Γεια σας,
ακούμε τον τελευταίο καιρό ότι η Μεταπολίτευση έχει φτάσει στο τέλος της... Είναι νομίζω γεγονός, αφού η δημοκρατικότητα της χώρας αλλά και το πολίτευμά της είναι σταθερά και μη αμφισβητήσιμα Είναι, άλλωστε, ιδιαίτερα δύσκολο στις μέρες μας να δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα φέρουν τόση αποσταθεροποίηση, ώστε να αλλάξει κάτι...
Όμως, αφού έκλεισε η εποχή της Μεταπολίτευσης, τότε σε ποια εποχή βρισκόμαστε? Ποιος είναι αυτός που μπορεί να το ορίσει, αλλά ακόμα δυσκολότερα, ποιος είναι αυτός που έχει την δύναμη, την θέληση και τα προσόντα να χαρακτηρίσει με το όραμά του μία νέα εποχή?
Οι νέοι των δεκαετιών της μεταπολίτευσης είχαν σαν σύνθημά τους την ΑΛΛΑΓΗ... Όρος ιδιαίτερα αισιόδοξος για την εποχή του. Τα κατάφεραν! Η χούντα έπεσε, η βασιλεία έφυγε και η δημοκρατία εγκαταστάθηκε σταθερά στην χώρα...
Οι σημερινοί νέοι τι σύνθημα έχουμε? Ακόμα περισσότερο, τι προσπαθούμε? Έχουμε ονομαστεί η γενιά των 700 ευρώ. Σωστό, αλλά απαισιόδοξο και μοιρολατρικό.. Όσοι μπορούν να ξεφύγουν από το όριο των 700 ευρώ θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό, ενώ όσοι είναι σε αυτό το μισθολογικό πεδίο, το θεωρούν ως άλλοθι...
Νομίζω πως είμαστε η πρώτη "γενιά με σπόνσορα"... Το οικογενειακό εισόδημα έχει γίνει ο σπόνσορας μας, το "πατρικό" έχει γίνει η μόνιμη κατοικία μας. Δεν κρίνω τις σχέσεις της οικογένειας, που θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικές και τιμητικές, αλλά κρίνω την επιρροή της οικογένειας στην προσωπική, οικονομική, επαγγελματική και κοινωνική μας ζωή...
Σίγουρα θα με αποστομώσει κάποιος, λέγοντας: "Και τι να κάνουμε ρε φίλε? Αφού δεν υπάρχουν δουλειές και δεν βγαίνουμε..." Είναι αλήθεια ότι δεν γνωρίζω την λύση. Όμως και η σημερινή κατάσταση δεν είναι υγιής.
Η συντριπτική πλειοψηφία των νέων αρνούνται την ενασχόληση με την πολιτική... Είναι, λένε, ένα σάπιο σύστημα, με σάπιους ανθρώπους, που βρωμάει από χιλιόμετρα... Ναι, είναι!!! Είναι όμως και απαραίτητη και αφού δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο, οφείλουμε να κάνουμε αέρα για να αναπνεύσουμε..
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι σημερινοί πολιτικοί δεν κυβερνούν την χώρα που κληρονόμησαν, αλλά την χώρα που τους έχουμε δανείσει... Δεν διαχειρίζονται το παρελθόν τους, ούτε το παρόν τους, αλλά το μέλλον μας...
Ακόμα και αν δεχτούμε όλα τα επιχειρήματα όσων αρνούνται να ασχοληθούν με την πολιτική, ποιο είναι το μέλλον που περιμένουν? Για πόσο νομίζουμε ότι μπορεί να συνεχιστεί αυτή η άθλια κατάσταση? Για πόσο μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει ένα κράτος, ένα έθνος, ένας λαός, χωρίς να έχει στόχους, χωρίς να έχει οικονομικό πρόγραμμα και μία σταθερή και αξιόπιστη πολιτική?
Είναι νομίζω σειρά της γενιάς μας να αναλάβει τις ευθύνες της... Να πιέσει και να πετύχει την αλλαγή, ακριβώς όπως έγινε και με την γενιά της Μεταπολίτευσης.. Αν χάσουμε την ευκαιρία μας, τότε είμαστε καταδικασμένοι να ξεπεραστούμε από την επόμενη γενιά.
Αν καταφέρουμε να αντιληφθούμε τις συνέπειες των πράξεων -ή της απραξίας- μας, τότε θα μπορέσουμε να αναζητήσουμε και να επιτύχουμε τους στόχους και τα πιστεύω μας...
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση,
Γιώργος Φακίτσας
ακούμε τον τελευταίο καιρό ότι η Μεταπολίτευση έχει φτάσει στο τέλος της... Είναι νομίζω γεγονός, αφού η δημοκρατικότητα της χώρας αλλά και το πολίτευμά της είναι σταθερά και μη αμφισβητήσιμα Είναι, άλλωστε, ιδιαίτερα δύσκολο στις μέρες μας να δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα φέρουν τόση αποσταθεροποίηση, ώστε να αλλάξει κάτι...
Όμως, αφού έκλεισε η εποχή της Μεταπολίτευσης, τότε σε ποια εποχή βρισκόμαστε? Ποιος είναι αυτός που μπορεί να το ορίσει, αλλά ακόμα δυσκολότερα, ποιος είναι αυτός που έχει την δύναμη, την θέληση και τα προσόντα να χαρακτηρίσει με το όραμά του μία νέα εποχή?
Οι νέοι των δεκαετιών της μεταπολίτευσης είχαν σαν σύνθημά τους την ΑΛΛΑΓΗ... Όρος ιδιαίτερα αισιόδοξος για την εποχή του. Τα κατάφεραν! Η χούντα έπεσε, η βασιλεία έφυγε και η δημοκρατία εγκαταστάθηκε σταθερά στην χώρα...
Οι σημερινοί νέοι τι σύνθημα έχουμε? Ακόμα περισσότερο, τι προσπαθούμε? Έχουμε ονομαστεί η γενιά των 700 ευρώ. Σωστό, αλλά απαισιόδοξο και μοιρολατρικό.. Όσοι μπορούν να ξεφύγουν από το όριο των 700 ευρώ θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό, ενώ όσοι είναι σε αυτό το μισθολογικό πεδίο, το θεωρούν ως άλλοθι...
Νομίζω πως είμαστε η πρώτη "γενιά με σπόνσορα"... Το οικογενειακό εισόδημα έχει γίνει ο σπόνσορας μας, το "πατρικό" έχει γίνει η μόνιμη κατοικία μας. Δεν κρίνω τις σχέσεις της οικογένειας, που θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικές και τιμητικές, αλλά κρίνω την επιρροή της οικογένειας στην προσωπική, οικονομική, επαγγελματική και κοινωνική μας ζωή...
Σίγουρα θα με αποστομώσει κάποιος, λέγοντας: "Και τι να κάνουμε ρε φίλε? Αφού δεν υπάρχουν δουλειές και δεν βγαίνουμε..." Είναι αλήθεια ότι δεν γνωρίζω την λύση. Όμως και η σημερινή κατάσταση δεν είναι υγιής.
Η συντριπτική πλειοψηφία των νέων αρνούνται την ενασχόληση με την πολιτική... Είναι, λένε, ένα σάπιο σύστημα, με σάπιους ανθρώπους, που βρωμάει από χιλιόμετρα... Ναι, είναι!!! Είναι όμως και απαραίτητη και αφού δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο, οφείλουμε να κάνουμε αέρα για να αναπνεύσουμε..
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι σημερινοί πολιτικοί δεν κυβερνούν την χώρα που κληρονόμησαν, αλλά την χώρα που τους έχουμε δανείσει... Δεν διαχειρίζονται το παρελθόν τους, ούτε το παρόν τους, αλλά το μέλλον μας...
Ακόμα και αν δεχτούμε όλα τα επιχειρήματα όσων αρνούνται να ασχοληθούν με την πολιτική, ποιο είναι το μέλλον που περιμένουν? Για πόσο νομίζουμε ότι μπορεί να συνεχιστεί αυτή η άθλια κατάσταση? Για πόσο μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει ένα κράτος, ένα έθνος, ένας λαός, χωρίς να έχει στόχους, χωρίς να έχει οικονομικό πρόγραμμα και μία σταθερή και αξιόπιστη πολιτική?
Είναι νομίζω σειρά της γενιάς μας να αναλάβει τις ευθύνες της... Να πιέσει και να πετύχει την αλλαγή, ακριβώς όπως έγινε και με την γενιά της Μεταπολίτευσης.. Αν χάσουμε την ευκαιρία μας, τότε είμαστε καταδικασμένοι να ξεπεραστούμε από την επόμενη γενιά.
Αν καταφέρουμε να αντιληφθούμε τις συνέπειες των πράξεων -ή της απραξίας- μας, τότε θα μπορέσουμε να αναζητήσουμε και να επιτύχουμε τους στόχους και τα πιστεύω μας...
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση,
Γιώργος Φακίτσας
Ν' αγαπάς την ευθύνη
να λες εγώ, εγώ μονάχος μου
θα σώσω τον κόσμο.
Αν χαθεί, εγώ θα φταίω
Νίκος Καζαντζάκης, 1883-1957, Έλληνας συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου