Αρχικά θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους υγεία, ειρήνη και πολλές ιδέες για το 2009!
Τα Δεκεμβριανά του 2009, όπως έχουν ονομαστεί από τους δημοσιογράφους, έχουν συγκλονίσει όλους μας και μας έχουν κάνει να σκεφτούμε σοβαρά τι γίνεται στην Ελλάδα.
Είναι τραγικό στην Ελλάδα με την τόσο πλούσια ιστορία, να βλέπουμε σήμερα εικόνες ντροπής. Να μας κατηγορούν για έλλειψη δημοκρατίας και να εκδίδουν ταξιδιωτικές οδηγίες, χώρες που γνώρισαν την δημοκρατία πολύ αργότερα. Και δεν δέχομαι να ακούσω ότι τα ίδια συμβαίνουν και σε άλλες χώρες. Τι μας νοιάζει τι γίνεται εκεί? Δηλαδή αν στην Γαλλία γίνει σεισμός και το κράτος δεν κάνει τίποτα, τότε πρέπει να κάνουμε το ίδιο επειδή το έκανε η Γαλλία? Τι ήταν η Γαλλία όταν στην Ελλάδα είχαμε Μινωικό και Μυκηναικό πολιτισμό? Που ήταν η Μεγάλη Βρετανία όταν στην Ελλάδα είχαμε τον Περικλή και τον Αριστοτέλη? Πως επιβίωνε η Γερμανία όταν η Ελλάδα είχε αναπτύξει το εμπόριο?
Δυστυχώς σήμερα η Ελλάδα δεν κάνει τίποτα! Έχουμε πρωτιές μόνο στους αρνητικούς οικονομικούς δείκτες! Τι κάνουμε για αυτό? Ποιός φταίει? Δυστυχώς δεν φταίνε ούτε οι μαθητές, ούτε η γενιά των 30άρηδων! Φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου και κάποιος πρέπει να τους το πει δυνατά. Κέρδισαν μία δημοκρατία τότε, όμως δεν είναι άξιοι να την διαφυλάξουν σήμερα! Έτσι θα γίνουμε και εμείς? Τόσο πολύ θα σκουριάσουμε? Θέλω να ελπίζω πως όχι.
Στο πολιτικό σκηνικό σήμερα έχουμε δύο πόλους και δύο ταχύτητες. Από την μία έχουμε τους "επαγγελματίες" πολιτικούς, που έχουν αρπάξει την καρέκλα τους και δεν θέλουν να την χάσουν με τίποτα. Είναι κουρασμένοι, έχουν εξαντληθεί, έχουν στερέξει από ιδέες, όμως δεν θέλουμε ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ να φύγουν. Απλά δεν ξέρουν να κάνουν τίποτα άλλο από ρουσφέτια και εκφωνήσεις ωραίων λόγων στη Βουλή και στα κανάλια. Από έργο όμως? Έστω από προσπάθεια για έργο...?
Από την άλλη έχουμε τους νέους 30-40 ετών. Έχουν σπουδάσει, έχουν όνειρα, έχουν θέληση! Είναι άνθρωποι που πολύ σύντομα θα ακούσουν την ερώτηση: Μπαμπά/Μαμά, τι δουλειά να κάνω? Τι να σπουδάσω?, και δεν θα έχουν καμία απάντηση. Είναι άνθρωποι που τους ενδιαφέρει η πολιτική όμως τους αηδιάζουν οι πολιτικοί!!! Είναι αυτοί που ξαναψιθυρίζουν την ατάκα "Αχ να με κάνανε μία μέρα πρωθυπουργό!", και είναι σίγουρο ότι σε μία μέρα θα κάνανε πιο πολύ έργο από όσο οι "επαγγελματίες" σε 4 χρόνια.
Είναι τραγικό ότι στην Ελλάδα έχουμε αλλάξει την μορφή της δημοκρατίας! Στην Έλλάδα λειτουργούμε έτσι: λαός - Λαζόπουλος - δημοσιογράφοι - κανάλια - κυβέρνηση. Ενώ θα έπρεπε να ήταν λαός - κυβέρνηση - λαός. Γιατί μας είναι απαραίτητος ένας Λαζόπουλος, ένας δημοσιογράφος και ένα κανάλι ενδιάμεσα? Με αυτό τον τρόπο, είναι φυσιολογικό οι πολιτικοί μας να μην καταλαβαίνουν τι θέλουμε και να καθυστερούν να αντιληφθούν την κρισιμότητα μίας κατάστασης. Μα καλέ μου άνθρωπε, μετά από 3 μήνες δεν αντιλαμβάνεσαι μία κατάσταση κρίσιμη. Ήδη ζεις τις συνέπειές της!
Οι εκλογές έχουν καταντήσει έθιμο! Φοράμε τα καλά μας μία Κυριακή και πάμε να ψηφίσουμε ότι και ο πατέρας μας για να μην χαλάσουμε το έθιμο της οικογένειας. Δεν μας ενδιαφέρουν. Όπως δεν ενδιαφέρουν και τους πολιτικούς. Οι ίδιοι θα βγουν και αν δεν βγουν, κάποια θέση θα έχει το καλό κόμμα και για εκείνους.
Και τι θα γίνει? Δεν ξέρω. Απλά γκρινιάζω όπως όλοι μας. Είναι το εθνικό μας σπορ! Δεν κανουμε τίποτα. Απλά γκρινιάζουμε. Απλά τώρα η γκρίνια από τα καφενεία έχει μεταφερθεί στα blogs! Ξέρετε πόσα υπάρχουν για γκρίνια??? Αμέτρητα...
Έκανα μία ερώτηση κάποτε σε έναν έγκυρο δημοσιογράφο που έτυχε να συνατήσω: "Πως μπορεί κάποιος να βάλει υποψηφιότητα για την Ευρωβουλή ή την Εθνική Βουλή?". Μου είπε αρχικά τα τυπικά για να γίνεις δεκτός στο νομικό κομμάτι. Τα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων. Όμως έτσι είσαι ανεξάρτητος και καταφέρνεις να χάσεις χρόνο και χρήμα.
Για να σε υποστηρίξει κάποιο κόμμα, πρέπει:
Να είσαι μέλος/φίλος ή ότι άλλο
Να είσαι αναγνωρισμένο στέλεχος
Να έχεις "φίλους" που θα φέρουν ψήφους στο κόμμα
Να έχεις γνωστό στο κόμμα για να σε υποστηρίξει
και ένα κάρο ακόμα προυποθέσεις.
Μα καλά? Όταν λένε ανανέωση αυτό εννοούν? Να βγάλουν ένα μέλος παλιότερο και να μπεί ένα νεότερο? Και πως θα γίνει να αναγνωριστεί κάποιος όταν οι νεολαία κάθε κόμματος είναι κλειστή σαν συμμορία της μαφίας, όταν οι τοπικές οργανώσεις είναι σαν σύλλογος καπή που δεν δέχοντε το διαφορετικό? Ο κος Ανδρουλάκης στο βιβλίο του "Ζητούνται αλχημιστές" αναφέρει ένα σορό χαρακτηριστικά για τον ηγέτη του μέλλοντος. Λόγο, ιδέες, τιμιότητα και πολλές πολλές άλλες. Αυτός ο ηγέτης για να μπορέσει να αναδειχθεί μέσα σε κάποιο κόμμα με χιλιάδες μέλη, θα φτάσει να είναι ήδη μεσήλικας! Θα είναι ήδη κουρασμένος όταν θα ξεκινάει. Θα έχει στερέψει και αυτός από ιδέες και θα αναζητάει και αυτός την ανανέωση. Ας μην γίνουμε Αμερική κύριοι με Μπους - Γιο Μπους... Γιατί προς αυτή την καταστροφική κατέυθυνση βαδίζουμε.
Έχουμε καταστρέψει την δημοκρατία και έχουμε γυρίσει αιώνες πίσω στην ολιγαρχία. Ας μας το πείτε τουλάχιστον για να κανονίσουμε και εμείς τις ζωές μας με αυτά τα δεδομένα. Προσέξτε όμως γιατί αν θέλετε να λέτε ότι έχουμε δημοκρατία, πρέπει να ξέρετε ότι η δημοκρατία, όπως και ο καπιταλισμός, διορθώνεται. Και η διόρθωση γίνεται με κρίσεις σαν αυτή που ζούμε τώρα. Μεγάλη και δυνατή αισθανόταν η Lehman Brothers αλλά είδατε τι έγινε!
Θα χαρώ πολύ αυτό το ιστολόγιο να γίνει βήμα ιδεώς και συζητήσεων. Είναι 100% ανεξάρτητο από κάθε κόμμα και δεν υπάρχει λογοκρισία. Ωστόσο, θα ήθελα να διαυκρινήσω ότι άλλο οι ιδέες και οι προτάσεις και άλλο η καταστροφή! Ας είμαστε αντίθετοι προς την καταστροφή, άλλωστε εμείς πληρώνουμε τα σπασμένα!
Καλή χρονιά
Γιώργος Φακίτσας
Για να αποφύγω οποιαδήποτε παρεξήγηση, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι αναγνωρίζω και εκτιμώ βαθύτατα όσους συμμετείχαν ενεργά στον αγώνα κατά της δικτατορίας. Όταν αναφέρω την "γενιά του πολυτεχνείου" δεν μιλάω για αυτούς που συμμετείχαν στον αγώνα αλλά για αυτούς που δεν έκαναν τίποτα! Έχουν εκμεταλλευτεί αυτά που πέτυχαν άλλοι για αυτούς! Εκείνοι με ενοχλούν. Και με ενοχλούν περισσότερο όταν λένε την φράση "Εμείς κάναμε και ένα πολυτεχνείο".
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει πρόβλημα, έχεις δίκιο. Αλλά το εντοπίζεις στο λάθος σημείο: πώς θα εκλεγεί κάποιος νέος. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημα είναι πώς μία νέα θέση ή άποψη ή ακόμη και πρόσωπο αποκτά υποστήριξη από την κοινωνία και τους πολίτες. Εκεί είναι το θέμα: Σήμερα είναι πολύ δύσκολο, ως αδύνατο, να γίνει εκτός πολιτικών κομμάτων.
Αυτό είναι που συνιστά δημοκρατικό έλλειμμα, όχι ότι για να σε βάλει στα ψηφοδέλτιά του ένα πολιτικό κόμμα χρειάζεται να μπορείς να μπορείς να "φέρεις" ψήφους -που στο κάτω-κάτω είναι φυσιολογικό, είναι μέσα στην λογική της κάθε ψηφοφορίας.
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα ότι το πρόβλημα δεν είναι η κομματική υποστήριξη ενός ατόμου ή μιας ιδέας, αλλά το πώς θα βρει κάποιος την κοινωνική υποστήριξη και πώς θα ακουστεί μία διαφορετική φωνή. Εσύ ο ίδιος ανέφερες ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο εαν δεν υπάρχει κομματική υποστήριξη. Άρα συμφωνούμε.
Από την στιγμή λοιπόν που ένα ολόκληρο σύστημα έχει βασιστεί πάνω σε αυτό το τρόπο, τα κόμματα θα έπρεπε να προσαρμοστούν και να είναι πιο ανοιχτά σε τέτοιες εξελίξεις. Άλλωστε η λογική αναζήτησή τους για περισσότερες ψήφους θα είχε μεγαλύτερη υποστήριξη από μία τέτοια τακτική.
Τις τελευταίες μέρες του 2008, όλοι μείναμε με το στόμα ανοιχτό όταν είδαμε την νεολαία να βγαίνει και να φωνάζει (δεν μιλάω για τι καταστροφές αλλά τις διαδηλώσεις). Μιλούσε και πριν η νεολαία, κανείς όμως δεν την καταλάβαινε ή δεν ήθελε να την καταλάβει. Έπρεπε να γίνει ένα τραγικό συμβάν για να ξεσηκωθεί ένα ολόκληρο -και το πιο σημαντικό - τμήμα της κοινωνίας. Γιατί?
Οι νεολαίες των κομμάτων δεν έπρεπε να είχαν αρπάξει αυτά τα μηνύματα και να τα μεταφέρουν? Δεν θα κέρδιζε περισσότερα ένα κόμμα αν ήταν έτοιμο να απαντήσει σε τέτοιες προκλήσεις? Ποιό κόμμα το έκανε? ΚΑΝΕΝΑ. Άρα, από την στιγμή που ολόκληρη η δημοκρατία μας βασίζεται πάνω στα κόμματα, αυτά έπρεπε να την προστατεύουν -και σίγουρα το εκλογικό τους όφελος θα μεγάλωνε.
Καλή χρονιά και σε εσένα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνδιαφέρουσες οι απόψεις σου φίλτατε Φακίτσα.
Κοίτα να δείς που το Deree βγάζει και 'αγωνιστές'! (σε πειράζω εννοείται).
Η αλήθεια είναι πως θίγεις αρκετά θέματα. Εγώ θέλω να σταθώ σε δύο σημεία που έχεις θίξει – προς το παρόν τουλάχιστον.
Το πρώτο είναι τα “Δεκεμβριανά όπως έχουν ονομαστεί από τους δημοσιογράφους” και το δεύτερο η “έλλειψη δημοκρατίας”.
Είναι γεγονός ότι η ιδιωτική τηλεόραση με τους επί παντός επιστητού ειδικούς δημοσιογραφίσκους δημιουργεί εντυπώσεις και κατευθύνει με έναν τραγικό τρόπο τους τηλεθεατές. Βλέπεις, η ελευθερία του λόγου είναι μέρος της δημοκρατίας, όχι όμως και η υπευθυνότητα η οποία απαραιτήτως πρέπει να συνοδεύει το δικαίωμα της έκφρασης.
Ανεξάρτητα λοιπόν από τί ακούστηκε από τα στόματα όσων επέλεξαν να δώσουν αυτή την ερμηνεία στα γεγονότα και φυσικά ανεξάρτητα από τις δηλώσεις των 'διαδηλωτών' περί 'εξέγερσης', εγώ ουδεμία εξέγερση είδα, καμία 'επανάσταση'. Αυτές οι λέξεις είναι κατάλοιπα άλλων εποχών που κανένα όφελος δεν προσφέρουν. Το μόνο που καταφέρνουν όσοι χρησιμοποιούν τέτοιου είδους ταμπέλες είναι η δημιουργία ψευδών εντυπώσεων.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά: ένας αστυνομικός κακώς πυροβόλησε θανάσιμα ένα παιδί ηλικίας 15 ετών. Πες μου εσύ η πράξη ενός μεμονωμένου ατόμου γίνεται να αντιπροσωπεύει ένα ολόκληρο σώμα αποτελούμενο από χιλιάδες ανθρώπους; Γίνεται; Δεν γίνεται! Απλώς και μόνο επείδη δεν είναι το μόνο τέτοιο περιστατικό βίας εκ μέρους των αστυνομικών δυνάμεων αυτό δεν δίνει κανένα δικαίωμα σε κανέναν δημοσιογραφίσκο να βγαίνει και πολύ απλά αναιρεί το ρόλο και τη σημασία της αστυνομίας.
Είναι ο ρόλος της αστυνομίας αυτός; δηλαδή το να τραυματίζουν θανάσιμα; Όχι. Μα όλοι οι αστυνομικοί πράττουν έτσι; Όχι, μία πάρα πολύ μικρή μερίδα εξ αυτών. Τα γεγονότα και οι αριθμοί νομίζω – γνωστά σε όλους μας – το αποδεικνύουν αυτό.
Ήταν πραγματικά τραγική ειρωνία να ακούς κατηγορίες περί “αστυνόμευσης”. Βλέπεις, αυτό που εμείς έχουμε στο μυαλό μας ως δημοκρατία είναι στην πραγματικότητα αναρχία και χαρακτηρίζει κάθε μας κίνηση, από την μικρότερη ως τη μεγαλύτερη.
Κι έτσι περνάω στο επόμενο θέμα την “έλλειψη δημοκρατίας”.
Να σου υπενθυμίσω πως αυτοί που 'φωνάζουν' περί έλλειψης δημοκρατίας είναι αυτοί που την καταπατούν όπως όλοι μας λίγο πολύ. Δημοκρατία δεν σημαίνει να βάζεις τον γνωστό να σε βολεύει σε μία θέση, είτε αυτή ανήκει στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα. Δημοκρατία δεν σημαίνει να χτίζεις το αυθαίρετο λαδώνοντας πολεοδομίες και υπηρεσίες. Δημοκρατία δεν σημαίνει κράτος χωρίς αστυνομικό έλεγχο και προστασία. Έχουμε μπερδέψει λίγο τις έννοιες στην Ελλάδα.
Ούτε νομίζω στην Ελλάδα ο κόσμος να έχει τόσο μεγάλο οικονομικό πρόβλημα που ακόμη και οι '15άρηδες' να βγαίνουν έξω και να τα σπάνε όλα. Πώς αυτό συμβαδίζει με την δημοκρατία; Αν τους ρωτήσεις για τον ορισμό της, δεν θα ξέρουν καν να σου απαντήσουν, πόσο μάλλον να δικαιολογήσουν αυτές τις ανόητες 'δηλώσεις' και εκδηλώσεις στις οποίες πρωταγωνιστούν κατά καιρούς.
Θα έλεγα πως το πρόβλημά μας είναι μάλλον η ασυδωσία. 'Εχουμε μάθει, και ειδικότερα οι νεότερες γενιές, να τα έχουμε όλα. Και το θέμα είναι πως είμαστε συνηθισμένοι αυτά τα 'όλα' να μας τα προσφέρουν άλλοι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Οι γονείς θα πληρώσουν για τις σπουδές (ενοίκια κλπ), οι γονείς θα πληρώσουν για τις διακοπές, οι γονείς θα σου πάρουν αυτοκίνητο και πάει λέγοντας.
Όλο αυτό βέβαια μας κάνει περήφανους γιατί μας δίνει το περιθώρειο να μιλάμε για 'δεμένες οικογένειες' και ισχυρό θεσμό περί οικογενείας. Δεν νομίζω ότι το ντάντεμα – γιατί πραγματικά δεν πρόκειται περί τίποτε άλλου – να είναι βάση για μία γερή οικογένεια.
Ε, και όταν έρθει η στιγμή να κάνουμε την δική μας οικογένεια, μάλλον τελικά μένουμε στο σπίτι που οι γονείς μας και πάλι μας έχουν παραχωρήσει.
Πώς γίνεται να τα καλύπτουμε όλα αυτά με μισθούς 700 ευρώ όπως ακούγεται; Τα μαθηματικά που έκανα στο σχολείο δεν είναι αρκετά για να το εξηγήσουν.
Να μην πω για τους λαϊκισμούς του στυλ “Ο καφές στο Παρίσι είναι πιο φτηνός από ότι στην Αθήνα”. Ούτε ο καφές στην Γαλλική πρωτεύουσα είναι φθηνότερος, ούτε τα ενοίκια. Το κόστος ζωής είναι ανάλογο των μισθών που παίρνουν.
Πού θέλω να καταλήξω; Ότι και σε αυτόν τον τομέα, τον οικονομικό, οι Έλληνες λειτουργούμε υπεράνω νόμου. Έχουμε το μαύρο χρήμα.
Γενικώς λειτουργούμε υπεράνω νόμου. Σε σταματάει ο αστυνομικός γιατί παραβίασες τον κόκκινο σηματοδότη; Θα τη βγάλεις καθαρή πληρώνοντας μία άλλη παράβαση – και μην μου πεις ότι δεν γίνεται – θα τον απειλήσεις ότι ξέρεις τον τάδε που είναι ικανός να τον μεταθέσει κλπ κλπ.
Όταν επιλέγεις να λαδώσεις για να εξυπηρετηθείς στις περιπτώσεις που ο νόμος σε περιορίζει βάζοντας τον εαυτό σου πάνω από τον νόμο, τότε εσύ ο ίδιος αναιρείς την δημοκρατία.
Οι νόμοι δεν υπάρχουν έτσι για την πλάκα. Οι νόμοι υπάρχουν για να εφαρμόζονται.
Λοιπόν, ποιό νομίζεις εσύ ότι είναι το ποσοστό των Ελλήνων που υπακούει στους νόμους του κράτους; Πώς γίνεται λοιπόν να μιλάμε για έλλειψη δημοκρατίας όταν εμείς οι ίδιοι ξανά και ξανά επιλέγουμε να την αναιρούμε;
Σε αυτή την κατάσταση φταίνε και οι δύο πλευρές: και το κράτος και ο λαός. Η αλλαγή όμως έρχεται πάντοτε από τον δεύτερο.
Όταν σαν λαός ωριμάσουμε και συνειδητοποιήσουμε τί είναι δημοκρατία και αναλάβουμε τις ευθύνες μας απέναντι προς την ίδια μας τη χώρα, τότε θα μπορούμε να μιλάμε και να απαιτούμε. Την στιγμή όμως που υπερηφανευόμαστε για τα πόσα υποκρύπτουμε από τον φορολογικό έλεγχο, για παράδειγμα, σταματάμε και να απαιτούμε παροχές.
Όσο για την σύγκριση της Ελλάδας με άλλες μεγάλες Ευρωπαϊκές χώρες, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τις διαφορετικές συνθήκες στις οποίες καλεστήκαμε να αναπτυχθούμε. Όταν προχωρούμε με βεβιασμένες κινήσεις, για τον οποιοδήποτε λόγο, είναι σίγουρο ότι θα προβούμε σε λάθη. Μόνο η διορατικότητα είναι σύμμαχος προς αποφυγήν αυτών των λαθών.
Τώρα αν αυτή η σύγκριση γίνεται, όπως συμβαίνει τελευταία, με έμμεση αναφορά στα επεισόδια στα προάστια του Παρισιού πριν από μερικά χρόνια, να σου θυμίσω πως τότε μέλη της κυβέρνησης είχαν κατηγορηθεί για φασισμό στην προσπάθειά τους να ελέγξουν την κατάσταση. Πίστεψέ με, η αστυνομική παρουσία στην Ελλάδα είναι τίποτα μπροστά σε άλλες χώρες.
Θα θυμάσαι φαντάζομαι εκείνο το περιστατικό κατά το οποίο κάηκε ένα λεωφορείο μέσα στο οποίο βρήκε τραγικό θάνατο μία νεαρή κοπέλα. Και αυτό έγινε σε μία από τις πιο δημοκρατικές χώρες, στην Γαλλία. Από τότε σε όλα τα λεωφορεία υπάρχουν κάμερες. Και ρωτάω, υπάρχουν Έλληνες που θα δέχονταν κάτι τέτοιο;
Η δημοκρατία πρέπει να διασφαλίζεται και να προστατεύεται όταν υπάρχει πρόβλημα. Όταν εμείς οι ίδιοι λοιπόν αρνούμαστε κάτι τέτοιο να γίνει πράξη τότε αν όντως υπάρχει “έλλειψη δημοκρατίας” τότε η ευθύνη είναι δική μας. Οπότε, αλήθεια, για ποιον λόγο γκρινιάζουμε; Μάλλον γιατί διαθέτουμε τον χρόνο.