρέου αυτή τη στιγμή. Επίσης, θεωρώ ότι αυτή η κίνηση του πρωθυπουργού δείχνει την σοβαρότητα της κατάστασης και το μέγεθος της πίεσης, όχι μόνο από τους ξένους αλλά και από την πραγματικότητα.

Κατά τις δύο τελευταίες ημέρες η στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης έχει αλλάξει, λίγο ή πολύ. Τα κόμματα της Αριστεράς άρχισαν τον γνωστό "πόλεμο" κάθε μορφής. Ακολουθώντας την ίδια στάση, φωνάζουν ένα δυνατό ΟΧΙ, χωρίς όμως να προτείνουν τίποτα. Και μην μου πείτε ότι η πρόταση "να πληρώσουν αυτοί που τα έφαγαν" είναι σοβαρή. Γιατί αν αυτό ήταν εφικτό (όχι να γίνει, αλλά να αποδειχτεί), πιστεύω ότι θα είχε γίνει...

Τα άλλα δύο κόμματα της Βουλής, έχουν πιο συναινετική στάση προς την κυβέρνηση. Ο ΛΑ.Ο.Σ. στηρίζει την κυβέρνηση ευθέως και χωρίς υπεκφυγές. Η ΝΔ κρατάει, όπως επιτάσσει ο ρόλος της, μία στάση "ναι μεν αλλά". Κατηγορεί την κυβέρνηση για την καθυστέρηση λήψης των μέτρων, χωρίς όμως να την κατηγορεί για την μορφή τους, αφού γνωρίζει την κατάσταση καλύτερα από όλους...

Οι πολίτες έχοντας πάθει ένα ισχυρό σοκ, δεν μπορούν ακόμα να αποφασίσουν ποια πρέπει να είναι η αντίδρασή τους. Να σκύψουν το κεφάλι και να αγωνιστούν για μία ακόμα φορά , ελπίζοντας ότι κάτι θα γίνει ή να αντιδράσουν? Και στις δύο περιπτώσεις, το αποτέλεσμα δεν είναι εγγυημένο. Το πιο πιθανό είναι τα μέτρα να ισχύσουν κανονικά.

Προσωπικά θεωρώ ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να πάρει πιο σκληρά μέτρα και μάλιστα χωρίς την παραμικρή αντίδραση από τον λαό. Θα χρειαζόταν βέβαια μία ακόμα παράγραφος στο κείμενο εξαγγελίας...

Από την στιγμή που η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός προσωπικά αναλαμβάνουν το πολιτικό κόστος αυτών των μέτρων, μία κίνηση ματ προς την μεριά των βουλευτών θα έκανε το έργο τους πιο εύκολο. Θα μπορούσαν να προτείνουν περικοπή κατά 50% της βουλευτικής αποζημίωσης και των επιδομάτων για όσο χρόνο ισχύσουν τα μέτρα. Θα υπήρχε έστω και ένας πολίτης που θα αντιδρούσε?

Επίσης, καμία αντίδραση από την μεριά των πολιτών δεν θα υπήρχε αν η κυβέρνηση "έκοβε" την επιπλέον αποζημίωση που λαμβάνουν όσοι βουλευτές έχουν υπουργικές θέσεις. Προχωρώντας περισσότερο, θα μπορούσαμε να δούμε και τις συντάξεις των βουλευτών. Πολλοί λαμβάνουν περισσότερες από μία. Θα μπορούσαν να επιλέξουν την υψηλότερη και οι υπόλοιπες να κοπούν. Αυτό μπορεί βέβαια να μην είναι πολύ δίκαιο, επειδή έχουν πληρώσει τις εισφορές τους, όμως είναι προκλητικό. Άλλωστε και οι συνταξιούχοι πολιτικοί έχουν ευθύνες για την σημερινή κατάσταση.

Δεν θα ήταν επίσης καθόλου κακή ιδέα, όταν συζητηθεί το ενιαίο μισθολόγιο του δημοσίου, να οριστεί ότι η βουλευτική αποζημίωση θα είναι ίση με τον υψηλότερο μισθό του δημοσίου. Με ανάλογο τρόπο θα πρέπει να υπολογιστούν και οι απολαβές των Νομαρχών και Δημάρχων.

Σίγουρα τέτοιες αποφάσεις θα ξεσήκωναν τους βουλευτές, αλλά θα ήθελα πολύ να δω πως θα εξέφραζαν τις αντιδράσεις τους. Ζητώντας από τους πολίτες θυσίες και υπομονή, ποιες θα ήταν οι δικαιολογίες τους για την δικιά τους θυσία? Ο πρωθυπουργός θα έβγαινε κερδισμένος από μία τέτοια απόφαση, αφού τότε τα μέτρα θα ήταν πιο δίκαια.

Επίσης, στον προϋπολογισμό της Βουλής θα έπρεπε να κοπεί το κονδύλι για αγορά έργων τέχνης και παρόμοιων -τρελών- εξόδων... Τι είναι πιο λογικό να λέμε: "πτωχεύσαμε αλλά η Βουλή έχει ένα Picasso" ή "Μπορεί η Βουλή να μην έχει πίνακες, αλλά σώσαμε την οικονομία μας"?

Βέβαια, δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε να φωνάζουμε και για την Βουλευτική ασυλία. Πρέπει να καταργηθεί, χωρίς εξαιρέσεις και παραθυράκια. Όπως επίσης και η εξασφάλιση δικαιώματος σύνταξης μετά από 2 τετραετίες.

Τέλος, αφού ο πρωθυπουργός πήρε την δύσκολη απόφαση να δυσαρεστήσει τους δημόσιους υπαλλήλους, έπρεπε πάει παραπέρα. Είναι αλήθεια ότι ο προϋπολογισμός για τους μισθούς των υπαλλήλων του δημοσίου είναι τεράστιος, ίσως ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη. Όμως αυτό δεν οφείλεται στους υψηλούς μισθούς, αλλά στους πολλούς υπαλλήλους. Θα έπρεπε να προχωρήσει σε απολύσεις. Μπορεί αρχικά να ανέβαινε το κόστος (λόγω των αποζημιώσεων και της ανεργίας), όμως θα ξεκινούσε να μπαίνει μία τάξη στον δημόσιο τομέα. Σίγουρα το 1/5 (αναλογία προσλήψεων/αποχωρήσεων) είναι σωστό, όμως μην ξεχνάμε ότι επί ΝΔ έγιναν ιδιαίτερα πολλές προσλήψεις νέων, που θα αργήσουν να βγουν από το δημόσιο.

Στο θέμα των επιχειρήσεων μπορούσαν και πάλι με στοχευμένα μέτρα, να εισπράξουν, χωρίς να πλήξουν τους "μικρούς". Για παράδειγμα, θα μπορούσε να αυξηθεί η φορολογία των διαφημίσεων. Το μεγαλύτερο μέρος του διαφημιστικού χρόνου το έχουν οι τράπεζες και οι πολυεθνικές. Αυτές τις μέρες ειδικά έχουμε βαρεθεί να ακούμε για τους διαγωνισμούς καταθετικών προϊόντων αλλά και παραλλαγές νησιώτικων τραγουδιών. Αφού λοιπόν οι διαφημιζόμενοι είναι αυτοί που ξοδεύουν τεράστια ποσά, θα πρέπει να φορολογηθούν αναλόγως, αφού κατά μία έννοια και η διαφήμιση είναι είδος "πολυτελείας" για τις εταιρείες.

Οι επιλογές της κυβέρνησης ήταν και είναι πολλές. Διάλεξαν τον δύσκολο δρόμο και αυτό δείχνει ότι δεν θέλουν απλά να υπάρχουν (όπως οι προηγούμενοι), αλλά θέλουν να κάνουν κιόλας. Αφού όμως βλέπουν ότι οι πολίτες κατανοούν, εν μέρει, την κατάσταση, οφείλουν να δείξουν ότι συμπαραστέκονται έμπρακτα. Δεν αρκεί να λέμε ότι οι αποφάσεις είναι σκληρές και δεν μας αρέσουν. Όταν δύο άνθρωποι κάνουν σεξ, δεν ιδρώνει μόνο ο ένας...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

Ο άνθρωπος που του έχουν αρνηθεί το δικαίωμα να παίρνει σημαντικές αποφάσεις, αρχίζει να θεωρεί σημαντικές τις αποφάσεις που του επιτρέπεται να παίρνει. Northcote Parkinson, 1909-1993, Βρετανός ιστορικός