Γεια σας,
παρακολουθούμε εδώ και πολύ καιρό την διαμάχη μεταξύ της κυβέρνησης και της (αξιωματικής, κυρίως) αντιπολίτευσης, σχετικά με την διενέργεια πρόωρων εκλογών... Οι μεν κατηγορούν τους δε, με πολιτικά ισχυρά ή αστεία επιχειρήματα.
Δυστυχώς το σημερινό σύστημα διακυβέρνησης έχει καταρρεύσει. Οι κοινοβουλευτικές αλλά και οι κυβερνητικές διαδικασίες εμφανίζουν εντονότατες ομοιότητες με τον δημόσιο τομέα. Υπεράριθμες και με μηδενικά (αν όχι αρνητικά) αποτελέσματα.
Οι πολίτες, διχασμένοι για το θέμα των πρόωρων εκλογών, έχουμε εξαντληθεί από την κυβερνητική ανικανότητα και την μηδενική παραγωγή κυβερνητικού έργου. Έχουμε χάσει κάθε ελπίδα για βελτίωση της ζωής μας και κάθε όρεξη για ενασχόληση με τα πολιτικά δρώμενα. Σκάνδαλα, ρουσφέτια και αποκαλύψεις έρχονται να κάνουν το σκηνικό ακόμα πιο μαύρο και να βάζουν τις σχέσεις κράτους-πολίτη σε διαρκή και βαθιά ψύξη. Ο Ψυχρός Πόλεμος πολιτικών-πολιτών έχει αρχίσει και δεν φαίνεται να τελειώνει σύντομα και εύκολα.
Νομίζω ότι είναι η εποχή να γίνουν ριζικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Είναι μία ανάγκη που δεν μπορεί να αναβληθεί, αν θέλουμε να ελπίζουμε σε θετικά μελλοντικά αποτελέσματα. Η γνώμη μου είναι ότι το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι ο διαχωρισμός της Βουλής από την κυβέρνηση. Εξηγώ παρακάτω τους λόγους.
Οι βουλευτές εκλέγονται από τους πολίτες μίας περιοχής ως αντιπρόσωποί τους στο κοινοβούλιο. Το έργο τους πρέπει να συμβαδίζει με τις ανάγκες των πολιτών της περιφέρειάς τους. Όμως, κάποιοι από αυτούς τους βουλευτές καλούνται να καλύψουν και κυβερνητικές θέσεις. Το κυβερνητικό τους "έργο", μπορεί να είναι δυσάρεστο για τους ψηφοφόρους και να είναι καταστροφικό για τους ίδιους στις επόμενες εκλογές... Ακόμα και αν η θεωρήσουμε ότι έχει τον χρόνο να ασχοληθεί, να προωθήσει και να υποστηρίξει τα συμφέροντα και τις ανάγκες της περιοχής του (πράγμα απίθανο λόγω του υπουργικού προγράμματος), η κυβερνητική του θητεία θα του δώσει αρκετή αρνητική διαφήμιση. Έτσι καταλήγουμε να έχουμε ρουσφέτια, ώστε να ηρεμήσουν οι αντιδράσεις και να συνεχιστεί η υποστήριξη.
Ο εκάστοτε πρωθυπουργός από την άλλη, αναγκάζεται κάθε φορά να κάνει χωροταξική διασπορά των κυβερνητικών θέσεων, ώστε να μην μείνει δυσαρεστημένη κάποια περιφέρεια. Επίσης, αναγκάζει τους βουλευτές να ψηφίζουν τα κυβερνητικά νομοσχέδια, θέτοντας την κομματική συνείδηση πάνω από την πολιτική και ατομική. Οποιαδήποτε διαφορετική στάση, ιδιαίτερα σε οριακές πλειοψηφίες όπως την σημερινή, θεωρείται ως υπονόμευση και μετατρέπει τον βουλευτή σε "αντάρτη".
Γιατί λοιπόν να εγκλωβίζουμε και τους δύο? Γιατί οι αποφάσεις των βουλευτών πρέπει να είναι καθοδηγούμενες και υποκινούμενες? Γιατί να τίθεται υπό διαπραγμάτευση η επιλογή στην διακυβέρνησης της χώρας?
Με τον διαχωρισμό κυβέρνησης και Κοινοβουλίου, θα μπορούσαμε να θέταμε διαφορετική διάρκεια θητείας για το κάθε όργανο. Οι ημερομηνίες θα ήταν συγκεκριμένες και δεν θα υπήρχε δυνατότητα πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, εκτός ιδιαιτέρων γεγονότων. Το καθένα από τα δύο αυτά όργανα, θα λειτουργούσε ελεγκτικά για το άλλο, ενώ και τα δύο μαζί νομοθετικά.
Οι βουλευτές θα εκλέγονταν όχι υπό το ψηφοδέλτιο κάποιου κόμματος, αλλά σε ενιαίο ψηφοδέλτιο. Αυτό θα τους απάλλασσε από την "κομματική συστράτευση" και θα τους έδινε την δυνατότητα να μιλάνε και να κρίνουν ελεύθερα. Τα ψήφιζαν πραγματικά κατά συνείδηση στη νομοθετική διαδικασία. Θα ασκούσαν πραγματικό έλεγχο στην εκάστοτε κυβέρνηση και θα ήταν ο συνεργάτης - ελεγκτής του κάθε υπουργείου. Η θητεία τους θα μπορούσε να ανανεωθεί μόνο μία φορά, ώστε να γίνεται και η απαραίτητη "ανακύκλωση" προσώπων και ιδεών.
Η κυβέρνηση από την άλλη και ο πρωθυπουργός, θα όριζαν εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς, που πραγματικά θα άξιζαν και θα μπορούσαν να δημιουργήσουν έργο. Θα όφειλαν να παρουσιάσουν τα ονόματα όσων θα καταλάμβαναν υπουργικές ή κυβερνητικές θέσεις πριν τις εκλογές, ώστε οι πολίτες να γνωρίζουν ποιοι θα τους κυβερνήσουν μετά από αυτές.
Βέβαια, θα υπάρξει ανάγκη συμμετοχής και των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Αυτά, θα είχαν θεσμικές θέσεις στο κοινοβούλιο και θα είχαν αναλογικό δικαίωμα ψήφου στο κυβερνητικό έργο...
Η καταψήφιση των νομοσχεδίων δεν θα σήμαινε την απώλεια της πλειοψηφίας της κυβέρνησης, αφού δεν θα υπήρχε κάτι τέτοιο. Θα σήμαινε όμως ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να αποσύρει το νομοσχέδιο, να το τροποποιήσει ή να πείσει τους βουλευτές για την αναγκαιότητά του.
Πολλά μπορούν να γίνουν... Ακόμα περισσότερα μπορούμε να ονειρευτούμε.. Το ερώτημα είναι ποιος από τους βολεμένους, επαγγελματίες και ισόβιους πολιτικούς είναι διατεθειμένος να ρισκάρει και να πριονίσει την ίδια του την καρέκλα... Όμως πρέπει να αντιληφθούν ότι το σημερινό κατεστημένο μπορεί να μην πριονίζει καρέκλες, όμως τις σαπίζει...
Φανταστείτε ποια θα ήταν η απόφαση της Βουλής για την προανακριτική επιτροπή στο θέμα Παυλίδη ή Βατοπεδίου, αν οι βουλευτές δεν ήταν κομματικοί αντιπρόσωποι.. Θα βλέπαμε πολιτικούς στην φυλακή? Θα μαθαίναμε την αλήθεια? Νομίζω πως θα την μαθαίναμε...
Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας με πολύ καλύτερες προτάσεις από την δική μου. Άλλωστε ούτε γνώσεις νομικής διαθέτω, ούτε γνωρίζω λεπτομέρειες για τις συνταγματικές διαδικασίες... Πιστεύω ότι οι Έλληνες διαθέτουμε ιδέες, θέληση, δύναμη και ικανότητες να πάμε παρακάτω... Όμως κάποιοι μας κλείνουν τον δρόμο. Ή θα βρούμε παράδρομο, ή θα πατήσουμε το γκάζι και θα περάσουμε από μέσα, ή θα τους αναγκάσουμε να μας ακούσουν και να κάνουν στην άκρη...
Παντού γύρω μας βρωμάει, ή θα κάτσουμε και θα λερωθούμε ή θα καθαρίσουμε...
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση,
Γιώργος Φακίτσας
Είναι αφύσικο για μια πλειοψηφία να κυβερνά, επειδή μια πλειοψηφία σπάνια μπορεί να είναι οργανωμένη και ενωμένη για μια κοινή δράση, ενώ μια μειοψηφία μπορεί.
Ζαν-Ζακ Ρουσώ, 1712-1778, Γαλλοελβετός φιλόσοφος
παρακολουθούμε εδώ και πολύ καιρό την διαμάχη μεταξύ της κυβέρνησης και της (αξιωματικής, κυρίως) αντιπολίτευσης, σχετικά με την διενέργεια πρόωρων εκλογών... Οι μεν κατηγορούν τους δε, με πολιτικά ισχυρά ή αστεία επιχειρήματα.
Δυστυχώς το σημερινό σύστημα διακυβέρνησης έχει καταρρεύσει. Οι κοινοβουλευτικές αλλά και οι κυβερνητικές διαδικασίες εμφανίζουν εντονότατες ομοιότητες με τον δημόσιο τομέα. Υπεράριθμες και με μηδενικά (αν όχι αρνητικά) αποτελέσματα.
Οι πολίτες, διχασμένοι για το θέμα των πρόωρων εκλογών, έχουμε εξαντληθεί από την κυβερνητική ανικανότητα και την μηδενική παραγωγή κυβερνητικού έργου. Έχουμε χάσει κάθε ελπίδα για βελτίωση της ζωής μας και κάθε όρεξη για ενασχόληση με τα πολιτικά δρώμενα. Σκάνδαλα, ρουσφέτια και αποκαλύψεις έρχονται να κάνουν το σκηνικό ακόμα πιο μαύρο και να βάζουν τις σχέσεις κράτους-πολίτη σε διαρκή και βαθιά ψύξη. Ο Ψυχρός Πόλεμος πολιτικών-πολιτών έχει αρχίσει και δεν φαίνεται να τελειώνει σύντομα και εύκολα.
Νομίζω ότι είναι η εποχή να γίνουν ριζικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Είναι μία ανάγκη που δεν μπορεί να αναβληθεί, αν θέλουμε να ελπίζουμε σε θετικά μελλοντικά αποτελέσματα. Η γνώμη μου είναι ότι το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι ο διαχωρισμός της Βουλής από την κυβέρνηση. Εξηγώ παρακάτω τους λόγους.
Οι βουλευτές εκλέγονται από τους πολίτες μίας περιοχής ως αντιπρόσωποί τους στο κοινοβούλιο. Το έργο τους πρέπει να συμβαδίζει με τις ανάγκες των πολιτών της περιφέρειάς τους. Όμως, κάποιοι από αυτούς τους βουλευτές καλούνται να καλύψουν και κυβερνητικές θέσεις. Το κυβερνητικό τους "έργο", μπορεί να είναι δυσάρεστο για τους ψηφοφόρους και να είναι καταστροφικό για τους ίδιους στις επόμενες εκλογές... Ακόμα και αν η θεωρήσουμε ότι έχει τον χρόνο να ασχοληθεί, να προωθήσει και να υποστηρίξει τα συμφέροντα και τις ανάγκες της περιοχής του (πράγμα απίθανο λόγω του υπουργικού προγράμματος), η κυβερνητική του θητεία θα του δώσει αρκετή αρνητική διαφήμιση. Έτσι καταλήγουμε να έχουμε ρουσφέτια, ώστε να ηρεμήσουν οι αντιδράσεις και να συνεχιστεί η υποστήριξη.
Ο εκάστοτε πρωθυπουργός από την άλλη, αναγκάζεται κάθε φορά να κάνει χωροταξική διασπορά των κυβερνητικών θέσεων, ώστε να μην μείνει δυσαρεστημένη κάποια περιφέρεια. Επίσης, αναγκάζει τους βουλευτές να ψηφίζουν τα κυβερνητικά νομοσχέδια, θέτοντας την κομματική συνείδηση πάνω από την πολιτική και ατομική. Οποιαδήποτε διαφορετική στάση, ιδιαίτερα σε οριακές πλειοψηφίες όπως την σημερινή, θεωρείται ως υπονόμευση και μετατρέπει τον βουλευτή σε "αντάρτη".
Γιατί λοιπόν να εγκλωβίζουμε και τους δύο? Γιατί οι αποφάσεις των βουλευτών πρέπει να είναι καθοδηγούμενες και υποκινούμενες? Γιατί να τίθεται υπό διαπραγμάτευση η επιλογή στην διακυβέρνησης της χώρας?
Με τον διαχωρισμό κυβέρνησης και Κοινοβουλίου, θα μπορούσαμε να θέταμε διαφορετική διάρκεια θητείας για το κάθε όργανο. Οι ημερομηνίες θα ήταν συγκεκριμένες και δεν θα υπήρχε δυνατότητα πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, εκτός ιδιαιτέρων γεγονότων. Το καθένα από τα δύο αυτά όργανα, θα λειτουργούσε ελεγκτικά για το άλλο, ενώ και τα δύο μαζί νομοθετικά.
Οι βουλευτές θα εκλέγονταν όχι υπό το ψηφοδέλτιο κάποιου κόμματος, αλλά σε ενιαίο ψηφοδέλτιο. Αυτό θα τους απάλλασσε από την "κομματική συστράτευση" και θα τους έδινε την δυνατότητα να μιλάνε και να κρίνουν ελεύθερα. Τα ψήφιζαν πραγματικά κατά συνείδηση στη νομοθετική διαδικασία. Θα ασκούσαν πραγματικό έλεγχο στην εκάστοτε κυβέρνηση και θα ήταν ο συνεργάτης - ελεγκτής του κάθε υπουργείου. Η θητεία τους θα μπορούσε να ανανεωθεί μόνο μία φορά, ώστε να γίνεται και η απαραίτητη "ανακύκλωση" προσώπων και ιδεών.
Η κυβέρνηση από την άλλη και ο πρωθυπουργός, θα όριζαν εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς, που πραγματικά θα άξιζαν και θα μπορούσαν να δημιουργήσουν έργο. Θα όφειλαν να παρουσιάσουν τα ονόματα όσων θα καταλάμβαναν υπουργικές ή κυβερνητικές θέσεις πριν τις εκλογές, ώστε οι πολίτες να γνωρίζουν ποιοι θα τους κυβερνήσουν μετά από αυτές.
Βέβαια, θα υπάρξει ανάγκη συμμετοχής και των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Αυτά, θα είχαν θεσμικές θέσεις στο κοινοβούλιο και θα είχαν αναλογικό δικαίωμα ψήφου στο κυβερνητικό έργο...
Η καταψήφιση των νομοσχεδίων δεν θα σήμαινε την απώλεια της πλειοψηφίας της κυβέρνησης, αφού δεν θα υπήρχε κάτι τέτοιο. Θα σήμαινε όμως ότι η κυβέρνηση θα έπρεπε να αποσύρει το νομοσχέδιο, να το τροποποιήσει ή να πείσει τους βουλευτές για την αναγκαιότητά του.
Πολλά μπορούν να γίνουν... Ακόμα περισσότερα μπορούμε να ονειρευτούμε.. Το ερώτημα είναι ποιος από τους βολεμένους, επαγγελματίες και ισόβιους πολιτικούς είναι διατεθειμένος να ρισκάρει και να πριονίσει την ίδια του την καρέκλα... Όμως πρέπει να αντιληφθούν ότι το σημερινό κατεστημένο μπορεί να μην πριονίζει καρέκλες, όμως τις σαπίζει...
Φανταστείτε ποια θα ήταν η απόφαση της Βουλής για την προανακριτική επιτροπή στο θέμα Παυλίδη ή Βατοπεδίου, αν οι βουλευτές δεν ήταν κομματικοί αντιπρόσωποι.. Θα βλέπαμε πολιτικούς στην φυλακή? Θα μαθαίναμε την αλήθεια? Νομίζω πως θα την μαθαίναμε...
Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας με πολύ καλύτερες προτάσεις από την δική μου. Άλλωστε ούτε γνώσεις νομικής διαθέτω, ούτε γνωρίζω λεπτομέρειες για τις συνταγματικές διαδικασίες... Πιστεύω ότι οι Έλληνες διαθέτουμε ιδέες, θέληση, δύναμη και ικανότητες να πάμε παρακάτω... Όμως κάποιοι μας κλείνουν τον δρόμο. Ή θα βρούμε παράδρομο, ή θα πατήσουμε το γκάζι και θα περάσουμε από μέσα, ή θα τους αναγκάσουμε να μας ακούσουν και να κάνουν στην άκρη...
Παντού γύρω μας βρωμάει, ή θα κάτσουμε και θα λερωθούμε ή θα καθαρίσουμε...
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση,
Γιώργος Φακίτσας
Είναι αφύσικο για μια πλειοψηφία να κυβερνά, επειδή μια πλειοψηφία σπάνια μπορεί να είναι οργανωμένη και ενωμένη για μια κοινή δράση, ενώ μια μειοψηφία μπορεί.
Ζαν-Ζακ Ρουσώ, 1712-1778, Γαλλοελβετός φιλόσοφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου