Γεια σας,
παρακολουθώντας τις μετεκλογικές εξελίξεις, μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι κανένα μήνυμα δεν παρέλαβαν τα κόμματα, αφού κανένα μήνυμα δεν έστειλαν οι πολίτες... Η αποχή σχολιάστηκε, αναλύθηκε, αλλά ξεχάστηκε..
Οι πολιτικοί, βολεμένοι από την αδιαφορία των πολιτών, εκμεταλλεύονται τον ωχαδερφισμό μας ώστε να προωθήσουν δικά τους συμφέροντα και προσωπικές τους επιδιώξεις... Μπορούμε να τους κατακρίνουμε για αυτή την στάση, μπορούμε να τους καταψηφίσουμε ή μπορούμε να τους στείλουμε προειδοποιητικά μηνύματα για να συμμορφωθούν Δεν το κάνουμε όμως...
Αν αναζητήσουμε την λέξη "δημοκρατία" στην δικτυακή εγκυκλοπαίδεια Wikipedia, θα διαπιστώσουμε ότι η σημερινή δημοκρατία διαφέρει κατ' ουσία από την δημοκρατία που ανακάλυψαν οι Αρχαίοι Αθηναίοι, την οποία κληρονομήσαμε και είμαστε περήφανοι..
Αναγκαστικά, η δημοκρατία έπρεπε να εκσυγχρονίζεται και να προσαρμόζεται στα δεδομένα των εποχών, ώστε να μπορεί να είναι πάντα εφαρμόσιμη. Μέσα όμως από τις προσαρμογές που έχουν γίνει, σε βάθος χρόνου, οι βασικές έννοιες της δημοκρατίας έχουν αλλοιωθεί και έχει χαθεί η μαγεία της... Για αυτή την "αλλοίωση" και το ξεθώριασμα των αρχών της δημοκρατίας είμαστε υπεύθυνοι όλοι, πολίτες και πολιτικοί...
Η μαγεία της δημοκρατίας δεν είναι τίποτα άλλο από την εύθραυστη και λεπτή γραμμή που την ξεχωρίζει από τα άλλα πολιτεύματα... Τα δημοκρατικά δικαιώματα του κάθε πολίτη ξεκινούν εκεί ακριβώς που τελειώνουν του προηγούμενου. Αν αυτή η ισορροπία αλλάξει, έστω και στο ελάχιστο, τότε η δημοκρατία καταρρίπτεται και μετατρέπεται σε "πλουτοκρατία", "ολιγαρχία", "μοναρχία" ή άλλες μορφές...
Ως εκ τούτου, για να μην "σπάσει" η αλυσίδα και για να συνεχίσει να λειτουργεί ο δημοκρατικός θεσμός, οφείλουμε όλοι οι πολίτες να συμμετέχουμε στις διαδικασίες της. Δεν αναφέρομαι μόνο στις εκλογές. Άλλωστε η εκλογική διαδικασία, μπορεί να είναι η "γιορτή της δημοκρατίας", όμως μετά την γιορτή ακολουθεί το συμμάζεμα.
Στην Αρχαία Αθήνα, ήταν εγγεγραμμένοι 6000 άντρες με πολιτικά δικαιώματα. Το εκλογικό σώμα, όπως ονομάζεται σήμερα. Για τις σοβαρές αποφάσεις της πόλης - κράτους, έπρεπε να συμμετέχουν όλοι, ώστε να βγει απόφαση. Υπήρχε βέβαια και η Βουλή, όπου συμμετείχαν 500 πολίτες, όμως το όργανο της Βουλής είχε πιο πολύ συμβουλευτικό χαρακτήρα. Τις προτάσεις της Βουλής, έπρεπε να τις υπερψηφίσουν ή να τις καταψηφίσουν οι 6000 πολίτες.
Επιπλέον, δεν υπήρχαν κόμματα. Κάθε πολίτης αντιπροσώπευε τις δικές του ιδέες ή κάποιο ρεύμα που είχε δημιουργηθεί. Έτσι καθένας υπερασπιζόταν και ανέπτυσσε προσωπικές απόψεις και προτάσεις, ενώ όλοι ήταν ελεύθεροι να παίρνουν αποφάσεις πραγματικά βάσει της συνείδησής τους και όχι βάσει της κομματικής γραμμής.
Το σημαντικότερο από όλα, ήταν ότι κάθε "βουλευτής" μπορούσε να έχει την θέση για δύο χρόνια σε όλη του την ζωή. Ένας αντίστοιχος περιορισμός σίγουρα θα είχε μόνο θετικά αποτελέσματα σήμερα.
Η παραπάνω μορφή δημοκρατίας ονομάζεται Άμεση Δημοκρατία. Σίγουρα, είναι ένας τύπος δημοκρατίας που δεν θα μπορούσε να είναι "εφαρμόσιμος" στην σημερινή μορφή της Ελλάδας και της κοινωνίας.
Συγκρίνοντας όμως τις έννοιες της Άμεσης και της Αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας(που έχουμε σήμερα), μπορούμε να δούμε τις βασικές διαφορές στις αρχές και τους τρόπους λειτουργίας τους...
Αυτό που φαίνεται πως έχουμε ξεχάσει ή έχουμε παρεξηγήσει όλοι οι πολίτες, είναι ότι οι βουλευτές εκλέγονται ώστε να αντιπροσωπεύσουν τους πολίτες της εκλογικής τους περιφέρειας στο κοινοβούλιο. Θέτουν τις θέσεις τους στον προεκλογικό αγώνα, αυτές αξιολογούνται και οι πολίτες τους στέλνουν σπίτι τους ή στην Βουλή. Εκεί, μπορεί να αντιπροσωπεύουν τις κομματικές τους θέσεις για το κυβερνητικό έργο, αλλά πάνω από όλα πρέπει να αντιλαμβάνονται και να υπερασπίζονται τους συμπολίτες τους.
Αυτά σε μία ιδανική δημοκρατία και κοινωνία. Γιατί αυτό που γίνεται σήμερα είναι εκ διαμέτρου αντίθετο με την θεωρία. Οι πολιτικοί μας, τρέχουν από κανάλι σε κανάλι θεωρώντας ότι η δημοκρατία έχει μεταβεί ήδη στην επόμενη μορφή που είναι η δημοσιογραφική. Κυβερνήσεις, κόμματα, υπουργοί και βουλευτές προσπαθούν να ικανοποιούν τον εκάστοτε δημοσιογράφο, αδιαφορώντας για τους πολίτες...
Το θέμα είναι τι μπορούμε να κάνουμε... Πολλά... Και το εννοώ, αν και θεωρώ βέβαιο ότι πολλοί θα με χαρακτηρίσουν (στην καλύτερη περίπτωση) ρομαντικό.
Ακόμα και ιστορικά αν το δούμε, η πτώση της χούντας είναι αποτέλεσμα της συμμετοχής των πολιτών. Αν κανένας φοιτητής δεν ήταν στο Πολυτεχνείο, αν κανένας από τους πολίτες δεν πίστευε ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, αν όλοι γκρίνιαζαν χωρίς να κάνουν κάτι, τότε τι θα είχε γίνει?
Αναφερόμενος στην συμμετοχή, αναφέρομαι αρχικά στις εκλογές. Το λευκό σίγουρα στέλνει πολύ πιο ισχυρό μήνυμα από την αποχή. Δεν θα μπορεί κανείς να πει ότι οι πολίτες πηγαν για μπάνιο. Αναφέρομαι επίσης στο δικαίωμα του "εκλέγεσθαι", που καθένας μας έχει. Ένα δικαίωμα που έχουμε αλλά δεν χρησιμοποιούμε. Τέλος, συμμετοχή είναι και η ενεργοποίησή μας σε πολιτικά, κοινωνικά, τοπικά, ακόμα και κομματικά συμβούλια. Μπορούμε να αλλάξουμε κάτι μόνο αν είμαστε μέσα και ξέρουμε για αυτό (Οι Έλληνες νίκησαν στην Τροία, μόνο αφού μπήκαν μέσα). Ας ψάξουμε λοιπόν τον Δούρειο Ίππο της εποχής μας...
Δεν γνωρίζω τι άλλο ή τι πιο αποτελεσματικό μπορεί να γίνει σήμερα. Σίγουρα δεν μπορούμε να βγάλουμε τα τανκς στους δρόμους. Αυτά ανήκουν σε άλλες εποχές... Όμως, είναι τουλάχιστον λυπηρό (για να μην πω κατάντια) οι πολίτες να ανέτρεψαν ένα καθεστώς που ασκούσε βία και δρούσε αντιδημοκρατικά και να μην μπορούν να αλλάξουν την πολιτική μέσα στα πλαίσια των δημοκρατικών διαδικασιών.
Ας σκεφτούμε όμως κάτι ακόμα: Αν δεχτούμε ότι δεν αλλάζει τίποτα, αν δεχτούμε ότι οι πολιτικοί έχουν φτιάξει όλο το σκηνικό στα μέτρα τους, ακόμα και αν δεχτούμε ότι ούτε ένας από αυτούς ή τους επόμενους δεν αξίζει, τότε τι κάνουμε? Τι ελπίζουμε? Τι περιμένουμε? Τι προετοιμάζουμε για τις επόμενες γενιές? Τι ονειρευόμαστε? Γιατί προσπαθούμε?
Σίγουρα οι πολιτικοί μας έχουν τεράστια ευθύνη, όμως αναλόγως μεγάλη είναι και οι ευθύνη η δική μας, των πολιτών. Εμείς τους δώσαμε τον χώρο να κινηθούν και να δράσουν. Εμείς τους δώσαμε ελευθερία που δεν άξιζαν. Και τώρα εμείς είμαστε που θέλουμε αλλά δεν ξέρουμε τον τρόπο να τα πάρουμε πίσω. Πρέπει να τα βρούμε όμως, πρέπει να προσπαθήσουμε, είμαστε υποχρεωμένοι...
Αν δεν προσπαθήσουμε, αυτόματα μας αφαιρείται το δημοκρατικό δικαίωμα να αμφισβητούμε και να κρίνουμε.
Πρέπει να σταματήσουμε να ακολουθούμε τον θόρυβο... Ας αρχίσουμε να ακολουθούμε το φως!!!
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση,
Γιώργος Φακίτσας
Η τέχνη της πολιτικής είναι να φέρνεις τα πράγματα έτσι, ώστε να έχεις όφελος να είσαι ενάρετος.
Claude Adrien Helve'tius, 1715-1771, Γάλλος φιλόσοφος
παρακολουθώντας τις μετεκλογικές εξελίξεις, μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι κανένα μήνυμα δεν παρέλαβαν τα κόμματα, αφού κανένα μήνυμα δεν έστειλαν οι πολίτες... Η αποχή σχολιάστηκε, αναλύθηκε, αλλά ξεχάστηκε..
Οι πολιτικοί, βολεμένοι από την αδιαφορία των πολιτών, εκμεταλλεύονται τον ωχαδερφισμό μας ώστε να προωθήσουν δικά τους συμφέροντα και προσωπικές τους επιδιώξεις... Μπορούμε να τους κατακρίνουμε για αυτή την στάση, μπορούμε να τους καταψηφίσουμε ή μπορούμε να τους στείλουμε προειδοποιητικά μηνύματα για να συμμορφωθούν Δεν το κάνουμε όμως...
Αν αναζητήσουμε την λέξη "δημοκρατία" στην δικτυακή εγκυκλοπαίδεια Wikipedia, θα διαπιστώσουμε ότι η σημερινή δημοκρατία διαφέρει κατ' ουσία από την δημοκρατία που ανακάλυψαν οι Αρχαίοι Αθηναίοι, την οποία κληρονομήσαμε και είμαστε περήφανοι..
Αναγκαστικά, η δημοκρατία έπρεπε να εκσυγχρονίζεται και να προσαρμόζεται στα δεδομένα των εποχών, ώστε να μπορεί να είναι πάντα εφαρμόσιμη. Μέσα όμως από τις προσαρμογές που έχουν γίνει, σε βάθος χρόνου, οι βασικές έννοιες της δημοκρατίας έχουν αλλοιωθεί και έχει χαθεί η μαγεία της... Για αυτή την "αλλοίωση" και το ξεθώριασμα των αρχών της δημοκρατίας είμαστε υπεύθυνοι όλοι, πολίτες και πολιτικοί...
Η μαγεία της δημοκρατίας δεν είναι τίποτα άλλο από την εύθραυστη και λεπτή γραμμή που την ξεχωρίζει από τα άλλα πολιτεύματα... Τα δημοκρατικά δικαιώματα του κάθε πολίτη ξεκινούν εκεί ακριβώς που τελειώνουν του προηγούμενου. Αν αυτή η ισορροπία αλλάξει, έστω και στο ελάχιστο, τότε η δημοκρατία καταρρίπτεται και μετατρέπεται σε "πλουτοκρατία", "ολιγαρχία", "μοναρχία" ή άλλες μορφές...
Ως εκ τούτου, για να μην "σπάσει" η αλυσίδα και για να συνεχίσει να λειτουργεί ο δημοκρατικός θεσμός, οφείλουμε όλοι οι πολίτες να συμμετέχουμε στις διαδικασίες της. Δεν αναφέρομαι μόνο στις εκλογές. Άλλωστε η εκλογική διαδικασία, μπορεί να είναι η "γιορτή της δημοκρατίας", όμως μετά την γιορτή ακολουθεί το συμμάζεμα.
Στην Αρχαία Αθήνα, ήταν εγγεγραμμένοι 6000 άντρες με πολιτικά δικαιώματα. Το εκλογικό σώμα, όπως ονομάζεται σήμερα. Για τις σοβαρές αποφάσεις της πόλης - κράτους, έπρεπε να συμμετέχουν όλοι, ώστε να βγει απόφαση. Υπήρχε βέβαια και η Βουλή, όπου συμμετείχαν 500 πολίτες, όμως το όργανο της Βουλής είχε πιο πολύ συμβουλευτικό χαρακτήρα. Τις προτάσεις της Βουλής, έπρεπε να τις υπερψηφίσουν ή να τις καταψηφίσουν οι 6000 πολίτες.
Επιπλέον, δεν υπήρχαν κόμματα. Κάθε πολίτης αντιπροσώπευε τις δικές του ιδέες ή κάποιο ρεύμα που είχε δημιουργηθεί. Έτσι καθένας υπερασπιζόταν και ανέπτυσσε προσωπικές απόψεις και προτάσεις, ενώ όλοι ήταν ελεύθεροι να παίρνουν αποφάσεις πραγματικά βάσει της συνείδησής τους και όχι βάσει της κομματικής γραμμής.
Το σημαντικότερο από όλα, ήταν ότι κάθε "βουλευτής" μπορούσε να έχει την θέση για δύο χρόνια σε όλη του την ζωή. Ένας αντίστοιχος περιορισμός σίγουρα θα είχε μόνο θετικά αποτελέσματα σήμερα.
Η παραπάνω μορφή δημοκρατίας ονομάζεται Άμεση Δημοκρατία. Σίγουρα, είναι ένας τύπος δημοκρατίας που δεν θα μπορούσε να είναι "εφαρμόσιμος" στην σημερινή μορφή της Ελλάδας και της κοινωνίας.
Συγκρίνοντας όμως τις έννοιες της Άμεσης και της Αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας(που έχουμε σήμερα), μπορούμε να δούμε τις βασικές διαφορές στις αρχές και τους τρόπους λειτουργίας τους...
Αυτό που φαίνεται πως έχουμε ξεχάσει ή έχουμε παρεξηγήσει όλοι οι πολίτες, είναι ότι οι βουλευτές εκλέγονται ώστε να αντιπροσωπεύσουν τους πολίτες της εκλογικής τους περιφέρειας στο κοινοβούλιο. Θέτουν τις θέσεις τους στον προεκλογικό αγώνα, αυτές αξιολογούνται και οι πολίτες τους στέλνουν σπίτι τους ή στην Βουλή. Εκεί, μπορεί να αντιπροσωπεύουν τις κομματικές τους θέσεις για το κυβερνητικό έργο, αλλά πάνω από όλα πρέπει να αντιλαμβάνονται και να υπερασπίζονται τους συμπολίτες τους.
Αυτά σε μία ιδανική δημοκρατία και κοινωνία. Γιατί αυτό που γίνεται σήμερα είναι εκ διαμέτρου αντίθετο με την θεωρία. Οι πολιτικοί μας, τρέχουν από κανάλι σε κανάλι θεωρώντας ότι η δημοκρατία έχει μεταβεί ήδη στην επόμενη μορφή που είναι η δημοσιογραφική. Κυβερνήσεις, κόμματα, υπουργοί και βουλευτές προσπαθούν να ικανοποιούν τον εκάστοτε δημοσιογράφο, αδιαφορώντας για τους πολίτες...
Το θέμα είναι τι μπορούμε να κάνουμε... Πολλά... Και το εννοώ, αν και θεωρώ βέβαιο ότι πολλοί θα με χαρακτηρίσουν (στην καλύτερη περίπτωση) ρομαντικό.
Ακόμα και ιστορικά αν το δούμε, η πτώση της χούντας είναι αποτέλεσμα της συμμετοχής των πολιτών. Αν κανένας φοιτητής δεν ήταν στο Πολυτεχνείο, αν κανένας από τους πολίτες δεν πίστευε ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, αν όλοι γκρίνιαζαν χωρίς να κάνουν κάτι, τότε τι θα είχε γίνει?
Αναφερόμενος στην συμμετοχή, αναφέρομαι αρχικά στις εκλογές. Το λευκό σίγουρα στέλνει πολύ πιο ισχυρό μήνυμα από την αποχή. Δεν θα μπορεί κανείς να πει ότι οι πολίτες πηγαν για μπάνιο. Αναφέρομαι επίσης στο δικαίωμα του "εκλέγεσθαι", που καθένας μας έχει. Ένα δικαίωμα που έχουμε αλλά δεν χρησιμοποιούμε. Τέλος, συμμετοχή είναι και η ενεργοποίησή μας σε πολιτικά, κοινωνικά, τοπικά, ακόμα και κομματικά συμβούλια. Μπορούμε να αλλάξουμε κάτι μόνο αν είμαστε μέσα και ξέρουμε για αυτό (Οι Έλληνες νίκησαν στην Τροία, μόνο αφού μπήκαν μέσα). Ας ψάξουμε λοιπόν τον Δούρειο Ίππο της εποχής μας...
Δεν γνωρίζω τι άλλο ή τι πιο αποτελεσματικό μπορεί να γίνει σήμερα. Σίγουρα δεν μπορούμε να βγάλουμε τα τανκς στους δρόμους. Αυτά ανήκουν σε άλλες εποχές... Όμως, είναι τουλάχιστον λυπηρό (για να μην πω κατάντια) οι πολίτες να ανέτρεψαν ένα καθεστώς που ασκούσε βία και δρούσε αντιδημοκρατικά και να μην μπορούν να αλλάξουν την πολιτική μέσα στα πλαίσια των δημοκρατικών διαδικασιών.
Ας σκεφτούμε όμως κάτι ακόμα: Αν δεχτούμε ότι δεν αλλάζει τίποτα, αν δεχτούμε ότι οι πολιτικοί έχουν φτιάξει όλο το σκηνικό στα μέτρα τους, ακόμα και αν δεχτούμε ότι ούτε ένας από αυτούς ή τους επόμενους δεν αξίζει, τότε τι κάνουμε? Τι ελπίζουμε? Τι περιμένουμε? Τι προετοιμάζουμε για τις επόμενες γενιές? Τι ονειρευόμαστε? Γιατί προσπαθούμε?
Σίγουρα οι πολιτικοί μας έχουν τεράστια ευθύνη, όμως αναλόγως μεγάλη είναι και οι ευθύνη η δική μας, των πολιτών. Εμείς τους δώσαμε τον χώρο να κινηθούν και να δράσουν. Εμείς τους δώσαμε ελευθερία που δεν άξιζαν. Και τώρα εμείς είμαστε που θέλουμε αλλά δεν ξέρουμε τον τρόπο να τα πάρουμε πίσω. Πρέπει να τα βρούμε όμως, πρέπει να προσπαθήσουμε, είμαστε υποχρεωμένοι...
Αν δεν προσπαθήσουμε, αυτόματα μας αφαιρείται το δημοκρατικό δικαίωμα να αμφισβητούμε και να κρίνουμε.
Πρέπει να σταματήσουμε να ακολουθούμε τον θόρυβο... Ας αρχίσουμε να ακολουθούμε το φως!!!
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση,
Γιώργος Φακίτσας
Η τέχνη της πολιτικής είναι να φέρνεις τα πράγματα έτσι, ώστε να έχεις όφελος να είσαι ενάρετος.
Claude Adrien Helve'tius, 1715-1771, Γάλλος φιλόσοφος
ΠΟΛΗ ΚΑΛΟ ΦΙΛΑΡΑΚΙ!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το λέω για την επιβολή, αλλά για το πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους πολιτικάντηδες.
Δυστυχώς φίλε άλλη μια φορά πείστηκα στις Ευρωεκλογές οτι δεν υπάρχει σωτηρία.
Ακου εκεί, 47% ωχαδερφιστές.
Πέρνα να δεις δυο αναρτήσεις που έκανα και ενισχύουν κατα κάποιο τρόπο την ανάρτησή σου.
http://kaliteros.blogspot.com/2009/06/blog-post_10.html
http://kaliteros.blogspot.com/2009/05/1945-1952.html
Ο καθένας ας πιέσει όσο μπορεί γνωστούς του βουλευτές (από ΣΥΡΙΖΑ μέχρι ΛΑΟΣ)* έτσι ώστε να πιέσουν και αυτοί με την σειρά τους άλλους. Μόνο έτσι υπάρχει περίπτωση να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά κα να αποκτήσουμε δημοκρατία ξανά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και ψηφίζω πάντα , δεν με ικανοποιεί η δημοκρατία των 7 ημερών κάθε 4 χρόνια.
*Εκτός από ΚΚΕ. Αυτοί είναι απολιθωμένοι, αποστειρωμένοι.
Φίλε Χρήστο καλημέρα και ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σχόλιό σου για δημοκρατία 7 ημερών είναι πολύ εύστοχο!
Νομίζω όμως ότι η πίεση δεν θα έχει αποτελέσματα άμεσα. Περισσότερο θα πιέσουμε τους γνωστούς μας βουλευτές όλοι για να μας κάνουν κανένα ρουσφέτι, παρά για την Ελλάδα και τις αρχές μας...
Θέλουμε ταρακούνημα!!! Έντονο, δυνατό και δημιουργικό.
εχουμε,αυτους που μας αξιζουν καθαρα και ξαστερα,εχουμε επισης και την δυναμη να τους στειλουμε σπιτι τους,δημοκρατικα και χωρις φασαριες,.ναι,αλλα αν γινει αυτο,πως θα βολευτουν οι χιλιαδες συμπολιτες μας,που περιμενουν στην ουρα για ενα ρουσφετακι?ειναι καθαρα ο λογος,για τον οποιο τους ανεχομαστε..ο ατομικισμος εξαλλου ειναι βασικο χαρακτηριστικο μας..Α,και δεν εχουμε καμια απολυτως σχεση με τους Αρχαιους Ελληνες και την Δημοκρατια που αυτοι ειχαν..χαιρετω
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνούσα αν το πολίτευμα ήταν δημοκρατικό. Σε ένα πολίτευμα όμως ολιγαρχικού χαρακτήρα 300 πραιτώρων, η συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία δεν κάνει τίποτε άλλο από το να νομιμοποιεί το σύστημα και να τους δίνει άλλοθι. Αυτοί είναι ικανοί να μας κυβερνήσουν και με ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΕΣ κυβερνήσεις του 17% ( τόσο είναι το 35% του 50%!).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤυχοδιώκτες προσωπικής καριέρας που καταχρώνται το δημόσιο χρήμα και ... επανεκλέγονται!Η άρνηση ψήφου δηλώνει άρνηση του συστήματος και όχι αδιαφορία.